33- Αποκαλύψεις
Η Ειρήνη περίμενε να φύγει η αδερφή της με τον γαμπρό της πριν επιστρέψει πίσω στο σπίτι. Φρόντισε να παραμένει κρυμμένη αλλά δεν σκόπευε να τρέξει ποτέ ξανά
Ο Αλέξανδρος εγωιστικά παρά την αρχική προσπάθεια να την αναζητήσει εγκατέλειψε την προσπάθεια αμέσως. Συνοφρυωμένος πηγαινοερχόταν πάνω κάτω δίχως να μπορεί να καταλάβει τη συνέβη πάλι. Κατηγορούσε και πάλι την Κάτια γιατί κάθε φορά μου μπλέκεται στα πόδια τους ακόμη και για ανόητους λόγους κατάφερε να σπείρει την διχόνοια. Από την άλλη η Ειρήνη ήταν πιο ξεκάθαρη από ποτέ με μια συγκεκριμένη πρόταση. Ή θα την ακολουθούσε αφήνοντας πίσω τον πατέρα του απροστάτευτο ή θα παρέμεινε εδώ πέρα μόνος, προδομένος αλλά άγρυπνος φρουρός των κεκτημένων τους ως οικογένεια.
Όταν άκουσε τη φωνή της πίσω τον έλουσε κρύος ιδρώτας. Το νεύρο στη φωνή της φανέρωνε αποφασιστικότητα.
«Τέρμα τα κόλπα από εδώ και πέρα. Περιμένω απάντηση εδώ και τώρα!»
«Αυτό που είδες δεν έχει καμία αξία... η αδερφή σου...»
«Πάντα η αδερφή μου, πάντα εσύ και ο εγωισμός, πάντα ο πατέρας σου το θύμα. Όλοι σας είσαστε θύματα, αδύναμα πλάσματα που χρειάζονται προστασία. Το συμπέρασμα πιο είναι; Τι θέλεις να κάνω;» τον ρώτησε.
«Να σταθείς κοντά μου, δίπλα μου. Να παραμείνεις δίπλα μου Ειρήνη και τα όνειρα μου να γίνουν και δικά σου...»
«Και τα δικά μου όνειρα; Δεν μπορούν να γίνουν δικά σου ποτέ. Δυστυχώς οι προτεραιότητες σου είναι διαφορετικές!»
«Είσαι άδικη!» της κούνησε το δάχτυλο απειλητικά.
«Εάν έχω άδικο τότε ακολούθησε με έστω για λίγο καιρό...» Άπλωσε την παλάμη προς τη μεριά του, περιμένοντας τον να την κρατήσει, να την σφίξει.
Ο Αλέξανδρος όμως αδυνατούσε να αποφασίσει τόσο εύκολα. Πίστευε πως ο έρωτας ήταν κάτι πολύπλοκο και δεν σκόπευε να υποταχθεί έτσι απλά. Η Ειρήνη, μέσα από τα σκίτσα του άλλαξε όλη τη ζωή και οι φλύαρες μέρες με τις κρεπάλες και τις πολυτέλειες έμειναν στο παρελθόν. Δεν ήταν έτοιμος όμως... φοβόταν και για να την πληγώσει περισσότερο αργότερα αποφάσισε να στρέψει τον εαυτό του πρώτα σε φυγή. «Δεν γίνεται... δεν μπορείς να με καταλάβεις!» της είπε και έφυγε δίχως να γυρίσει να την κοιτάξει.
Η Κάτια με ένα ποτήρι κρασί αγνάντευε προς τα έξω και τα φύλλα των δέντρων να σαλεύουν ελάχιστα μιας που το αεράκι ήταν πολύ αδύναμο αλλά κατάφερε να σηκώσει τη θύελλα στο μέσα της. Δεν ένιωθε συναισθήματα, δεν ένιωθε οίκτο ούτε καν για τον εαυτό της. Δεν επιθυμούσε καν τον δικαιολογήσει. Ο καυγάς που προηγήθηκε με τον άντρα της την ανάγκασε να φύγει πιο νωρίς και να επιστρέψει σπίτι. Βάλτωνε και δίχως αγάπη, δίχως ένα χέρι βοηθείας δεν θα κατάφερε ποτέ να βγει από αυτό το βούρκο. Σιχαινόταν την λέξη οίκτο, λύπη γιατί της θυμίζαν το κοριτσάκι που κάποτε κορόιδευαν στη σχολή. Ο ξεριζωμός των συναισθημάτων ήταν η δική της άμυνα και η μόνη στιγμή που μαλακώνει ήταν όταν αντίκριζε τον Αλέξανδρο, ο οποίος έτρεχε σαν το σκυλί πίσω από την Ειρήνη. Την μισούσε την αδερφή της και παρόλο που δεν γνώριζε πως η σχέση τους παρέμεινε φουρτουνιασμένη δεν είχε σκοπό να σταματήσει πριν τους διαλύσει. Οι απώλειες δεν την ενδιαφέρουν και στο βωμό του εγωισμού δεν θα διστάσει να ισοπεδώσει συναισθηματικά και άλλο την αδερφή της.
