တောင် !
အရှေ့မှာ တီချယ်က ဖတ်စာအုပ်ကို ကိုင်ကာ စာရှင်းပြနေသည်ကို လေးဆက် သေချာလိုက်နားထောင်နေစဉ် မက်ဆေ့ခ်ျတစ်စောင်ဝင်လာသည့် အသံကို ကြားလိုက်ရသဖြင့် ဖုန်းကို အသာထုတ်ကာ ခိုးကြည့်မိလိုက်တော့
“ ကိုကို ကျွန်တော် ကန်တင်းကို ရောက်နေပြီ ... ကိုကိုထိုင်ဖို့ ခုံဦးထားတယ် ”
“ ပြီးတော့ ကျွန်တော် ကိုကို့ကို အရမ်းတွေ့ချင်နေပြီ ”
ရှေ့စာကြောင်းနှစ်ကြောင်းက သမရိုးကျသာဖြစ်ပေမဲ့ နောက်ဆုံးရောက်လာသည့် မက်ဆေ့ခ်ျကို ဖတ်လိုက်မိချိန်တွင်တော့ လေးဆက်ရဲ့မျက်နှာပေါ်မှာ အပြုံးခပ်ရေးရေးတစ်ခု ပေါ်ပေါက်လာသည်။
အခုတလော လေးဆက်နှင့် ဈာန်ရဲ့ဆက်ဆံရေးက အရမ်းကို ကောင်းမွန်နေသည်ဟု ဆိုရပေမည်။ အဖြေပြန်မပေးရသေးသဖြင့် တရားဝင်ချစ်သူတွေ မဖြစ်သေးသော်ငြား ယခုလက်ရှိ သူတို့နှစ်ယောက်၏အခြေအနေမှာ ချစ်သူရည်းစားပုံစံနှင့် သိပ်မခြားနားပေ။
ဈာန့်ကို မက်ဆေ့ခ်ျပြန်ပို့လိုက်ပြီး နာရီကို တစ်ချက်ကြည့်မိတော့ ယခုစာသင်ချိန်ပြီးဖို့ မိနစ်နှစ်ဆယ်ခန့်လိုနေသေးသည်။ စိတ်ထဲမှာတော့ ဈာန် သူ့ကို အကြာကြီးစောင့်နေရတော့မှာကို တွေးမိကာ ဂဏှာမငြိမ်ဖြစ်လာသည်။
ထို့အပြင် တီချယ် သင်နေသည့် စာတွေကလည်း သူ့နားထဲကို ဝင်လာလိုက် မဝင်လာလိုက်ဖြစ်ကာ စာသင်နေရသည်ကိုလည်း စိတ်မပါတော့ဘဲ ဈာန်ရှိရာ ကန်တင်းဆီသို့ သွားဖို့ကိုသာ စိတ်အားထက်သန်နေမိသည်။
အခန်းထဲက ချက်ချင်းထထွက်သွားချင်ပေမဲ့လည်း စာသင်နေသည့် တီချယ့်ကို မလေးစားရာရောက်သလို ဖြစ်သွားမှာစိုးသည်မို့ အသာငြိမ်နေလိုက်ရပြန်သည်။
သူ ဒီလိုဖြစ်နေမှပဲ အချိန်တွေက ပိုကြာနေသလားမှတ်ရသည်။ မိနစ်လက်တံရွေ့လျားနှုန်းကလည်း တဖြည်းဖြည်း နှေးကျလာကာ သူ့ကို အရွဲ့တိုက်နေသလိုပင်။ အချိန်တစ်မိနစ်ကုန်ဆုံးဖို့အရေးကပင် တစ်ကမ္ဘာလောက် ကြာနေသည်။
Bell Ringing ...
လက်ထဲတွင် ကိုင်ထားသည့်ဘောပင်ကို ဆော့နေရင်း ခေါင်းလောင်းထိုးသံကြားလိုက်သဖြင့် လေးဆက်ရဲ့ခါးလေးက မတ်သွားသည်။
စားပွဲပေါ်မှာ ရှိနေသည့် စာအုပ်တွေကိုတောင် မသိမ်းနိုင်ဘဲ တီချယ့်ကို နှုတ်ဆက်ပြီးသည်နှင့်တစ်ပြိုက်နက် ချက်ချင်းဆိုသလို မတ်တတ်ထရပ်ကာ အခန်းထဲမှ ပြေးထွက်ဟန်ပြင်နေသည့် လေးဆက်ကို မြတ်သူက လက်မောင်းရင်းမှ ဖမ်းဆွဲထားရင်း
“ ဒါက ဘယ်သွားမလို့လဲ ... တီချယ်တောင် အခန်းထဲက မထွက်ရသေးဘူးလေ ”
မြတ်သူ မေးငေါ့ပြရာဆီသို့ လေးဆက်ရဲ့အကြည့်တို့က ရောက်သွားသည်။ မြတ်သူပြောသည်မှာလည်း တကယ့်ကို အဟုတ်ပင်။
တီချယ်က စားပွဲပေါ်မှာ တင်ထားသည့် သူ့စာအုပ်တွေကို ကောက်သိမ်းနေတုန်းပင်ရှိနေသေးသည်။ အခန်းထဲကနေတောင် မထွက်ရသေး။ အဲဒါကို မမြင်ဘဲ တစ်တန်းလုံးမှာ လေးဆက်တစ်ယောက်တည်းပဲ အပြင်ထွက်ဖို့ စိတ်အားထက်သန်နေမိသည့်အတွက် အနည်းငယ်ရှက်သလိုဖြစ်မိသွားသည်။
ငါ ဘယ်လောက်ထိ စိတ်လောနေခဲ့မိတာလဲဆိုပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်မေးခွန်းထုတ်မိသွားသည့်အထိပင်။
“ ဒါနဲ့ လေးဆက် အခု မင်းက ဘယ်သွားမလို့လဲ ... ကျောင်းဆင်းဖို့က နှစ်ချိန်တောင် ကျန်နေသေးတယ်လေ ”
လေးဆက်ကို မကျေမချမ်းဖြစ်နေသည့် မြတ်သူက သူ သိလိုသည့်အကြောင်းအရာကို မေးလာသည်။
အခုတလော လေးဆက် မူပျက်နေတာကို မြတ်သူ သတိထားမိနေတာ ကြာပြီ။ တချို့ရက်တွေဆို လှစ်ခနဲ လှစ်ခနဲ ပျောက်ပျောက်သွားတာ ဖမ်းလို့ပင် မမိ။ အဲဒီလိုပျောက်နေသည့်အချိန်မျိုးဆို ဖုန်းတဂွမ်ဂွမ်ဆက်လည်း ဝမ်းမနာသားလေးက မကိုင်ပေ။
စိတ်ထဲမှာ မသင်္ကာဖြစ်မိလို့ မေးပြန်တော့လည်း ဒင်းက ဝေ့လည်ကြောင်ပတ်လုပ်ကာ ဟိုလိုလို ဒီလိုလို မရေမရာဖြေသည်။
အခုလည်း ကြည့် ... ။ တစ်နေရာရာကို သွားဖို့ အလျင်လိုနေသည်မှာ ဖုံးမနိုင် ဖိမရ။
“ ငါ ... ငါ ကန်တင်းသွားမလို့ ... ”
“ ကန်တင်းကို ဘာသွားလုပ်မလို့လဲ ... Beraktime က ကုန်သွားပြီလေ ”
မျက်လုံးကို မှေးစင်းကာ လူကို တရားခံစစ်နေသည့် မြတ်သူကြောင့် လေးဆက် အနေရခက်ကာ အကြပ်ရိုက်လာသည်။
“ အခု ငါ ခေါင်းနည်းနည်းမူးနေလို့ သံပုရာရည်သွားဝယ်မှာ ”
