Chapter 5
"But he is obviously in love with Eureka." Komento ni Stacey matapos kong ipaalam sa kaniya ang nararamdaman ko.
Bumuntong hininga ako at nag-iwas na ng tingin. "Alam ko. Alam na alam."
"Alam mo naman pala, so why still him? Masasaktan ka lang."
"Ikaw nga eh, you still want Fheris to be yours. Kahit halata namang may iba na siyang mahal. We are still Grade seven, many things will happen. At baka mawala din itong nararamdaman ko... for now, sigurado akong g-gusto ko siya." Sabi ko pa habang nakatingin sa mga naglalaro sa basketball court.
She sigh and sat beside me.
It's been two days since I have comfirmed that I really like him, at ngayon ko lang sinabi kay Stacey. Cedric is still clueless about this. At baka mamaya, sasabihin ko na sa kaniya. O kundi bukas, byernes kasi ngayon kaya walang pasok bukas. At may balak akong yayain si Cedric na gumala.
Dumapo sa kay Laxus ang paningin ko, kanina pa siguro nakatingin sa akin ang lalaking ito, kaya ng mapunta sa kaniya ang paningin ko ay nakatingin na siya sa akin. He flashed a boyish smile, while dribbling the ball he's holding.
"Ayun! Kaya naman hindi nagpapaagaw ng bola eh!"
"Nagpapasikat si Valenzuela!"
Napabaling ako kay Stacey ng sikuhin niya ako. She gave me a confuse look, and she shamelessly pointed Laxus on the court. Wala akong ibang choice kundi ang hilain si Stacey palabas ng court. Akala ko kasi walang praktis ngayon eh, kaya doon ko napiling makipag-usap sa kay Stacey.
"What's with you and that basketball player?" She asked while I am still dragging her out from that place.
Saka ko lang siya binitawan ng tuluyan na kaming makalayo. Nilingon ko pa saglit ang likuran namin para masigurong walang kahit na sino mang nakasunod sa amin.
Nahahalata ko kasing sikat iyong Laxus na iyon, kaya baka kung anong gulo nanaman kung sakali. I don't want to be involve to any trouble again. Hindi natuwa ang parents ko nung nasali ako sa gulo last time, at ayaw kong bigyan sila ng sakit sa ulo, lalo na ngayong sobrang busy nila.
Hindi naman nila ako pinababayaan pero late na silang nakakauwi, at halos di na kami nagkakasabay sa hapag. I understand why they are like that, they are doing their best to gain, for me, for our future. Kaya kung sakaling masangkot ako sa kahit na anong gulo, ay tiyak na mas lalo silang ma-i-istress.
"Nagkausap kami, once. And... nasabi ko sa kaniya na may gusto ako kay Abraham."
"Wait. So mas nauna siyang nalaman ang feelings mo kaysa sa akin?" Nahihimigan ko ang tampo sa boses niya kaya kaagad kong hinawakan ang kamay niya.
Maybe we met in a very, ahm, unexpected way, in a very unique consequence. But she's my friend other than Cedric. I'm not good with handling a relationship, dahil nasanay akong nandyan si Cedric. Siya ang laging umiintindi sa akin, habang ako ay wala lang.
And I know Stacey is far different from Cedric. Stacey is not that kind, but she's my friend. Takot ako sa Kuya niya pero hindi sa kaniya. And I don't think I can find someone like her anymore.
"Hindi ganoon, okay? It just happened that he was there at the moment. Ni di ko nga alam kung bakit ako napaamin eh."
Ngumiwi siya. "From now on, you'll tell me everything, okay? At sasamahan kita kung gusto mong puntahan si Abraham, just like what you always do to me whenever I'll go to Fheris."
I smiled and nodded.
We are still Grade seven, too young for this thing called love. Pero alam kong hindi ito mali. What I am feeling right now is not a mistake nor a sin. Wala naman sa edad o panahon ang batayan eh.
