Ζαΐρα.
Ένας ψηλός, κουστουμαρισμένος άντρας με φουντουκί μάτια και καστανά μαλλιά με παρατηρεί. Φαίνεται επιβλητικός, το παγερό του βλέμμα με κάνει να νιώθω ασήμαντη. Δεν χρειάζομαι μια σύσταση για να μάθω πως έχει να κάνει με τον ίδιο τον κύριο Ντέσμοντ. Ο πατέρας του Απόλλων.
Η ένταση της σιωπής γεμίζει το γραφείο. Τρίβω τα χέρια νευρική.
«Ποτέ δεν το περίμενα αυτό». Τοποθετείτε πίσω από την καρέκλα όπου κάθεται η σύζυγός του. «Είμαι ο Άλαν Ντέσμοντ».
«Χαίρω πολύ, κύριε» Νιώθω πιεσμένη.
Εκείνος χαμογελάει.
«Τι κάνει η κόρη του Σαμουέλ Κέιν εδώ;»
Βλεφαρίζω αργά στην αναφορά του πατέρα μου.
«Εγώ δεν γνωρίζω τον πατέρα μου» ψελλίζω. «Δεν ήξερα ότι είναι ένας κυνηγός».
Ο Απόλλων αναστενάζει.
«Το ξέρουμε, Ζαΐρα. Λίγα άτομα γνωρίζουν τον πατέρα σου εξαιτίας του ποιος είναι».
Κοιτάω τον κάθε ένα από τους παρευρισκόμενους.
«Δεν μπορώ να πιστέψω ότι εκείνο το τέρας μας επιτέθηκε επειδή είμαστε παιδιά ενός κυνηγού» ψιθυρίζω. «Το έκανε από εκδίκηση;»
«Αν ο λύκος σου επιτέθηκε γι' αυτό τον λόγο, θα ήταν ήδη νεκρός» λέει ο πατέρας του Απόλλων.
Η καρδιά μου πάλλεται με δύναμη.
«Πιστεύετε ότι υπάρχει άλλος λόγος πίσω απ' αυτό;» ρωτάω τον κύριο Άλαν.
«Ίσως» συμπληρώνει ο Απόλλων.
Αισθάνομαι πληγωμένη, πραγματικά πληγωμένη. Όλη μου την ζωή πίστεψα ότι ήμουν μέρος μιας φυσιολογικής οικογένειας που είχε την ατυχία να είναι τυχαία θύματα ενός παράξενου τόπου, όμως έκανα λάθος. Όχι μόνο είμαι κόρη ενός κυνηγού και μιας δρυΐδη, αλλά αυτό σημαίνει ότι είμαι ισχυρή και ότι απαγορεύεται να είμαι σ' αυτό το χωριό. Γιατί η μητέρα μου δεν μου μίλησε ποτέ γι' αυτά τα πράγματα; Γιατί μας έφερε εδώ παρόλο που ήξερε πως αυτό πήγαινε έναντι των κανόνων; Δεν σκέφτηκε καν να μου το πει όταν έφυγα!
«Υπάρχει κάτι που πρέπει να καταλάβεις. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει την αλήθεια σχετικά με εμάς, Ζαΐρα». Το βλέμμα του Απόλλων είναι σοβαρό και γεμάτο από αποφασιστικότητα. «Έχουμε παραμείνει κρυμμένοι για χρόνια και έτσι πρέπει να συνεχίσει».
Γελάω χωρίς χιούμορ.
«Δεν φαίνεται. Εκείνοι οι λύκοι που σκοτώνουν θνητούς στο χωριό δεν είμαι πολύ διακριτικοί».
Η κυρία Αλέξα μιλάει ξανά.
«Είναι σαφές ότι εκείνος ο λύκος δεν είναι μέρος της αγέλης μας. Έχουμε προσπαθήσει να ερευνήσουμε ποιος είναι πίσω από τις δολοφονίες, όμως ακόμη δεν μπορέσαμε να το ανακαλύψουμε. Ξέρει να σβήσει τα ίχνη του».
Περνάω τα χέρια από το πρόσωπό μου.
«Πρέπει να βρω τον αδερφό μου και να σκοτώσω εκείνο τον άθλιο».
Ο Απόλλων ανασηκώνει τα φρύδια.
«Αυτό δεν είναι δική σου δουλειά».
