26
Η Κάτια άπλωσε το χέρι μια ακόμη φορά δισταχτικά. Ο Αλέξανδρος συνέχιζε να κοιμάται επηρεασμένος από το αλκοόλ δίχως να καταλαβαίνει τι συνέβαινε γύρω του. Τα λεπτά κυλούσαν βασανιστικά με εκείνη να τα μετρά με αγωνία σαν να περίμενε κάποιο θαύμα, σαν να περίμενε τον Αλέξανδρο να ανοίξει τα μάτια και να την φιλήσει με πάθος. Αντιθέτως όμως το όνειρο του στοίχειωνε η όψη της Ειρήνης και αυτηνής το όνομα πρόφερε παραμιλώντας για λίγο.
Ακούγοντας το όνομα της Ειρήνης το ύφος της Κάτιας σκοτείνιασε και αγρίεψε, θυμίζοντας την ανταριασμένη θάλασσα. Άγγιξε το πρόσωπο του με την κρίση θολωμένη, με την καρδιά της να χτυπά μανιασμένα και το μίσος να της καίει τα σωθικά. Δεν σκεφτόταν καθαρά και ούτε την ενδιέφεραν οι επιπτώσεις. Χάιδεψε το πρόσωπο του απαλά και δεν δίστασε να του ψιθυρίσει όσα του έκρυβε, και όσα κρύβει από όλους. Δεν διέθετε συνωμότες ούτε και βοήθεια αλλά το μέσα της είχε ήδη αποφασίσει πως τίποτα και κανείς δεν θα την εμπόδιζε.
Τον άκουσε να μουγκρίζει σαν να ένιωσε το άγγιγμα της και να επαναλαμβάνει το όνομα της Ειρήνης και τότε μόνο τραβήχτηκε γιατί το κακό είχε γίνει. Το φως στο σαλόνι άναψε απότομα και εκείνη σηκώθηκε όρθια για να απομακρυνθεί από τον Αλέξανδρο.
Ο Μιχαήλ κοιτούσε την γυναίκα του διερευνητικά δίχως να μιλάει όμως. Με το βλέμμα καρφωμένο πάνω της περίμενε εξηγήσεις που να τον πείσουν πως όλα όσα είδε ανήκαν στην σφαίρα της φαντασίας του. Η Κάτια τον πλησίασε γιατί το πανούργο μυαλό της είχε ήδη πλάσει μια πειστική δικαιολογία. Μίλησε σιγανά τραβώντας τον στην άκρη και κλείνοντας και πάλι το φως.
«Παραμιλούσε και νομίζω πως ανέβασε πυρετό...» του είπε αμέσως
«Βλέπω πως προσπαθείς όπως μου υποσχέθηκες...» σχολίασε μονάχα εκείνος μουρμουριζοντας.
«Εάν υπάρχει έστω και μια παραμικρή ελπίδα εσύ και ο Αλέξανδρος να παραμείνετε κάπως μονιασμένη τότε είμαι διατεθειμένη να συνδράμω με τον τρόπο μου.»
Την φίλησε στο μέτωπο τρυφερά κατανοώντας πλήρως πως παραμερίζοντας και τις προσωπικές διαφωνίες η Κάτια βοηθούσε τον ίδιο αρκετά. «Σε ευχαριστώ..» της είπε μονάχα και αμέσως την οδήγησε πίσω στην κρεβατοκάμαρα.
Εκεί η Κάτια γνώριζε πως να μαγέψει τον άντρα της. Με αισθησιακές κινήσεις παρέσυρε τον Μιχαήλ στα όμορφα μονοπάτια του έρωτα και αυτός υπάκουσε, μπλεγμένος στα δίχτυα της ανήμπορος να ξεφύγει.
