ဒီဇင်ဘာ ၃၁ရက်နေ့ဖြစ်၏။
တစ်ကမ္ဘာလုံး နှစ်သစ်ကူးပွဲတော်ကို စည်စည်ကားကားကားကျင်းပကြမည့်နေ့ဖြစ်သည့်အလျောက် လူတိုင်းနီးပါး စိတ်ဓာတ်ခွန်အားတက်ကြွနေကြ၏။
မနက်ခင်းတစ်လျှောက်လုံးက သာမန်နေ့တစ်နေ့လို ထူးခြားမှုသိပ်မရှိပေမဲ့ တဖြည်းဖြည်းအမှောင်ရိပ်သန်းလာသည်နှင့်အမျှ လူတွေရဲ့မျက်နှာထက်မှာ ပျော်ရွှင်မှု၏အရိပ်အယောင်က ကြီးစိုးလာကြသည်။
ည ၇နာရီအချိန်ခန့် ... ။
တိုက်ငါးလွှာအခန်းငယ်လေး၏ဝရန်တာဆီမှ ချစ်သူနှစ်ဦး၏ ကြည်နူးစရာကောင်းသော၊ ချိုမြိန်သော တစ်တီတူးသံလေးက ရယ်သံလွင်လွင်လေးနှင့်အတူ ပျံ့လွင့်လာသည်။
“ မောင် ဒီည ဘယ်သွားဖို့အစီအစဉ်ရှိလဲ ”
“ မောင် ဒီည ဘယ်မှ မသွားဘူး ... အိမ်မှာပဲ အိပ်မှာ ... ဇလပ်ရော ဘာလုပ်ဖို့အစီအစဉ်ရှိလဲ ”
“ အိမ်မှာပဲ သူငယ်ချင်းတွေ စုပြီး မုန့်လုပ်စားကြမလို့ မောင်ရဲ့ ... အခုတောင် သူတို့ကို ခဏထားခဲ့ပြီး မောင်နဲ့စကားလာပြောနေတာ ... မောင်ရော ဇလပ်တို့ဆီလာဦးမလား ... လာမယ်ဆို မုန့်ချန်ထားပေးမယ်လေ ”
ချစ်သူလေး၏စကားကြောင့် လေးဆက်ရဲ့မျက်နှာထံ အပြုံးတွေ တန်းစီပေါ်ပေါက်လာသည်။
“ တော်ပါပြီဗျာ ... ဇလပ်တို့ပဲ အေးဆေးပျော်ကြပါ ... မောင်လာရင် ဇလပ်တို့ နေရထိုင်ရခက်ဦးမယ် ... ပြီးတော့ မောင်က ညဆို စောစောအိပ်တတ်တာ ဇလပ်သိရဲ့သားနဲ့ ... ”
တစ်ဘက်လူရဲ့ကြည်လင်နေသည့် ရယ်သံလေးကို ဖုန်းထဲကနေ မတိုးမကျယ်ကြားလိုက်ရသည်။
“ ဟုတ်ပါပြီ ... ဟုတ်ပါပြီ ... ကိုလူလိမ္မာကြီးရဲ့ ... ဒါဆိုလည်း ဇလပ်ဖုန်းချလိုက်တော့မယ်နော် ... မောင် စောစောအိပ်တော့ ... ဂွတ်နိုက် ”
“ အင်း ... ဂွတ်နိုက် ... ဒါပဲနော် ဇလပ် ”
စကားပြောလို့ပြီးဆုံးသွားသည့်ဖုန်းလေးကို ကြည့်ရင်း လေးဆက် ပြုံးမိနေတုန်းဖြစ်သည်။ သူ့ရဲ့အပြုံးတွေက ဒီနေ့မှ ပို၍ပင် အသက်ဝင်နေသလို။
ဝရန်တာမှာ လေတဖြူးဖြူးနှင့် ကော်ဖီသောက်ရင်း ချစ်ရသူနှင့် စကားစမြည်ပြောရသည့်အခိုက်အတန့်သည် တကယ်ပင် စိတ်ကြည်နူးစရာကောင်းသည်။ အထူးသဖြင့် ဒီနေ့လို အရေးကြီးနေ့မျိုးမှာပေါ့။
ဒီနေ့က ဇလပ်နှင့်ပတ်သတ်သည့် သူ့ဘဝရဲ့အရေးပါဆုံးရက်လေးတစ်ရက်ဖြစ်လာလိမ့်မည်။ နောင် နှစ်တိုင်း နှစ်တိုင်း သူနှင့်ဇလပ် ဒီအဖိုးတန်ညလေးအကြောင်းကို ပြောကြရင်း ရယ်မောကြမည်။
ဘယ်တော့မှ မမေ့နိုင်မဲ့နေ့လေးတစ်နေ့အဖြစ်ပေါ့။
ဇလပ်နှင့် စကားပြောပြီးနောက် နာရီကိုလှမ်းကြည့်မိတော့ ချိန်းထားသည့်အချိန်က သုံးနာရီကျော် လိုနေသေးသည်။ ဘာမှလည်းလုပ်စရာမရှိသည့်အတူတူ လေးဆက်လည်း ပျင်းနေသောကြောင့် အခန်းထဲ ပြန်ဝင်ကာ စာအုပ်ထိုင်ဖတ်နေလိုက်သည်။
ညဆယ်နာရီခန့်အချိန် ... ။
နာရီလက်တံတို့က တချက်ချက်အော်မြည်ရင်း ရွေ့လျားသွားသည်မှာ အချိန်ကုန်လို့ ကုန်မှန်းပင်မသိလိုက်။ စာအုပ်ထဲ နစ်မျောနေသည့်အရှိန်ကြောင့်လည်း ပါမည်ထင်၏။ စာအုပ်တစ်အုပ်လုံးနီးပါးဖတ်ပြီးသွားတော့မှ လူတစ်ကိုယ်လုံး ညောင်းညာနေမှန်းသိလိုက်ရသဖြင့် အကျောဆန့်လိုက်သည်။
နာရီကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်တော့ ချိန်းထားသည့်အချိန် နီးနေပြီဖြစ်သောကြောင့် အဝတ်အစားခပ်မြန်မြန်ကောက်လဲလိုက်သည်။ ထို့နောက် စားပွဲပေါ်မှာ တင်ထားသည့်လက်ဆောင်ဘူးလေးကို မမေ့မလျော့ယူလိုက်ကာ အိမ်ရှေ့ခန်းဆီသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။
ဝရန်တာကနေ အောက်ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ကားမရောက်သေးသဖြင့် ဖုန်းခေါ်ရပြန်သည်။
“ ဟဲလို ”
တစ်ဖက်မှ ထူးသံကြားလိုက်ရသည်နှင့်
“ ဟိတ်ကောင် မြတ်သူ ... မင်းတို့ ဘယ်မှာလဲ ... ၁၀နာရီတွေ့မယ်ဆိုပြီး ချိန်းထားတာကို ... အခုထိ မလာသေးဘူးလား ... ၁ဝနာရီထိုးနေပြီနော် ... အချိန်ကို မလေးစားတဲ့ကောင်တွေ ... ငါချည်းပဲ စောင့်နေရတယ် ”