«Δεν θα ησυχάσω αν αυτό είναι που θέλετε να κάνω» ξεστομίζω με σιγουριά. «Πείτε μου περισσότερα για μένα. Μπορώ να ελέγξω την κελτική μαγεία; Νόμιζα ότι οι δρυΐδες εξοντώθηκαν από τους Ρωμαίους».
Πάντοτε ήμουν ένα κορίτσι γεμάτο περιέργεια, θέλοντας να μάθω περισσότερα. Πριν καιρό έκανα έρευνα σχετικά για τους δρυΐδες επειδή η μητέρα μου συνήθιζε να τους αναφέρει. Ήταν υπάρξεις με πολλή σοφία. Έζησαν στην Μεγάλη Βρετανία και σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Σέβονταν την φύση, ήταν ειδικοί σε ξόρκια, βοηθούσαν τον διπλανό τους χάρη στις δυνατότητες τους. Μερικοί ονομάζουν την κληρονομιά τους "άσπρη μαγεία". Για εκείνους, τα δάση ήταν ναοί όπου μπορούσαν να σέβονται τις θεότητες. Είχαν εκτεταμένες γνώσεις σχετικά με φυτά και ζώα. Όλα άλλαξαν όταν οι Ρωμαίοι είσβαλλαν στην Μεγάλη Βρετανία. Εκείνοι αφάνισαν τους δρυΐδες. Δεν συμφωνούσαν με τις πρακτικές που πραγματοποιούσαν. Έμπλεξαν τους δρυΐδες με τον σατανισμό.
Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι η μητέρα μου θα ήταν απόγονος εκείνης της κουλτούρας. Τώρα καταλαβαίνω τις συνεχείς αναφορές της προς τους δρυΐδες. Εκείνη είναι μία απ' αυτές.
«Η μητέρα σου έχει μεταδώσει τις δυνατότητες της σε σένα» απαντάει η κυρία Ντέσμοντ λες και μπορούσε να διαβάσει τις σκέψεις μου.
«Πώς;» τραυλίζω.
«Μόνο από το γεγονός ότι είσαι η κόρη της, σε κάνει να κατέχεις τις δυνατότητες της».
«Είμαι μισή δρυΐδη και μισή κυνηγός» τονίζω. «Εσείς είστε λυκάνθρωποι. Λέτε πως οι θνητοί δεν είναι το μοναδικό είδος στον κόσμο;»
«Ο κόσμος δεν είναι πάντα αυτό που φαίνεται» αναφέρει ο Απόλλων. «Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορείς καν να φανταστείς».
«Υπάρχουν επίσης οι βρικόλακες;»
«Αν υπάρχουμε οι λυκάνθρωποι, γιατί εκείνοι όχι;» ψελλίζει ο Απόλλων.
«Τι ακολουθεί;» ρωτάω. «Νεράιδες και νάνοι;»
Ο Απόλλων χαμογελάει.
«Ναι, υπάρχουν» λέει εκείνος. «Και δεν μοιάζουν όπως στις ταινίες ούτε μοιράζουν νεραιδόσκονη στα παιδιά. Είναι εκδικητικά και ψυχρά όντα τα οποία απολαμβάνουν να κάνουν τους θνητούς που μπλέκονται στον κόσμο τους να υποφέρουν».
Σηκώνω το χέρι για να τον διακόψω.
«Πολλές πληροφορίες για να τις επεξεργαστώ».
Η κυρία Ντέσμοντ αφήνει ένα βαθύ αναστεναγμό.
«Πρέπει να ενημερώσουμε τον πατέρα σου γι' αυτό το λάθος» λέει η μητέρα του Απόλλων. «Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε αυτό να μείνει έτσι».
«Δεν μπορείτε να με κατηγορήσετε» ξεφυσάω, ενοχλημένη. «Δεν ξέρω καν σε τι εμπλέκομαι. Ο αδερφός μου δέχτηκε επίθεση σ' αυτό το χωριό, ήρθα εδώ για εκείνον».
Τα μάτια του Απόλλων παραμένουν συνεχώς καρφωμένα σε μένα.
«Όλο το χωριό ξέρει ότι ο αδερφός σου είναι νεκρός».
Μπήγω τα νύχια στις παλάμες των χεριών μου.
«Χωρίς πτώμα δεν έχει νεκρό» διευκρινίζει. «Θα τον βρω πάση θυσία».
Κανείς δεν συζητεί γι' αυτό.
«Λίγοι γνωρίζουμε για την ύπαρξη σου, Ζαΐρα». Η μητέρα σου Απόλλων φαίνεται ανήσυχη. «Ήμασταν πιστοί στους κυνηγούς και είναι καθήκον μας να ενημερώσουμε τον πατέρα σου πως είσαι εδώ».
