ညဆယ်နာရီခွဲခန့်အချိန်၌ ခမ်းနားကြီးကျယ်ပြီး ခေတ်မှီဆန်းပြားသည့်အဆောက်အဦးတစ်ခု၏ကားပါကင်သို့ ကားနှစ်စီးဆိုက်ရောက်လာခဲ့သည်။ ညအချိန်ဖြစ်သော်ငြား ထိုကားပါကင်၌မူ ကားတွေသည် နေရာလွတ်မကျန်ရစ်လောက်သည်အထိ ပြည့်ကျပ်နေသည်။
ကားနှစ်စီးပေါ်မှ အတူတူဆင်းလာကြသည့် လူငါးယောက်လုံး၏မျက်နှာတို့သည် ပြုံးရွှင်နေကြပြီး တစ်စုံတစ်ရာအကြောင်း ပြောဆိုကာ ရယ်မောနေကြသည်။
ယခု သူတို့ရှေ့မှာ ရောက်ရှိနေသည့်အဆောက်အဦးကား အပြင်ပိုင်းအဆင်အယင်နဲ့တင် ရှုမောအံ့သြဖွယ်ကောင်းလှသည်။ ကြည့်လိုက်ရုံနဲ့တင် တော်ရုံလူမလာနိုင်သည့်နေရာတစ်ခုဖြစ်ကြောင်း သိသာလှသည်။
Royal Bar & Club ဆိုသည့် ဆိုင်းဘုတ်ကလည်း တကယ့်ကို နာမည်နှင့်လိုက်အောင် ခမ်းခမ်းနားနားတင့်တင့်တယ်တယ်။
အဆောက်အဦးထဲ မဝင်ခင် လေးဆက် လက်ရှိရောက်နေသည့်နေရာပတ်လည်ကို တစ်ချက်ဝေ့ကြည့်လိုက်ရင်း
“ ဒါက ဘယ်နေရာလဲ ဥဥ ”
လေးဆက်ရဲ့အမေးကို ဥဥက တမင်မဖြေသေးဘဲ သူ့နောက်ကနေ လိုက်ခဲ့ဖို့ လက်အမူအယာဖြင့် ပြသပြီး ရှေ့ဆုံးကနေ ဦးဆောင်ဝင်သွားသည်။
ထိုအဆောက်အဦး၏ မှန်တံခါးကို တွန်းဖွင့်လိုက်ချိန်မှာ အေးစိမ့်နေသည့် အဲကွန်းလေက အလုအယက်တိုးဝင်လာသည်။ ဧည့်ကောင်တာမှာ ဝန်ထမ်းမိန်းမပျိုလေးသုံးယောက်က စာရင်းဇယားတွေနှင့် အလုပ်ရှုပ်နေပြီး ရောက်ရှိလာသည့် ဧည့်သည့်တွေကို ဝန်ဆောင်မှုပေးနေသည်။
ထိုဧည့်ကောင်တာနှင့် မနီးမဝေးတစ်နေရာ၌ ဗလတောင့်တောင့်ဘော်ဒီဂတ်လေးယောက်ကလည်း မာန်အပြည့်နှင့် ပြဿနာမဖြစ်ပွားအောင် စောင့်ကြပ်ပေးနေသည်။
ဥဥက ဧည့်ကောင်တာနား ရောက်သွားတော့
“ မင်္ဂလာပါရှင် ... Royal Bar & Club မှ လှိုက်လှဲစွာ ကြိုဆိုပါတယ် ”
လန်းဆန်းတက်ကြွသည့် အသံလေးဖြင့် စတင်နှုတ်ဆက်လိုက်သည့် ဝန်ထမ်းငယ်လေးကြောင့် လေးဆက်စိတ်ထဲမှာ သဘောကျသွားကာ အမှတ်တွေ ပိုတိုးပေးလိုက်မိသည်။
“ အစ်မတို့က ကြိုဘိုကင်တင်ထားသေးလား ဒါမှမဟုတ် ဒီတိုင်းလာတာလားရှင့် ”
“ ကြိုဘိုကင်တင်ထားတာ ညီမလေး ”
“ ဟုတ်ကဲ့ပါရှင့် ... ဒါဆို ကဒ်လေး ... ”
ဥဥက သူ့ပိုက်ဆံအိတ်ထဲကနေ အနက်ရောင်ကဒ်ပြားလေး တစ်ခုကို ထုတ်ကာ လှမ်းပေးလိုက်တော့ ဝန်ထမ်းလေးက ထိုကဒ်ကို ယူကာ စာရင်းနှင့် တိုက်စစ်ပြီးနောက်
“ စားပွဲဝိုင်းနံပါတ် ၁၇ပါ အစ်မ ”
“ ကျေးဇူးပဲ ညီမလေး ”
ဝန်ထမ်းလေး ပြန်ပေးလာသည့် ထိုကဒ်ပြားကို ဥဥက သူ့အိတ်ထဲမှာ သေချာပြန်ထည့်ထားလိုက်ရင်း
“ ဒါက ငါ သဘောကျတဲ့ ကလပ်လေ ... အထဲမှာ အရမ်းမိုက်တယ် ... လာ ... လာ ... ဝင်ကြရအောင် ”
ဥဥက လေးဆက်လက်ကို ဆွဲကာ နောက်ထပ်မှန်တံခါးတစ်ခုကို တွန်းဝင်သွားသည်။ မေမြတ်ကလည်း ပြုံးဖြီးဖြီးမျက်နှာပေးဖြင့် နောက်ကနေ လိုက်ဝင်လာသည်။
အထဲသို့ ရောက်ရောက်ချင်းမြင်လိုက်ရသည်က အပြင်လောကနှင့် မသက်ဆိုင်သည့်နေရာတစ်ခုကိုပင်။ အပြင်ဘက်မှာ တိတ်ဆိတ်နေသမျှ အထဲဘက်မှာတော့ ဆူးညံမှုတွေကသာ ကြီးစိုးထားသည်။
စတိတ်စင်မြင့်ထက်က မြူးကြွလှသည့် DJ သံတွေနဲ့အတူ ယိမ်းနွဲ့ကခုန်နေကြသည့် လူတွေ၊ ပျားပန်းခပ်သလို အဆက်မပြတ်သွားလာလှုပ်ရှားနေကြသည့်ဝန်ထမ်းတွေနှင့် စည်ကားသိုက်မြိုက်လွန်းလှသည်။
အထူးသဖြင့် နေရာအနှံ့မှာ နမ်းရှိုက်နေကြသည့်လူတွေ။ ထိုဖြစ်ရပ်တွေကို ဒီနေရာမှာ ရှိသည့်လူတိုင်းက သာမန်လုပ်ရိုးလုပ်စဉ်ကိစ္စတစ်ခုကဲ့သို့သာ သဘောထားကြပုံပေါ်သည်။
၎င်းအဆောက်အဦးကြီးက ကိုလိုနီခေတ်ကပုံစံအတိုင်း ဆောက်လုပ်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ နံရံတွေ၊ ပန်းချီကားတွေ၊ မီးဆိုင်းတွေ စသဖြင့် အရာအားလုံးနီးပါးကို ကိုလိုနီခေတ်ကလို ခံစားမှုမျိုးရစေသည်။
ခန့်မှန်းလိုက်ရုံမျှဖြင့် ဒီနေရာတွင် ရှိမည့်အရာရာတိုင်းက ဈေးကြီးမည်မှာ သေချာပေါက်ပင်။
အဆောက်အဦးတစ်ခုလုံးကို လိုက်လံကြည့်ရှုနေရင်း ဝန်ထမ်းတစ်ဦး၏ လမ်းညွှန်မှုကြောင့် ဥဥ ကြိုဘိုကင်တင်ထားသည့်စားပွဲဝိုင်းကို လွယ်လွယ်ကူကူပင်ရှာတွေ့ခဲ့သည်။
“ ဒါနဲ့ ဥဥ နင် ဒီနေရာကို ဘယ်လိုရှာတွေ့တာလဲ ... အစက ဒီနေ့ နင့်မွေးနေ့မို့လို့ မုန့်ဝယ်ကျွေးမယ်လို့ပြောတုန်းက သာမန်စားသောက်ဆိုင်ကို သွားမယ်လို့ပဲ ထင်ခဲ့တာ ... အခုကျ နင်က ဒီလိုနေရာကို ခေါ်လာတယ် ”