စက်သေနတ်ပစ်သလိုပင် လေးဆက် သူတို့အား အပြစ်တင်စကားပြောလိုက်သည်ကို တစ်ဖက်ကလည်း နည်းနည်းလေးမှ သည်းမခံဘဲ ခွန်းတုံ့ပြန်လာသည်။
“ လာနေပြီကွ ဝမ်းမနာသားလေးရဲ့ ... ငါ့အိမ်ကကားကို ယူလာလို့အဆင်မပြေတော့လို့ နောင်ခန့်ကို ဝင်ခေါ်ခိုင်းရတာ ... ပြီးတော့ ငါ့အိမ်က ဟာမလေးလေ ... မေမြတ်မှူးပိုင်ပေါ့ ... သူလည်း လိုက်ချင်တာကို မလိုက်ရလို့ဆိုပြီး ငါနဲ့နောင်ခန့်ကို သွားခွင့်မပေးဘဲ တစ်ချိန်လုံးထိုင်ရစ်နေတာဟေ့ ... အဲဒါကြောင့်မို့ အချိန်ကြာသွားတာ ... အခု ငါတို့ မင်းအိမ်ကို လာနေပြီ ... နောက်ထပ်ငါးမိနစ်လောက်ပဲ ... မင်းအိမ်အောက်ရောက်ရင် ဟွန်းတီးလိုက်မယ် ”
မြတ်သူရဲ့အသေးစိတ်ကျသည့်ရှင်းလင်းချက်ကို နားထောင်ပြီးတော့မှ လေးဆက် အနည်းငယ်စိတ်ပြေသွားသည်။
“ အေး ... အေး ... ဒါဆိုလည်း ပြီးရောကွာ ”
နောက်ထပ်ငါးမိနစ်လောက် ထပ်စောင့်ရမှာကိုတော့ လေးဆက် စာမဖွဲ့ပါ။ အထူးသဖြင့် ဒီနေ့လို လျှို့ဝှက်စစ်ဆင်ရေးရှိနေသည့်အချိန်မျိုးမှာ လူက ပို၍ပင်ရွှင်မြူးနေသည်။
သီချင်းတစ်ပုဒ်ကို ခပ်တိုးတိုးရွတ်ဆိုကာ အိမ်ရှေ့က ဆိုဖာပေါ်မှာ မြတ်သူတို့နှစ်ယောက်အား အေးအေးလူလူထိုင်စောင့်နေလိုက်သည်။ လမ်းထိပ်က ကာလသားတစ်သိုက် လက်စွမ်းပြထားသည့် ဂစ်တာသံတဒေါင်ဒေါင်ကလည်း နားထဲသို့ တဖြည်းဖြည်းစိမ့်ဝင်လာသည်။
ဒီနေ့မှာ အကုန်လုံးပျော်နေကြသည်။ လူတိုင်း ပျော်နေကြသည်။ မြတ်သူနှင့် နောင်ခန့်လည်း ပျော်နေကြသည်။
ပြီးတော့ သူလည်း ပျော်နေသည်။
ခဏအကြာ မြတ်သူ ပြောထားသည့်အတိုင်းပင် တိုက်အောက်က ကားဟွန်းတီးသံကို ကြားလိုက်ရသည်။ မျှော်နေခဲ့ရသည့်အချိန်ရောက်လာပြီးဖြစ်သဖြင့် လက်ဆောင်ဘူးလေးကို ယူကာ သံပန်းတံခါးကို သော့ခတ်နေစဉ်
“ အာ့ ! ”
ဘယ်အချိန်ကတည်းက ရှိနေမှန်းမသိသည့်သံစသေးသေးလေးက လက်ကို ထိုးစိုက်သွားသဖြင့် သွေးအနည်းငယ်ထွက်လာသည်။
“ ကျစ် ! အလျင်လိုနေကာမှကွာ ! ”
လေးဆက် မကျေမချမ်းရေရွတ်ရင်း တံခါးကို သေသေချာချာပိတ်လိုက်သည်။ သွေးထွက်နေသည့် လက်ကို ခံတွင်းထဲ ငုံထားရင်း တိုက်အောက်ကို အလျင်စလိုပြေးဆင်းလာလိုက်သည်။
တိုက်အောက်ကို ရောက်တော့ လာခေါ်သည့် ကားလေးက လေးဆက်ကို အဆင်သင့်စောင့်ကြိုနေသည်။ မြတ်သူနှင့် နောင်ခန့်နှစ်ယောက်လုံးက ကားရှေ့ခန်းမှာ အသီးသီးနေရာယူထားကြသဖြင့် လေးဆက်လည်း ကားနောက်ခန်းမှာ အသာဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
“ ကဲ ! ဝမ်းမနာသားလေး ပြော ... ငါတို့ ဘယ်သွားကြမလဲ ... မင်း ဘယ်ကို သွားဖို့ကြံစည်ထားလဲ ”
နောက်ခန်းမှာ ထိုင်နေသည့်လေးဆက်အား မြတ်သူက ကားမှန်မှတဆင့် လှမ်းကြည့်ကာ မေးမြန်းလာသည်။ အစကတည်းက အရာအားလုံးကို ကြိုတင်တွေးတောထားပြီးသားဖြစ်သောကြောင့်
“ ဒါဆိုလည်း Red Light Restaurant ကိုပဲ မောင်းကွာ ... အဲဲဒီစားသောက်ဆိုင်က ဇလပ်ရဲ့နေရာနဲ့ အနီးဆုံးပဲ ”
လေးဆက်ရဲ့အပြောကို မြတ်သူက ခေါင်းညှိမ့်ပြလိုက်ပြီး နောင်ခန့်ရဲ့ပခုံးအား သူ့လက်ဖြင့် ခပ်ဆတ်ဆတ်ပုတ်နေရင်း
“ သားကြီး မင်း နေရာသိတယ်မလား ”
နောင်ခန့်ကတော့ ဘာတစ်ခွန်းမှ ပြန်မပြောဘဲ အလုပ်နှင့်သာ သက်သေပြလိုက်သည်။ အဲဒီနောက် သူတို့သုံးယောက်ကို တင်ဆောင်လာသည့်ကားလေးက လမ်းမကျယ်တစ်လျှောက် တရိပ်ရိပ်နှင့် ပြေးလွှားနေတော့သည်။
“ လေးဆက် မင်း ဒီနှစ် ထူးထူးဆန်းဆန်း ညဘက် အပြင်တွေ ဘာတွေထွက်လို့ပါလား ... မနှစ်က ငါနဲ့နောင်ခန့် မင်းကို လာခေါ်တုန်းကကျ အိပ်ချင်လို့ဆိုပြီး အသေအကြေငြင်းခဲ့ပြီးတော့ ... ဘာလဲ ... ဒီည ဘာအထူးတလည်ကိစ္စရှိနေလို့လဲ ... မင်းဘက်က စပြီး ငါနဲ့နောင်ခန့်ကို ဒီည အပြင်ထွက်ရအောင်ဆိုပြီး လာဆွယ်တာနော် ... မင်းကောင်မလေးနဲ့ တစ်ခုခုပတ်သတ်နေတယ်မလား ”