Days passes by like a blur. I wasn't able to tell Cedric about my feelings towards Abraham because he was so busy, until now. Si Stacey ang lagi kong kasama. And just like what she said. She's always with me whenever I want to see Abraham.
Kabadong kabado akong naglakad sa hallway kung saan madadaanan namin ang classroom nila Abraham. Stacey is busy with her phone, but I know she's just pretending.
Lumunok ako saka pasimpleng lumingon sa bintana ng classroom nila Abraham. It's open, pero may kurtina, kaya di masyadong klaro ang nasa loob.
My heart flinch when I finally saw him. Nagbabasa siya ng libro, may babaeng nakaupo sa tabi niya at mukhang nagsasalita. Pero base sa itsura niya ay mukhang di naman siya nakikinig. Mas binagalan ko pa ang paghakbang ko, actually Kada hakbang ko ay tumitigil ako saglit, para mas matagal ko pang masilayan si Abraham.
"Siguro kung si Eureka lang iyang si Beth? Nakikinig na ngayon si Abraham sa kaniya."
"Pero diba, nakatira lang sila sa iisang bahay? Baka magkadevelopan sila!"
"Nakakainggit talaga ang batang iyon."
I intentionally eavesdropped, sa tingin koy mga kaklase sila ni Abraham. Hindi halatang sinasadya ko dahil nandito naman sila sa labas kaya kahit sinong mapapadaan ay maririnig sila. Nasa kanila ang pandinig ko pero na kay Abraham ang mga paningin ko. Nakaside-view lang ito, at mukahng Seryosong seryoso siya sa binabasa, pero bakit ang gwapo padin niya?
May iba kasing gwapo lang kapag nakangiti, pero kapag nakasimangot ay hindi. Pero siya...
"Heart, bilisan mo na. Mukhang nakakahalata na ang iba eh."
Bumalik ako sa reyalidad dahil sa bulong ni Stacey. Napakurap-kurap pa ako saka tiningnan ang paligid. The ladies that are gossiping a while ago is alreadg looking at me-- checking me to be exact. Bumuntong hininga nalang ako ng mapagtantong bukas ko pa ulit siya masisilayan.
"Baka may crush yan dito?"
"Si Abraham ata ang sadya eh."
"Grade seven palang yan, nu?"
Nagpahila ako kay Stacey, actually, P.E namin ngayon, at kailangan naming pumunta sa open field. Madadaanan ang building nila Abraham kapag pupunta kami sa open field kaya iyon na nga ang ginawa ko, I took the chance to see him. Kahit na sa malayuan lang.
I am, ahm, satisfied. But not that contented. May iba pa akong gustong gawin kasi. I still want to talk to him, to be near him, to hear his voice, to touch him... to tell him how I feel about him. Pero alam kong... di pa ngayon ang tamang oras.
Mabilis dumaan ang mga araw, at ganoon parin ang ginagawa ko. Minsa kasama ko si Stacey, minsan hindi. Napapadalas kasi ang absent ni Stacey eh, at lagi siyang sinusundo ni Chan-- ang kuya niya, kaya di na kami nagkakausap ng maayos at masinsinan.
Napapansin ko ding di na masyadong nilalapitan ni Stacey si Fheris, parang bigla ay wala na siyang interes dito. Kaya naman hindi ko maiwasang magtaka. Paano kaya niya iyon nagagawa? Iyong parang switch lang, na kung kailan gusto niyang gustuhin si Fheris ay i-o-on niya tapos kapag hindi niya trip ay i-o-off niya?
Kasi ako, walang araw na hindi ko gustong makita si Abraham. It may sound idiotic but I am happy just by a glimpse of him a day. At sobrang saya ko, lalo na kapag natyetyempohan kong nagsasalita siya sa tuwing dumadaan ako kunwari sa classroom nila. Narinig ko naman ang boses niya nung kinom-front ako ni Fheris pero, kinikilig talaga ako sa tuwing naririnig ko ang boses niya.