စားပွဲမှာ ဝင်ထိုင်ပြီးပြီးချင်း မေမြတ်က သူသိချင်နေသည့်အကြောင်းအရာအား ဝင်မေးသည်။
“ ဒီနေရာက အရမ်းမိုက်တယ်ဟ ... ငါက ငါ့မောင်ဝမ်းကွဲနဲ့ ဒီကို ခဏခဏလာနေကျ ... သူက အမြဲ ဒီဘားမှာ လာထိုင်တတ်တော့ ငါလည်း သူ့ကို လိုက်ထိန်းပေးနေရတာနဲ့တင် ဒီဆိုင်ရဲ့ဖောက်သည်ဖြစ်သွားရော ”
အဲဒီနောက် ဥဥက သူ့ပိုက်ဆံအိတ်ထဲမှာ ထည့်ထားသည့် ကဒ်တစ်ခုကို ထုတ်ပြသည်။ အနက်ရောင်ပြောင်လဲ့နေသည့်ကဒ်ပြားပေါ်မှာ VVIP ဆိုသည့် ရွှေရောင်စာတန်းက အထင်းသား။
“ VVIP ”
မေမြတ်က သူ့နှုတ်ကနေ အမှတ်တမဲ့ရေရွတ်မိတော့
“ ဒီဆိုင်က ညဘက်တွေဆို အမြဲလူပြည့်နေတတ်တာ ... ကြိုဘိုကင်မတင်ထားရင် စားပွဲဝိုင်းရဖို့ မလွယ်ဘူးဟ ... ပြီးတော့ ဘိုကင်တင်ချင်တယ်ဆိုရင် VVIP ကဒ်ရှိမှ ရမှာ ... တော်ရုံတန်ရုံလူဆိုရင်လည်း ဆိုင်က အဲ့လိုကဒ်ကို မလုပ်ပေးဘူး ”
“ မိုက်လှချည်လား ... ဥဥ ဒါဆို နင် ဒီကဒ်ကို ဘယ်လိုရတာလဲ ”
“ ငါ့မောင်က ဒီဆိုင်ပိုင်ရှင်နဲ့ အရမ်းရင်းနှီးတော့ သူ လုပ်ပေးထားတာ ... ငါလည်း နင်တို့ကို ဒီဆိုင်မှာ ကျွေးချင်တာနဲ့ခေါ်လာတာ ... မြတ်သူနဲ့နောင်ခန့်ကတော့ ဒီဆိုင်ကို ရောက်ဖူးတယ် ... နင်နဲ့လေးဆက်ပဲ မရောက်ဖူးသေးတာ ”
ဥဥအပြောကို မေမြတ်က ခဏစဉ်းစားသလို လုပ်နေရင်း
“ ဒါနဲ့ ဥဥ နင်ပြောတဲ့ နင့်မောင်ဝမ်းကွဲဆိုတာက ဟိုကလေးလေးမလား ”
“ အေး ဟုတ်တယ် ”
တဖြည်းဖြည်းနှင့် မေမြတ်ရဲ့တားဂတ်က ဆိုင်အကြောင်းစပ်စုနေရာမှ ဥဥ၏မောင်ဝမ်းကွဲဘက်ကို လှည့်သွားသည်။
“ မတွေ့တာတောင် တော်တော်ကြာပြီနော် အခုဆို အဲ့ကလေးလေးက လူကြီးဖြစ်နေလောက်ရောပေါ့ ... လေးဆက် နင်ရော ဥဥရဲ့မောင်လေးကို မှတ်မိလား ... ငါတို့ဖက်စ်ရီးယားတုန်းက ဥဥအိမ်မှာ စာသွားကျက်ရင်း တွေ့ခဲ့တဲ့ဂျစ်ကန်ကန်ကောင်လေးလေ ”
မေမြတ် ပြောတာကို နားထောင်ပြီး လေးဆက် အတွေးထဲမှာ ပြန်ပုံဖော်ကြည့်သော်လည်း မှတ်ဉာဏ်တွေက သိပ်ရေရေရာရာမရှိပေ။
“ ငါ ဘယ်လိုလုပ်မှတ်မိနိုင်မှာလဲ ... ဘယ်လောက်တောင် ကြာခဲ့ပြီလဲဆိုတာကို ပြန်စဉ်းစားကြည့်ဦးလေ ”
“ ထားလိုက်ပါတော့ ... ထားလိုက်ပါတော့ ”
ထိုစဉ် ငယ်ငယ်ချောချောမိန်းကလေးတစ်ယောက်နှင့် ယောကျာ်းလေးတစ်ယောက်က လေးဆက်တို့ရှိရာဝိုင်းဆီ ရောက်လာကြသည်။
မိန်းကလေးဖြစ်သူက ရှပ်အကျီကိုယ်ကျပ်လက်ရှည်အဖြူရောင်ကို ဝတ်ထားပြီး ဒူးအတိအနက်ရောင်စကပ်လေးနှင့်ဖြစ်သည်။ ယောကျာ်းလေးမှာမူ ရှပ်အကျီလက်ရှည်အဖြူရောင်ကို စတိုင်ပန်အနက်မျိုးနှင့် တွဲဖက်ဝတ်ဆင်ထားသည်။
ကြည့်ရသည်မှာ ထိုဝတ်စုံများသည် ယခုလေးဆက်တို့ရောက်နေသောဆိုင်၏ ဝန်ထမ်းဝတ်စုံပင် ဖြစ်ရပေမည်။ အဝတ်အစားဒီဇိုင်းမှာ အရောင်ရိုးရှင်းသော်ငြား ခေတ်မီလှသည်။
နှစ်ယောက်လုံး၏ရင်ဘတ်နားတွင် နာမည်နှင့် ဂျူတီတာဝန်ကို ရေးထားသည့် တံဆိပ်ပြားလေးတစ်ခုစီကို ချိတ်ထားသည်။
“ အစ်ကိုတို့ အစ်မတို့ ဘာသုံးဆောင်မလဲခင်ဗျာ ”
Menu စာအုပ်လေးတွေ ကမ်းပေးနေရင်းမှ ကောင်လေးဖြစ်သူက ချိုချိုသာသာမေးမြန်းလာသည်။ ထို့နည်းတူ ဘေးနားတွင် ရပ်နေသောကောင်မလေး၏မျက်နှာမှာလည်း အပြုံးနုနုကို ဆင်မြန်းထားသည်။
ထိုအခါကျမှ လေးဆက်တို့ ငါးယောက်လုံးလည်း Menu စာအုပ်တွေကို ကောက်ကိုင်ကာ မှာယူတော့သည်။ လေးဆက်တို့အားလုံး စားစရာ သောက်စရာမှာကြားပြီးနောက် ကောင်မလေးဖြစ်သူက ထပ်မေးလာသည်။
“ ဒါနဲ့ အစ်ကိုတို့ အစ်မတို့ လူလိုသေးလားရှင် ”
ကောင်မလေး၏အမေးကြောင့် လေးဆက်တို့အားလုံး ကြောင်အန်းသွားကာ ရှက်ကိုးရှက်ကန်း ရယ်လိုက်မိကြသည်။
ကြည့်ရတာ ကာစတန်မာကို အစားအသောက်နှင့် ဝန်ဆောင်မှုပေးသည့်လူက သက်သက်၊ အပြုအစုအယုအယနှင့် ဝန်ဆောင်မှုပေးသည့်လူက သက်သက်ဖြစ်မည်ထင်သည်။
“ အစ်မတို့ လူမလိုသေးဘူး ညီမလေး ”
ဥဥက ဝင်ဖြေလိုက်မှ ကောင်လေးရော ကောင်မလေးရော နှစ်ယောက်လုံး ခေါင်းလေးညွတ်ကာ အပြုံးကိုယ်စီနှင့် ပြန်ထွက်သွားကြသည်။
“ မေမြတ် နင်ရော လူမလိုဘူးလား ... ဘဲမှ မရှိတာဟာ ... ဒီမှာ တစ်ခါတည်း ဘဲရှာသွားပါလား ”
မြတ်သူ၏မထိတထိစနောက်မှုကြောင့် မေမြတ်မှာ ဒေါသထွက်သွားပြီး မြတ်သူကို တဖုန်းဖုန်းထုရိုက်တော့သည်။
မေမြတ်တို့မောင်နှမ ရန်ပွဲဆင်နွှဲနေခိုက်တွင် လေးဆက် သတိထားမိလိုက်သည်က သူတို့စားပွဲဝိုင်းနှင့် မနီးမဝေးမှာ ရှိနေသည့်ကြောင်လိမ်လှေကားတစ်ခု။