မြတ်သူရဲ့ အမေးစကားကို လေးဆက် မကြားသလိုဟန်ဆောင်ပေမဲ့ ပြုံးစိပြုံးစိဖြစ်နေသည့်မျက်နှာကိုတော့ ဖုံးကွယ်ထားလို့မရ။
“ နောင်ခန့် မင်းရော မသိချင်ဘူးလား ”
သူ့အမေးကို လေးဆက်က ပြန်မဖြေသဖြင့် မြတ်သူ မကျေမနပ်ဖြစ်လာကာ နောင်ခန့်ကိုပါ အဖော်စပ်လေသည်။ နောင်ခန့်က ကားမှန်ကနေတဆင့် လေးဆက်ကို လှမ်းကြည့်ပြီး ပြုံးသည်။
“ အဲ့ကောင်လား ... ငါတို့ကို မပြောပြဘဲနေနိုင်မှာ ... မြတ်သူ မင်း မယုံရင် စောင့်ကြည့်နေ ... အချိန်တန်ရင် ဒီကောင် ဖွင့်ပြောလာမှာပဲ ... အခု မင်း အတင်းမေးနေလို့ ဒီကောင် ဟန်လုပ်နေတာ ”
အကြောင်းသိနေသူတွေပီပီ နောင်ခန့်က ပြောလာတော့မှ လေးဆက် သွားဖွေးဖွေးလေးတွေ ပေါ်အောင် ရယ်မောလိုက်ပြီး
“ ဟီး ... ငါ ဇလပ်ကို Surprise လုပ်မလို့ ... ”
“ အဲဒါများ ... မြန်မြန်ပြောပြလိုက်ရင် ပြီးတာပဲကို ... အထာကိုင်နေသေးတယ် ”
လေးဆက်ကတော့ မြတ်သူ ပွစိပွစိရေရွတ်နေတာကို နားညည်းလာသဖြင့် မကြားချင်ဟန်ဆောင်ကာ အကြည့်တွေကို အပြင်ဘက်က မြင်ကွင်းတွေဆီသို့သာ အလုံးစုံပို့ထားလိုက်သည်။
ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်ကြာတော့ လေးဆက်တို့ရဲ့ကားလေးက စားသောက်ဆိုင်ရှိရာသို့ တည့်တည့်မတ်မတ်ဆိုက်ရောက်သွားသည်။
လူနည်းလိမ့်မည်ဟု ထင်ထားသော်ငြား မှန်းချက်နှင့် နှမ်းထွက်မကိုက်စွာ လူတွေက စားသောက်ဆိုင်တစ်ခုလုံးနီးပါး ပြည့်နှက်နေသည်။ လေးဆက်တို့အုပ်စုလည်း လွတ်နေသည့်စားပွဲဝိုင်းတစ်ခုမှာ နေရာဝင်ယူလိုက်ရင်း ပတ်ဝန်းကျင်ကို အနည်းငယ်သတိထားဝေ့ကြည့်မိတော့ အရင်ကနှင့် မတူတာကို သိလိုက်ရသည်။
လတ်စသတ်တော့ ဒီစားသောက်ဆိုင်က မနက်ပိုင်းဆို သာမန်ရိုးရိုးစားသောက်ဆိုင်ဖြစ်ပေမဲ့ ညဘက်ဆို Bar ဖြစ်သွားပါလား။ ဒီစားသောက်ဆိုင်ကို သူနဲ့ဇလပ်က မနက်ပိုင်းပဲ လာလေ့ရှိသည့်အတွက် ဒီအချက်ကို လုံးဝသတိမမူမိပေ။
မြတ်သူကတော့ သောက်ချင်လို့ဆိုပြီး ဘီယာတစ်ခွက်မှာလိုက်သည်။ နောင်ခန့်ကလည်း မြတ်သူနဲ့ အလိုတူအလိုပါ ဘီယာသောက်နေသည်။ လေးဆက်ကတော့ အမြည်းစားသူသက်သက်ပင်။
ဖြစ်နိုင်လျှင်တော့ သူငယ်ချင်းတွေနှင့် ဝိုင်းဖွဲ့ကာ သောက်လိုက်ချင်သော်ငြား ခဏနေ ဇလပ်နှင့် သွားတွေ့ရမည့်အတွက် စိတ်ကို မနည်းချုပ်ထိန်းထားရသည်။ ဇလပ်က လေးဆက် အရက်သောက်တာကို မကြိုက်ကြောင်း ပြောဖူးသည်လေ။
နဂိုကတည်းက အရက်ဘီယာသိပ်မသောက်တတ်သူမို့လည်း ထိုအချက်က လေးဆက်အတွက်တော့ လိုက်နာဖို့ အခက်အခဲမရှိပေ။
“ ဟိတ်ကောင် ! ဒါက ဘာလေးလဲ ”
စားပွဲပေါ်မှာ တင်ထားသည့်လက်ဆောင်ဘူးကို လှမ်းကိုင်ကြည့်ရင်း မြတ်သူက မေးလာသည်။ လေးဆက်လည်း ဝင့်ကြွားသောအပြုံးဖြင့် မျက်နှာကို ခပ်မော့မော့ထားရင်း ပြန်ဖြေဖြစ်သည်က
“ ငါ့ချစ်သူအတွက် ... ”
“ မင်းက တယ်ဟုတ်လှချည်လား ... ဒါဆို မင်း ဒီနေ့ ငါတို့ကို ခေါ်ထုတ်လာတာက မင်းကောင်မလေးကို ဒါလေး ပေးမလို့ပေါ့ ဟုတ်လား ဝမ်းမနာသားလေး ”
“ ဒါပေါ့ ”
“ ဒါနဲ့ မဇလပ်ကရော မင်း သူ့ဆီလာမှာကို သိလား ”
“ မသိဘူး ... ငါ ဒီည စောစောအိပ်မှာလို့ ဇလပ်ကို ပြောထားပြီးသား ... Countdown ရေခါနီးကျရင် ဇလပ်ဆီသွားပြီး ဒီလက်ဆောင်လေးကို ပေးမယ် ... ငါ သေချာပေါက်ပြောရဲတယ် ... ဇလပ် တော်တော်အံ့ဩသွားမှာ ... ပြီးတော့ အရမ်းလည်း ပျော်သွားမှာ ”
လေးဆက်ရဲ့မျက်နှာပေါ်က အပြုံးကို ကြည့်ပြီး မြတ်သူ ရယ်ချင်လာသည်။
ဪ ... ရည်းစားရှိတဲ့သူတွေများ သာယာလိုက်တာ ...
သူ့လိုရည်းစားမရှိသည့်လူကတော့ အားကျနေရုံမှတပါး ...
