ÖMER
Hiç kıymazken ona canın bu kadar yanmasını izlemek acı veriyordu. Uyuyunca yatağıma yatırdım. Üzerini örttüm. Gözlerimi ondan alamıyordum. Çok seviyordum. İlk gördüğüm andan beri.
"Sana tüm gerçekleri göstericeğim. O evde seni ne kadar az tutarsam o kadar kardasın. Yalan bir hayat yaşamana izin vermiyceğim" dedim sessizce saçları ile oynarken. Sarı uzun ve düz saçları vardı. Güneşte parlıyordu. Her geçen gün daha da çok seviyordum.
Kollarımda ağlıya ağlıya uyumuştu. Daha fazlasını öğrenince nasıl sarıcaktım yaralarını?
1 saatten fazla olmuştu uyuyalı. Aşağı kattan ses gelince odamı kitleyip aşağıya indim.
"kim var orda?!" dedim
"Benim abicim." İlayda'nın ne işi vardı burda?
"Teyzemde değil miydin sen?" dedim
"Büşra orda değilmiş. Canım sıkıldı bende eve döndüm." dedi
"İyi ben odamdayım rahatsız etme." diyip odama geri çıktım. Zümra uyurken kafamda plan yapıyordum. Nasıl söyliyecektim ona? Tuğba ablaya nasıl açıklıycağım?
"Abi!"İlayda gözlerini kocaman açarak odama girdi.
"Kapı çalma huyu yok mu senin?" dedim
"Zümra'nın ne işi var burda?! Senin odanda hatta... Tövbe tövbe neler oluyor?" dedi
"Of, saçmalama İlayda. Kız ağlıyordu. Yorgun düşüp uyuyunca yatağa yatırdım. Bu kadar " dedim
"Neden seninleydi ve siz bizim evdeydiniz?" dedi
"Öyle gerekti" dedim
"Öyle olsun. İkinizlede konuşmuyorum" diyip çıktı odadan.
O gidince tekrar kitledim odayı. Zümra'nın yanına yattım. Çekinerek elimi yanağına görürdüm.
Uyanana kadar onu izledim. Yeşil gözleri açıldı ilk başta. Nerde olduğunu kavarayınca bana bakıp gülümsedi
"Ömer bana çok iyi geldin" dedi
"Hadi kalk artık yemek ye" dedim
Yataktan kalkıp aynanın karşısına geçti. Saçlarını tekrardan topladı.
"Uf saat kaç olmuş? Ben gidiyim en iyisi" dedi
"Ben seni bırakırım. Otur yemek ye sen" dedi
"Galiba biraz açıktım" dedi
"Zümra bu kadar güzel olmak zorundam mısın?" dedim
ZÜMRA
Sorusu beni hem gülümsetmiş hem de utandırmıştı. Kapıyı açmak istediğimde kilitli olduğunu farkettim. Anahtarı çevirip çıktım odadan. Merdivenden inerken İlayda ile göz göze geldik. Nereye saklancağımı şaşırdım.
" İlayda ben... "dedim gözlerimi kapatarak.
" Sen ve o, ikinizle asla konuşmuyorum "dedi
" Ama böyle yapma canım benim hadi lütfen"dedim
"Git abime anlat. Bak ben şüphelendim. Aralarında bir şey var mı dedim ama dedim ki olsa bana ikiside söyler. Saklamazlar" dedi,alınmıştı.
"İlayda ikimiz biraz konuşalı mı?Ama mutfakta." dedim
"Hayır" dedi
"Çok ihtiyaçım var" dedim
Gözlerini devirip önüme düştü. Mutfağa gidince ona sarıldım sıkıca.
"İlayda ben çok değişik şeyler hissediyorum." dedim
"Abime karşı mı?" dedi
"Evet" dedim
"Sevgili misiniz?"
"Değiliz galiba."
"Sen neden ağladın?"