“ အပေါ်မှာ နောက်တစ်ထပ်ရှိနေသေးတာလား ”
သိချင်စိတ်ကြောင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်နေသည့်ဥဥကို လှမ်းမေးလိုက်သည်။
“ အေး ... ဟုတ်တယ်လေ ... သူက အစကတည်းက နှစ်ထပ်အဆောက်အဦးပဲဟာ ”
ဥဥကပါ လေးဆက်ကြည့်နေသည့်မြင်ကွင်းကို လိုက်ကြည့်ရင်း ဖြေသည်။
“ အောက်ထပ်မှာတောင် တော်တော်နေရာကျယ်နေပြီကို ... ဒါနဲ့ အပေါ်ထပ်မှာက ဘာရှိလို့လဲ ”
မေမြတ်ကလည်း မြတ်သူကို ထုရိုက်နေရင်းမှ မျက်လုံးလေး ကလယ်ကလယ်နှင့် ဝင်မေးသည်။ ထိုအခါ ဥဥအစား မြတ်သူက ဝင်ဖြေပေးလိုက်သည်။
“ အပေါ်ထပ်မှာက အိပ်ခန်းတွေ ရှိတယ် ... တကယ်လို့ ဒီမှာ အရမ်းတွေ အရှိန်တက်လာပြီဆိုရင် ကောင်တာမှာသော့တောင်းပြီး အပေါ်တန်းတက်သွားရုံပဲ ... ဒါပေမဲ့ နှစ်ဦး သဘောတူတော့ ဖြစ်ရမယ် ”
“ မိုက်တာပေါ့ ”
“ အေး ... ဒါပေမဲ့ နင်တို့လို ဘဲမရှိတဲ့လူတွေကတော့ ငေးကြည့်ရုံပဲ ရမယ် ”
“ ခွေးသူတောင်းစား ”
“ ဒါနဲ့ မြတ်သူ နင် ဘယ်လိုလုပ် ဒီအကြောင်းတွေကို သေချာသိနေရတာလဲ ”
“ အေး ... ဟုတ်တယ် ... ဘာလဲ နင် အပေါ်ထပ်ကို သွားဖူးလို့လား ... ဘယ်သူနဲ့လဲ ... သုတနဲ့လား ”
သုတကို ဒီနေရာခေါ်လာဖို့ဆိုတာ မဖြစ်နိုင်မှန်းသိနေပေမဲ့လည်း မေမြတ်က စချင်ဇောဖြင့် မြတ်သူအား ဝင်နှောင့်သည်။
“ ငါက ကလေးကို ဒီခေါ်လာစရာလားဟ ... ပြီးတော့ ကလေးက သူ့အိမ်ကနေ ဘယ်မှ သွားလို့မရတာ နင်တို့လည်း သိရဲ့သားနဲ့ ... ”
“ လေသံကြည့်ရတာတော့ ခေါ်လို့ရမယ်ဆိုရင် ခေါ်သွားမဲ့ပုံပဲ ”
ခဏအကြာမှာတော့ ခုနက ကောင်လေးနဲ့ ကောင်မလေးတို့ နှစ်ယောက်အပြင် နောက်ထပ်ကောင်လေးတစ်ယောက်ကပါ လေးဆက်တို့ဝိုင်းကို အအေးတွေ အရက်တွေ အမြည်းတွေ လာချပေးလေသည်။
အချိန်ကြာလာလေ လေးဆက်တို့အုပ်စုလည်း အရက်လေး သောက်လိုက် အမြည်းလေးစားလိုက် စကားစမြည်ပြောလိုက်ဖြင့် အရှိန်ကောင်းနေကြသည်။
ထိုစဉ် မလှမ်းမကမ်းဘေးစွန်းကျကျ စားပွဲဝိုင်းတစ်ခုရှိ ဆိုဖာပေါ်တွင် လူမြင်မကောင်းလောက်အောင် ပလူးနေသည့် စုံတွဲတစ်တွဲထံသို့ လေးဆက် အာရုံရောက်သွားသည်။
မိန်းကလေးဖြစ်သူက ယောကျာ်းလေး၏ပေါင်ပေါ် ခွထိုင်ထားသဖြင့် ယောကျာ်းလေး၏မျက်နှာကို သဲသဲကွဲကွဲမမြင်ရပေ။ နောက်ကျောဘက်ခြမ်းကိုသာ မြင်နေသည့် ထိုမိန်းကလေးမှာလည်း ချောလှမည်မှန်း သိသာလှသည်။ ခါးထိရှည်သည့် ရွှေဝါရောင်ဆံနွယ်အခွေအလိပ်တွေက သူမ၏ နို့နှစ်ရောင်အသားအရည်နှင့် လိုက်ဖက်ညီနေသည်။
ကောင်မလေး ဝတ်ဆင်ထားသည့်စကပ်တိုတိုက ပေါင်တံဖွေးဖွေးတို့ ပေါ်နေသည်အထိ လှိမ့်တက်နေသည်။ နောက်ကျောဘက်မှာ ဗြောင်ဖြစ်နေပြီး ကြိုးတစ်ချောင်းသာ ချည်ထားသည်။
ကောင်လေးရဲ့လက်တွေက ကောင်မလေး၏ခါးပေါ်လိမ်ယှက်ထားတာ မျက်နှာချင်းအပ်နေကြသည်။ ထိုအနေအထားကို ကြည့်ရုံနဲ့တင် နမ်းရှိုက်နေကြမှန်း သိသာလှသည်။
လူမြင်ကွင်းမှာ နမ်းနေသည့်ကာယကံရှင်တွေတော့ မသိ။ အမှတ်တမဲ့ကြည့်နေမိသည့် လေးဆက်တောင် မျက်နှာပူလာသဖြင့် ကမန်းကတန်းအကြည့်တွေကို လွှဲဖယ်မိလိုက်သည်။ ထိုစဉ် အလိုက်မသိသည့်မြတ်သူက လေးဆက်ကို လာကုတ်ကာ
“ ဟေ့ကောင် ! မင်း ကြည့်နေတဲ့ ဟိုကောင်မလေး မိုက်တယ်နော် ... ခက်တာက ဘဲရှိတယ်ထင်တယ် ... ဘယ်လိုလဲ ... မင်း စိတ်မဝင်စားဘူးလား ”
“ မြတ်သူ မင်းက သုတမဟုတ်တော့ဘဲ လိုင်းပြောင်းနေပြီလား ”
မြတ်သူရဲ့နိုင်ကွက်ကို အပိုင်ကိုင်ကာ ပြောလိုက်တော့
“ ဖွဟဲ့ ! ဖွဟဲ့ ! ငါ့အတွက် သုတလေးက လွဲပြီး တခြားမရှိဘူး ... မင်းတို့လို ရည်းစားမရှိတဲ့နှစ်ကောင်အတွက် ပြောပေးနေတာ ... နောင်ခန့် မင်းရော ဘယ်လိုလဲ ”
“ စိတ်မဝင်စားဘူး ”
နောင်ခန့်က တစ်ခွန်းတည်းနဲ့ အပြတ်ငြင်းလိုက်တော့ မြတ်သူက အီလည်လည်ဖြစ်ကျန်ခဲ့သည်။
မြတ်သူက နောင်ခန့်မာမီထက်တောင် နောင်ခန့် လူပျိုကြီးဖြစ်သွားမှာကို ပိုစိုးရိမ်သည့်လူဖြစ်သည်။ ထို့အတွက် ကျောင်းတက်သည့် လေးနှစ်လုံးလုံး အတင်းရည်းစားရှာ မိန်းမပေးစားချင်နေသော်ငြား သူ့အကြံမှာ ယခုအချိန်အထိ အထမမြောက်ရှာ။
နောင်ခန့်လိုမတုန်မလှုပ်ကျောက်ရုပ်က မတော်တဆ ချစ်သူများ ရသွားခဲ့ရင် ဘယ်လိုသည်းသည်းလှုပ်နေမလဲဆိုတာကို မြတ်သူ အလွန်အမင်းသိချင်နေသည်။ သို့သော် ယခုအသက်အရွယ်ထိ နောင်ခန့်ပုံစံက တစ်ကိုယ်တည်းအခြေကျမည့်လူမျိုးဖြစ်နေသည်။