“ ဒါဆို ငါလည်း လိုက်ခဲ့ပေးမယ် ”
“ ဟင် ! ရတယ် ... ရတယ် ... မလိုက်နဲ့ ... ငါ ဝယ်ပြီး ချက်ချင်းပြန်လာမှာ ... သိပ်မကြာဘူး ”
လေးဆက် အကြောက်အကန်ငြင်းမိတော့ မြတ်သူက မယုံသလိုအကြည့်မျိုးတို့ဖြင့် ကြည့်လာသဖြင့်
“ အဟမ်း ! ဘာကြည့်တာလဲ ”
“ လေးဆက် အခုတလော မင်း နည်းနည်းထူးဆန်းနေတယ် ”
အမှန်တော့ နည်းနည်းထူးဆန်းနေသည်မဟုတ်။ အများကြီးထူးဆန်းနေမှန်း လေးဆက်လည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို ရိပ်မိနေသည်။
ဈာန်က သူနှင့် တွေ့ချင်သည်ဟု ပြောလာလျှင် မရရအောင် သွားတွေ့တတ်သည်က အကျင့်တစ်ခုလိုဖြစ်လာသည်။ ဈာန်နှင့် တွေ့သည့်အချိန်မျိုးဆိုရင်လည်း ရင်တွေ တဒုတ်ဒုတ်ခုန်ကာ တကယ့်ကို ထိန်းမနိုင် သိမ်းမရ။
ဈာန်နှင့် အနီးကပ်ရှိနေသည့်အချိန်တိုင်းမှာလည်း ဘာကြောင့်ရယ်မှန်းမသိဘဲ အလိုလိုရှက်နေတတ်သည်မှာလည်း မရေမတွက်နိုင်အောင်ပင်။
ထို့ကြောင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုတောင် ထူးဆန်းတယ်လို့ ထင်နေမိတာ ခဏခဏ။ သို့သော်ငြား မြတ်သူရှေ့မှာတော့ ဟန်ကိုယ်ဖို့ ဆိုသလို
“ မထူးဆန်းပါဘူး ... ငါ ဘယ်မှာ ထူးဆန်းနေလို့လဲ ”
“ ပုံမှန်ဆို မင်းက ကန်တင်းမှ သိပ်မသွားတာ ... ပြီးတော့ တစ်ယောက်တည်း သွားတာမျိုးလည်း ရှားတယ်လေ ... မှာစရာရှိရင်လည်း မေမြတ်တို့ကိုပဲ မှာလိုက်တာ မဟုတ်ဘူးလား ”
“ ဟုတ်တယ်လေ ... ဒါပေမဲ့ အခုက ငါ ခေါင်းမူးနေလို့ လေကောင်းလေသန့်ရှူချင်တာလည်း ပါတယ် ”
“ အေးပါ ... အေးပါ ... ဒါဆိုလည်း မြန်မြန်ဝယ်ပြီး မြန်မြန်ပြန်လာခဲ့ ... ခဏနေ နောက်တစ်ချိန်ရောက်တော့မယ် ”
အဲဒီနောက် လေးဆက်လည်း ဖုန်းကိုယူကာ အခန်းထဲမှ ခြေလှမ်းမှန်မှန်ဖြင့် ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ သေချာတာတစ်ခုကတော့ မြတ်သူက အနောက်ကနေ သူ့ကို စူးစမ်းနေမည်ဆိုတာပင်။
အခန်းအပြင်ရောက်သည်နှင့် သူ့ခြေလှမ်းတွေက ပိုသွက်လာသည်။ LRC ဆောင်ထဲကနေ ခပ်သုတ်သုတ်ထွက်ကာ ပန်းခြံဝင်းထဲမှတဆင့် ကန်တင်းရှိရာဆီသို့ ပြေးသွားလိုက်သည်။
မနေ့က မိုးသည်းကြီးမည်းကြီးရွာချထားသော်ငြား ဒီနေ့မှာတော့ နေအနည်းငယ်ပွင့်သဖြင့် ရာသီဥတု သာယာသည်ဟု ဆိုရပေမည်။ လေပြည်တွေက တငြိမ့်ငြိမ့်တိုက်ခတ်နေသဖြင့် သစ်ရွက်တွေကလည်း လေယူရာ ယိမ်းနွဲ့နေသည်။
အေးသည်ဟုလည်း မဆိုသာ၊ ပူသည်ဟုလည်း မဆိုသာသည့် နွေးနွေးထွေးထွေးအချိန်အခါတစ်ခုက တကယ့်ကို နှစ်လိုဖွယ်ရာကောင်းလှသည်။
ကန်တင်းရှေ့ရောက်ခါနီးတွင်တော့ ခြေလှမ်းတွေကို အရှိန်လျှော့လိုက်ကာ အဝတ်အစားကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင် ပြန်ပြုပြင်လိုက်သည်။
အဲဒီနောက် ခြေလှမ်းမှန်မှန်ဖြင့် TipTop ထဲ ဝင်လိုက်ပြီး ဘေးဘီဝဲယာကို လှည့်ပတ်ကြည့်မိတော့ လေးဆက်တို့အုပ်စုထိုင်နေကျ ပြတင်းပေါက်ရှိရာ စားပွဲဝိုင်းမှာ လူတစ်ယောက်က ကျောပေးကာ ထိုင်နေသည်။
ထိုကျောပြင်ကျယ်ကို မြင်လိုက်ရသည့်အခိုက်အတန့်လေးမှာ လေးဆက်ရဲ့မျက်ဝန်းတွေ အရောင်လက်သွားသည်မှာ သိသာလှသည်။
“ စောင့်နေတာ အရမ်းကြာနေပြီမလား ... ဆောရီး ဈာန်ရာ ... ငါ့အတန်းချိန်က မပြီးသေးလို့ ... ”
မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ ခုံဆွဲကာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည့် အရိပ်လေးတစ်ခုကြောင့် ခပ်တည်တည်ဖြစ်နေသည့် ဈာန်ရောင်ခရဲ့မျက်နှာပေါ်မှာ ချက်ချင်းဆိုသလို အပြုံးလဲ့လဲ့လေး ပေါ်ထွန်းလာပြီး
“ မကြာသေးပါဘူး ... ရော့ ... ကျွန်တော် ကိုကို့အတွက် မှာပေးထားတာ ”
“ ကျေးဇူးပဲ ဈာန် ”
သူ ကမ်းပေးလိုက်သည့် ကော်ဖီအေးဘူးကို ယူသောက်လိုက်နေသည့် မြတ်နိုးရသူလေးကို ငေးကြည့်နေတုန်း ကိုကို့ရဲ့နဖူးပြင်လေးမှာ ချွေးအနည်းငယ်စို့နေသည်ကို တွေ့လိုက်သဖြင့်
“ ကိုကို ပြေးလာတာလား ... ချွေးထွက်နေတယ် ”
လေးဆက် ကော်ဖီအေးသောက်နေစဉ် ရုတ်တရက် သူ့နဖူးကို တစ်ရှူးလေးဖြင့် တို့တို့ပြီး ချွေးသုတ်ပေးလာသည့် ဈာန်ကြောင့် သောက်လက်စအအေးကို မနည်းမျိုချလိုက်ရသည်။