Όταν διαισθάνθηκε την παρουσία της έστρεψε το βλέμμα επικριτικά πάνω της. Το προσωπικό την ενημέρωσε για την νέα διαμάχη μεταξύ της και του Αλέξανδρου.
«Να υποθέσω πως επέστρεψες πίσω για να μαζέψεις τα πράγματα;»
«Το σπίτι αυτό είναι πάρα πολύ τοξικό... δεν θέλω να...»
«Ναι φυσικά... τα χρήματα όμως του άντρα μου είναι καλά για τις σπουδές σου μόνο!»
Η Ειρήνη ντράπηκε γιατί η Κάτια είχε δίκιο. Τσαλαπάτησε την περηφάνια της πράγματι μονο και μόνο για να ανοίξει τα φτερά της και να ξεχάσει τον ίδιο τον έρωτα.
«Είσαι χαρούμενη για όλο αυτό;» την ρώτησε.
Η Κάτια σήκωσε τους ώμους αδιάφορα.
«Είσαι και μάλιστα αρκετά. Είναι σαν να επιβεβαιώθηκες αλλά καμία νίκη και καμιά χαρά δεν κρατά για πάντα!»
«Εσύ ήλπιζες σε λάθος πράγματα... εσύ νόμιζες πως ο Αλέξανδρος θα άλλαζε για χάρη σου, πως θα αποτελέσεις το βάλσαμο στην αρρωστημένη ψυχή του. Εσύ έκανες λάθος γιατί δεν λες να καταλάβεις πως ο Αλέξανδρος δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ!»
«Γιατί αυτό το μίσος;» την ρώτησε τραβώντας την σε μια γωνιά. «Τον άνδρα σου δεν τον αγαπάς, είμαι βεβαία, μάλλον με απέχθεια τον κοιτάζεις και τον γιο του τον μισείς. Δεν καταλαβαίνω πως συμφώνησες σε αυτόν τον γάμο!»
«Εγώ μισώ τον Αλέξανδρο;» αναρωτήθηκε γελώντας. Ακούμπησε το ψηλό άδειο ποτήρι στην άκρη και δεν δίστασε να της αποκαλύψει με θρασύτητα αυτό που της έκαιγε τα σωθικά. Την πλησίασε για να της ψιθυρίσει. «Τον αγαπάω τον Αλέξανδρο δεν τον μισώ, τον αγαπώ παραπάνω από τον εαυτό μου και γι' αυτό εσύ δεν μπορείς ποτέ να τον έχεις!»
Σοκαρισμένη η Ειρήνη έκρυψε το στόμα με την παλάμη. Πριν προλάβει ο εγκέφαλος να επεξεργαστεί τα λεγόμενα της Κάτιας εκείνη είχε εξαφανιστεί με ανάλαφρο βηματισμό. Δεν προσπάθησε καν να την ακολουθήσει γιατί πλέον ήταν όλα ξεκάθαρα. Αυτή η παραδοχή εξηγούσε πάρα πολλά πράγματα και την έπεισε πως αυτή η σχέση της με τον Αλέξανδρο ήταν εξαρχής καταραμένη. Κούνησε το κεφάλι απογοητευμένη διπλά. Δεν ένιωθε κάποια αδελφική αλληλεγγύη αλλά διαπίστωνε πως εάν τυχόν έβγαινε η αλήθεια προς τα έξω θα διέλυε και πατέρα και γιο. Ξαφνικά φοβήθηκε για το χειρότερο και το το βασικότερο δεν γνώριζε ποιον να προστατεύσει πρώτα. Η καλύτερη λύση ήταν η φυγή και μάλιστα το γρηγορότερο.
Μερικές μέρες είχε κανονίσει τα πάντα. Ο Αλέξανδρος την απέφευγε και η αδερφή της παρακολουθούσε τα πάντα από την πρώτα σειρά περιμένοντας το τελευταίο χειροκρότημα. Ντρεπόταν για λογαριασμό της, ντρεπόταν γιατί δεν είχε την δύναμη να κάνει τίποτα απολύτως δίχως να πληγώσει κάποιον δικό της. Απέμειναν άλλες δύο ώστε να κανονίσει κάτι με την σχολή στην Ελλάδα και μετά θα ήταν ελεύθερη να φύγει. Ωστόσο δεν κατάφερε να αποφύγει την συνάντηση με τον Μιχαήλ.
«Δεν θα αλλάξεις γνώμη;» την ρώτησε ο Μιχαήλ αποχαιρετώντας την. Γνώριζε πως η Ειρήνη θα περίμενε για άλλες δύο μέρες στην πρωτεύουσα πριν αναχωρήσει πολύ πιθανόν για πάντα.