“ ဒီကောင်ကတာ့ အမြဲတမ်း အဲ့လိုပဲ ... ဘုန်းကြီးသာ ဝတ်လိုက်ပါတော့လား ”
“ အေး ... ငါလည်း အဲ့လိုပဲ စဉ်းစားနေတာ ”
“ ဒီခွေးကောင်ကတော့ ... ”
မြတ်သူ ဘယ်လိုပြောပြော နောင်ခန့်က အဖက်မလုပ်သည့်အတွက် မြတ်သူ၏ မြှားဦးက လေးဆက်ဆီ ဦးတည်လာသည်။
“ ဒါဆို လေးဆက် မင်းရော ... ”
“ နိုး ”
“ နိုးတွေ ရက်စ်တွေ လုပ်မနေနဲ့ ... မင်းတို့ ဒီနေရာကို လာပြီး ဘာဇာတ်လမ်းမှဖြစ်မသွားဘူးဆိုရင် အရမ်းပျင်းစရာကောင်းမှာနော် ... လေးဆက် မင်း တစ်ချက်လောက် ကြည့်ကြည့် ... ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားကတော့ တော်တော်မိုက်တယ် ”
“ နေပါကွာ ... မင်းကလည်း ... ”
“ တစ်ချက်လောက်ကြည့်ကြည့်စမ်းပါကွာ ”
လေးဆက် ဘီယာခွက်ကို ကိုင်ကာ သောက်မလို့ဟန်ပြင်နေရင်း မြတ်သူစကားကြောင့် ထိုစုံတွဲဆီ အကြည့်တို့က ပြန်ရောက်သွားချိန်မှာတော့ ကောင်မလေးက ကောင်လေး၏ ပခုံးပေါ် မျက်နှာအပ်ထားသဖြင့် ကောင်လေး၏မျက်နှာကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမြင်လိုက်ရသည်။
ခလွမ်း !
လက်ထဲတွင် ကိုင်ထားသည့် ဘီယာခွက်က ကျကွဲသွားသည်။ DJ သံတွေ သီချင်းသံတွေ စကားသံတွေဖြင့် ဆူညံဝေဆာနေသည့်နေရာဖြစ်သောကြောင့် ဘီယာခွက်ကျကွဲသံက သိပ်ပြီးမထိုးဖောက်နိုင်ချေ။
သို့သော် မနီးမဝေးမှာ ရှိနေသည့် ထိုစုံတွဲ၏အကြည့်တို့ကမူ လေးဆက်ထံသို့ ရောက်ရှိလာသည်။ ဘီယာခွက်ကျကွဲသွားတာကို သိသော်ငြား လေးဆက်၏အကြည့်တို့က ထိုကောင်လေးတစ်ယောက်တည်းပေါ်၌ ကျရောက်နေသည်။
ဈာန်က ဘာလို့ ဒီကိုရောက်နေရတာလဲ ...
ပြီးတော့ ဒီကောင်မလေးနဲ့က ဘာတွေလဲ ...
တာရာလင်းက ဈာန့်ရဲ့ချစ်သူမဟုတ်ဘူးလား ...
ဈာန်က ချစ်သူရှိရဲ့နဲ့တောင် ဘာလို့များ နောက်တစ်ယောက်နဲ့ ပွေ့ဖက်နမ်းရှုံ့နေရတာလဲ ...
ဈာန်က ... ဈာန်က အဲဒီလိုလူလား ...
နားမလည်နိုင်မှုများစွာနဲ့ လေးဆက်ရဲ့အတွေးတွေက ယောက်ယက်ခတ်နေသည်။
ဈာန်က လေးဆက်ကို မြင်တော့ ခပ်ယဲ့ယဲ့တစ်ချက်ပြုံးသည်။ ထို့နောက် မိန်းမပျိုလေး၏ကျောပြင်ကို အသာအယာပွတ်သပ်ပေးရင်း နှုတ်ခမ်းချင်းအပ်ကာ နမ်းရှိုက်နေသည်။
ဒီလိုမျိုး တစ်ပါးသူနှင့် နမ်းနေတာတောင်မှ ဈာန့်ရဲ့အကြည့်တွေက လေးဆက်ဆီမှာပဲ ရှိနေတုန်းဖြစ်သည်။
မသိရင် စိန်ခေါ်နေသလိုမျိုး ... ။
နှစ်ယောက်လုံးအကြည့်ချင်းဆုံနေမိကြသည်မှာ ဘယ်လောက်ထိကြာသွားမှန်းမသိ ... ။
လေးဆက်ရဲ့အကြည့်တွေထဲမှာ နားမလည်နိုင်ခြင်း၊ ဝေခွဲမရဖြစ်ခြင်း၊ အံ့အားသင့်ခြင်းတို့ ပါဝင်နေပြီး ဈာန့်ရဲ့အကြည့်တွေထဲမှာတော့ မထီမဲ့မြင်ပြုခြင်း၊ စိန်ခေါ်ခြင်း၊ အရွဲ့တိုက်ခြင်းတို့ကို ပေါပေါများများတွေ့နေရသည်။
မိန်းမပျိုလေးရဲ့ခန္ဓာကိုယ်တစ်လျှောက် အထက်အောက်ပွတ်သပ်ပြေးဆင်းနေသည့် ဈာန့်ရဲ့လက်တွေကို ကြည့်ပြီး လေးဆက် ဘာမဆိုင် ညာမဆိုင် ဒေါသထွက်လာသည်။
သူ့ရှေ့တည့်တည့်မှာ နမ်းရှိုက်ကာ အကြည်စိုက်နေကြသည့်လူနှစ်ယောက်ကြောင့် လေးဆက်ရဲ့နှလုံးသားထဲမှာ ဗလောင်ဆူလာသည်။
တစ်ခုခုလုပ်ပစ်လိုက်ချင်ပေမဲ့လည်း ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ... ။
ဒေါသထွက်နေပေမဲ့လည်း ဘယ်သူ့ကို ဒေါသထွက်ရမှန်းမသိ ... ။
ရင်တွေပူနေပေမဲ့လည်း ဘာကြောင့်မှန်းမသိ ... ။
“ လေးဆက် မင်း အဆင်ပြေရဲ့လား ”
မြတ်သူက ပခုံးကို လာလှုပ်ပြီး မေးလာသည်။ ထိုအခါမှ အသိပြန်ဝင်လာပြီး ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်မိတော့ ကျကွဲသွားသည့်ဖန်ခွက်ကိုတောင် ဝန်ထမ်းတွေက သန့်ရှင်းရေးလာလုပ်ပေးပြီးသွားပြီဖြစ်သည်။
သူ ဒီလောက်ထိတောင် ပတ်ဝန်းကျင်ကို မေ့လျော့သွားခဲ့တာဖြစ်သည်။
“ လေးဆက် ”
“ အင်း ... ငါ အဆင်ပြေပါတယ် ”
သူငယ်ချင်းလေးယောက်လုံး၏ မျက်နှာအခြေအနေအရ သူတို့တွေလည်း ဈာန့်ကို တွေ့သွားကြမှန်း လေးဆက် ရိပ်မိလိုက်သည်။
“ ငါ တကယ်ပြောနေတာပါကွ ... ဘာမှမဖြစ်ဘူး ... ငါက ဘာဖြစ်ရမှာလဲ ... တကယ်ဘာမှမဖြစ်ဘူး ... သောက်လေ ... သောက်ကြ ... ”
သူငယ်ချင်းတွေ စိတ်မကောင်းဖြစ်မှာစိုးလို့ လေးဆက် ဟန်ဆောင်ပြုံးပြရင်း စားပွဲပေါ်မှာတင်ထားသည့် အရက်ပုလင်းကို ယူကာ ခွက်တစ်ခွက်ထဲ လောင်းထည့်ပြီး အကုန်မော့သောက်လိုက်သည်။