Η ίδια μετά την ολοκλήρωση της ερωτικής πράξης δεν κατάφερε να κλείσει μάτι. Όταν βεβαιώθηκε πως ο άνδρας της κοιμήθηκε δεν δίστασε να στείλει μήνυμα στον Οδυσσέα και να του ζητήσει να συναντηθούν την επόμενη κιόλας μέρα. Σηκώθηκε όρθια για να κατευθυνθεί πως στην κουζίνα για ένα ποτήρι νερό. Με τρόμο διαπίστωσε πως ο Αλέξανδρος προσπάθησε να ανοίξει την πόρτα της κρεβατοκάμαρας της Ειρήνης.
Όταν διαπίστωσε πως η πόρτα όπως είναι αναμενόμενο κλειδωμένη κοντοστάθηκε για λίγο δίχως να εγκαταλείψει την προσπάθεια. Χτύπησε την πόρτα και φώναξε το όνομα της αλλά δίχως να λάβει κάποια απάντηση.
«Βλάκα τι περίμενες!» έβρισε τον εαυτό του και τότε μόνο εγκατέλειψε την προσπάθεια και πήγε στο δωμάτιο του.
Η Κάτια εντελώς απογοητευμένη επέστρεψε στο σαλόνι ώστε να σκεφτεί προσεκτικά τις επόμενες κινήσεις. Με κάποιο τρόπο έπρεπε να ξεφορτωθεί την αδερφή της μια και καλή. Τόσο πολύ την μισούσε και τόσο πολύ.
Στο πρωινό την επόμενη μέρα εντελώς άκεφη η Ειρήνη ήπιε μια γουλιά καφέ. Ο Μιχαήλ ενδιαφέρθηκε περισσότερο για τις δραστηριότητες της και της πρότεινε να τον βοηθήσει με την διοργάνωση ενός φιλανθρωπικού γκαλά. Από την άλλη η Κάτια που δεν έδινε δεκάρα για όλον αυτόν το θεατρινισμό πρόσεχε τις κινήσεις του Αλέξανδρου, ο οποίος πέρα από τις τυπικές καλημέρες δεν άνοιξε καθόλου το στόμα του. Η αμηχανία όλων ήταν διάχυτη και κανείς δεν γνώριζε πως θα σπάσει το κλίμα.
«Τι θα κάνεις σήμερα αδελφούλα;» ρώτησε η Κάτια την Ειρήνη με κελαρυστή φωνή.
«Θα επισκεφτώ την μητέρα και έπειτα... δεν ξέρω... δεν έχω αποφασίσει!»
«Τότε ας πάμε μαζί, με το δικό μου αυτοκίνητο...» αποκρίθηκε ο Αλέξανδρος αλείφοντας εντελώς ανέκφραστος μια φέτα ψωμί με μέλι και βούτυρο.
«Δεν θα χρειαστεί...» μουρμούρισε η Ειρήνη δίχως να δίνει κάποια πειστική δικαιολογία. Την έλουσε κρύος ιδρώτας μόνο και μόνο στην ιδέα πως θα περάσει έστω και μερικά λεπτά μόνη μαζί του.
«Θα πάμε μαζί Ειρήνη... ευκαιρία να την δω και εγώ!» της πρότεινε η Κάτια αμέσως.
Για μια ακόμη φορά η Κάτια του χάλασε τα σχέδια αλλά δεν θα το έβαζε τόσο εύκολα κάτω.
Ο Μιχαήλ αποφάσισε να επέμβει και να ολοκληρώσει την κουβέντα με τον γιο που ξεκίνησε την προηγούμενη μέρα.
Η πόρτα του γραφείου έκλεισε και οι δύο άνδρες και ο πατέρας του τον ρώτησε ευθέως αυτό που τον απασχολούσε.
«Μου ορκίστηκες πως δεν θες να προκαλέσεις, πως θα προσπαθήσεις...»
«Πατέρα κρατάω τον λόγο μου όπως βλέπεις γιατί επέστρεψε και για ένα ακόμη σοβαρό λόγο...»