At sa tuwing naririnig ko ang boses niya ay naalala ko iyong nagligatas sa akin mula kay Chan. Kaboses niya talaga. Hindi ko kasi nabasa ang pangalan niya sa I.D dahil may nakatakip ditong papel. Si Adam ba talaga iyon? Gusto kong isiping si Abraham iyon at di niya lang sinuot ang kaniyang salamin pero alam kong isa iyong kahibangan.
"Ah, si Eureka? Kaklase ko nga bakit?"
"Maganda siya nu?"
Naningkit ang mga mata ni Cedric. "Oo naman, bakit? Don't tell me natomboy ka na talaga?"
Inirapan ko siya. "Hindi nu! Kasi diba... gusto siya ni Abraham?"
He arched his brow and took a sip of his Starbucks coffee. Nandito kasi kami ngayon sa Starbucks, niyaya ko siyang magkape, at di naman siya busy kaya pumayag siya. Medyo matagal narin kasi mula nung huli kaming nagkaroon ng time na ganito.
"Sinong may sabi? Inamin ba ni Abraham sa lahat? Kinompirma ba niya?"
He got a point but. "Pero halata naman eh, sa kaniya lang kaya ngumingiti si Abraham. Halos nga... siya lang ang pinapansin nun."
Hindi parin alam ni Cedric na may gusto ako kay Abraham. Kaya medyo kinakabahan ako. Noon, kapag may crush ako, sinasabi ko kaagad sa kaniya. At ibang usapan na ito ngayon, dahil di lang ito crush, kundi gusto na. Medyo mas malalim kaysa sa crush.
"So? Di ba pwedeng sa kay Eureka lang siya komportable? O di niya lang talaga gustong makipaghalubilo sa kahit na kanino?"
Ayaw kong maniwala sa sinasabi niya. Lalo pat, nagbibigay ito ng pag-asa sa akin.
"Ewan? Pero iyon ang sabi ng lahat eh. May gusto ang triplets kay Eureka." Paninindigan ko.
He frown, ibinaba niya ang inumin niya at humalukipkip. "Bakit bigla kang naging interesado sa mga Ashley? Ang dami mong alam ah?"
I heave a deep breath. Eto na talaga. How I wish, Stacey was here. Kaso may family dinner daw sila kaya dapat siyang umuwi ng mas maaga. Sinundo nga siya ng Kuya niya eh.
"I-I like someone... si, si Abraham?" Alanganing sambit ko.
Mas nangunot ang noo niya. "What? How is that even possible? Kailan pa magsimula iyan?"
Kinagat ko ang pang-ibabang labi at bahagyang yumuko. And again... Cedric is on his over protective brother mode.
"Kailan lang. Basta! I like him, Cedric. Kaya nga, nagtatanong ako about kay Eureka diba?"
Napa-iling siya, mukhang di niya nagustuhan ang sinabi ko.
"Para saan? Look, Eureka is oblivious about that rumour. Maybe she's dense, wala siyang kaalam-alam na iyong mga tinuturing niyang kuya ay may gusto sa kaniya. "
"Edi parang sinabi mo ring may gusto nga si Abraham kay Eureka." I don't know but... I felt a pang on my chest while saying those words.
Napakamot si Cedric sa kaniyang buhok, mukhang nalilito na siya. Sumimangot ako at tumingin nalang sa labas, gawa kasi sa salamin ang dingding na nasa gilid namin kaya kitang kita ko ang labas.
Bakit ba naman kasi... may Eureka diba? Pwede namang wala. Edi sana... hindi mahirap i-approach si Abraham, hindi malabo na magkagusto rin siya sa iba... o kaya sa akin?
The next day is Saturday. Walang pasok. And I badly wish that it'll be monday tomorrow! Para makita ko na ulit si Abraham. I don't know where he lives, at kahit pa siguro alam ko ay di ko rin siya kayang makita... dahil for sure, kasama niya si Eureka. Masasaktan lang ako, kaya dapat magtiis muna ako.