လည်ပင်းတစ်လျှောက် ပူခနဲ စီးဆင်းသွားသည့် ခံစားချက်ကြီးက ဆိုးရွားလိုက်တာ။
“ ဟေ့ကောင် ! အဲဒါက နောင်ခန့်မှာထားတဲ့အပြင်းစားကြီးကွ ... မင်းက ဘာမှမရောပဲ ဒီတိုင်း မော့သောက်ရလား ... သေတော့မှာပဲ ”
မြတ်သူက အလျင်စလိုဝင်ပြောလာသည်။
“ ရတယ် ... ငါ ဘာမှမဖြစ်ဘူး ... ဒီလောက်ကတော့ အပျော့ ... ထပ်ထည့်ပေးဦး ... ငါ သောက်ချင်သေးတယ် ”
“ တော်တော့ ... မင်း အဲဒီလောက် မသောက်နိုင်ဘူး ”
နောင်ခန့်ကပါ အရက်ပုလင်းကို ဆွဲယူရင်း ဝင်ပြောလာသည်။
“ ငါ့ကို ပေး ... ”
နောင်ခန့်လက်ထဲမှာ ကိုင်ထားသည့် အရက်ပုလင်းကို မပြောမဆိုနှင့် လုယူပစ်လိုက်ပြီး ဖန်ခွက်ထဲ ထည့်ကာ နောက်တစ်ကြိမ် ထပ်သောက်လိုက်သည်။
“ ဟာ ! ဒီကောင်တော့ ... ”
မြတ်သူ၏စိုးရိမ်တကြီးအော်သံက ဟိန်းခနဲ ထွက်ပေါ်လာသည်။ ဘီယာအပျော့စားလောက်သာ သောက်ဖူးသည့်သူ့အတွက်တော့ နောင်ခန့်တို့ သောက်နေကျဖြစ်သည့် အရက်အာနိသင်က ပြင်းထန်လွန်းလှသည်။
ခဏကြာတော့ ခေါင်းထဲမှာ ရိပ်တိတ်ရိပ်တိတ်နှင့် ရီဝေဝေဖြစ်လာသည်။ ထိုစဉ် လေးဆက်တို့ဝိုင်းဘေးနားကနေ ဝန်ထမ်းကောင်လေးတစ်ယောက် ဖြတ်သွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့်
“ ညီလေး ... ညီလေး ... ”
“ ဗျာ ! အစ်ကို ”
“ အစ်ကို့ကို လူရှာပေးလို့ရမလား ”
ထိုအခါကမှ မြတ်သူက အလန့်တကြားဖြင့်
“ ကျစ် ! ဒီကောင်တော့ ပေါက်ကရတွေ လျှောက်လုပ်ပြန်ပြီ ... ညီလေး သွားတော့ ရပြီ ... ဒီကောင် သက်သက်ရစ်နေတာ ”
“ ငါ ရစ်နေတာ မဟုတ်ဘူး ”
“ မူးနေရင် ငြိမ်ငြိမ်နေကွာ ”
“ ငါ မမူးဘူး ”
“ မမူးဘူးဆိုရင် ဘာလို့ လူလိုတယ်လို့ သွားပြောလဲ ”
“ ဟ ! ငါလည်း ယောကျာ်းပဲကွ ... ကောင်မလေးတွေနဲ့ အီစီကလီရိုက်တာ ဘာထူးဆန်းလို့လဲ ”
“ ဒီကောင် တကယ်မူးသွားပြီပဲ ”
သူငယ်ချင်းတွေက သူ့စကားကို အလေးမထားသဖြင့် လေးဆက် မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။ လူက မူးဝေနေပြီဖြစ်သဖြင့် ယိုင်နေသော်လည်း ဟန်လုပ်ထားရသည်။ မြတ်သူက လေးဆက်ရဲ့လက်တစ်ဖက်ကို လှမ်းဆွဲရင်း
“ ဟေ့ကောင် ! ဘယ်သွားမလို့လဲ ”
“ သွားကမလို့ ... ဟိုဘက်မှာ ကောင်မလေးတွေအများကြီးရှိတယ် ”
အသံကို ပုံမှန်ထက် အနည်းငယ်မြှင့်ကာ အော်လိုက်သည်။ ထိုအခါ လေးဆက်ကို စိုက်ကြည့်နေသည့်မျက်ဝန်းတစ်စုံက ပို၍အေးခဲသွားသည်ဟု ခံစားလိုက်ရသည်။
ဘယ်သူ့ကို ဂရုစိုက်ရမှာလဲ ...
ငါက ရည်းစားသနာမရှိတဲ့လူလွတ်တစ်ယောက်ပဲ ...
ငါ့ဟာငါ ဘယ်သူနဲ့တွဲတွဲ ရတယ် ...
တိတ်တဆိတ်ပုန်းအောင်းနေသည့် အရွဲ့တိုက်လိုစိတ်က ထွက်ပေါ်လာသည်။ အဲဒီနောက် ယိုင်တိုင်ယိုင်တိုင်နှင့် လေးဆက် ဦးတည်သွားနေမိသည်က လူအများ ခုန်ပေါက်ကာ စိတ်ရှိတိုင်းကနေကြသည့်နေရာဆီသို့ဖြစ်သည်။
တစ်ခါမှ ဒီလိုအတွေ့အကြုံမျိူးမရှိဖူးသဖြင့် ကခုန်နေကြသည့် လူအများကြားတွင် လေးဆက် ဘာဆက်လုပ်ရမယ်မှန်းမသိဘဲ ယောင်လည်လည်ဖြစ်နေသည်။ အကနှင့်ပတ်သတ်လာလျှင် သူ့ရဲ့အရည်အချင်းက သုညမှတ်အောက်ရောက်နေသည်ကိုလည်း သူကိုယ်တိုင် အသိဆုံးပင်ဖြစ်သည်။
ထိုစဉ် သူ့ရှေ့တည့်တည့်မှာ လာရပ်ပြီး သူ့လည်ပင်းကို လက်သွယ်သွယ်လေးဖြင့် တွဲခိုလာသည့် မိန်းမချောလေးတစ်ယောက် ... ။
“ တစ်ယောက်တည်းလား ယူ ”
“ အင်း ”
အမှတ်တမဲ့ခေါင်းညှိမ့်ပြလိုက်ပြီးမှ
“ ဟင့်အင်း ... မဟုတ်ဘူး ... သူငယ်ချင်းတွေ ပါသေးတယ် ”
ကောင်မလေးက တော်တော့်ကို ချောပါသည်။ ချောသည်ထက် ချစ်စရာကောင်းသည့်ဘက်ကို ပိုရောက်သည်။ အညိုရောင်ဆံပင်ကုတ်ဝဲလေးက သူမရဲ့ချစ်စရာကောင်းနေမှုကို ပို၍ပေါ်လွင်အောင် ပံ့ပိုးပေးထားသည်။
“ တို့ ယူကို ကြည့်နေတာကြာပြီ ... ကလည်း မကတတ်ဘဲနဲ့ ဒီနေရာကို ဘယ်လိုလုပ်တစ်ယောက်တည်းရောက်နေတာလဲ ”
“ ကတတ်တယ် ”
“ မကတတ်ပါဘူး ”
“ ကတတ်ပါတယ်ဆို ”
ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် ကောင်မလေးရဲ့ခါးလေးကို ဆွဲဖက်ပစ်လိုက်သည်။ အမှန်တော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဘာတွေလုပ်မိနေမှန်းတောင် မသိပေ။ အရက်မူးနေလို့ သွေးရဲနေတာဖြစ်သည်။
“ ခစ် ! ခစ် ! ”
ရယ်လိုက်တော့လည်း အသံလေးက ချိုမြနေတာပဲ။
“ ဘာရယ်တာလဲ ”