"İlayda ben çok kötü bir haber aldım. Gerçekliğine emin olmadan söylemezsem beni anlar mısın?" dedim
"Kızarmıyorum da sana. İyi gözükmüyorsun" dedi
"İyi olucağım. Hadi üçümüze ekmek arası yapalım" dedim.
"O kadar ekmek yok ki." dedi
"Makarna?" dedim
"Bende sos yaparım. Pateteste kızartırız. Hadi başlıyalım" dedi.
Ömer içime öyle bir şüphe bırakmıştı ki nefes alırken batıyordu. En güvendiğim kollardan şüphe ediyordum.
Ömer gelip masayo kurdu. Üçümüz biraz sessiz bir yemek yedik.
"Ben artık gidiyim" dedim
"Abi sen bırak Zümra'yı" dedi İlyda.
"Öyle yaparım" dedi
Masayı topladıktan sonra İlayda ile vedalaşıp çıktık.
Araba camdan dışarısını seyrettim. Kafam allak bulaktı ama düşünmek istemiyordum.
"Güçlü ol" dedi Ömer. Evimin önünde durduk.
"Ömer senle ben neyiz?" dedim
"Sen ne istiyorsan oyuz" dedi
Galiba şu anlık verecek bir cevabım yoktu. Kafam çık dolduydu
"Ben gidiyim artık" diyip indim. Bahçeden babam bana bakıyordu. Kafamı çevirip eve girdim ama odama girmeden yakaladı.
"Kim bıraktı seni?" diyerek geldi yanıma.
"Arkadaşım" dedim
"Erkek arkadaş?" dedi
"Evet arkadaşım. Cinsiyeti mi önemli arkadaşım olması mı?" dedim
"İstemiyorum böyle şeyler." dedi babam
Babam bir şeyler anlatmaya başlamıştı. Kızıyordu bana. Gözlerim dolmuştu.
"Baba yarın annemin mezarına gideli mi?" dedim
Aralıksız konuşan adam susup bana baktı.
"Bilmiyorum mezarını" dedi
"Kim biliyor?" dedim
"Kimse. Nerden çıktı bu?" dedi babam
"Nasıl kimse bilmez?! Neden annemi bu kadar kimsesiz bıraktınız?! Baba ben çok kötüyüm"
"Zümra ne oldu anlatır mısın bana?" dedi
"Ben annemi istiyorum. Bu yaşta anne diye ağlamak çok mu çocuksu?" dedim gözlerimden inen yaşları sildim
"Olur mu öyle şey? Çok normal. İnsanın her yaşta annesine ihtiyaçı vardır" dedi
"Mezarını öğrenince gideli mi?" dedim
"Tamam kızım. Sana ne oldu?" dedi
"Hiç." dedim
"Uyuyana kadar ben bekliyi mi başında?" dedi
"Uykum yok" dedim
"Tamam gel beraber kahve içelim" dedi
"Ben sadece içimdeki boşluğu doldurmak istiyorum" dedim
İçimdeki şüphe babama sarılıp, ondan teselli bulmamı engelliyordu.
"Ben senin boşluğunu severim" Yıldız abla gelip sıkıca sarıldı bana.
"Emin sen git birazcık. Biz ikimiz konuşalım" dedi Yıldız abla.
Babam endişeli gözlerle bana baktı. Çaresizce gitti. Yıldız abla beni odama soktu. Yatağıma oturttu. Dolabımdan daha rahat kıyafetler çıkarıp yanıma koydu.
"Hadi kuzum giyin bi" dedi
Bıraktıklarını giydim. Saçlarımı saldım. Göz yaşları içinde tekrar oturdum.
"Seni bu kadar üzen ne oldu?" dedi
Sessizce durdum.
"O çocuk mu üzdü seni?" dedi
"Hayır" dedim
"Kim?" dedi
"Ben adapte olma, yeni hayatıma alışma aşımasını kolay atlatamıyormuşum." dedim
"Bu öyle bir şey değil. Anneni mi özledin?" dedi
Gözlerimi sıkıca kapattım ama ağlamama engel olmadı.