«Γιατί ο πατέρας μου δεν μπορεί να είναι μαζί μας;» ρωτάω με απορία.
«Μόνο εκείνος μπορεί να σου απαντήσει αυτή την ερώτηση, αγαπητή μου» εξηγεί η κυρία Ντέσμοντ.
«Και ο Νικηφόρος;»
«Ίσως ο πατέρας σου μπορεί να σε βοηθήσει μ' αυτόν» προσθέτει ο Απόλλων.
Σηκώνομαι όρθια.
«Δεν θέλω τίποτα από εκείνο τον άντρα. Δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για τα παιδιά του. Στ' αλήθεια πιστεύεται ότι τον νοιάζει η οικογένειά του;»
«Λυπάμαι» ψιθυρίζει ο Απόλλων. «Απλά προσπαθούμε να κάνουμε το σωστό».
Η οργή μου δεν μειώνεται. Θέλω να σπάσω κάτι. Αισθάνομαι ανίσχυρη επειδή οι ελπίδες μου να βρω τον Νικηφόρο διαλύονται όπως ο καπνός στον αέρα.
«Προτιμώ να φύγω» αποφασίσω με απόλυτη σιγουριά. «Δεν θέλω να δω τον πατέρα μου».
Προσπαθώ να βγω από το γραφείο, όμως η μορφή του Απόλλων φράσσει την είσοδο αρκετά γρήγορα. Βγάζω μια κραυγή όταν συγκρούομαι με το στήθος μου. Σηκώνω το βλέμμα για να αντιμετωπίσω τα δικά του. Για ακόμη μια φορά, φαίνεται λες και βλέπει μέσα μου. Αντιλαμβάνομαι τον τρόπο που εκπνέει και κάθε αναστεναγμό. Είναι συγκλονιστικό.
Οπισθοχωρώ, νιώθοντας μικρή και χαμένη μπροστά στα μάτια του.
«Θα μείνεις εδώ μέχρι ο πατέρας σου να αποφασίσει τι θα κάνει μαζί σου» ενημερώνει ο κύριος Ντέσμοντ. «Ο γιος μου θα σου δείξει το δωμάτιο σου».
Ένα κύμα ζάλης με χτυπάει.
«Θα με κρατήσετε φυλακισμένη εδώ;» ρωτάω, χωρίς να μπορώ να το πιστέψω. «Δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό».
Ένα χαμόγελο σιγά-σιγά ζωγραφίζεται στα χείλη του Απόλλων.
«Ναι μπορούμε, όμορφη, τι θα κάνεις γι' αυτό;»
Του χαρίζω ένα απειλητικό βλέμμα και το χαμόγελο του αμέσως αυξάνεται.
«Θα σου αναθέσουμε ένα δωμάτιο για να είσαι πιο άνετη» εξηγεί η μητέρα του Απόλλων. «Θα μπορέσεις να φύγεις αν ο πατέρας σου πιστεύει ότι είναι το καλύτερο».
Πιέζω τα δόντια μου.
«Κάτι άλλο; Θα ήθελα να ξεκουραστώ».
«Γιε μου, συνόδευσε την» διατάζει ο πατέρας του.
Ακολουθώ τον Απόλλων όταν εγκαταλείπουμε το γραφείο και περνάμε από τον διάδρομο. Παρατηρώ έκθαμβη κάθε λεπτομέρεια του αρχοντικού. Σε ένα παράλληλο κόσμο, θα μου άρεσε να ζω εδώ».
«Θέλω να φωνάξω μέχρι οι πνεύμονες μου να καταρρεύσουν» ομολογώ. «Καταλαβαίνεις πόσο τρελό είναι αυτό; Πριν μια μέρα ζούσα σαν ένα φυσιολογικό άτομο. Τώρα προκύπτει πως είμαι μια δρυΐδη με δυνάμεις που δεν έχω δει ακόμη».
Ο Απόλλων παραμένει με τα χέρια κρυμμένα στις τσέπες της ζακέτας του.
«Γιατί η μητέρα σου δεν σου είπε ποτέ τίποτα;»
«Δεν ξέρω» απαντάω και δείχνω το φυλακτό μου. «Αυτή ήταν που μου έδωσε αυτό το πράγμα».
«Ίσως ήθελε να σε προστατεύσει».