အခုထိ အရယ်မရပ်သေးသဖြင့် လေးဆက် မေးခွန်းထုတ်လိုက်သည်။
“ ယူက ကတတ်တယ်ဆိုပြီး ဘာလို့ ကျောက်ရုပ်ကြီးလို ရပ်နေရတာလဲ ”
ကောင်မလေးပြောမှ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတိထားကြည့်မိတော့ တကယ့်ကို ကျောက်ရုပ်ကြီးလိုပင် ခြေထောက်နှစ်ချောင်းက တုတ်တုတ်လေးမျှ မလှုပ်။
“ ငါ ... ငါ ကမှာ ”
အရှက်ပြေပြန်ပြောလိုက်ရသည်။
“ ယူက တကယ်ချစ်ဖို့ကောင်းတယ် ... လာ ... တို့နဲ့လိုက်ခဲ့ ... ”
ကောင်မလေးက လေးဆက်ရဲ့လက်ကို ဆွဲကာ လူအုပ်ကြားထဲ တိုးဝင်သွားသည်။ ဆူညံသံတွေ၊ သီချင်းသံတွေနဲ့ ပွတ်လောရိုက်နေသည့်နေရာတစ်ခုအလယ်မှာ ကောင်မလေး ဆွဲခေါ်ရာ ပါသွားရင်း လူက မူးဝေလာသည်။
သူနှင့် မသက်ဆိုင်သည့်နေရာတစ်ခုမှာ ရောက်နေသလိုမျိုး စိမ်းသက်လှသည်။ သီချင်းသံတွေက သူ့ခေါင်းကို တူနှင့်ထုနေသလိုမျိုး။
ကောင်မလေးက DJ သံနှင့်အတူ လိုက်ဖက်ညီစွာ ကနေရင်း လေးဆက်ကိုပါ ကတတ်အောင် သင်ပေးသည်။ ထို့အပြင် ကနေရင်းနှင့်လည်း စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့အောင်ပြောနေသေးသည်။
“ ယူ့အသက်က ဘယ်လောက်လဲ ”
“ မင်းအသက်ကရော ... ”
“ ၂၀ ”
“ မင်း ငါ့ထက် ငယ်တယ် ”
လေးဆက်၏ ကွေ့ပတ်သည့်အဖြေကြောင့် ကောင်မလေးက ရွှင်ပျပျပြုံးနေရင်း
“ ယူ့နာမည်ကရော ... ”
“ ငါ့နာမည်က ... ”
“ ထားလိုက်ပါတော့ ... မသိချင်တော့ဘူး ... တို့ထက် အသက်ကြီးတယ်ဆိုတော့ ကိုကိုလို့ပဲ ခေါ်မယ်လေ ... ဘယ်လိုလဲ ... အဆင်ပြေတယ်မလား ”
“ ကိုကို ? ”
ကိုကိုဆိုသည့်စကားလုံးက လေးဆက်နှုတ်ဖျားမှ အသာအယာထွက်ကျသွားသည်။ သူ့ကို ကိုကိုလို့အမြဲခေါ်ကာ အနောက်ကနေ တကောက်ကောက်လိုက်နေသည့်ကောင်လေးတစ်ယောက်ကိုပါ အာရုံထဲ ပြေးမြင်လာသည်။
ဒါပေမဲ့ ထိုမြင်ကွင်းတွေကို ခုနက မြင်ခဲ့ရသည့် မုန်းတီးမနှစ်မျို့ဖွယ်မြင်ကွင်းက ဖုံးလွှမ်းသွားသည်။
နှလုံးသားက အောင့်တက်လာသည့်ဝေဒနာကြောင့် မူးဝေနေသည့်ခန္ဓာကိုယ်က အနည်းငယ်ယိမ်းယိုင်သွားသဖြင့် ကောင်မလေးက လေးဆက်ရဲ့လက်မောင်းကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ထိန်းပေးနေရင်း
“ ကိုကို ဘာဖြစ်လို့လဲ ”
“ ဘာမှမဖြစ်ဘူး ”
အဲဒီနောက် သူ့လက်မောင်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် ကောင်မလေးရဲ့လက်တွေကို အသာအယာဖယ်ချလိုက်သည်။
“ ငါ ... ငါ သန့်စင်ခန်းသွားလိုက်ဦးမယ် ”
“ အိုကေလေ ... ဒါဆို တို့ ဒီဘားကောင်တာမှာပဲ စောင့်နေမယ်နော် ... မြန်မြန်ပြန်လာခဲ့ ... ”
“ အင်း ... အင်း ... ”
ကောင်မလေးရဲ့အမှာစကားကို ဖြစ်သလိုပြန်ဖြေလိုက်ရင်း သူ့ရဲ့ခြေလှမ်းတွေက ဒီလူအုပ်နဲ့ဝေးရာ ဒီဆူညံသံတွေနဲ့ဝေးရာ နေရာတစ်ခုဆီသို့ ... ။
❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️
ကခုန်နေသည့်လူတွေကြားထဲ တိုးဝင်ပျောက်ကွယ်သွားသည့်ကျောပြင်လေးကို ငေးကြည့်နေရင်း ဈာန်ရောင်ခ လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားလိုက်သည်။
ခင်ဗျား ကျွန်တော့်ကို ဒေါသထွက်အောင်လုပ်ပြန်ပြီ လေးဆက်ရိပ်သွင် ...
ခုနက နှင်းစက်နှင့်နမ်းနေတုန်း မနီးမဝေးတစ်နေရာကနေ ဖန်ခွက်ကျကွဲသံကြားလိုက်ရသဖြင့် အဲဒီနေရာသို့ အာရုံရောက်သွားချိန်မှာ အံ့အားသင့်နေသည့်မျက်နှာလေး၊ မယုံကြည်နိုင်ဖွယ်ဖြစ်နေသည့်မျက်နှာလေးကို မမျှော်လင့်ပဲတွေ့လိုက်ရသည်။
တစ်ပါးသူနှင့် စိတ်ပြေလက်ပျောက်နမ်းရှိုက်နေစဉ် ချစ်ရသူကိုတွေ့လိုက်ရသဖြင့် ထိတ်လန့်သွားရမည့်အစား ဈာန်ရောင်ခ၏ရင်ထဲမှာ အရွဲ့တိုက်လိုစိတ်တွေက တဖွားဖွားပေါ်ပေါက်လာသည်။
ထိုကြောင့်ပင် ထိုလူ စိုက်ကြည့်နေမှန်းသိရက်နဲ့ နှင်းစက်ရဲ့မျက်နှာကို ဆွဲမော့ကာ အနမ်းတို့အား သက်ဆင်းစေလိုက်သည်။ သူ့ကိုယ်ပေါ် တစ်ကိုယ်လုံးနီးပါးရောက်နေသည့် နှင်းစက်ရဲ့ကျောပြင်လေးကို ပွတ်သပ်နေရင်း အကြည့်တို့အား ထိုလူတစ်ယောက်တည်းဆီသို့သာ ပို့ထားလိုက်သည်။
မျက်နှာမကောင်းဘဲ တစ်ခုခုကို ပြောချင်ဟန်ရှိနေသည့်လူက နှုတ်ခမ်းကို တစ်ချက်ကိုက်ကာ စိတ်ထိန်းသလိုဟန်ပြု၍ အရက်ခွက်ကို မော့သောက်လိုက်ချိန်မှာတော့ သူ မတ်တပ်ထရပ်မိတော့မလိုတောင်ဖြစ်သွားခဲ့ရသည်။
အရက်အများကြီး မသောက်နိုင်ဘဲနဲ့ ခင်ဗျားက ဘာလို့များ ...