Dahil wala akong magawa ay naisipan kong mag-facebook. Hindi ako madalas mah post ng picture ko. Siguro nagsha-shared post ako, iyong mga memes at mga sayings. Iyong profile picture ko nga lang siguro ang tanging post ko na may mukha ko eh. Hindi naman sa nahihiya ako, pero mas gusto ko lang kasing ganito lang, iyong parang private person kumbaga.
I searched Abraham's name, maraming lumabas na mga accounts pero iyong may check ang pinili kong buksan. Balak ko sanang mag friend request kaso lang ay hindi na pwede. Kaya fi-nallow ko nalang siya. May mga nakapost siyang pictures pero laging kalahati lang sa mukha niya, o di kaya nakatalikod siya. Halos mga Quotes ang laman ng timeline niya. At dahil nga gustong gusto ko siya ay si-nave ko lahat ng nasa photos niya.
I even made one of his photo as my wallpaper, hindi nga lang kasali ang sa lockscreen ko. Baka kasi may makakita eh.
"Heart, may pasalubong kami sayo!"
I hurriedly went to my parents. Hindi dahil sa kanilang pasalubong kundi dahil sa wakas ay nakauwi na sila. I was all alone here inside the house, wala kasi kaming katulong at nag-out of town sila mommy and daddy, busy naman si Cedric ganoon din si Stacey.
"Mom! Dad!" I happily exclaimed and hugged them.
Natatawang niyakap naman nila ako pabalik. I missed them so much. Hindi kasi talaga ako sanay na di sila kasama kapag saturday and sunday, pero these last weeks ay ganoon ang kadalasang nangyayari. But it's fine, I understand.
"We have something for you."
I smiled at them. "Dito lang ba kayo ni Dad bukas, Mommy?"
Bahagyang nawala ang ngiti ni Mommy. Instead of answering my question, inabot niya sa akin ang isang malaking paper bag. Tinanggap ko naman ito.
"What's this?" Tanong ko habang binubuksan ang lalagyan.
Namilog ang mga mata ko ng makita ang laman neto. Kalamay! Right, galing pala sila sa Bohol!
Sobrang dami ng pasalubong nila, kaya pagkadating ng lunes ay may dala pa akong tatlo. I gave Cedric one, and also Stacey. At ang isa naman ay para kay Abraham.
Nakangiting nilagay ko sa isang gift bag ang kalamay na para kay Abraham. Ibibigay ko lang naman pero di ko ipapaalam na sa akin galing. Lunch time na ngayon at nauna na si Stacey sa cafeteria, actually pina-una ko na siya. This is the first time that I'll be giving him a gift, kaya nahihiya akong ipaalam sa kaibigan ko ang patungkol sa bagay na ito.
Niyakap ko ang gift bag ko, kabadong kabado ako, malapit na kasi ako sa classroom nila. Sana walang tao. Dahan dahan akong sumilip sa loob ng classroom nila, nakahinga ako ng maluwag ng makitang walang kahit sino roon. Maingat na pumasok ako sa kanilang classroom, hindi ko alam kung saan nakaupo si Abraham kaya napag-isip-isipan ko nalang na sa teacher's desk ito ilagay. I wrote to Abraham on it, kaya for sure makakarating ito kay Abraham, without anyone knowing it's from me.
Palabas na ako ng classroom ng may biglang humablot sa braso ko, causing me to yelp.
"Oh? The girl who likes Abraham?"
Nagkasalubong ang kilay ko habang unti-unting inaalala ang pangalan ng lalaking biglang humablot sa braso ko.
"Laxus?"
He grinned, his eyes even sparkled with amusement. "Yes, it's me."
Inagaw ko ang braso mula sa kaniya, at bahagya rin akong umtras.
"What are you doing here? Bakit ka nandito?"