ဘာမဟုတ်လေးနဲ့တောင် မျက်နှာပူလာသလို ခံစားနေရသည်က သိပ်သဘာဝမကျပေ။
“ အင်း ... မင်း အကြာကြီး စောင့်နေရမှာစိုးလို့ ... ”
မပွင့်တပွင့်ဖြင့် ခပ်တိုးတိုးဖြေလာသည့် ကိုကို့ကြောင့် ဈာန်ရောင်ခတစ်ယောက် အပြုံးတို့ မရပ်စဲနိုင်တော့။
ရှက်ဝဲဝဲဖြစ်နေသည့် ကိုကို့ကို ကြည့်နေရင်း ကြည့်နေရင်း အသည်းယားလာသဖြင့် ကော်ဖီအေးဘူးကို ကိုင်ထားသည့် ကိုကို့လက်တစ်ဖက်ကို ဆွဲယူလိုက်ကာ လက်ဖမိုးလေးကို အသာငုံ့နမ်းလိုက်တော့
“ ဈာန် ”
ကိုကို့ခေါ်သံကို ကြားနေပေမဲ့လည်း သူ့အနမ်းတို့က ကိုကို့လက်ဖမိုးထက်မှ မရုတ်သိမ်းနိုင်တော့ပေ။
“ လူတွေ ရှိနေတယ်လေ ဈာန်ရယ် ”
တစ်ခုခုကို စိုးရွံ့နေသည့် အသံလေးဖြင့် သူ့ကို တားမြစ်ရင်း လက်ကို ရုန်းလာတော့ နောက်ဆုံးအကြိမ်အဖြစ် ကိုကို့လက်ဖမိုးလေးကို ဖိကပ်နမ်းရှိုက်လိုက်ပြီးမှ ပြန်လွှတ်ပေးလိုက်သည်။
ကိုကို့က သူ့လက်ဖဝါးလေးကို ကျန်လက်တစ်ဖက်ဖြင့် အသာအုပ်မိုးဆုပ်ကိုင်ရင်း သူ့အကြည့်စူးစူးတွေကို ဒဏ်မခံနိုင်သလို မျက်နှာလွှဲလိုက်တော့ ကိုကို့ရဲ့နားရွက်ဖျားလေးက ရှက်စိတ်ကြောင့် နီရဲနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
“ မင်း တော်တော်ဆိုးလာတယ် ”
“ ကျွန်တော်က ကိုကိုနဲ့တွေ့မှ ဆိုးတတ်လာတာ ... အရင်ကဆို ကျွန်တော်က လူလိမ္မာလေး ... ”
“ မဟုတ်ဘဲနဲ့ ... ”
အခုတလော ဈာန်နှင့် အနီးကပ်နေရသည်က များလာသဖြင့် ဒီကလေးက အရမ်းစကားတတ်သည်ကို ပိုသိလာရသည်။ တစ်ခုခုဆိုရင်လည်း ဈာန်က သူ လိုချင်တာရသည်အထိ မရမကလှည့်ပတ်ပြောကာ အနိုင်ပိုင်းတတ်သေးသည်။
အရင်တုန်းက ဈာန့်ကို မထီမဲ့မြင်နိုင်သည့် ဂျစ်ကန်ကန်ကောင်လေးတစ်ယောက်အနေနဲ့သာ စသိခဲ့ရပေမဲ့ အခုတော့ ဈာန်က အရမ်းဆိုးသည့်ကလေးလေးတစ်ယောက်ဖြစ်နေမှန်း ရိပ်မိလာသည်။
ခဏအကြာ စားပွဲထိုးအစ်ကို လာချပေးသည့် မုန့်တွေကို လေးဆက် စားနေစဉ်မှာပင် ဈာန်က အလိုက်တသိ ဖန်ခွက်ထဲ ရေငှဲ့ပေးကာ သူ့ရှေ့ကို ချပေးလာသည်။
ပြောရမည်ဆိုလျှင် ဈာန်က လေးဆက်နှင့် ပတ်သတ်လာလျှင် သေးသေးဖွဲဖွဲလေးကအစ အရမ်းဂရုစိုက်ပေးလွန်းသည်။ မိုးဖွားလေးတွေ ကျလာရင် ထီးဆောင်းပေးတာကအစ အခုလို ရေငှဲ့ပေးတဲ့အဆုံးထိ အကုန်လုံး အစစအရာရာလိုက်လုပ်ပေးသည်။
အစပိုင်းမှာ ဈာန့်ရဲ့ဂရုတစိုက်ပြုမူဆက်ဆံပုံတွေကြောင့် မနေတတ်မထိုင်တတ်ဖြစ်ကာ အားနာမိသော်လည်း အချိန်တွေကြာလာသည်နှင့်အမျှ ထိုဂရုစိုက်မှုတွေအောက်မှာ သူ တဖြည်းဖြည်း နေသားကျလာသည်။
အခုလည်း လေးဆက် မုန့်စားနေရင်း ခေါင်းမမော့ရဲဖြစ်နေသည်။ ခေါင်းမော့လိုက်သည်နှင့် သူ့ကို မျက်တောင်မခတ်တမ်းစိုက်ကြည့်နေမည့် ရီဝေဝေမျက်ဝန်းများနှင့် ကြုံရလိမ့်မည်မှန်း အရင်အခေါက်တွေတုန်းက အတွေ့အကြုံများအရ ကြိုသိနေသည်။
“ ဈာန် ငါ့ကို မကြည့်နဲ့တော့ ”
ခေါင်းဖြင့် မမော့လာဘဲ အာရုံရနေသည့်အလား ပြောလာသည့် ကိုကို့ကြောင့်
“ ကိုကို့ကို မကြည့်ရင် ကျွန်တော်က ဘယ်သူ့ကို သွားကြည့်ရမလဲ ... ကြည့်စရာဆိုလို့ ကျွန်တော့်မှာ ဒီတစ်ယောက်လေးပဲ ရှိတာ ”
“ ငါ့ကိုပဲ ကြည့်နေရတာ မင်း မပျင်းဘူးလား ”
“ ကိုကို့ကို ကြည့်နေရတာကိုပဲ ကျွန်တော် သဘောကျတယ် ”
အမေးနှင့် အဖြေက ထပ်တူမကျပေမဲ့လည်း နှစ်ဦးလုံးရဲ့အကြည့်တွေက ကြည်နူးရိပ်တွေ သန်းနေသည်။
“ ဒါနဲ့ ကိုကို့ကို ကျွန်တော် မေးစရာရှိတယ် ”
“ အင်း ... ဘာမေးမလို့လဲ ”
တစ်ဝက်လောက် ကျန်နေသေးသည့် ကော်ဖီအေးကို ယူသောက်လိုက်ရင်း ဈာန့်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ဈာန့်အကြည့်တွေက လေးနက်ကာ တစ်ခုခုကို ပြောချင်နေပုံပေါ်သည်။
“ တာရာလင်း ကိုကို့ကို လာတွေ့သွားသေးလား ”
“ ဟင့်အင်း ... မတွေ့ဘူး ”
“ ဒါဆို တော်ပါသေးရဲ့ ”
တာရာလင်းဆိုသည့်အမည်နာမကို ကြားလိုက်ရသည်နှင့် ပြန်မစဉ်းစားချင်လို့ မေ့ထားသည့်ဖြစ်ရပ်တွေက လေးဆက်ရဲ့အတွေးအာရုံထဲမှာ အတွဲလိုက် ပေါ်လာသည်။
“ တာရာလင်းက ဘာဖြစ်လို့လဲ ”