ကြည့်နေရင်းမှာပဲ နောက်ထပ်တစ်ခွက် ထပ်ငှဲ့ကာ အလျင်စလိုမော့သောက်လိုက်သူကြောင့် ဈာန်ရောင်ခ၏ရင်ထဲမှာ စိုးရိမ်ပူပန်မှုတွေက ဗလောင်ဆူသွားသည်။
အဲဒီအရက်ပြင်းတွေက တစ်ခွက်တည်းနဲ့တင် သူ့လို အူရိုင်းကို အင်မတန်ဒုက္ခပေးနိုင်သည်ကို သိရက်နဲ့တောင် နောက်တစ်ခွက် ထပ်သောက်လိုက်သေးသည့် လေးဆက်ရိပ်သွင်ဆိုသည့်လူကို သူ စိတ်ရှိလက်ရှိ ကိုင်ပေါက်ပစ်လိုက်ချင်သည်။
ခင်ဗျားက ကိုယ့်ဒုက္ခ ကိုယ် ရှာနေတာပဲ ...
ခင်ဗျားက ဘယ်တော့မှ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဂရုမစိုက်ဘူး ...
ခင်ဗျားက ကျွန်တော့်ကို ဘယ်လိုနှိပ်စက်ရမလဲဆိုတာကိုပဲ သိတာ ...
ခင်ဗျားက တကယ့်အဆိုးလေး ...
ထိုစဉ် ထိုလူတို့ဝိုင်းနားကို ဖြတ်ကာ ဝန်ဆောင်မှုပေးနေသည့်ကောင်လေးအား အော်မေးလိုက်သည့်ထိုလူရဲ့အသံကို ကြားသောအခါ ဈာန်ရောင်ခ၏ မကြည်လင်သည့်စိတ်တို့က ပို၍မှိုင်းအုံ့လာသည်။
ဘာ ! လူလိုတယ်ဟုတ်လား ... လေးဆက်ရိပ်သွင် ခင်ဗျား ရူးနေတာလား ...
တစ်ယောက်တည်း အရူးလိုမျိုး စိတ်ထဲမှာ မကျေနပ်ချက်တွေကို ဖွင့်ဟနေသည့်ဈာန်ရောင်ခ၏ရင်တွင်းခံစားချက်တွေက မျက်နှာချောချောထက်မှာ ချုပ်ထိန်းမရအောင် ပေါ်လွင်နေသည်။
ထိုင်နေရာမှ ထထွက်သွားပြီး ကခုန်နေကြသည့်လူအုပ်ကြီးဆီ တိုးဝင်နေသည့် ယိုင်နဲ့နဲ့လူသားလေးတစ်ယောက်၊ သူတောင် ထိကိုင်ရမှာ နှမြောလွန်းလှသည့် ကိုကို့ရဲ့လည်ပင်းကို တွဲခိုလာသည့် ချစ်စရာကောင်းလှသည့်မိန်းမပျိုလေးတစ်ဦး၊ ရယ်မောသံတွေ ရွှင်မြူးသံတွေ မြိုင်ဆိုင်နေသည့် သူတို့၏ပျော်ရွှင်စရာစကားဝိုင်း စသဖြင့် မြင်နေ တွေ့နေရသည့်ကိစ္စရပ်အားလုံးက သူ့ရဲ့စိတ်ကို နောက်ကျိစေသည်။ တင်းကြပ်စေသည်။ မနာလိုဖြစ်စေသည်။
နောက်ဆုံး ကိုကို့ရဲ့လက်ကို ပိုင်စိုးပိုင်နင်းဆွဲယူကာ လူအုပ်ကြားထဲ တိုးဝင်ကာ ပျောက်ကွယ်သွားသည့် ကောင်မလေးကြောင့် လူက ထိုင်မရ ထမရဖြစ်နေသည့်အထိ ဈာန်ရောင်ခ၏စိတ်တို့က ယောက်ယတ်ခတ်နေသည်။
အမှန်ပြောရရင် သူ ကိုကို့ကို စိုးရိမ်သည်။ သူ့ကို အရွဲ့တိုက်ချင်စိတ်ဖြင့် အကုန်လျှောက်လုပ်နေမှာ စိုးသည်။ အရက်ကို အလွန်အကျွံသောက်ထားသဖြင့် တစ်ခုခုဖြစ်နေမှာ စိုးသည်။
နဂိုကတည်းက ကျန်းမာရေးချူချာသူမို့လို့လည်း ဘာလုပ်လုပ် အမြဲစိုးရိမ်နေရသည်။ ကိုကို့နားမှာ သူ ရှိနေသည့်အချိန်ကလွဲလို့ ကျန်သည့်အချိန်တိုင်းမှာ လေးဆက်ရိပ်သွင်ဆိုသည့်လူသားကို သူ အမြဲစိတ်ပူနေရသည်။
ဝဋ်ကြွေးတွေပဲ ...
တကယ့်ကို မြတ်မြတ်နိုးနိုး ခံယူနေရသည့် ဝဋ်ကြွေးတွေ ...
“ ဈာန် ”
“ .......... ”
“ ဈာန် ... တို့ ခေါ်နေတယ်လေ ဈာန်ရယ် ”
“ အင်း ... ဘာလဲ ”
နှင်းစက်၏ခေါ်သံကို အမေးစကားဖြင့်သာ ပြန်တုံ့ပြန်လိုက်မိပေမဲ့ အကြည့်တို့က နေရာမလွှဲသေးပေ။ ထို့ကြောင့် နှင်းစက်က သူ ကြည့်နေရာကို လိုက်ကြည့်ပြီး တစ်ခုခုထူးဆန်းနေသည့်အသံဖြင့်
“ ဘယ်လိုဖြစ်လို့ အဲဒီဘက်ကိုပဲ ကြည့်နေတာလဲ ... ဘာလဲ ... ဘယ်ကောင်မလေးကို တွေ့လိုက်လို့လဲ ”
“ ကိုယ် ချစ်ရတဲ့သူ ”
သူ့အဖြေကြောင့် နှင်းစက်ရဲ့မျက်ခုံးတန်းလေးက ပင့်တက်သွားပြီး အံ့အားသင့်နေသည့်လေသံဖြင့်
“ ဟယ် ! ဈာန် ချစ်ရတဲ့သူဟုတ်လား ... ဈာန် ပြောပြောနေတဲ့တစ်ယောက်လား ”
“ အင်း ... သူပဲ ”
“ ဒါဆို တို့ ဂွမ်းပြီပေါ့ ဈာန်ရယ် ... တို့က ဒီည ဈာန့်ကို အပေါ်ထပ်ထိရောက်အောင် ခေါ်မလို့ကြံနေတာကို ... ”
နှင်းစက်ရဲ့စကားကြောင့် ဈာန် စိတ်မကြည်ဖြစ်နေသည့်ကြားထဲမှ အနည်းငယ်ပြုံးမိသွားသည်။
ကိုကို့ကြောင့် အသည်းကွဲခဲ့ရသည့် နှစ်လအတွင်းမှာ အမြဲတမ်းလိုလို ဘားလာထိုင်ကာ မူးရူးနေတတ်သည့်သူ့ကို ကံကြမ္မာက နှင်းစက်မေဆိုသည့်အနှီမိန်းမပျိုလေးနှင့် တွေ့ဆုံခွင့်ပေးခဲ့သည်။
ပွင့်လင်းပြီး ဘာမဆိုပေါ်ပေါ်ထင်ထင်ပြောတတ်သော နှင်းစက်ရဲ့ခေတ်ဆန်သည့်အကျင့်စရိုက်ကြောင့် သူတို့နှစ်ဦး၏ခင်မင်ရင်းနှီးမှုမှာ အများတကာထက် ပို၍မြန်ဆန်နေခြင်းပင်ဖြစ်သည်။
သူ အရက်သောက်တိုင်း အဖော်လိုက်ပေးတတ်သည့်လရောင်မှာလည်း သူ့ပုဂ္ဂိုလ်ရေးပြဿနာတွေနှင့် တိုင်ပတ်နေသဖြင့် နှင်းစက်မှာ သူ့ရဲ့သောက်ဖော်သောက်ဖက်မိတ်ဆွေဖြစ်လာသည်။
တချို့အချိန်တွေမှာ အရက်မူး ကျွဲခိုးပေါ်ဆိုသလိုပင် ကိုကိုနှင့် သက်ဆိုင်သည့်ကိစ္စတချို့ကို နှင်းစက်ရှေ့မှောက်မှာ နှုတ်ကျွံမိသွားသည်။
