Panalo sila, panalo nanaman sila. Ang pinakamasakit para samin, alam namin kaya eh kaso kulang.
We all went inside the dug out after the game, ni wala na kaming pakialam kung pikon ang tingin samin ng mga tao kasi ni hindi kami makangiti. Our fans, schoolmates and alumni are cheering for us. We appreciate it, pero hayaan muna nila kaming masaktan.
Madali kasing sabihin na okay lang yan, bawi next game pero masakit para samin. Ano ba naman yung halos ubusin namin lakas namin sa training at kung anu ano pa para paghahanda sa game na to di ba? Yung mga sacrifices? Yung oras na ginugol namin dito kasya sa mga mahal namin sa buhay. Lahat yun, para samin parang wala lang.
Kasi talo kami.
"Guys, kahit anong mangyari kakapit tayo. Lalaban tayo. Kaya natin to." Cess said to encourage us.
Kumakapit pa din naman, lalaban pa din naman pero tao lang din naman di ba?
Tumango kaming lahat, Ara went straight to the shower alam ko iiyak nanaman siya doon. Umupo muna ako sa sulok, binuksan ang cellphone ko.
"Daks, kapos sayang." Akbay sakin ni Kim. Buti pa si Kimmy, sa aming lahat si Kim ang pinakapositive. Kaya siguro siya magaling na setter kasi iba ang tingin niya sa mga bagay bagay.
"Ikaw kasi di mo ko binibigyan." Biro ko pa, I even smiled weakly.
"Hayaan mo sa susunod, panis na sila satin. Wag ka iiyak ah, yung isa malamang humahagulgol na." Kimmy bumped shoulders to mine. I gave her a weak smile once more.
"Puntahan mo, baka magsuicide." Biro ko.
"Sira!"
Kimmy left me right after. I've got few notifs from my family and friends.
Lings
Lings, love you! Galing niyo pa din. 💚👍😊 - Nice
Bhie, don't be sad ah. D2 lang us. Let's go out kapag di na u bz. 👍😘😚 - Tin
Ling, so proud of you!! ☺️☺️☺️ Babawi tayo next game! 💚 - Kim
Thanks Lings. Mizz u. 😢😢
I sent to our group. There are various messages left too but I opted skip them all.
🐷🐷🐷
Baby q!! 😘😘I know you're gonna do good, I know you're gonna win this. 💪💪Sorry po wala ako jan to support you. 😔😔 Pero habang nagshoshoot ako dito ikaw po nasa ❤️ q. I love you! 😍☺️
That's his last message to me, I checked the time sigurado naglalaro pa siya. Times like this, namimiss ko siya.
Hindi ako nagreply, didn't even leave him a message. Dumiretso ako sa shower room at naligo.
While the waters from the shower are falling to me, my tears started falling too. I couldn't help it anymore.
I closed my eyes trying to calm myself.
"Okay lang, ganyan talaga sa laro Mika. May talo, may panalo. Natalo kayo ngayon pero babawi kayo. Babawi ka." Paulit ulit kong sabi sa sarili ko.
But regrets are flashing all over me. That 2nd quarter match point, that service error. I could've done better. I know I could pero ako pa mismo nagbigay sa kanila ng puntos. Yung blockings ko alam ko kaya ko pang-iimprove pero ang daming nakakalusot sakin.
"Arrrgh!!" I groaned out of frustration. Ayoko ng ganito.
Isinandal ko ang ulo ko sa pader, crying my hearts out. Alam ko tulad ko ang mga teammates ko umiiyak din, ano bang kulang?
Right after shower nagbihis na ko, si Ara tahimik lang. Ngumi-ngiti pero alam kong nalulungkot siya. Lahat kami tahimik lang. Si Coach hindi nagsasalita, natatakot akong tumingin sa kanya kasi yet again, we failed him.
Iba yung tiwala na binibigay samin ni Coach. Naalala ko during my rookie years, he let me proved myself. Pinasok niya ako in a crucial time, kahit risky he did it kasi gusto niyang ako mismo ang bumali sa mga taong sinasabing tangkad lang meron ako, wala daw akong silbi. No match daw.
"Ayos na ang lahat? Kakain muna tayo tapos pahinga na. Gigising tayong lahat bukas with this loss as an inspiration to be better." Coach Noel said, naggroup hug kami. Coach Ramil maintained his mum.
Right after eating we all went back to the dorm and to our rooms. Den my roommate who wasn't able to watch live because of her thesis welcomed us with a warm hug.
"You gave them a hell fight girls." She said, hell fight but still not enough.
I went straight to my bed. Alam din naman ni Den ang feeling kaya hindi na niya ako kinausap. Tahimik lang kami, nakaharap siya sa laptop habang nakatingin ako sa kawalan.
I'm not in the mood for anything, Mama called to check up on me and told me I did great. We ended the conversation agad because I know Mom knows me, kapag ganitong disappointed ako sa sarili ko I just want to be alone.