မမေးတော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်ထားပေမဲ့လည်း လွန်ဆွဲပွဲမှာ သိချင်စိတ်က အားသာသွားသောအခါ စကားလုံးတွေက အလိုလိုထွက်ကျသွားသည်။
“ ဘာမှမဖြစ်ဘူး ... သူ လာတွေ့ရင်သာ ကိုကို ထွက်မတွေ့နဲ့ ”
“ ဘာလို့လဲ ”
“ ကျစ် ! ဘာမှထပ်မမေးဘဲနဲ့ ကျွန်တော့်စကားကိုသာ နားထောင်ပေးစမ်းပါ ကိုကိုရာ ”
သူ့စကားကြောင့် မှုန်ကုပ်ကုပ်ဖြစ်သွားသည့် ကိုကို့မျက်နှာလေးကို မြင်လိုက်ရသောအခါ ဈာန်ရောင်ခတစ်ယောက် စကားမှားသွားမှန်း သိသွားကာ ကိုယ့်ပါးကိုယ် ဖြတ်ရိုက်ချင်စိတ်ပေါက်သွားသည်။
“ ကိုကို ”
ကိုကို့လက်ဖျားလေးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး ခေါ်လိုက်ပေမဲ့ ကိုကိုက သူ့ကို လှည့်မကြည့်ဘဲ ပြတင်းပေါက်ကနေသာ အပြင်ဘက်ကို ငေးကြည့်နေသည်။
“ ကိုကို ”
နောက်တစ်ခွန်းထပ်ခေါ်ကြည့်ပေမဲ့လည်း တုံ့ပြန်မှုမကြားရ။
ဒီလောက်ဆို ကိုကို့အကြောင်း အထာနပ်သည့် ဈာန်ရောင်ခတစ်ယောက် သိသွားခဲ့ပြီ။ ကိုကို သူ့ကို စိတ်ကောက်သွားတာဖြစ်သည်။
တော်ရုံ စိတ်ဆိုးခဲ စိတ်ကောက်ခဲသည့်ကိုကိုက သူ့ကို အမိန့်သံဆန်ဆန်စကားမျိုး ပြောသည်ကိုတော့ လုံးဝမကြိုက်ပေ။ ဤအချက်ကို သူကလည်း သိရဲ့သားနဲ့ မရည်ရွယ်ဘဲ ပြောမိသွားသည်။
“ ကိုကို ကျွန်တော် တောင်းပန်ပါတယ် ... နောက်တစ်ခါဆို ကျွန်တော် အဲဒီလိုလေသံမျိုးနဲ့ လုံးဝမပြောတော့ဘူးနော် ”
ထိုအခါကျမှ ကိုကိုက သူ့ကို လှည့်ကြည့်လာသည်။ မျက်နှာလေးကတော့ မှုန်ကုတ်ကုတ်ဖြစ်နေတုန်းပင်။ ဈာန်ရောင်ခ သက်ပြင်းအသာချလိုက်ရင်း
“ ကျွန်တော်က ကိုကို့ကို သဝန်တိုလို့ တာရာလင်းနဲ့ မတွေ့စေချင်တာ ”
ဈာန့်စကားကြောင့် လေးဆက် အံ့ဩသွားရသည်။
ဒီကောင်လေးက ပြောင်းပြန်တွေ လာပြောနေတာလား ...
အဲဒီလို သဝန်တိုလို့ မတွေ့စေချင်တာဆိုတဲ့ စကားမျိုးက ငါ့ဘက်က ပြောရမှာလေ ...
မသိရင် တာရာနဲ့ ချစ်သူဖြစ်ခဲ့တာ ငါကျနေတာပဲ ...
“ ကိုကို တွေးနေတာကို ကျွန်တော် သိတယ် ... ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ တာရာလင်းကြားမှာ ဘယ်လိုအပေးအယူတွေ ရှိခဲ့လဲဆိုတာကိုတော့ ကိုကို မသိသေးဘူးမလား ”
“ ဘယ်လိုအပေးအယူလဲ ”
စိတ်ကောက်နေပေမဲ့လည်း သိချင်စိတ်ကိုတော့ ထိန်းမရနိုင်ခဲ့။ အမှန်တော့ ဈာန်နှင့်တာရာလင်းအကြောင်းကို သူ သိချင်နေတာကြာပြီဖြစ်ပေမဲ့ ဘယ်လိုအကြောင်းပြချက်မျိုးနှင့် မေးရမည်မှန်း မစဉ်းစားတတ်သဖြင့် ဈာန့်ဘက်က စပြောလာမည်ကိုသာ စောင့်ဆိုင်းနေရခြင်းဖြစ်သည်။
“ ကျွန်တော့်ကို စိတ်ကောက်ပြေသွားပြီလား ”
“ ငါ စိတ်ကောက်နေတာ မဟုတ်ဘူး ”
စိတ်ကောက်တတ်ပေမဲ့လည်း ဘယ်တော့မှ သူ စိတ်ကောက်နေကြောင်းကို ဝန်ခံမည်မဟုတ်သည့် ကိုကို့အကြောင်းကိုလည်း သူ နောကြေနေသည်။
“ ဒါဆို ကိုကို့မျက်နှာလေးက ဘာလို့ မှုန်ကုပ်ကုပ်ဖြစ်နေတာလဲ ”
ကိုကို့ပါးပြင်လေးကို ခပ်ဖွဖွဆွဲညှစ်ကာ စနောက်လိုက်တော့ ကိုကို့ထံမှ မျက်စောင်းတစ်ချက်က ဒိုင်းခနဲရောက်လာသည်။
“ မင်းက ငါ့ကို အော်တာကိုး ”
“ အော်တာ မဟုတ်ပါဘူး ကိုကိုရာ ... ကျွန်တော် စိတ်လောသွားလို့ပါ ”
ချစ်သူလေး၏စွပ်စွဲပြောဆိုမှုကြောင့် ဈာန်ရောင်ခမှာ ကပျာကယာပြန်ဖြေရှင်းပေးရသည်။
“ ဘာပဲပြောပြော မင်း ငါ့ကို အော်လိုက်တာပဲလေ ”
“ နောက်ဆို ကျွန်တော် ကိုကို့ကို ဘယ်တော့မှ မအော်တော့ဘူး ဟုတ်ပြီလား ”
“ အင်း ”
အဲဒီနောက်မှာတော့ လေးဆက်နှင့် ဈာန်တို့နှစ်ဦးကြားမှ စကားအစအနရှာမတွေ့အောင်ပင် အနည်းငယ်တိတ်ဆိတ်သွားသည်။ ဈာန်က သူ့ရဲ့လက်ဖျားလေးကို ဆုပ်ကိုင်ထားနေတုန်းဖြစ်သလို သူကလည်း မရုန်းထွက်မိတော့ပေ။ ခဏအကြာ ဈာန်က တစ်ခုခုကို သေချာစဉ်းစားဆုံးဖြတ်ပြီးနောက်
“ ကျွန်တော် ပြောပြရင် ကိုကို စိတ်မဆိုးရဘူးနော် ”
စကားအစကိုက အပေးအယူနှင့် ... ။
“ ကိုကို စိတ်မဆိုးဘူးလို့ ကတိပေး ... ကတိမပေးရင် ကျွန်တော် မပြောပြဘူး ”
လေးဆက်သာ ကတိမပေးရင် ဈာန်က မပြောပြတော့မှာ ကျိန်းသေသည်။ ဈာန်ရောင်ခဆိုသည်မှာ ထိုကဲ့သို့သော အကြပ်ကိုင်တတ်သည့် ကလေးဆိုးလေးလည်း ဖြစ်နေသေးသည်။
“ အင်း ... ငါ စိတ်မဆိုးဘူး ”