«Να με προστατεύσει από τι; Εκείνη ήξερε ότι δεν μπορούσαμε να πατήσουμε το πόδι μας σ' αυτό το χωριό, όμως δεν την ένοιαξε. Μας έφερε σε μια καταραμένη κατασκήνωση που κόστισε την ζωή του αδερφού μου. Όλα συνέβησαν εξαιτίας της».
«Λυπάμαι» ψιθυρίζει ο Απόλλων.
«Πιθανότατα να μην βρω ποτέ τον Νικηφόρο. Δεν θα βρω ποτέ τον ένοχο».
Εκείνος περνάει το χέρι μέσα απ' τα μαλλιά του, αγανακτισμένος.
«Μην χάνεις την πίστη σου» Προσπαθεί να με παρηγορήσει.
«Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι ξέρω πως οι λυκάνθρωποι υπάρχουν. Τελικά δεν είμαι τρελή». Γελάω. «Κανείς δεν θα με πιστέψει».
«Θυμήσου πως δεν μπορείς να το πεις σε κανένα».
«Το μυστικό της οικογένειας σου είναι ασφαλές μαζί μου».
«Ευχαριστώ».
«Τι γυρεύατε στο δάσος; Αν δεν εμφανιζόταν εκείνος ο λύκος, εγώ θα ήμουν νεκρή».
«Ο άσπρος λύκος είναι ο Αντριέν. Αυτός σου έσωσε την ζωή».
Μένω σιωπηλή. Υποθέτω πως δεν είναι όλοι άγρια θηρία που σκοτώνουν αθώα παιδιά.
«Ω».
Επιτέλους, σταματάμε μπροστά από μια πόρτα.
«Δεν έχω ιδέα πόσες μέρες θα αργήσει ο πατέρας σου να έρθει» σχολιάσει ο Απόλλων. «Ξεκουράσου, Ζαΐρα».
Τα βλέμματά μας συναντιόνται πάλι και η αναπνοή μου μοιάζει να αυξάνεται με κάθε δευτερόλεπτο. Συνεχίζει να μου προκαλεί προβληματισμό το ότι η παρουσία του με επηρεάζει τόσο όταν μετά βίας τον γνωρίζω.
«Δεν σκοπεύω να κάνω πίσω, ξέρεις» λέω. «Δεν θα φύγω χωρίς να ανακαλύψω τι συνέβη με τον Νικηφόρο».
Ο Απόλλων κινείται προς το μέρος μου με σταθερή σφοδρότητα, σταματώντας μερικά εκατοστά μακριά μου. Η αναπνοή μου είναι φυλακισμένη στους πνεύμονες μου και νιώθω πως θα λιποθυμήσω ανά πάσα στιγμή.
«Μην προσπαθήσεις να το σκάσεις, Ζαΐρα. Θα σε βρω».
Το στήθος μου ανεβοκατεβαίνει.
«Με απειλείς, Ντέσμοντ;»
Η διασκέδαση λάμπει στα φουντουκί του μάτια.
«Πάρ'το όπως θες».
Μετά, απομακρύνεται χωρίς να κοιτάξει πίσω. Ένας ελαφρύς αναστεναγμός ξεφεύγει από τα χείλη μου. Εισέρχομαι στο δωμάτιο μου ακουμπώντας την πλάτη επάνω στην πόρτα. Εντάξει, αυτό ήταν έντονο. Αρχίζω να ελέγχω τριγύρω μου και βλέπω ότι υπάρχει μια μπαλκονόπορτα. Τα σεντόνια του κρεβατιού είναι αρκετά ανθεκτικά και είμαι σίγουρη ότι θα χρησιμεύσουν ως σχοινί. Κλειδώνω την πόρτα και μετράω πόσα λεπτά θα χρειαστώ για να το σκάσω από το δάσος.
Δεν δίνω καν χρόνο στον εαυτό μου να απαντήσει, αρπάζω τα σεντόνια και φροντίζω να τα δέσω σε ένα σφικτό κόμπο γύρω από το ξύλινο πόδι κρεβατιού. Σιγουρεύομαι πως είναι ανθεκτικά και ότι θα καταλήξουν αρκετά χαμηλά ώστε να μπορέσω να κατέβω από αυτά όπως το έκανα με τα σχοινιά που κάποτε χρησιμοποίησα στο σχολείο, στα μαθήματα γυμναστικής.
