မှိုင်းညို့နေတဲ့မိုးတိမ်သားတွေက
ပုံမှန်ထက်ပိုတဲ့ ဝမ်းနည်းအားငယ်မှုတွေကိုပေးနေသလို
တစ်ချက်တစ်ချက်တိုက်ခတ်လိုက်တဲ့
လေအဝှေ့မှာစိန်ပန်းပြာတွေကရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်ကြွေကျလို့
" သဲငယ် အိမ်ပြန်တော့မလား"
သိသိသာသာတိတ်ဆိတ်နေတဲ့ နှစ်ကိုယ်ကြားမှာ
သူကစကားသံတွေအစပြုလိုက်သည်
"ဘာလို့လဲ" မေရီ့အသံကငိုသံစွတ်လျက်
ဝမ်းနည်းဆို့နင့်မှုတွေလှိုက်တက်နေတော့
ငိုချင်ရက်လက်တို့ဖြစ်တဲ့ကလေးငယ်တစ်ယောက်လို
"၆ ရက်.....သဲငယ်တို့မှာ ၆ ရက်ပဲအချိန်ရှိတော့တယ် ဒါတောင်ကိုကသဲငယ်ကိုအိမ်ပြန်လွှတ်နေတာလား
လောကကြီးကတကယ်မတရားဘူး"
သူမပြောရင်းငိုချလိုက်မိသည်
သူရိမ်နဲ့အတူရှိနေချိန်ဆို သူမစိတ်ကိုက ပုံမှန်ထက်ပိုပြီးအကဲဆက်မိသလို အထိခိုက်လည်းမခံနိုင်ခဲ့ဘူး
ချစ်တဲ့သူနဲ့အတူရှိဖို့တောင် အချိန် ၆ ရက်တဲ့လား
" ဟေ့ .. မငိုရဘူးလေ" အားပေးတဲ့အပြုံးတစ်ချို့Mary နဲ့ ပြောနေပေမဲ့လည်း သူရိမ့်မျက်ဝန်းထဲမှာလည်းမျက်ရည်တွေဝေ့ဝဲတက်လာသည်
" သဲငယ်ပြောတာမှန်ပါတယ်... ကိုတောင်းပန်တယ်
ဒီကာလကတိုတယ်ဆိုပေမဲ့....ကိုတို့နှစ်ယောက်အပျော်ရွှင်ဆုံးလက်တွဲသွားကြမယ်နော်"
ပြောနေရင်းနဲ့သူရိမ့်အသံကတိမ်ဝင်သွားခဲ့သည်
Mary သူ့ကို လမ်းလည်ခေါင်တောင်မရှက်ပဲ ခပ်တင်းတင်းဖတ်ထားမိတယ်
စိန်ပန်းပြာတွေကတော့ Mary တို့နှစ်ယောက်အပေါ် ကြွေကျလျက်
သံသရာမှာဆိုတာတကယ်ရှိခဲ့ရင်
ဘဝဆက်တိုင်း ချစ်ရသူနဲ့ကွေကွင်းခြင်းကို မကြုံဖို့သာ Mary ဆုတောင်းမိမယ်ထင်ပါရဲ့
တွေ့ဆုံချိန်ကတကယ်ကိုခဏလေးပဲမို့လေ
Mary အတွက်တော့ စက္ကန့်တစ်ခုရဲ့အစိတ်အပိုင်းတစ်ချို့ကိုတောင်အပွန်းပဲ့မခံနိုင်ခဲ့ဘူး
ဒီ ၆ ရက်တာကာလအတွင်းမှာသူရိမ်နဲ့အရာအားလုံးကိုမျှဝေခံစားခဲ့တယ်
မိုးလင်းကမိုးချုပ်အထိ မေရီ သူ့အနားကမခွာခဲ့ဘူး
ကလောမြို့လေးရဲ့နေရာအနှံ့မှာမေရီတို့ခြေရာတွေချန်ထားတယ်
မနက်တိုင်းအိပ်ရာက နိုးထလာတဲ့အချိန်တိုင်းမှာ Mary ဘေးမှာ သူရှိနေသေးတယ်ဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့တင်အရာရာလုံခြုံနေသလိုခံစားရတယ်
တချို့ညတွေဆို မအိပ်ပဲ
သူရိမ်အိပ်မောကျနေတာကိုညလုံးပေါက်ထိုင်ကြည့်နေခဲ့တယ်
အမှတ်တရဖြစ်မဲ့အရာအားလုံးကို Mary လုပ်တယ်
" နည်းနည်းတော့နာပေမဲ့ မငိုနဲ့နော်"
နာကျင်မှုကြောင့် မျက်ရည်တွေဝေ့ဝဲတက်လာသော
Mary ကို သူက တစ်ဖက်ခုံမှလှမ်းအားပေးတယ်
" Tattoo ထိုးရင်အဲ့လိုနာလို့ အစတည်းကမလုပ်ပါနဲ့ဆို"
ဂရုဏာဒေါသနဲ့သူလှမ်းဆူတယ်
မေရီမျက်ရည်တွေကြားက သူ့ကို ပြုံးပြလိုက်တယ်
တချို့အရာတွေကယူသွားလို့ရပေမဲ့
တချို့အရာတွေကထားခဲ့ရမှာမို့
Mary ကတော့ သူရိမ်နဲ့ပတ်သက်ပြီး ယူလို့ရတဲ့အမှတ်တရမျိုးစုံကို ရူးရူးမိုက်မိုက်ပဲလုပ်ချင်ခဲ့တယ်
သူရိမ်ကတော့ပြောပါတယ်
Mary ရဲ့အနာဂတ်မှာ သူ့ကြောင့်မှည့်တစ်ပေါက်မစွန်းစေချင်ဘူးတဲ့လေ
နောက်ပြီး အနာဂတ်ကလင်းနစ်အတွက်ပါကြံဖန်အားနာပေးနေသေးတယ်
သူရိမ်က အဲ့လိုလူမျိုး.....