“ ဒါနဲ့ အထဲမှာ ဘာပါလဲ ”
ဒီတစ်ခါတော့ မစပ်စုတတ်သည့်နောင်ခန့်ကပါ ဝင်မေးလာသည်။
“ လက်စွပ် ”
“ လက်စွပ်ဆိုတော့ ... မဟုတ်မှလွဲရော ... ဟေ့ကောင် ! မင်း သူ့ကို လက်ထပ်ခွင့်တောင်းမလို့လား ”
မြတ်သူရဲ့အလန့်တကြားစကားကြောင့် လေးဆက်လည်း စိတ်မထိန်းနိုင်ဘဲ အော်ရယ်မိသွားသည်။ အတောမသတ်နိုင်သည့်ရယ်သံကြောင့် တချို့စားပွဲဝိုင်းတွေကပါ လှည့်ကြည့်လာကြသည်။
“ ဒီခွေးသူတောင်းစားကတော့ ! ငါရော ဇလပ်ရော ငယ်ငယ်လေးပဲ ရှိသေးတာလေကွာ ... လက်ထပ်ခွင့်တောင်းဖို့အထိမဟုတ်သေးပေမဲ့ ဒီလက်စွပ်က ကြိုတင်စရံသတ်ထားတဲ့သဘောပေါ့ကွာ ... ဒါမှ ဇလပ်က ငါ့အပိုင်ဆိုတာ လူတွေ သိသွားကြမှာ ... ဘာပဲပြောပြော ကျောင်းပြီးရင် ငါတို့ လက်ထပ်ကြမှာပဲလေ ”
“ မင်း တော်တော်ဖြစ်နေတာပဲ လေးဆက်ရိပ်သွင်ရေ ”
“ ဒါကတော့ ချစ်တာကိုးကွ ... မင်းကလည်း ... ”
တလဲ့လဲ့တောက်ပနေသော မျက်ဝန်းများ၊ အရာမယွင်းသေးသော အပြုံးဝင့်ဝင့်များကြောင့် သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ မည်မျှအထိ အပျော်လွန်နေလဲဆိုတာကို မြတ်သူ ရိပ်မိနေသည်။
အင်းပေါ့လေ ... သူတို့နှစ်ယောက်က ငယ်ချစ်ဦးတွေဆိုတော့ ဒီလောက်တော့ ရှိကြမှာပေါ့ ...
အဲဒီနောက် ရောက်တတ်ရာရာတွေ လျှောက်ပြောကြရင်း သူငယ်ချင်းသုံးယောက်၏စကားဝိုင်းက တက်ကြွရွှင်လန်းမှုတွေနှင့် ပြည့်နှက်နေသည်။
ရှားရှားပါးပါး မမလေးနှစ်ယောက်မပါလာသည့်နေ့မို့လို့လည်း သူတို့သုံးယောက် အလွန်အမင်းလွတ်လပ်ရေးရနေကြသည်။ ပုံမှန်ဆို ဟိုနှစ်ယောက်ကို လိုက်ထိန်းနေရတာနဲ့တင် လွတ်လွတ်လပ်လပ်မပျော်နိုင်။
စကားဖောင်ဖွဲ့ပြောကြပြီး ခဏအကြာမှာတော့ လေးဆက် နာရီကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ကာ
“ ဟိတ်ကောင်တွေ ! ၁၂ထိုးဖို့ နာရီဝက်ကျော်ကျော်လောက်ပဲ လိုတော့တယ်ကွ ... နောက်၅မိနစ်လောက် ဆက်ထိုင်ပြီးရင် ငါ ဇလပ်ဆီကို သွားတော့မယ် ”
“ အေး ... အေး ... မင်းသဘောပဲ ... ငါနဲ့နောင်ခန့်ကတော့ ဒီဝိုင်းမှာပဲ ဆက်ထိုင်နေလိုက်ဦးမယ်ကွာ ... မင်းလည်း မင်းကောင်မလေးနဲ့ တွေ့ပြီးရင် ဒီကိုပဲ ပြန်လာမှာမလား ”
“ အေး ... ဟုတ်တယ် ... အဲ့ကျမှပဲ ငါလည်း နည်းနည်းပါးပါးသောက်တော့မယ် ... ငါ့ကိုလည်း စောင့်ကြဦး ... မင်းတို့ချည်းပဲ သောက်ပြီး မှောက်မသွားကြနဲ့ ”
“ အေးပါကွာ မင်းကလည်း ... ငါတို့က မင်းလို နည်းနည်းလောက်သောက်ပြီးတာနဲ့ မူးပြီး လူ့လောကကြီးနဲ့ အဆက်ပြတ်သွားတတ်တဲ့ကောင် မဟုတ်ဘူးကွ ... သဘောပေါက် ... ”
“ ခွေးသူတောင်းစားလေး ! ”
လေးဆက်ရဲ့ပါးစပ်က ဆဲရေးသံထွက်လာသည်နှင့်အတူ မြတ်သူအား လက်ခလယ်ထောင်ပြလိုက်သည်။
ထိုစဉ်
“ ဟိတ်ကောင် ! လေးဆက်ရိပ်သွင် ! ”
နက်ရှိုင်းသည့် အော်သံကျယ်ကြီးတစ်ခုနှင့်အတူ လှည့်ကြည့်လိုက်သည့် လေးဆက်၏မျက်နှာက အားပြင်းပြင်းနှင့် အထိုးခံလိုက်ရပြီး လည်ထွက်သွားသည်။
“ ဒီကောင် ဘာကောင်လဲကွ ... ချကွာ ... ငါတို့ သူငယ်ချင်းကိုများ ရာရာစစ ... သေချင်လို့ ... ”
ရုတ်တရက်ကြီး ဘာမပြော ညာမပြောနှင့် လေးဆက် အထိုးခံလိုက်ရသဖြင့် သူငယ်ချင်းကို အထိမခံနိုင်သည့် မြတ်သူရော နောင်ခန့်ရော ထိုလူအား ထိုးမယ်တကဲကဲဖြင့် လှုပ်လှုပ်ရှားရှားတွေဖြစ်ကုန်ကြသည်။
ဒေါသတွေထွက်ပြီး လက်ပြင်နေကြသည့် မြတ်သူနှင့် နောင်ခန့်အား လေးဆက် အသာတားလိုက်ပြီး
“ ရတယ် ... ဝင်မပါနဲ့ ... ဒီကိစ္စက သူနဲ့ငါနဲ့ပဲ ရှင်းရမှာ ”
အဲဒီနောက် လေးဆက် သူ့ကိုထိုးချလိုက်သည့်လူအား အေးစက်စက်မျက်ဝန်းတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး
“ ခန့်မဟော် ... မင်းပဲလား ... ဒီတစ်ခေါက်ရော ဘာပြဿနာလဲ ... ဘာဖြစ်လို့ ငါ့ကို ဘလိုင်းကြီး လာထိုးနေတာလဲကွ ... မင်း ရူးနေပြီလား ခန့်မဟော် ”