«Για την Ειρήνη;»
«Και για την Ειρήνη αλλά όχι μόνο για εκείνη...» τον διόρθωσε αμέσως εάν και έλεγε ψέματα.
«Αλέξανδρε εάν σκοπεύεις να δημιουργήσεις θέμα σε μια κοπέλα μόνο και μόνο εξαιτίας του εγωισμού θα με αναγκάσεις να αλλάξω επίσης συμπεριφορά. Γνωρίζοντας την Ειρήνη οφείλω να παραδεχτώ πως μου είναι αρκετά συμπαθής και είναι και καλό κορίτσι. Ακόμη και η Κάτια... τελοσπάντων όλοι μας προσπαθούμε!»
«Εμπιστέψου με για μια φορά στη ζωή σου!» τον παρότρυνε γιατί και ο ίδιος δεν σκόπευε να τα τινάξει όλα στον αέρα. Αναφορικά με την περιουσία θα διεκδικούσε οτιδήποτε ήταν δικαιωματικά δικό του.
«Θα το πράξω αλλά φρόντισε να μου φέρεις και αποδείξεις!» του ξεκαθάρισε ο πατέρας με μια επιπλέον προειδοποίηση. «Φρόντισε να μην πληγώσεις επίσης την Ειρήνη!»
Ο Αλέξανδρος αρκέστηκε στο να νεύσει καταφατικά.
Τόσο η Κάτια όσο και η Ειρήνη ενθουσιάστηκαν με τα νέα των γιατρών αλλά παρά τον αρχικό ενθουσιασμό η Κάτια παρέμεινε σκεπτική.
«Έτσι γινόταν και τις προηγούμενες φορές. Μόλις επέστρεφε σπίτι ξεκινούσε το ποτό... δεν ξέρω εάν φοβάται να μείνει μόνη...»
«Η Σία δεν είχε μάθει έτσι. Πάντα φοβόταν την μοναξιά. Δεν είναι τυχαίο πως ξεκίνησε να πίνει όταν όλα κατέρρευσαν γύρω της...» την δικαιολόγησε η Ειρήνη.
«Μιας που είσαι τόσο πονόψυχη ας την φορτωθείς εσύ όταν επιστρέψεις στο εξωτερικό!» της επιτέθηκε δίχως λόγο.
«Βιάζεσαι να με ξεφορτωθείς;» την ρώτησε ευθέως η Ειρήνη.
Η Κάτια έβαλε τα γέλια. Μπήκε στο πολυτελέστατο αμάξι δίχως να περιμένει την αδερφή της. «Βρες τρόπο να γυρίσεις σπίτι εγώ έχω δουλειά και θα αργήσω!»
Όπως ήταν σχεδιασμένο η Κάτια συνάντησε τον Οδυσσέα, ο οποίος την υποδέχθηκε με ένα φιλάρεσκο πονηρό χαμόγελο.
«Πίστευα πως με βαρέθηκες!» της είπε.
«Φίλα με!» πρόσταξε εκείνη και αμέσως πέταξε το φόρεμα στο πάτωμα.
Το ίδιο πάθος που τους ένωσε και την πρώτη φορά εξουσίασε και τα κορμιά τους και τώρα. Τους παρέσυρε και τους κατ έκαψε και κανείς δεν ένιωσε ενοχές.
Αγκαλιασμένοι στο κρεβάτι εκείνος της χάιδευε τα πυκνά μαλλιά. «Σε έχω μάθει Κάτια... πες μου τι συμβαίνει!»
«Θα έκανα τα πάντα να ξεφορτωθώ την αδερφή μου Οδυσσέα. Την μισώ και αυτή η ψωροπερηφάνεια με εκνευρίζει!»
Ο Οδυσσέας γέλασε. «Και πως να εξαφανιστεί;»
«Δεν ξέρω πως και δεν με νοιάζει... Θέλω να δείχνει άσχημη, να χάσει το χαμόγελο...» του είπε φιλώντας τον στο στήθος...