ထိုအချိန်မှစပြီး နှင်းစက်က သူနဲ့တွေ့တိုင်း အခွင့်အရေးရရင် ရသလို ကိုကို့အကြောင်းတွေကို အစ်ထုတ်တော့သည်။ သူ့ဘက်လည်း ကိုကိုနှင့်ပတ်သတ်ပြီး ပြောသင့်သလောက်ကိုသာ ထုတ်ပြောထားသည်။
မြတ်မြတ်နိုးနိုးချစ်ရသူတစ်ယောက်လုံးရှိနေသည့် သူ့ဘက်က နှင်းစက်ကို မိတ်ဆွေအဆင့်ထက် မပိုသော်လည်း နှင်းစက်ဘက်ကတော့ အဆင့်တက်ချင်နေသည်ကို သူ အစကတည်းက ရိပ်မိနေပြီးသားဖြစ်သည်။
“ ကိုယ့်အကြောင်း မင်း သိပါတယ် ... ကိုယ်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ဆက်ဆံရေးက ဒီလိုအဆင့်ထက် မပိုဘူးလေ ဟုတ်တယ်မလား ”
“ အင်းပါ ... အင်းပါ ... ဈာန့်လို ခပ်ချောချောလေးကို လက်လွှတ်လိုက်ရမှာကိုတော့ တို့ တကယ်နှမြောတာ ”
“ မင်း အပိုတွေ ပြောပြန်ပြီ ”
နှင်းစက်က သူ့လည်ပင်းကို တွဲခိုလာပြီး သူ့လည်တိုင်ကို အရာထင်သွားသည်အထိ ခပ်ကြမ်းကြမ်းစုပ်ယူနမ်းရှိုက်လိုက်ပြီးနောက်
“ အပိုမပြောပါဘူး ... ဒါမှမဟုတ် ဈာန် တို့နဲ့ တစ်ည အိပ်မလား ... အဲဒီလိုဆိုရင်တော့ တို့ ဈာန့်ကို အသာတကြည်လက်လွှတ်ပေးနိုင်မယ်ထင်တယ် ”
“ မင်း မရူးမိုက်စမ်းနဲ့ နှင်းစက် ... ကိုယ် မင်းကို ပေးခဲ့သမျှ အတုအယောင်တွေပဲဆိုတာ မင်းလည်း သိပြီးသားပဲမဟုတ်လား ... မင်းကိုယ်တိုင် သဘောတူခဲ့တာလေ ”
“ ဟုတ်ပါတယ်လေ ... တို့လည်း အစကတည်းက သိပါတယ် ... ဈာန် တို့ကို တမင်အသုံးချနေတယ်ဆိုတာကိုပေါ့ ... ဒါပေမဲ့ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ ... ဈာန် ချစ်တဲ့လူကို ပြန်ရဖို့အတွက် တို့ကို အသုံးချချင်တယ်လို့ ပေါ်တင်ပြောလာလည်း တို့က ဈာန့်ကို မစွန့်လွှတ်နိုင်ဘူးဖြစ်နေတယ် ”
“ ဒါဆို မင်း ခံစားရရုံပဲရှိမှာပေါ့ နှင်းစက် ”
နှင်းစက်ရဲ့မျက်နှာလေး ငယ်ကျသွားသည်။ သို့သော် ခဏလေးအတွင်းမှာပင် ချက်ချင်း ပြန်ရွှင်လန်းလာသည်။ ဤအချက်က နှင်းစက်၏အားသာချက်ပင်ဖြစ်သည်။
“ ဟွန့် ! တို့လည်း အဲဒီလို အတင်းဆွဲထားရမှာကြီးကို သဘောမကျပါဘူးနော် ”
“ ဒါဆိုလည်း ကိုယ် သွားတော့မယ် နှင်းစက် ... ကိုယ့်ရဲ့လူကြီးမဟုတ် ကလေးမဟုတ်လေးက အရက်တွေ အများကြီးသောက်ထားတော့ တစ်ခုခုဖြစ်နေမှာ စိုးရတယ် ”
ဈာန့်ပေါင်ပေါ်မှာ ခွထိုင်နေရာမှ နှင်းစက်က ဘေးနားက ခုံပေါ်ပြောင်းထိုင်လိုက်ရင်း
“ ဈာန်ရယ် ... ရှင့်ချစ်သူက အရွယ်ရောက်နေတဲ့ယောကျာ်းလေးတစ်ယောက်ပါနော် ... ယောကျာ်းလေးတစ်ယောက် အရက်သောက်တာ ဘာထူးဆန်းလို့လဲ ... အဲဒီလောက်တောင် စိုးရိမ်နေရလား ”
“ ကိုယ်က သူ့ကို စိုးရိမ်နေရတာကို ကျင့်သားရနေပြီ ”
ဈာန် မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ကာ လက်ကျန်ဘီယာကို မော့သောက်လိုက်ပြီးနောက်
“ ဒီဝိုင်းအတွက်တော့ စိတ်မပူနဲ့ ... ကိုယ် အကုန်ရှင်းပေးခဲ့မယ် ... ကိုယ် သွားပြီနော် ”
ဈာန် ကျောခိုင်းကာ ထွက်သွားသည်ကို နှင်းစက်ငေးကြည့်နေရင်း မရည်ရွယ်ပါဘဲ
“ ဈာန် ”
လှမ်းလက်စ ဈာန့်ရဲ့ခြေလှမ်းတွေက ရပ်သွားကာ သူ့ကို လည်ပြန်ကြည့်လာသည်။
“ ရှင့်ရဲ့အရာရာတိုင်းက တစ်ချိန်လုံး သူ့အတွက်ပဲ ဖြစ်နေခဲ့တာလား ဈာန် ”
နှင်းစက်ရဲ့မေးခွန်းကြောင့် ဈာန့်ရဲ့မျက်နှာပေါ်မှာ နူးညံ့သည့်အပြုံးလေး ပေါ်လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ အမြဲတမ်း မထိတထိပြုံးတတ်သည့် ဈာန့်လိုလူထံမှ ဒီလိုနူးညံ့မှုမျိုးကို တွေ့ရလိမ့်မည်ဟု မထင်ထားမိခဲ့ပေ။
“ သူ့ရဲ့ဖြစ်တည်မှုက ကိုယ် ရှင်သန်နေရတဲ့ တစ်ခုတည်းသော အကြောင်းအရင်းပဲ ”
အဆုံးသတ်သွားလေပြီ။ ဖြေပြီးပြီးချင်း လှည့်ထွက်သွားသည့် ဈာန့်၏ကျောပြင်ကျယ်ကို ငေးကြည့်ရင်း နှင်းစက် မျက်ရည်တွေဝေ့သီလာခဲ့သည်။
သူက ရှင့်ဘဝအတွက် အဲဒီလောက်ထိကို အရေးပါနေခဲ့တာလား ဈာန် ...
အမေးနဲ့ အဖြေက ထပ်တူမကျခဲ့ပေမဲ့ ကမ္ဘာပေါ်မှာ အလေးနက်ဆုံးဆိုသည့်ခံစားမှုမျိုးရအောင် ဈာန်က ဖြေပေးသွားခဲ့သည်။
ဘေးပတ်ဝန်းကျင်က အရာအားလုံးကို မမြင်နိုင်လောက်သည်အထိ နှင်းစက်၏အကြည့်တွေက မှုန်ဝါးရီဝေလာသည့်နောက်တွင်တော့ မျက်ဝန်းအစုံကို မှိတ်ချလိုက်ကာ
ရှင်က အရမ်းအချစ်ကြီးလိုက်တာ ဈာန်ရယ် ...
3:10 P.M
7.4.2021 ( Wednesday )