Η καρδιά μου πάλλεται με δύναμη όταν, χωρίς να το σκεφτώ δυο φορές, κατεβαίνω προς τα κάτω. Ευτυχώς που το δωμάτιο είναι στον δεύτερο όροφο και δεν φοβάμαι τα ύψη. Κάνω ένα μορφασμό επειδή νιώθω πως τα χέρια μου καίνε, όμως αυτό δεν με σταματάει.
Ο ιδρώτας ταξιδεύει στο δέρμα μου όταν επιτέλους μπορώ να πατήσω στο έδαφος. Χωρίς χάσιμο χρόνου, γυρνάω και αρχίζω να τρέχω. Κινούμαι γρήγορα ανάμεσα στα δέντρα και στους θάμνους. Δυνατοί απότομοι ήχοι από ξύλο κάνουν ηχώ πίσω μου.
Τότε, ακούω ένα μουγκρητό ζώου και βρίζω.
Αυτή την φορά δεν κοιτάω πίσω μου, συνεχίζω να τρέχω με πλήρη ταχύτητα. Ίσως είναι το πιο χαζό που έχω κάνει, όμως δεν υπάρχει γυρισμός. Δεν θα μείνω να περιμένω τον "μπαμπά" μου, πολύ λιγότερο θα επιτρέψω να μπουν στον δρόμο μου.
Έξαφνα, το γιγάντιο θηρίο σταματάει μπροστά μου, μουγκρίζει άγρια. Μια πνιγμένη κραυγή ξεφεύγει από τον λαιμό μου και οπισθοχωρώ. Η γούνα του είναι μαύρη, αλλά τα μάτια του, που να πάρει, τα μάτια του είναι πολύ εκφραστικά και χρώματος φουντουκί.
«Απόλλων;» τραυλίζω.
Η μόνη απάντηση που παίρνω από εκείνον είναι ακόμη ένα μουγκρητό.
Ναι, σίγουρα είναι εκείνος, και ξέρω ότι με διατάζει να μείνω ακίνητη. Το κάνω και νιώθω πως η καρδιά μου θα εκραγεί ανά πάσα στιγμή.
"Η διαφυγή σου ήταν μια επιτυχία, Ζαΐρα. Πολύ έξυπνη".
Δεν ξέρω πόσα λεπτά κάθομαι με την πλάτη ακουμπισμένη στο δέντρο κοιτώντας τα νύχια μου. Αν προσπαθήσω να το σκάσω για ακόμη μια φορά, διατρέχω τον κίνδυνο ο Απόλλων να δαγκώσει τον πισινό μου. Αυτό είναι το λιγότερο που θέλω. Όταν επιτέλους επιστρέφει, παρατηρώ την ανθρώπινη μορφή του που αποτελείτε από ένα μαύρο παντελόνι, δερμάτινο μαύρο σακάκι και άρβυλα ίδιου χρώματος.
«Πώς με βρήκες;» ρωτάω.
Κάθε μέρος του σώματός μου αναριγεί όταν εκείνος γέρνει προς το μέρος του και εισπνέει τον λαιμό μου.
«Μυρίζεις υπέροχα και θα μπορούσα να σε βρω όπου κι αν πήγαινες. Το άρωμά σου με τρελαίνει».
Η κοντινή απόστασή του μου προκαλεί ζεστασιά, μου παράγει προστασία.
«Πού βρήκες αυτά τα ρούχα;» ρωτάω, προσπαθώντας να αγνοήσω τα λόγια του. Θεέ μου, να με πεθάνει θέλει;
Ο Απόλλων γλείφει αργά το κάτω χείλος του.
«Έχω μια κρυψώνα κοντά στο δάσος. Εκεί φυλάω ρούχα και άλλα υπάρχοντα».
«Γιατί επιμένεις να με κρατάς φυλακισμένη εδώ;» Τον κοιτάω θυμωμένη. «Άσε με να φύγω, Απόλλων. Σε παρακαλώ».
Μία δυνατή πνοή αέρα φυσάει, ανακατεύοντας τα μαλλιά του. Τα φύλλα θροΐζουν τριγύρω μας και αυτό μου θυμίζει ότι είμαστε μόνοι στην μέση του δάσους.
«Δεν προσπαθώ να σε κρατήσω φυλακισμένη, Ζαΐρα. Να σε βοηθήσω θέλω».
Βλεφαρίζω αργά ενώ προσπαθώ να καταλάβω τι έχει μόλις πει.
«Τι είπες;»
«Θα σε βοηθήσω να βρεις τον αδερφό σου. Δέχεσαι την βοήθειά μου;»