Εκείνη δεν γινόταν κάνει να αντικρίσει τα μάτια του. Της είχε συμπεριφερθεί τόσο καλά, την βοήθησε, με τα λεφτά του σπούδαζε και το πιο βασικό της συμπεριφέρθηκε σαν τον πατέρα που έχασε.
«Μην μου ζητήσεις να σου εξηγήσω σε παρακαλώ...»
Η συναισθηματική φόρτιση ήταν διάχυτη αλλά ο καθένας τους για διαφορετικούς λόγους. Ο δε Μιχαήλ υποσχέθηκε στον γιο να μιλήσει στην Κάτια γιατί ήταν η πρώτη φορά που έβλεπε πως το παιδί του τόσο απεγνωσμένο. Άλλοτε η επιπολαιότητα του δημιουργούσε μπελάδες αλλά τώρα με συγκροτημένη σκέψη, με ακριβή επιχειρήματα ο γιος του εξέφρασε με το πλέον εκκωφαντικό τρόπο την επιθυμία να παλέψει για την Κάτια. Παραμένοντας πικραμένος, κλεισμένος στο δωμάτιο του αναζητούσε τα αίτια της νέας φυγής και αυτά τα αίτια αποφάσισε να ερευνήσει ο ίδιος όχι εξαιτίας της ηθικής ευθύνης ή αδυναμίας αλλά επειδή γνώριζε πως η Ειρήνη, μια σοβαρή κοπέλα, αρκετά ώριμη για την ηλικία της δεν θα ενεργούσε τόσο πολύ εν βρασμώ.
«Εξήγησε μου για να καταλάβω. Τι έκανε πάλι ο γιος μου;»
Πόσο ήθελε να βροντοφωνάξει πως ο Αλέξανδρος δεν έφταιγε σε τίποτα. Πως η ίδια της η αδερφή χρησιμοποίησε τα πάντες για ένα καπρίτσιο, για έναν έρωτα που μετρούσε πολλά χρόνια και δεν θα είχε κανένα απολύτως αντίκρυσμα. Η κατρακύλα της Κάτιας δεν είχε σταματημό αλλά εκείνη δεν ήταν διατεθειμένη να βουλιάξει μαζί της. Επιθυμούσε να μείνει μακριά από αυτό το τοξικό περιβάλλον και να κοιτάξει το μέλλον της μονάχα. «Φοβάμαι...» κατάφερε μονάχα να πει.
Ο Μιχαήλ την αγκάλιασε τρυφερά γιατί διέκρινε την εύθραυστη ψυχολογική κατάσταση. «Ηρέμησε... σε καταλαβαίνω. Ο γιος μου ακόμη και από αγάπη σε πνίγει... δεν φταίει όμως....»
«Κανείς μας δεν φταίει. Ίσως η χρονική συγκυρία να μην είναι η καλύτερη» Προσπάθησε να του δείξει πως ήταν ανώφελο να κατηγορεί τον εαυτό του ως πατέρας και μετά τον γιο του.
«Φοβάμαι πως θα τον χάσω... πως εσύ...Θα έκανα τα πάντα για τον Αλέξανδρο. Δεν θα λογάριαζε τίποτα και κανέναν!» της εξήγησε και τα λόγια του ακούστηκαν απειλητικά.
«Ο χρόνος θα δείξει! Κανείς μας δεν φταίει... ούτε καν ο Αλέξανδρος...» αποκρίθηκε μουδιασμένα αισθανόμενη πρωτοφανή ντροπή.
Ο Μιχαήλ κούνησε το κεφάλι απογοητευμένος και πιο μπερδεμένος από πριν. «Ο εγωισμός σας γαμώτο!!»
«Καλύτερα για να μην πληγωθούμε περισσότερο... όχι τώρα στο μετά περισσότερο! Αργήσαμε...» ειπώθηκαν πάλι τα δικά της δίχως τα λόγια να βγάζουν νόημα και πάλι. Στο τέλος τον παρακάλεσε για κάτι πολύ σημαντικό. «Δεν πρόκειται να τον ξαναενοχλήσω αλλά θέλω να παραμείνει κρυφή η νέα μου διεύθυνση. Με τα πρώτα μου χρήματα θα σου ξεπλήρωσω, όλα τα χρήματα της σχολής...»
Παρόλο που δεν συμφωνούσε με αυτή την απόφαση δεν είχε άλλη επιλογή από το να την αποδεχθεί τελικά. Κούνησε το κεφάλι και σχολίασε μονάχα να συνετιστούν και οι δυο. Έφυγε δίχως να επιμείνει παραπάνω και αφήνοντας πίσω την Ειρήνη να έχει κλειδώσει το βλέμμα του στην κουρασμένη φιγούρα του γαμπρού της περιμένοντας τον ουρανό να σκοτεινιάσει και να ξεσπάσει η καταιγίδα.