သူ ကတိပေးလိုက်တာတောင် ဈာန်က ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင် ပြောပြဖို့အရေး နည်းနည်းအင်တင်တင်ဖြစ်နေသေးသည်။ စက္ကန့်လက်တံလေး အတန်ငယ်ရွေ့လျားသွားပြီးနောက်မှာတော့
“ ကျောင်းသင်္ကြန်တုန်းက ကိုကို အကွက်ဆင်ပြီး ကျွန်တော်နဲ့ တာရာလင်းကို နမ်းခိုင်းလိုက်တာ မှတ်မိသေးလား ”
“ အင်း ”
ကျောင်းသင်္ကြန်နှင့် ပတ်သတ်တာကို ကြားလိုက်ရတော့ လေးဆက် စိတ်မကောင်းဖြစ်မိသွားသည်။ အဲဒီတုန်းက သူ လုပ်ခဲ့မိသည့်ကိစ္စအတွက် ဈာန့်ကို အားနာမိသည်မှာ အခုချိန်ထိ မျက်နှာမပြရဲလောက်အောင်ပင်။
“ အဲဒါကြောင့် ကျွန်တော် ကိုကို့ကို ပြန်လက်စားချေဖို့ တာရာလင်းနဲ့ အပေးအယူလုပ်ပြီး ခဏတွဲခဲ့တာ ”
“ ဈာန် ! ”
ဈာန်ပြောလိုက်သည်က သူ လုံးဝမထင်ထားသည့်စကားပင်ဖြစ်နေသောကြောင့် အလန့်တကြားဖြစ်မိသွားသည်။
“ အဲဒီတုန်းက ကျွန်တော် ကိုကို့ကို အရမ်းစိတ်ဆိုးသွားတာ ”
“ ဈာန် ... ငါ မင်းကို တကယ်တောင်းပန်ပါတယ် ... ငါ အမှားလုပ်ခဲ့မိတာပါ ”
အမှန်တော့ သူ ဈာန့်ကို တောင်းပန်ချင်နေသည်က အဲဒီနေ့ပြီးဆုံးသွားကတည်းကဖြစ်သည်။ သို့ပေမဲ့ အခွင့်မသာခဲ့ပေ။
“ ကိုကို ”
စိတ်မကောင်းဖြစ်နေသည့် ကိုကို့မျက်နှာေလးကို တစိမ့်စိမ့်ငေးကြည့်ရင်း တဖြည်းဖြည်းအေးစက်လာသည့် ကိုကို့လက်ဖျားလေးကို ပိုပြီး ဖိညှစ်ဆုပ်ကိုင်လိုက်ကာ
“ ကျွန်တော်လည်း ကိုကို့ကို တောင်းပန်ရဦးမယ် ”
“ ဘာကိုလဲ ”
“ အဲဒီနေ့တုန်းက ကျွန်တော် ကိုကို့ကို စိတ်ဆိုးဆိုးနဲ့ အရမ်းနမ်းမိသွားလို့ ... ”
“ ဟင့်အင်း ... တော်ပြီ ... ဆက်မပြောနဲ့တော့ ”
ရဲတက်လာသည့် ကိုကို့မျက်နှာလေးက သူ့အကြည့်စူးစူးတွေအောက်က ရှောင်ပြေးချင်နေပုံပေါ်သည်။
“ အမှန်တော့ သူစိမ်းတစ်ယောက်က ကျွန်တော့်နှုတ်ခမ်းကို လာနမ်းသွားလို့ ကျွန်တော်ကလည်း ကျွန်တော် မလိုချင်တဲ့ အဲဒီအနမ်းကို ကိုကို့နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ ပြန်ချေဖျက်ပစ်မိတာ ထင်တယ် ”
“ ဈာန် ... မပြောနဲ့တော့ဆို ... ”
ကိုကိုက တုန်ရင်နေသည့်အသံလေးဖြင့် တားရှာသည်။
“ တကယ် တကယ် အဲဒီတုန်းက ကိုကိုက အရမ်းရက်စက်တာ ”
“ ငါ ... ငါက တာရာလင်းကို မင်းပါးကိုပဲ နမ်းခိုင်းလိုက်တာ ... အဲဒါကို သူက ... ”
ကိုကိုက ဘာဆက်ပြောရမည်မှန်းမသိဘဲ စကားစရပ်သွားတော့ ဈာန်ရောင်ခ ပြုံးမိသွားသည်။
အမှန်တော့ အဲဒီအကြောင်းကို တာရာလင်း ပြန်ပြောပြလို့ သူ အကုန်သိပြီးသားဖြစ်သည်။ ပြောရမည်ဆိုလျှင် ကိုကို တာရာလင်းနဲ့ သွားတွေ့ကာ ဘာအတွက်အပေးအယူလုပ်သည်၊ ဘယ်လိုကတိပေးခဲ့သည်ကအစ သူ သိနေသည်။
ကျောင်းသင်္ကြန်နေ့ပြီးပြီးချင်း နောက်တစ်ရက်မှာပင် သူ တမင်သက်သက် အချိန်ပေးကာ တာရာလင်းနဲ့ သွားတွေ့ပြီး မေးမြန်းဖြစ်ခဲ့သည်။ အစပိုင်းမှာ ဘူးခံငြင်းနေသည့် တာရာလင်းကို မရမကလှည့်ပတ်အစ်ထုတ်လိုက်တော့မှ သကောင့်သားက ကိုကိုနှင့်သဘောတူထားသည့် အပေးအယူကို ထုတ်ပြောလာသည်။
အဲဒီနောက်မှာတော့ ကိုကို့နှလုံးသားထဲမှာ ပုန်းအောင်းနေသည့် အချစ်တွေ ရုန်းကြွလာဖို့အတွက်ရော၊ သူ့ကိုဆို အမြဲငြင်းနေတတ်သည့်ကိုကို့ကို အရွဲ့တိုက်ချင်သည့်အတွက်ရော သူနဲ့ ခဏတာ ချစ်သူရည်းစားအဖြစ် ဟန်ဆောင်တွဲပေးဖို့ တာရာလင်းကို အကူအညီတောင်းခဲ့သည်။
ထိုနေ့က သူနဲ့ တာရာလင်း တော့်တော့်ကို ပြဿနာကြီးကြီးမားမားဖြစ်ခဲ့သည်။ တာရာလင်းဘက်ကလည်း သူ့ကို နှစ်ဖက်လုံးက အသုံးချနေသည်ဟု ခံစားနေရသဖြင့် မကျေမနပ်ဖြစ်ကာ ကူညီပေးဖို့ လုံးဝသဘောမတူခဲ့ပေ။
သူ့ရုပ်ရည်ချောမောမှုကြောင့် တာရာလင်းက သူ့ကို သဘောကျနေသည်ကို သိနေသော်ငြား နောင်အခါ ရှုပ်ရှုပ်ရှက်ရှက်တွေ မဖြစ်ချင်တော့သဖြင့် သူ့ဘက်ကလည်း အပေးအယူသဘောဖြင့်သာ ရှေ့ဆက်တိုးဖို့ စီစဉ်မိခြင်းဖြစ်သည်။
ဈာန်ရောင်ခက လူကဲခတ်ကျွမ်းကျင်သည်မို့ တာရာလင်းရဲ့စရိုက်ဗီဇက ဘယ်လိုမျိုးဆိုတာကို သေချာနားလည်သည်။