မပြောမဆိုဖြင့် အထိုးခံလိုက်ပြီး အသားနာသွားသည့်အပြင် သူ့ကို လာထိုးသည့်လူက ခန့်မဟော်ဖြစ်နေသည့်အတွက် ဒေါသတွေက အတိုင်းထက်အလွန်။
နှုတ်ခမ်းထောင့်က ထွက်လာသည့် သွေးစအနည်းငယ်ကို လက်ဖြင့် သုတ်လိုက်သည်။ ပါးစောင်တစ်ခုလုံးက နာကျင်မှုကြောင့် စပ်ဖျင်းဖျင်းဖြစ်နေသည်။ ချက်ချင်းဆိုသလို ပါးတစ်ခုလုံး နီရဲတက်လာသည်။
ခန့်မဟော်နှင့် အကြိမ်ပေါင်းများစွာရန်ဖြစ်ကာ ထိခိုက်ခဲ့ဖူးသော်လည်း ဒီတစ်ခေါက်ကတော့ အနာဆုံးဖြစ်သည်။
ခန့်မဟော်နှင့် လေးဆက်ရိပ်သွင်ဆိုသည်မှာ ကမ္ဘာမကြေသည့်ရန်သူတွေ။ ဘယ်လိုမှ ပေါင်းစည်းလို့မရသည့် အစွန်းနှစ်ဖက်က လူတွေ။
အကြည့်နှစ်ခု ဆုံလိုက်တိုင်းမှာ မီးတောက်တွေ လွင့်စင်လာသလိုပင်။
လေးဆက်တို့စားပွဲဝိုင်းနှင့် အနီးအနားမှာ ရှိနေသည့်လူတွေက လွတ်ရာကျွတ်ရာသို့ရှောင်ပြေးသွားသလို စားပွဲထိုးလေးတွေကလည်း အားကိုးရာဖြစ်သည့် သူတို့မန်နေဂျာကို ပြေးခေါ်နေသည့်ပုံပေါက်သည်။
ခန့်မဟော်က လေးဆက်ရဲ့အကျီကော်လံကို ခပ်တင်းတင်းဆွဲကိုင်ရင်း
“ ဇလပ် ဘယ်မှာလဲ ... မင်း ဇလပ်ကို ဘာတွေ ပြောလိုက်တာလဲ လေးဆက်ရိပ်သွင် ... မင်း သူ့ကို ငိုအောင် ဘာလို့လုပ်ရတာလဲ ... မင်းပဲ သူ့ကို ချစ်တယ်ဆို ... မင်း စောက်ပါးစပ်ကပဲ သူ့ကို ချစ်တယ်လို့ ပြောခဲ့တယ်မဟုတ်ဘူးလား ”
ခန့်မဟော် ပြောသွားသမျှစကားလုံးတိုင်းကို လေးဆက် ဘာတစ်ခုမှနားမလည်။
ဘာမှလည်းမလုပ်ဘဲ ရုတ်တရက်ကြီး အထိုးခံလိုက်ရသည့်အပြင် အခုလည်း လူကို မဟုတ်မဟတ်တွေ လာစွပ်စွဲနေပြန်ပြီ။
ဒီကောင် ဘာတွေ လာပြောနေတာလဲ ...
စောက်ရူးပဲ ... ဒီကောင်က တကယ့်စောက်ရူးပဲ ...
စိတ်ထဲက ရုန်းကြွလာသည့် ဒေါသအခံကြောင့်
“ ခန့်မဟော် မင်း ရူးများ ရူးနေတာလား ... ဘာလို့ စောက်ရေးမပါတဲ့စကားတွေ ငါ့ကို လာပြောနေရတာလဲ ... မင်းလို အရှုံးသမားကများ ... ”
အကျီကော်လံကို ဆွဲကိုင်ထားသည့်လက်တို့က ပို၍ပင် တင်းကြပ်သွားရသည်။
“ မင်းရဲ့စောက်ပါးစပ်ကို ပိတ်ထားလိုက် လေးဆက်ရိပ်သွင် ... မင်းကိုယ်မင်း စောက်ထင်ကြီးမနေနဲ့ ... ငါ မေးနေတာကို ဖြေ ... ဇလပ် အခု ဘယ်မှာလဲ ”
“ ငါက ဘာလို့ပြောရမှာလဲ စောက်ရူးရဲ့ ... နေပါဦး ... မင်းက ဇလပ်အကြောင်း ငါ့ကို လာမေးနေရအောင် မင်းနဲ့ ဇလပ်က ဘာဆိုင်နေလို့လဲ ... မင်း လက်လျော့လိုက်တော့ ခန့်မဟော် ... မင်း ဘယ်လောက်ကြိုးစား ကြိုးစား ဇလပ်က မင်းကို ပြနမချစ်မှာ မဟုတ်ဘူး ... အခု ဇလပ်က ငါ့ချစ်သူဖြစ်နေပြီ ”
လည်ပင်းအစ်နေပေမဲ့လည်း လေးဆက် ခန့်မဟော်အား အနိုင်ပိုင်းကာ မထိမထိအပြုံးဖြင့် ခွန်းတုံ့ပြန်မိသည်။ ရမရာမရှိအောင် ပျက်ယွင်းသွားမည့်ခန့်မဟော်၏မျက်နှာအား အရသာခံကာ စိုက်ကြည့်မည်ဟု ကြံထားသော်ငြား အထင်နှင့်အမြင်က တလွဲစီ။
ခန့်မဟော်က လေးဆက်၏အကျီကော်လံကို ဆွဲကိုင်ထားသည့်လက်တို့အား ဖြေလျော့ပေးလိုက်ပြီး ခပ်တိုးတိုးရယ်သည်။ အဲဒီနောက်မှာတော့ ခပ်တိုးတိုးရယ်နေရသည်ကိုပင် အားမရစွာ ကျယ်ကျယ်လောင်လောင်ရယ်မောပြန်သည်။
“ ဟား ... ဟား ... ဟား ... စောက်ရူး ... လေးဆက်ရိပ်သွင် မင်းက တကယ့်စောက်ရူးပဲကွာ ”
အခုမှ ကိုယ့်ရှူးကိုယ်ပြန်ပတ်သလိုပင်။ ခန့်မဟော်၏စကားတွေကြောင့် လေးဆက်ရဲ့မျက်နှာထားက တဖြည်းဖြည်းပိုတင်းမာလာသည်။ ခန့်မဟော်က ပိုအော်ရယ်လေ လေးဆက်ရဲ့အခြေအနေက ပိုဆိုးရွားလာလေ။
“ မင်းကို ဇလပ်က တကယ်ချစ်တယ်လို့ထင်နေတာလား စောက်ရူးရဲ့ ... ဟား ... ဟား ... ဟား ... သနားဖို့ကောင်းလိုက်တာကွာ ... လေးဆက်ရိပ်သွင် မင်းက တကယ်သနားဖို့ကောင်းတယ် သိလား ”
စကားကို သေသေချာချာမပြောဘဲ လှောင်ရယ်နေသည့် ခန့်မဟော်ကြောင့် လေးဆက် မခံမရပ်နိုင်ဖြစ်လာပြီး