"Ye, yung phone mo kanina pa ata nagvivibrate." I am so zoned out hindi ko man lang naramdaman na naka-ten missed calls na si Kiefer sakin.
🐷🐷🐷
Babe, u good? I'm done with tune up. Dorm ka na?
🐷🐷🐷
Babe?
🐷🐷🐷
Baby please reply. I'm getting worried here. 😐😐
🐷🐷🐷
Okay. I understand you want to rest but please pick up the phone. I just wanna hear your voice right now. 😔😔
🐷🐷🐷
Baby please.
"Hindi mo ba sasagutin yan?" Tanong ni Alex, tumayo ako sa higaan tinitigan ang phone kong walang tigil sa pagvibrate.
"Labas lang ako, ang init dito." Paalam ko kay Alex.
Paglabas ko ng kwarto nakita ko si Ara nakaupo sa dining area namin. Umiiyak siya. Katapat niya si Coach.
"Tay, sorry. Sorry kasi kinulang nanaman. Dapat ako yung nagdadala ng team eh. Dapat nadadala ko sila pero bakit ganito?!" Ara's voice breaking.
"Naalala mo ba noong una kitang kinausap? 2nd year high school ka palang noon. Tinanong kita, bakit volleyball? At tandang tanda ko ang sagot mo sakin..." I stayed quiet, nasa gilid lang ako.
"Ang sabi mo, kasi po masaya ako kapag naglalaro ako. Kapag natitira ko ang bola, kapag nakakapuntos ako, kapag masaya kaming buong team." Coach took a deep breath.
"Nasan na siya Ara?" Tatay's question made me wander. Kahit pangit ang mag-eavesdrop, I stayed.
"Kaya kita napili bilang Captain kasi alam ko kaya mo. Kasi alam ko na above all ang iisipin mo ay ang welfare ng buong team. Noon pa man nakita ko na ang potential mo. Pero Ara, kinakain ka ng pressure. Nilalamon ka ng goal mo para sa sarili mo na mapanalo ang team. Para saan? Para kanino? Nakakalimutan mo kung bakit mo minahal ang larung ito. Laging gusto mo bumawi, maghiganti, makuha ang dapat nasa atin pero yung pinakamahalagang bagay nakalimutan mo." Natahimik ako, kahit si Ara tahimik lang na humihikbi.
"Alisin mo sa puso mo ang lahat ng iyan. Tignan mo kapag masaya kayo, maganda ang laro niyo. Pero kapag napapangunahan kayo ng drive niyo na manalo, manalo tignan mo ang nangyayari. Dapat balik tayo sa goal, enjoyin kung anong pare-parehas nating mahal habang nananalo."
"Dumaan din ako jan, ayaw kong natatalo. Hanggang sa dumating sa point ko sa buhay ko na, hindi pala okay ang laging panalo. Laging nasa taas, minsan mas masarap sa baba kasi lahat nakikita mo, mararanasan mo at kapag nalampasan mo, mas masarap pa yun sa pagiging laging panalo."
"Anak, gusto kong makita yung Ara Galang na nirecruit ko noon. Gusto ko ulit siyang masaksihan maglaro." Pati ako umiyak ng tuluyan. Nakita ko kung paanong niyakap ni Coach si Ara.
"Lumabas ka na jan Ye, masyado kang malaki para magtago jan sa gilid." Nagulat ako ng tawagin ako ni Coach. Ibang klase talaga ang senses niya.
Dahan dahan akong naglakad palapit sa kanila. Coach hugged the both of us.
"Ang mga anak ko, malalaki na kayo. Isang taon na lang lilisanin niyo na ang pangalawang tahanan natin." Lalo kaming nagiyakan ni Ara.
"Tay bakit ang drama mo ngayon?" Biro ko habang pinupunasan ang mga luha ko.
"Sinimulan niyo ko eh." Ismid ni Coach, labas ang mga dimples nito.
"Promise Coach, gagalingan pa namin." Sabi ni Ara.
"Ang mahalaga lang sakin, mapatunayan niyo mga kakayanan niyo, masaya kayo at syempre okay yung panalo kasi kaya nga tayo nagpapractice di ba? Basta wag kakalimutan kung bakit at para kanino tayo naglalaro."
"Para kay Lord, para sa team, para sainyo Coach, para sa pamilya namin, para sa school..." Sagot ni Ara.
"Higit sa lahat, para sa inyo." Niyakap kami ulit ni Coach.
"Sige na, tell the girls no training tomorrow. Umuwi kayo sa mga bahay niyo, spend time with your families. Enjoy whole day. We all need a rest. You all deserved it." Halos mapatalon kami sa saya, niyakap namin ng mas mahigpit si Coach.
"Oh, kunyari pa. Oh sige na, spend time with Bang and Kiefer. Kayong dalawa talaga." Nakangiti lang kami kay Coach.
"Thanks Tay." Me and Ara said in chorus.
My thoughts:
I'm sorry.. I'm still so heartbroken but I know this too shall pass.
My faith still remains. Go Lady Spikers! 💚👍