တာရာလင်းက လူငယ်ပီပီ သိပ်အစွဲအလမ်းမထားတတ်သည့်အပြင် ချစ်တာနဲ့ ကြိုက်တာကိုလည်း ကွဲကွဲပြားပြားသိသေးသည့်ပုံမပေါ်ပေ။ ထို့အပြင် သူ အရမ်းစိတ်ဝင်စားပြီး သိချင်နေသည့်ကိစ္စတိုင်းကိုလည်း မရရအောင် စုံစမ်းတတ်သေးသည်။
တာရာလင်းက ကိုကို ခေါင်းမာတာကို သိနေသဖြင့် ကိုကိုက သူ့ကို ပြန်ချစ်လာလိမ့်မည်ဆိုတာကို လုံးဝမယုံပေ။ သူကလည်း ဇွဲကြီးသည့်လူမို့ ကိုကို့ကို မရရအောင် လိုက်မည်မှာ အသေအချာပင်ဖြစ်သည်။
အဲဒီနောက်မှာတော့ တာရာလင်း စိတ်ဝင်စားလောက်မည့်အပေးအယူတစ်ခုကို သူ ချပြလိုက်သည်။
ကိုကို သဝန်တိုအောင် သူတို့ ဟန်ဆောင်တွဲပြမည့် ငါးလအတွင်း ကိုကို သူ့ကို ပြန်အဖြေမပေးဘူးဆိုလျှင် သူ ရှုံးသည်။ အဲဒီအတွက် လျှော်ကြေးအနေဖြင့် တာရာလင်းအတွက် ကားအသစ်တစ်စီးဝယ်ပေးမည်။
အကယ်၍ ထိုငါးလအတွင်းမှာ ကိုကိုက သူ့အချစ်ကို လက်ခံကာ အဖြေပြန်ပေးမည်ဆိုလျှင်တော့ တာရာလင်းဘက်က သူ့ကို လုပ်ပေးရမှာ ကိစ္စတစ်ခုပဲ ရှိသည်။
Facebook ပေါ်က ပေါက်ကရကောလဟာလသတင်းတွေကို သူ ထပ်မမြင်ချင်တော့ပေ။ ထိုသတင်းတွေက သူ့အတွက် နည်းနည်းလေးတောင် မထိခိုက်ပေမဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ဂရုစိုက်တတ်သည့် ကိုကို့အတွက်တော့ သိပ်အဆင်ပြေမည်မဟုတ်တာကိုလည်း သူ သိနေသည်။
ထို့ကြောင့် တာရာလင်းနဲ့ သူ ခဏတာချစ်သူဖြစ်ခဲ့သည့်သတင်းတွေ၊ နောက်ထပ် ကိုကိုနှင့်ပတ်သတ်လာမည့် သတင်းအကြောင်းအရာတွေကို အတတ်နိုင်ဆုံး ဘယ်သူ့ဘက်ကမှ မနစ်နာအောင် ဖြေရှင်းပေးဖို့ သူ တာရာလင်းကို တောင်းဆိုခဲ့သည်။
ထို့အတွက်လည်း တာရာလင်းက ကြိုက်သည့်နည်းလမ်းသုံးပါစေ သူ ထောက်ပံ့ပေးနိုင်သည်။ အဓိကက ကိုကို့ကို လာမထိခိုက်သရွေ့ သူ အဆင်ပြေသည်။ ထို့အပြင် သူ ကတိပေးထားသည့်အတိုင်း တာရာလင်းကို ကားအသစ်တစ်စီးလည်း ဝယ်ပေးဦးမည်။
၎င်းအပေးအယူက သေချာတွေးကြည့်မည်ဆိုလျှင် တာရာလင်းဘက်က ဘယ်လိုမှကို အရှုံးမရှိပေ။ ဤအခြင်းအရာကို ဉာဏ်ကောင်းသည့် တာရာလင်းကလည်း ကောင်းကောင်းသဘောပေါက်နားလည်ပေလိမ့်မည်။ အဲဒီလိုနှင့် တာရာလင်းက သူ့လူ ကိုယ်ဘက်သားဖြစ်လာခြင်းပင်။
ဒါပေမဲ့ တာရာလင်းနှင့် စကားပြောမိသည့်အခါတိုင်း သူ သတိထားမိတာ တစ်ခုရှိသည်။ ကိုကို့အကြောင်းပြောပြီဆိုလျှင် တာရာလင်းရဲ့မျက်လုံးက အရောင်တလက်လက်နှင့် အသက်ဝင်လာသည်။
တာရာလင်းက ကိုကို ဘယ်လောက်လူကြီးလူကောင်းဆန်ကြောင်း၊ သဘောကောင်းကြောင်း၊ စိတ်သဘောထားနူးညံ့ကြောင်းကို စကားထဲ မကြာခဏထည့်ပြောနေသဖြင့် သူ သဝန်တိုလာသည်။ သူစိမ်းတစ်ယောက်က ကိုကို့အကြောင်းကို နှုတ်မှမချတမ်း တဖွဖွပြောနေသည်ကို သူ သဘောမကျပေ။
ထို့အပြင် တာရာလင်းနှုတ်မှ မတော်တဆလား တမင်တကာလားမသိဘဲ ထွက်ကျလာသည့် “ ကျွန်တော်သာ ခင်ဗျား ရုပ်ချောတာကို သဘောမကျဖြစ်ဘူးဆိုရင် ကိုလေးဆက်ကို ချစ်မိမှာ ” ဆိုသည့်စကားက သူ့ရဲ့မယုံသင်္ကာဖြစ်မှုကို အဆုံးထိ မြှင့်တင်ပေးလိုက်သလိုပင်။
ထို့ကြောင့် တာရာလင်းနဲ့ ကိုကို ထိပ်တိုက်ဆုံမည့်ကိစ္စတိုင်းကို သူ မရမကတားဆီးသွားမှာဖြစ်သည်။ မြတ်နိုးရသူလေးကို ဘယ်လိုနည်းနဲ့မှ တခြားလူနောက် ထပ်ပြီးအပါမခံနိုင်တော့ပေ။
သူ ရှင်းပြသည်ကို ကိုကိုက သေချာလိုက်နားထောင်နေရင်း အံ့အားသင့်မှုကြောင့် ကိုကို့ရဲ့နုနယ်သည့်မျက်နှာလေးထက်မှာ အရိပ်မျိုးစုံဖြတ်ပြေးနေသည်။
“ ကိုကို ”
“ ဟင် ”
သူ ခေါ်လိုက်တော့ ကိုကိုက အယောင်ယောင်အမှားမှားဖြင့် ပြန်ထူးသည်။
“ ကျွန်တော့်ကို စိတ်ဆိုးနေလား ”
ထိုအခါ ကိုကိုက တစ်ခုခုကို သေချာစဉ်းစားတွေးတောနေပြီးနောက် သက်ပြင်းမောချလိုက်ရင်း
“ ငါ တကယ်ဘာဆက်ပြောရမှန်း မသိတော့ဘူး ဈာန် ”
“ ကိုကို ကျွန်တော်ကို စိတ်မဆိုးပါနဲ့ ”
“ ဈာန်ရယ် ... ငါ မင်းကို စိတ်မဆိုးပါဘူး ... အကုန်လုံးက ငါ့အပြစ်တွေပဲဟာ ”
“ ကိုကို့အပြစ်မဟုတ်ပါဘူး ... ဒီတိုင်း ဖြစ်ရမဲ့ကံပါလို့ ဖြစ်လာတာလို့ပဲ သဘောထားလိုက်ကြတာပေါ့ ... တကယ်လို့သာ ကျောင်းသင်္ကြန်တုန်းက အဖြစ်အပျက်မျိုး မဖြစ်ခဲ့ဘူးဆိုရင် ကိုကိုနဲ့ ကျွန်တော်လည်း အခုလိုမျိုး နီးစပ်လာမှာမဟုတ်ဘူးလေ ”