Napaawang naman ang mga labi niya, na para bang tuwang tuwa siya sa mga sinabi ko.
"Ikaw ang bakit nandito? Grade seven ka pa diba?"
Paano niya nalaman iyon? Is it because of my height?
"None of your business." I spat.
He suddely chuckled. "You're a stalker now?"
"I'm not stalking you." Mabilisan kong sabi.
"Of course you're not. What I mean is, you're stalking Abraham?"
"Wala ka na dun!"
"Hmm, magkaklase kami, kaya sabihin mo na! Eh kung isumbong-"
"Oo na! I came here to... basta!" I can't find the right words to say! Baka kasi anong isipin ng lalaking ito eh!
"Come on. What are friends are for?"
Nanlaki ang mga mata ko dahil sa sinabi niya. Friends? When did we became friends? I can't just tell him to shut up, can I? Baka isumbong niya ako, o di kaya...
Mariin akong napapikit, huminga ako ng malalim at tinuro ang teacher's table nila. Napatingin naman doon si Laxus, naguguluhan niya akong nilapitan. Nagulat ako ng bigla nalang niyang hinawakan ang balikat ko, napalunok pa.
"A-anong nandyan?"
I wrinkled my forehead and look at his face, he looks... scared? Bakit? Anong ginawa ko? Tiningnan ko ang Teacher's Table kung saan ko nilagay ang gift bag na naglalaman ng Kalamay para kay Abraham. Di ba niya nagets?
Binaba ko na ang kamay ko at akmang lalapitan na ang teacher's table ng pigilan niya ako.
"Don't!" Sigaw niya, na para bang takot na takot siya.
I sigh and idly looked at him. "What's wrong with you?"
Tiningnan niya ang teacher's table na tinuro ko kanina saka lumunok. He looks scared? Why would he be scared? Is there something that he can be scared of as of the moment?
"I didn't knew you have a third eye or what do you call that, but you can simply talk to whoever that ghost is without any horrifying things that will happen can you?" Dire-diretso niyang sabi, mukha ngang di na siya huminga eh.
Mas lalo akong naguluhan. Ghost? Wait. Wala naman akong sinabing kakaiba para isipin niyang may third eye ako... tinuro ko lang ang teacher's table--
I burst out a loud laugh when I realize the situation. Hinampas hampas ko pa siya, tumalon talon pa ako, nanakit na nga ang tyan ko pero tawang tawa parin ako. God! Hindi ko maalala kung kailan ako huling nakatawa ng ganito!
"Anong pinagsasabi mo?" Tumatawa ko paring sabi.
Binigyan niya ako ng di makapaniwalang tingin. I smirked and marched towards the teacher's table, I heard him calling my name but I didn't even dare to look back at him. Forgive me but he is such an idiotic coward. Did he thought that I have a third eye and can see ghost? Akala ba niya kaya ko tinuro ang teacher's table dahil may nakikita akong multo dito?
Natatawa parin ako kaya kinagat ko ang pang-ibabang labi ko, Kinuha ko ang gift bag at bumalik sa harapan ni Laxus.
"Oh! Walang multo, Kalamay yan." Sabi ko sabay abot sa kaniya ng Gift bag ko.
Tumaas ang mga kilay niya, tinanggap niya ang gift bag na inabot ko at tiningnan ang nasa loob.
"This is not for me." He said, he sounded so sure.
I gave him a ridiculous look. "Of course! Para kay Abraham yan. I don't know where his seat is, kaya doon ko nalang nilagay sa teacher's table."
Tumango-tango siya, mukang nawala na iyong takot niya kanina. I can't believe he got scared a while ago! Takot pala sa multo ang Laxus na ito! Hindi bagay sa kaniya. He looks so manly, he got biceps and all that. Kaya di talaga bagay.
"And since magkaklase naman kayo, pwede bang makisuyo?"
"Tsk." Singhal niya saka tumango.
I smiled. Mukhang madali naman siyang kausapin.