"İnsan bilmediği şeyi özleyemez ki!" dedim
"Bak ben senin hep yanındayım. Anneni hiç tanımamış olabilirsin ama sen anne özlemi çekiyorsun. Keşke böyle olmasaydı." dedi
"Keşkeler sadece can yakar" dedim
"Çok haklısın. Çocuğun adı neydi?" dedi
"Ömer" dedim
"Aranızda birşey var mı?"
"Var galiba"
"Inşallah iyi birdir. Seni üzerse gebertirim onu." dedi
"Senin yarın kontrolün vardı dime?" dedim
"Evet. Bebişi görüceğiz" dedi
"Bende gelebilir miyim?" dedim
"Çok sevinirim." dedi
"Yıldız abla, benim bir yanım hep boşta kalıcak. O yanım hep öksüz olucak ama bu acımı hafifletmeye çalıştığın için teşekkürler" dedim
"Güzel şeylerden konuşalım mı?" dedi
"Olur." dedim
"Kardeşine isim düşündün mü?" dedi
"Kamer ismi çok güzel değil mi?" dedim
"Hım Kamer, güzelmiş. Kamer Uras Yılmaz" dedi
"Uras, bu ismide beğendim." dedim
"2.isim olarak Uras koyarız. 2.ismi olsun isterim. Benim olsa kesin diğerini kullanırdım. Yıldızı sevmiyorum. Annem çok severek takmış. Bende çocuğuma ikinici bir şans vermek istiyorum. En azından seçim yapabilir " dedi
"Mantıklıymış. Uras ne demek? " dedim
"Şans, Talih anlamına geliyor. Eğer kızım olsaydı Hüma isterdim. Talih kuşu demek oda" dedi
"O zaman siz eğer Kamer Uras'a kardeş yaparsanız kız olırsa Hüma olur" dedim
"Oldu canım. Sen 19 yaşındasın. Senin yaşıtlarının çocuğu oluyor. Senin ise kardeşin" dedi
"Farkımız bu işte." dedim
"Peki hanımefendi Kamer ne demek?" dedi
" Ay demek." dedim
"Biliyordum aslında ama yinede sordum şte. Kamer suresi vardı." dedi
"Evet" dedim
Kapım çalınca Yıldız Abla bana baktı.
"Açıyı mı? Aklı sendedir şimdi" dedi
"Aç" dedim
Babam gülümsüyerek bana baktı.
"Ne yapıyorsunuz?" dedi
"Kardeşime isim koyduk" dedim
"Aa neymiş?" dedi
"Kamer Uras. Yani ta seninde onayından geçmesi gerek." dedim
"İkiniz beğenmeniz yeterli ki güzel isimler." dedi
"Baba benim ismimi kim koydu?" dedim
"Yani biz çok kararsızdık. Amcan söylemişti. Benim hoşuma gidince koyduk."dedi
" Annemin istediği bir isim var mıydı? "dedim
" Yokmuş ki koymamışız"diyip kestirip attı
"Peki hangi amcam söyledi bu ismi?" dedim
Biraz duraksadı. Yüzündeki gülümseme azaldı
"Sergen" dedi
"Demek o zamanlar küs değilmişsiniz. Hem dedem okudu kulağıma öyle demiştiniz" dedim
"Biz küs değildik. Boşver Zümra sen bunları." dedi
"Boşveremem. Sen neden annemin mezarını bilmiyorsun? Neden amcamla küssün? Neden beni anlamadığım şeylerden korumaya çalışıyorsun?" dedim
"Çünkü tehlikeli insanlar var hayatımızda" dedi
"Kim bunlar?" dedim
"Annenin ve amcanın peşimize takttığı ve yıllardır kurutulmadığımız kötü kişiler"