စကားကြွယ်လွန်းကာ လူကို နှစ်သိမ့်တတ်သည့်ကောင်လေးကြောင့် လေးဆက်လည်း စိတ်မကောင်းဖြစ်နေတာတွေ ပျောက်ဆုံးကုန်ကာ တဖန်ပြန်လည်ပြုံးရယ်မိလာသည်။ လေးဆက်တို့ရဲ့နွေးထွေးသည့် စကားဝိုင်းလေးပြီးဆုံးသွားပြီး ခဏအကြာမှာတော့
“ အစ်ကို ငွေရှင်းမယ် ”
သူ့ပိုက်ဆံအိတ်ကို ထုတ်ကာ ငွေရှင်းဖို့ပြင်နေသည့် ဈာန်ကြောင့် လေးဆက် အလျင်စလို လှမ်းတားလိုက်ကာ
“ ငါ ရှင်းလိုက်မယ် ဈာန် ... အရင်နေ့တွေကလည်း မင်း ဝယ်ကျွေးထားတာပဲလေ ”
“ ကိုကို ... ကျွန်တော် ဝယ်ကျွေးပါရစေ ”
“ မင်းကချည်းပဲ အမြဲတမ်းဝယ်ကျွေးနေတော့ ငါ အားနာလို့ပါ ”
ကိုကို့ကို ကြည့်ရသည်မှာ တကယ်အားနာနေပုံပင်။ ချစ်သူလေးရဲ့အားနာတတ်သည့်အကျင့်ကို နားလည်နေသည်မို့
“ အင်း ... ဒါဆိုလည်း နောက်တစ်ခေါက်ကျရင်တော့ ကျွန်တော် ရှင်းပေးမယ် ”
တုံ့ပြန်လက်ဆောင်အနေနဲ့ ကိုကို့ထံမှ အပြုံးချိုချိုလေး ရလိုက်သည်မှာ အမြတ်ပင်။
“ ကျစ် ! သွားပြီ ”
ထိုစဉ် ရုတ်တရက်ဆိုသလို လေးဆက်ထံမှ ညီးညူသံထွက်လာသည်မှာ ငွေရှင်းဖို့ ပိုက်ဆံအိတ်ကို ရှာမတွေ့ခြင်းကြောင့်ဖြစ်သည်။ သူ ဘယ်နေရာမှာများ ကျန်နေခဲ့ပါလိမ့်။
ဖြစ်နိုင်ချေအများဆုံးက အခန်းထဲမှာပဲ ကျန်ခဲ့တာပဲပင်။ ဈာန့်ကို မြန်မြန်သွားတွေ့ဖို့ စိတ်လောနေသည်က တစ်သွယ်၊ မြတ်သူက သူ့ကို သံသယဝင်ပြီး ရစ်နေတာကို ရှောင်နေရသည်က တစ်ကြောင်းဖြင့် လေးဆက်လည်း ဖုန်းနဲ့အတူ ပိုက်ဆံအိတ်ပါလာသည်အထင်နှင့် ယူလာမိခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
အပြောကြီးကာ ငွေရှင်းပေးမည်ဟု ပြောထားပြီးမှ ပိုက်ဆံအိတ်ကို ရှာမတွေ့တော့သဖြင့် ရှက်စိတ်က ငယ်ထိပ်ထိမွှန်ထူလာသည်။ ဈာန့်ကိုလည်း ပြောမပြရဲဘဲ ဒီလိုရှက်စရာကောင်းသည့် အခြေအနေကြီးကို ဘယ်လိုကျော်ဖြတ်ရမလဲဆိုတာကို ခေါင်းတောက်နေချိန်တွင်
“ အစ်ကို ... ဒီက ယူလိုက် ... ”
ရပ်စောင့်နေသည့် စားပွဲထိုးအစ်ကိုကို ကျသင့်ငွေရှင်းပေးလိုက်ပြီးနောက် ဈာန်ရောင်ခလည်း ကိုကို့လက်လေးကို ဆွဲကာ ကန်တင်းထဲမှ ထွက်လာလိုက်သည်။ သူ ဆုပ်ကိုင်ထားမိသည့် ကိုကို့လက်လေးကတော့ ချွေးတွေ ပြန်နေလျှက်ရှိသည်။
စက္ကန့်မလပ် ကိုကို့အရိပ်အခြည်စောင့်ကြည့်နေသူဖြစ်သောကြောင့် ခုနက ကိုကို ဘာဖြစ်သွားလဲဆိုတာကို သူ သိပါသည်။ သို့သော်ငြား ချစ်သူလေးက သိပ်ကို အရှက်ကြီးလွန်းသူလေးမို့ ထိုအကြောင်းကို ပြန်မပြောဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
“ ဈာန် ... ငါ နောက်တစ်ခေါက်ကျရင် ပြန်ဝယ်ကျွေးပါ့မယ် ”
“ အင်း ... နောက်တစ်ခေါက်ကျ ကိုကို ဝယ်ကျွေး ... ”
အဲဒီနောက် ကိုကို အရှက်ပြေအောင် စကားလမ်းကြောင်းလွှဲပြီး ပန်းခြံလမ်းအတိုင်း နှစ်ယောက်သား ဘေးချင်းကပ်ကာ လမ်းလျှောက်လာလိုက်သည်။
ကိုကိုနှင့် တွေ့ရသည့် စာသင်ချိန်တစ်ချိန်စာက အရမ်းကို နည်းပါးလွန်းသည်ဟု ဈာန်ရောင်ခ ထင်မိသည်။ ဘယ်လောက်မှတောင် မကြာလိုက်ဘဲ အချိန်တွေက အကုန်မြန်နေသလိုပင်။
ကိုကို့အဆောင်နားရောက်ခါနီး ပန်းခြံလမ်းတစ်ဝက်လောက်အရောက်မှာတော့ ကိုကိုက ရုတ်တရက်ကြီး သူ့လက်ကို ဆွဲကာ ပန်းခြံဝင်းထောင့်စွန်းနားကို ဆွဲခေါ်သွားသည်။
“ ကိုကို ဘာဖြစ်လို့လဲ ”
“ ဟင့်အင်း ... ငြိမ်ငြိမ်နေပေး ... ”
အခုအခြေအနေမှာ သူက ပန်းခြံလမ်းကို ကျောပေးထားသလိုဖြစ်နေပြီး ကိုကိုက သူ့နှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ ဝင်ပုန်းနေသည်။
ကိုကိုက သူ့ရင်ဘတ်အကျီစကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားရင်း ကိုယ်လေးကို ကျုံ့ကာ အကြည့်တို့က သူ့ပခုံးကို ကျော်ပြီး ပန်းခြံလမ်းဆီသို့ ရောက်ရောက်သွားသည်။
“ ကိုကို ”
“ မကြည့်နဲ့ဦး ဈာန် ... သူ မိသွားလိမ့်မယ် ”
ကိုကိုက သူ နောက်လှည့်ကြည့်မှာကို တားမြစ်လာသည်။ ကိုကို့ကိုယ်လေးက ပိန်ပိန်ပါးပါးဖြစ်သဖြင့် သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ ဝင်ပုန်းနေသည့် ကိုကို့ကို ဘယ်သူမှ မြင်ရမည်မဟုတ်ပေ။
“ ဟူး ! တော်သေးတယ် ”