“ ခန့်မဟော် မင်း ဘာစောက်စကား ပြောလိုက်တာလဲ ”
ခန့်မဟော် အရယ်ရပ်သွားသည်။ အဲဒီနောက် လေးဆက်ရှိရာဆီ သူ့ခြေလှမ်းတွေက တဖြည်းဖြည်းတိုးလာသည်။
“ မင်းရော ဇလပ်ရောက အရူးတွေချည်းပဲ ... နှစ်ယောက်လုံး ကိုယ့်စိတ်ကိုယ် မသိဘဲ အရောင်ဆိုးနေကြတာ ... ငါ မင်းကို တစ်ခုပြောပြလိုက်မယ် လေးဆက်ရိပ်သွင် ... တောင်ဇလပ်ဖြူက မင်းကို ချစ်သူလို မချစ်ဘူးကွ ... သူ့စိတ်ထဲမှာ မင်းကို မောင်လေးတစ်ယောက်လိုပဲ သဘောထားနေတာ ... မင်းက တစ်ချိန်လုံး သူ့ရဲ့မောင်လေးအဆင့်မှာပဲ ရှိနေတာ ”
ခန့်မဟော်ပြောနေသည့် စကားလုံးတွေက လေးဆက်ရဲ့နားထဲကို မီးတောင်ပေါက်ကွဲသည့် ချော်ရည်တွေလို အရှိန်အဟုန်ဖြင့်စီးဆင်းလာသည်။ လေးဆက် ခေါင်းကို ခါရမ်းလိုက်ရင်း
“ ဟင့်အင်း ... မဟုတ်ဘူး ခန့်မဟော် ... မင်း လျှောက်ပြောနေတာ ... မင်းပြောတဲ့စကားတွေကို ငါက ဘာလို့ ယုံရမှာလဲ ... ငါ မယုံဘူး ... မင်း တမင်သက်သက် ငါတို့နှစ်ယောက်လုံးကို ကွဲအောင် လုပ်နေတာ ... မင်းက ဇလပ်ကို ငါ့ဆီက လုယူချင်နေတယ်ဆိုတာကို ငါ သိတယ် ... ဇလပ်က ငါ့ကို ချစ်တယ် ... သူကိုယ်တိုင် ငါ့ကို ပြောခဲ့တာ ... ချစ်တယ်လို့ သူကိုယ်တိုင် ငါ့ကို ပြောခဲ့တာကွ မင်း သိရဲ့လား ”
ဇလပ် ... ဇလပ်က လေးဆက်ရဲ့တစ်ခုတည်းသော အားနည်းချက်ပဲ။ ပြိုကျပျက်စီးလောက်သည့်အထိ ဖြစ်သွားစေနိုင်တဲ့ အကြီးမားဆုံးအားနည်းချက်ကြီး။
ခန့်မဟော်က ရယ်သည်။ တကယ့်ကို ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်မောနေသည်။
“ ဟုတ်လား ... လေးဆက်ရိပ်သွင် ... ဒါဆို ငါ မေးမယ် ... မင်းတို့ချစ်သူဖြစ်ပြီးနောက်ပိုင်း ဘယ်နှခါလောက်များ ချစ်သူတွေလို နေခဲ့ကြလို့လဲ ... မင်းတို့နှစ်ယောက်ကြားမှာ ချစ်သူဆိုတဲ့ အခေါ်အဝေါ်တစ်ခုကလွဲရင် ဘာတွေများ ထပ်တိုးလာသေးလို့လဲ ”
လေးဆက် အသံတိတ်ကျသွားသည်။ ခန့်မဟော်ပြောသည့်စကားတွေကို ပြန်မချေပနိုင်တော့။ ထိုစကားများက အမှန်တွေဖြစ်နေသည်ကိုး။
“ ဟင့်အင်း ... မဟုတ်ဘူး ... ဇလပ်က ငါ့ကိုပဲ ချစ်တာ ... သူက ငါ့ကိုပဲ ချစ်တာကွ ”
လေးဆက် ဘာဆက်ပြောရမယ်မှန်း မသိဘဲ အယောင်ယောင်အမှားမှားတွေဖြစ်ကုန်သည်။ လေးဆက်ရဲ့ ကမ္ဘာပျက်နေမှုကြီးကို ခန့်မဟော်က အပေါ်စီးကနေ ပြုံးပြုံးကြီး ကြည့်နေရင်း
“ ဟုတ်တယ် ... မင်း ပြောတာမှန်တယ် ... သူ မင်းကို ချစ်တယ် ... သူ မင်းကို ဂရုစိုက်တယ် ... တခြားလူတွေ မင်းကို လာထိရင် သူ မကြိုက်ဘူး ... မင်းက သူ့အတွက် အရေးကြီးတယ် ... မှန်တယ် ... အဲဒါတွေအကုန်လုံးကို ငါ သိလည်း သိသလို လက်လည်း လက်ခံတယ် ... ဒါပေမဲ့ လေးဆက်ရိပ်သွင် သူ မင်းကို ချစ်တဲ့အချစ်က မောင်လေးတစ်ယောက်လိုပဲဆိုတာကိုတော့ မင်း ငြင်းလို့မရဘူး ”
“ မဟုတ်ဘူး ... မဟုတ်ဘူး ... ငါ မယုံဘူး ”
ခန့်မဟော်ပြောသမျှစကားလုံးတိုင်းက ချွန်ထက်နေသည့်မြှားတွေလိုပင်။ တစ်ခွန်းပြောလိုက်တိုင်း လေးဆက်ရဲ့နှလုံးသားက ထိချက်ပြင်းစွာ တုန်လှုပ်သည်။
မယုံဘူးလို့ တတွင်တွင်အော်နေသော်ငြား သွေးစိမ်းရှင်ရှင်ထွက်နေသည့်နှလုံးသားကတော့ တစ်ခုခုကို မသိမသာလက်ခံနေသယောင်ယောင်။
“ လေးဆက်ရိပ်သွင် ... မင်းကြောင့် ဇလပ်က ငါ့ကိုချစ်ရဲ့သားနဲ့ ဘယ်လောက်ထိ အကြိမ်ပေါင်းမြောက်မြားစွာ ငြင်းပစ်ခဲ့လဲဆိုတာကို မင်း သိရဲ့လား ... မင်းကြောင့် ဇလပ်က ငါ့ကို စိမ်းစိမ်းကားကားနှင်ထုတ်ခဲ့တယ်ဆိုတာကို မင်း သိရဲ့လား ...
မင်းကြောင့် ဇလပ်က ငါ့ကို မုန်းတော့မလိုလိုဖြစ်သွားခဲ့တယ်ဆိုတာကိုရော မင်း သိရဲ့လား ... မင်းကို ထိုးမိလို့ဆိုပြီး ဇလပ်က ငါ့ပါးကို ရိုက်သွားခဲ့တာကိုရော မင်း သိရဲ့လား ...