မိဘတွေကဘာသာခြားဆိုပေမဲ့လည်း သူရိမ်ကိုယ်တိုင် ကတော့ကံတရားနဲ့ သံသရာကို ယုံကြည်လာလို့ထင်ပါရဲ့
Mary နဲ့အတူ ဘုရားသွားကျောင်းတက်ဖို့လည်းဝန်မလေးခဲ့ဘူး
ဘာလိုလို နဲ့ June လထဲကိုရောက်လာခဲ့တယ်
Mary တို့မှာ အချိန် ၂ ရက်ပဲကျန်တော့တယ်
"သဲငယ် မသိလိုက်ခင် အရာအားလုံးကပြီးဆုံးသွားမှာပါ"
တဲ့
သူပြောပေမဲ့ Mary နားမလည်ခဲ့ဘူး
နောက်တစ်ရက် အိပ်ရာနိုးတဲ့ အချိန်ရောက်တော့ Mary ဘေးမှာသူမရှိတော့
သူထွက်သွားခဲ့ပြီလေ......
တစ်ချိန် သံသရာတစ်ကွေ့မှာ ဆုံခွင့်ရရင်တော့
ပြန်ဆုံချင်သေးပါတယ် ကို ရယ်.....
မွိုင္းညိဳ႕ေနတဲ့မိုးတိမ္သားေတြက
ပုံမွန္ထက္ပိုတဲ့ ဝမ္းနည္းအားငယ္မႈေတြကိုေပးေနသလို
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တိုက္ခတ္လိုက္တဲ့
ေလအေဝွ႕မွာစိန္ပန္းျပာေတြက႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ေႂကြက်လို႔
" သဲငယ္ အိမ္ျပန္ေတာ့မလား"
သိသိသာသာတိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ႏွစ္ကိုယ္ၾကားမွာ
သူကစကားသံေတြအစျပဳလိုက္သည္
"ဘာလို႔လဲ" ေမရီ့အသံကငိုသံစြတ္လ်က္
ဝမ္းနည္းဆို႔နင့္မႈေတြလွိုက္တက္ေနေတာ့
ငိုခ်င္ရက္လက္တို႔ျဖစ္တဲ့ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လို
"၆ ရက္.....သဲငယ္တို႔မွာ ၆ ရက္ပဲအခ်ိန္ရွိေတာ့တယ္ ဒါေတာင္ကိုကသဲငယ္ကိုအိမ္ျပန္လႊတ္ေနတာလား
ေလာကႀကီးကတကယ္မတရားဘူး"
သူမေျပာရင္းငိုခ်လိုက္မိသည္
သူရိမ္နဲ႔အတူရွိေနခ်ိန္ဆို သူမစိတ္ကိုက ပုံမွန္ထက္ပိုၿပီးအကဲဆက္မိသလို အထိခိုက္လည္းမခံနိုင္ခဲ့ဘူး
ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔အတူရွိဖို႔ေတာင္ အခ်ိန္ ၆ ရက္တဲ့လား
" ေဟ့ .. မငိုရဘူးေလ" အားေပးတဲ့အျပဳံးတစ္ခ်ိဳ႕Mary နဲ႔ ေျပာေနေပမဲ့လည္း သူရိမ့္မ်က္ဝန္းထဲမွာလည္းမ်က္ရည္ေတြေဝ့ဝဲတက္လာသည္
" သဲငယ္ေျပာတာမွန္ပါတယ္... ကိုေတာင္းပန္တယ္
ဒီကာလကတိုတယ္ဆိုေပမဲ့....ကိုတို႔ႏွစ္ေယာက္အေပ်ာ္ရႊင္ဆုံးလက္တြဲသြားၾကမယ္ေနာ္"
ေျပာေနရင္းနဲ႔သူရိမ့္အသံကတိမ္ဝင္သြားခဲ့သည္
Mary သူ႔ကို လမ္းလည္ေခါင္ေတာင္မရွက္ပဲ ခပ္တင္းတင္းဖတ္ထားမိတယ္
စိန္ပန္းျပာေတြကေတာ့ Mary တို႔ႏွစ္ေယာက္အေပၚ ေႂကြက်လ်က္
သံသရာမွာဆိုတာတကယ္ရွိခဲ့ရင္