ပန်းခြံလမ်းအတိုင်း တည့်တည့်မတ်မတ်လျှောက်လာသည့် မြတ်သူက သူတို့နှစ်ယောက်ကို ကျော်သွားတော့မှ လေးဆက် သက်ပြင်းချနိုင်တော့သည်။
သံပုရာရည်သွားဝယ်မလို့ ခဏပဲဆိုပြီး လစ်ထွက်လာလိုက်တာ စာသင်ချိန်တစ်ချိန်တောင် ကုန်သွားခဲ့သည်လေ။ အဲဒါကြောင့် မြတ်သူတစ်ယောက် သူ့ကို ဒေါပွပြီး လိုက်ရှာနေမည်မှာ အသေအချာပင်။
သူ့အဖြစ်ကလည်း ချစ်သူနှင့် ချိန်းတွေ့နေသည်ကို မိဘတွေ မိသွားမှာ တွေးကြောက်နေသည့်အဖြစ်နှင့် အလားသဏ္ဍာန်တူနေသည်။
“ ဘယ်သူမို့လို့ ကိုကို ပုန်းနေရတာလဲ ”
“ မြတ်သူလေ ”
သူ့စကားကြောင့် ဈာန်က နည်းနည်းအံ့ဩသွားပြီး မျက်ခုံးတန်းလေးက ပင့်တက်သွားသည်။
“ ကိုမြတ်သူ ? ဘာလို့ သူ့ကို ပုန်းနေရတာလဲ ... ကိုကိုနဲ့ ကိုမြတ်သူက သူငယ်ချင်းတွေ မဟုတ်ဘူးလား ”
“ သူငယ်ချင်းဟုတ်တယ်လေ ... ဒါပေမဲ့ ခုနက ငါ မင်းနဲ့တွေ့ဖို့ သူ့ကို ပေါက်ကရတွေ လျှောက်ပြောပြီး လစ်ထွက်လာလို့ သူ ငါ့ကို စိတ်တိုနေတာ ”
“ ကိုကိုက ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်အကြောင်း ကိုကို့သူငယ်ချင်းတွေကို မပြောပြရသေးဘူးလား ”
ဈာန်က အနည်းငယ်စိတ်မကြည်သာသည့်အသံမျိုးဖြင့် မေးလာသည်မို့ လေးဆက်မှာ အလျင်စလိုဖြေရှင်းရပြန်သည်။
“ ငါလည်း ပြောပြမလို့ပါပဲ ဈာန်ရယ် ... ဒါပေမဲ့ မင်း သူတို့အကြောင်း မသိဘူးနော် ... သူတို့က အရမ်းအစအနောက်သန်တာ ... မေမြတ်နဲ့ ဥဥတို့က အဆိုးဆုံးပဲ ... သူတို့သိသွားရင် ငါ့ကို တစ်ချိန်လုံး ဝိုင်းစနေတော့မှာ ”
“ ဒါဆို ကိုကိုက သူတို့ကို မပြောပြတော့ဘူးလား ”
“ ပြောမှာပါ ... ငါက အချိန်ကောင်းကို စောင့်နေလို့ ... ”
“ အင်း ... အင်း ... ဟုတ်ပြီလေ ”
သူ သေချာပြန်ရှင်းပြလိုက်တော့မှ ဈာန်က စိတ်ကျေနပ်သွားကာ အသံလေးက ကြည်လင်လာသည်။
“ ဒါဆို ငါ သွားတော့မယ် ဈာန် ... ခဏနေ နောက်တစ်ချိန်ခေါင်းလောင်းထိုးတော့မှာ ”
“ နေပါဦး ... ကိုကိုကလည်း ... ”
LRC ဆောင်ရှိရာဆီ သွားဖို့ခြေလှမ်းပြင်လိုက်တော့မှ သူ့ကိုယ်က လှုပ်လို့တောင် မရတော့မှန်း ရိပ်မိသွားသည်။ ခုနက ပုန်းဖို့ပဲ စိတ်အားထက်သန်နေသဖြင့် သူ့ခါးပေါ်မှာ ရစ်ပတ်နှောင်ဖွဲ့လာသည့် ဈာန့်ရဲ့လက်တွေကို သတိမထားမိခဲ့ပေ။
“ ဈာန် ”
“ အင်း ... ကျွန်တော် ရှိတယ် ”
ဈာန်က လေးဆက်ရဲ့ခါးမှာ နှောင်တွယ်နေသည့် လက်တွေကို ပိုအားထည့်ကာ ဆွဲယူဖက်လိုက်သဖြင့် လူက ဈာန်ရင်ဘတ်နှင့် ပိုနီးကပ်သွားသည်။
မော့ကြည့်မိပြန်တော့ ဈာန့်အကြည့်တွေက စူးစူးရှရှရီရီဝေဝေ ... ။ ထို့အပြင် တဖြည်းဖြည်းနီးကပ်လာသည့် ဈာန့်မျက်နှာချောချောကြောင့်
“ ဈာန် ... မင်း ဘာလုပ် ... ”
စကားတောင် ဆုံးအောင်မပြောနိုင်တော့ဘဲ မျက်လုံးကို စုံမှတ်ပစ်လိုက်ရသည်။ နွေးကနဲဖြစ်သွားသည့် နဖူးပြင်နှင့်အတူ မျက်ဝန်းတွေဆီကို တရဆက်ကျရောက်လာသည့်အနမ်းများကြောင့် လူက တုတ်တုတ်တောင် မလှုပ်ရဲတော့။
နောက်ဆုံး သူ့ပါးပြင်ကို ဖိကပ်နမ်းရှိုက်လာသည့်အနမ်းတစ်ပွင့်ကြောင့် လေးဆက် ဈာန့်ကို မော့ကြည့်မိတော့ ဒီလက်ရဲဇက်ရဲနိုင်သည့်ကောင်လေးက တော်တော်ပျော်နေပုံရသည်။ အဲဒီနောက် ဈာန်က သူ့ပါးလေးကို လေးဆက်ဆီ ထိုးပေးကာ
“ ကိုကို ကျွန်တော့်ကို ပြန်နမ်း ... ”
“ ဈာန် ... လူတွေ ရှိတယ်လေ ”
“ ကိုကို့ကို ကျွန်တော် ကွယ်ပေးထားတယ် ... ဘယ်သူမှ မမြင်ဘူး ”
အခုမှ သူလည်း ကိုယ့်အကြံနှင့်ကိုယ် ချောင်ပိတ်မိသွားတာဖြစ်သည်။ ထိုစဉ် LRC ဆောင်ဘက်မှ ခေါင်းလောင်းသံက ပျံ့လွင့်လာသည်ကို ကြားလိုက်ရသည်။
လေးဆက်လည်း သူ့နှုတ်ခမ်းကို တစ်ချက်ကိုက်လိုက်ပြီး ဈာန့်လည်တိုင်ကို ခိုတွယ်ကာ ပါးပြင်ကို ခပ်ဖွဖွနမ်းရှိုက်လိုက်တော့ သူ့ခါးကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ထားသည့် ဈာန့်ရဲ့လက်တို့က အတန်ငယ်ပြေလျော့သွားသည်။
အဲဒီနောက်မှာတော့ နောက်လှည့်မကြည့်တမ်း ထွက်ပြေးသွားသည့် ကိုကို့ကို ငေးကြည့်ရင်း ဈာန့်မျက်နှာချောချောပေါ်မှာ မဖုံးနိုင် မကွယ်နိုင် ထွက်ပေါ်လာခဲ့သည့် အပြုံးတို့က တလက်လက်တောက်ပနေလေသည်။
7:07 P.M
26.4.2021 ( Monday )