မင်းကြောင့် ... မင်းကြောင့် ငါ ဆုံးရှုံးခဲ့ရတာ နာကျင်ခဲ့ရတာ ဝမ်းနည်းခဲ့ရတာတွေ အများကြီးပဲ ...
အိပ်မရတဲ့ညတွေ ... မျက်တွင်းဟောက်ပက်ဖြစ်နေခဲ့တဲ့ညတွေက ရေတွက်လို့တောင် မရခဲ့ဘူး ...
လူတိုင်းက ကိုယ်ချစ်တဲ့လူကို ရယူချင်ကြတယ် ... ငါလည်း လူသားပဲ ... ငါ ချစ်တဲ့လူကို ငါ့ရင်ခွင်ထဲ ထည့်ထားချင်တယ် ...
ဒါပေမဲ့ ဇလပ်ရဲ့စိတ်ထဲမှာတော့ မင်းနဲ့ယှဉ်လိုက်ရင် ငါက အလိုလိုဒုတိယပဲ ... မင်းက ဘာလို့ အားနည်းချင်ယောင်ဆောင်နေရတာလဲ လေးဆက်ရိပ်သွင် ...
မင်းက အားနည်းလေ ဇလပ်က မင်းကို ခွာထုတ်လို့မရလေ ... မင်းအနားက ထွက်သွားလို့မရလေပဲဆိုတာကို မင်း သိရဲ့လား ”
ခန့်မဟော်ရဲ့မျက်လုံးတွေက ပေါက်ကွဲထွက်မတတ် နီရဲလာသည်။ ချစ်ရသူမျက်နှာကြောင့် တစ်ချိန်လုံး အောင့်အီးသည်းခံထားရသမျှ မကျေနပ်ချက်တွေကို လေးဆက်ရိပ်သွင်အပေါ် ပုံချလိုက်သည်။
တစ်ခွန်းပြောလိုက်တိုင်း ရစရာမရှိအောင်ပျက်ယွင်းသွားသည့်မျက်နှာအားကြည့်ရင်း ခန့်မဟော်ရဲ့မျက်နှာထက်မှာ မဲ့ပြုံးတွေက အစီအရီဖြစ်ပေါ်လာသည်။
“ ငါလေ ကမ္ဘာပေါ်မှာ မင်းကို အမုန်းဆုံးပဲ လေးဆက်ရိပ်သွင် ... မင်းမျက်နှာ မင်းအသံကို မကြားချင်လောက်အောင်အထိ ငါ မုန်းတယ် ... မင်းကြောင့် ငါ ချစ်တဲ့သူ ငါ့ကို ချစ်တဲ့သူကို ဆုံးရှုံးခဲ့ရတာ ...
လေးဆက်ရိပ်သွင် ... အမှန်တော့ မင်းက မွေးဖွားမလာသင့်တဲ့လူတစ်ယောက်ပဲ ... ဒါမှမဟုတ်လည်း မင်းမိဘတွေ ကားတိုက်ပြီး သေသွားကတည်းက မင်းပါ တစ်ခါတည်း သေသွားရမှာ ... မင်းက ဘာလို့ကပ်သီးလေးလွတ်လာရတာလဲ ... မင်းမိဘတွေတောင် သေသွားသေးတာ မင်းက ဘာလို့လွတ်လာရတာလဲ ...
မင်းက အားနည်းတယ်မလား ... စိတ်ဒဏ်ရာတွေကို ခံနိုင်ရည်မရှိဘူးမဟုတ်လား ... ဒါဆိုလည်း သေပစ်လိုက်လေ ... ဇလပ်ဆီကို လာလာပြီး မင်းရဲ့အားနည်းချက်တွေကို ချပြမနေဘဲ တစ်ခါတည်း သေပစ်လိုက်ပါလား လေးဆက်ရိပ်သွင်ရဲ့ ... မင်း သေသွားရင် အကုန်ပြီးဆုံးသွားလိမ့်မယ် ...
ဟက် ... ပြောမရဘူး ... မင်းမိဘတွေ သေသွားရတာလည်း မင်းကြောင့် ဖြစ်ရင်ဖြစ်နေမှာ ... မင်းက အစကတည်းက ဘယ်သူ့ကိုမှ ကောင်းကျိုးမပေးတဲ့ကောင်ပဲလေ ... မင်းသာ မရှိရင် ငါနဲ့ဇလပ်လည်း အခုလိုမျိုး ချစ်ရက်နဲ့ကွဲကွာနေကြမှာ မဟုတ်ဘူး ”
“ ငါ့မိဘကို မထိနဲ့ ”
မိဘတွေအထိပါ ပါလာတော့ လေးဆက်ရဲ့စိတ်ခံစားချက်တွေက အမြင့်ဆုံးထိရောက်ရှိသွားပြီး ခန့်မဟော်ကို ဆွဲထိုးပစ်လိုက်သည်။
ခန့်မဟော်က အထိုးခံလိုက်ရသည့်ပါးကို တစ်ချက်လေးတောင် ဂရုမစိုက်ဘဲ
“ ဇလပ်ကလေ ငါ့ကိုပဲ ချစ်တာကွ ... မင်း သိရဲ့လား လေးဆက်ရိပ်သွင် ... မင်း သိရဲ့လား ”
“ မဟုတ်ဘူး ... ဇလပ်က မင်းကို မချစ်ဘူး ... သူက ငါ့ကိုပဲ ချစ်တာ ... ဇလပ်က ငါ့တစ်ယောက်တည်းကိုပဲ ချစ်တာ ”
ပြောရင်း ပြောရင်းဖြင့် လေးဆက်တစ်ကိုယ်လုံးက တုန်ယင်လာသည်။ ခန့်မဟော်ပြောသမျှစကားတိုင်းကို လက်ခံရအောင် သူက အရူးလား။
ဟိုးငယ်ငယ်လေးကတည်းက ဇလပ်က သူ့ကို အလိုလိုက်ချစ်ခင်လာတာ အသိသာကြီးကို။ ဒီကောင်က သူ့နောက်မှ ဇလပ်ကို သိပြီး ဘာတွေ လာပြောနေတာလဲ။
“ လေးဆက်ရိပ်သွင် ငါ အရမ်းမုန်းတာ မင်းရဲ့အဲ့စောက်ချိုးတွေကိုပဲ ... ဇလပ်မရှိရင် ကမ္ဘာပျက်မလိုဖြစ်နေတတ်တဲ့မင်းကြောင့်ပဲ ဇလပ်က အကျဉ်းကျနေသလိုမျိုးဖြစ်နေတာကွ မင်း သိရဲ့လား ... မင်းရဲ့စောက်ရေးမပါတဲ့စွဲလမ်းမှုတွေက ဇလပ်ကို ဘယ်လိုမှ ရုန်းထွက်လို့မရအောင် ချုပ်နှောင်ထားတာ ... မင်းက ဇလပ်အတွက် ဆိုးရွားတဲ့ထောင်ချောက်တစ်ခုပဲ ... တစ်နေ့ကျရင် မင်းလိုကောင်ကြောင့် ဇလပ်က ဒုက္ခရောက်မှာပဲ ... ”