ဘဝဆက္တိုင္း ခ်စ္ရသူနဲ႔ေကြကြင္းျခင္းကို မၾကဳံဖို႔သာ Mary ဆုေတာင္းမိမယ္ထင္ပါရဲ့
ေတြ႕ဆုံခ်ိန္ကတကယ္ကိုခဏေလးပဲမို႔ေလ
Mary အတြက္ေတာ့ စကၠန႔္တစ္ခုရဲ့အစိတ္အပိုင္းတစ္ခ်ိဳ႕ကိုေတာင္အပြန္းပဲ့မခံနိုင္ခဲ့ဘူး
ဒီ ၆ ရက္တာကာလအတြင္းမွာသူရိမ္နဲ႔အရာအားလုံးကိုမၽွေဝခံစားခဲ့တယ္
မိုးလင္းကမိုးခ်ဳပ္အထိ ေမရီ သူ႔အနားကမခြာခဲ့ဘူး
ကေလာၿမိဳ႕ေလးရဲ့ေနရာအႏွံ့မွာေမရီတို႔ေျခရာေတြခ်န္ထားတယ္
မနက္တိုင္းအိပ္ရာက နိုးထလာတဲ့အခ်ိန္တိုင္းမွာ Mary ေဘးမွာ သူရွိေနေသးတယ္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔တင္အရာရာလုံျခဳံေနသလိုခံစားရတယ္
တခ်ိဳ႕ညေတြဆို မအိပ္ပဲ
သူရိမ္အိပ္ေမာက်ေနတာကိုညလုံးေပါက္ထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္
အမွတ္တရျဖစ္မဲ့အရာအားလုံးကို Mary လုပ္တယ္
" နည္းနည္းေတာ့နာေပမဲ့ မငိုနဲ႔ေနာ္"
နာက်င္မႈေၾကာင့္ မ်က္ရည္ေတြေဝ့ဝဲတက္လာေသာ
Mary ကို သူက တစ္ဖက္ခုံမွလွမ္းအားေပးတယ္
" Tattoo ထိုးရင္အဲ့လိုနာလို႔ အစတည္းကမလုပ္ပါနဲ႔ဆို"
ဂ႐ုဏာေဒါသနဲ႔သူလွမ္းဆူတယ္
ေမရီမ်က္ရည္ေတြၾကားက သူ႔ကို ျပဳံးျပလိုက္တယ္
တခ်ိဳ႕အရာေတြကယူသြားလို႔ရေပမဲ့
တခ်ိဳ႕အရာေတြကထားခဲ့ရမွာမို႔
Mary ကေတာ့ သူရိမ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ယူလို႔ရတဲ့အမွတ္တရမ်ိဳးစုံကို ႐ူး႐ူးမိုက္မိုက္ပဲလုပ္ခ်င္ခဲ့တယ္
သူရိမ္ကေတာ့ေျပာပါတယ္
Mary ရဲ့အနာဂတ္မွာ သူ႔ေၾကာင့္မွည့္တစ္ေပါက္မစြန္းေစခ်င္ဘူးတဲ့ေလ
ေနာက္ၿပီး အနာဂတ္ကလင္းနစ္အတြက္ပါႀကံဖန္အားနာေပးေနေသးတယ္
သူရိမ္က အဲ့လိုလူမ်ိဳး.....
မိဘေတြကဘာသာျခားဆိုေပမဲ့လည္း သူရိမ္ကိုယ္တိုင္ ကေတာ့ကံတရားနဲ႔ သံသရာကို ယုံၾကည္လာလို႔ထင္ပါရဲ့
Mary နဲ႔အတူ ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္ဖို႔လည္းဝန္မေလးခဲ့ဘူး
ဘာလိုလို နဲ႔ June လထဲကိုေရာက္လာခဲ့တယ္
Mary တို႔မွာ အခ်ိန္ ၂ ရက္ပဲက်န္ေတာ့တယ္
"သဲငယ္ မသိလိုက္ခင္ အရာအားလုံးကၿပီးဆုံးသြားမွာပါ"
တဲ့
သူေျပာေပမဲ့ Mary နားမလည္ခဲ့ဘူး
ေနာက္တစ္ရက္ အိပ္ရာနိုးတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ Mary ေဘးမွာသူမရွိေတာ့
သူထြက္သြားခဲ့ၿပီေလ......
တစ္ခ်ိန္ သံသရာတစ္ေကြ႕မွာ ဆုံခြင့္ရရင္ေတာ့
ျပန္ဆုံခ်င္ေသးပါတယ္ ကို ရယ္.....