“ ဘာလို့ ဒုက္ခရောက်ရမှာလဲ ... ဇလပ်က ငါ့ကို ချစ်တယ် ... ငါကလည်း ဇလပ်ကိုချစ်တယ် ”
“ မင်းက ဇလပ်ကို ချစ်တယ်သာ ပြောတာ ... ဇလပ်ရဲ့ခံစားချက်နဲ့ ပတ်သတ်ပြီး မင်း ဘယ်လောက်ထိ သိလဲ ... ငါ မေးမယ် လေးဆက်ရိပ်သွင် ... သူ ငိုတာကို မင်း ကြားဖူးလား ... ကြားဖူးလားလို့ ငါ မေးနေတယ်လေ ”
ဟင့်အင်း ... ဇလပ်က သူ့ရှေ့မှာဆို ဘယ်တော့မှ မငိုဖူးဘူးလေ။ ဇလပ်က သူ့ရှေ့မှာဆို အရမ်းပျော်ရွှင်နေတတ်တာလေ။ ဇလပ်က သူ့ကိုဆို အရမ်းနွေးနွေးထွေးထွေးဆက်ဆံတတ်တာလေ။
မထုံတတ်တေးဖြစ်ကာ ငူငူငိုင်ငိုင်ဖြစ်နေသည့်သူ့ပခုံးကို ခန့်မဟော် မုန်းတီးလွန်းစွာ ဆောင့်တွန်းလိုက်တော့ အနားက စားပွဲစောင်းနှင့် တိုက်မိကာ လူက ယိုင်ထွက်သွားသည်။ ခါးနားက ဆစ်ခနဲဖြစ်သွားသော်ငြား နာကျင်မှုကို နည်းနည်းလေးမှ မခံစားရ။
“ လေးဆက် ”
“ လေးဆက် မင်း အဆင်ပြေရဲ့လား ”
လေးဆက်ရဲ့ကိုယ်ကို နောင်ခန့်က အနောက်ကနေ ဖမ်းထိန်းပေးထားသဖြင့်သာ ပြိုလဲမကျသွားခြင်းဖြစ်သည်။ ခန့်မဟော်ကတော့ လေးဆက်ကို ကြည့်ပြီး လှောင်ရယ်နေသည်။
“ ငါ ကြားဖူးတယ်ကွ ... ငါ ကြားဖူးတယ် ... ငါ့ရှေ့တည့်တည့်မှာတင် သူ ငိုယိုပြီး ပြောသွားတာ ... သူ မရှိရင် မင်း ပြိုလဲသွားလိမ့်မယ်ဆိုပြီး ကမ်းထားတဲ့ငါ့လက်ကို သူ ပုတ်ချသွားခဲ့တာ ... ငါတို့ချစ်သူနှစ်ဦး ကွဲရတာ မင်းကြောင့်ပဲ ... အရာအားလုံးက မင်းကြောင့်ပဲ လေးဆက်ရိပ်သွင် ”
“ ငါ မယုံဘူး ... ငါ ဇလပ်ကို ကိုယ်တိုင်သွားမေးမယ် ... ဇလပ်ကိုယ်တိုင်ပြောမှ ငါ ယုံမှာ ”
နောင်ခန့်ထိန်းကိုင်ထားသည့်လက်တွေကြားမှ ရုန်းထွက်ရင်း လေးဆက် စားသောက်ဆိုင်ရှေ့ကို ပြေးထွက်လာသည်။ အနောက်က နေ ခြေသံတွေက ထပ်ကြပ်မကွာ လိုက်ပါလာသည်။
စားသောက်ဆိုင်ရှေ့ရောက်ရောက်ချင်း လေးဆက် ကားလမ်းကူးကာ ဟိုဘက်လမ်းမှာရှိသည့် ဇလပ်၏အိမ်သို့ သွားဖို့အပြင် အနောက်က လူက လေးဆက်ရဲ့လက်မောင်းကို လှမ်းဆွဲလာသည်။
“ လေးဆက်ရိပ်သွင် မင်း ဘယ်ကို ထွက်ပြေးဖို့ ကြံနေတာလဲ ... အခု ဇလပ် ဘယ်မှာလဲ ... ဇလပ် ဘယ်မှာလဲလို့ ငါ မေးနေတယ်လေ ... ဇလပ်ကို မင်းလက်ထဲမှာ ငါ စိတ်ချလက်ချမထားနိုင်တော့ဘူး ... မင်းက သူနဲ့မတန်ဘူး လေးဆက်ရိပ်သွင် ... မင်းလိုကောင်က ဇလပ်နဲ့ မတန်ဘူး ”
ခန့်မဟော်၏စကားလုံးက လေးဆက်ရဲ့ပုန်းကွယ်နေသည့်ဒေါသတွေကို ပြန်နှိုးဆွလိုက်သလိုပင်။ လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် စုပ်ပြီး လေးဆက် ခန့်မဟော်ရဲ့အကျီကို ဆုပ်ကိုင်ကာ စိတ်ရှိတိုင်းထိုးချလိုက်ဖို့အပြင်တွင်
“ လေးဆက် မလုပ်နဲ့ ”
ခပ်ဝေးဝေးတစ်နေရာကနေ အော်သံက စူးခနဲထွက်လာသဖြင့် ၎င်းနေရာအား လှမ်းကြည့်မိတော့
“ ဇလပ် ”
မထင်မှတ်ထားသည့်ထွက်ပေါ်လာမှုကြောင့် လေးဆက် အံ့အားသင့်သွားကာ နှုတ်မှ ဇလပ်နာမည်ကို ရေရွတ်မိသွားသည်။
ထိုအခါ ခန့်မဟော်ကပါ လေးဆက်နည်းတူ ဇလပ်ရှိရာဘက်ဆီသို့ လှည့်ကြည့်လာသည်။
ဇလပ်က စိတ်ဇောအဟုန်ကြောင့် ရှေ့မကြည့်နောက်မကြည့်ဘဲ ကားလမ်းကို အပြေးဖြတ်ကူးလာသည်။ ဇလပ်၏ရှည်လျားနက်မှောင်သည့် ပိတုန်းရောင်ဆံကေသာတို့က လေအဝှေ့မှာ တလွင့်လွင့်။
လေးဆက်ရော ခန့်မဟော်ပါ ရုတ်တရက်ကြီးပေါ်လာသည့်ဇလပ်ကို လှည့်ကြည့်ကာ အံ့ဩနေတုန်း ချက်ချင်းဆိုသလို အသိဝင်လာသူက ခန့်မဟော် ... ။
“ ဇလပ် ! မင်း ကားလမ်းကို မကူးလာနဲ့ ”
ဒုန်း ! ဝုန်း !
“ အား !!! ”
3:32 P.M
31.1.2021 ( Sunday )