I found Erich outside the classroom I last attended. Sa tuwing nakikita ko siya, parang magnet siya sa paningin ko dahil hindi ko maialis ang mga mata ko sa kanya. She always looks beautiful in my eyes. It is the first time that she waited for me. Maybe she dismissed her class early.
"Hi," I greeted her with a smile on my lips.
"Hi," she greeted back and smiled slightly. "M-maaga natapos ang klase ko," paliwanag niya.
"Good bye, Sir Neico!" paalam sa akin ng mga estudyante ko. I just waved my hand at them.
Nang ibalik ko muli ang tingin ko kay Erich, napansin ko na may dala siyang maleta. Bahagyang napakunot ang noo ko dahil doon.
"Mamaya ko ipapaliwanag," sabi niya nang mapansin niya na nakatingin ako sa maleta niya. Napatango na lang ako.
Sabay kaming lumabas ng school at naghintay ng jeep. Palagi kaming sabay sa pag-uwi dahil iisa lang ang way ng jeep na sinasakyan namin pauwi.
Nang pumara ako, nagpaalam ako kay Erich at bumaba ng jeep. Pero nagulat ako nang malaman kong nakasunod siya sa akin, bumaba rin ng jeep.
Napatawa ako nang mahina. "Naligaw ka ata, ma'am," biro ko sa kanya kahit na nakakapagtaka talaga na rito siya bumaba. Ni minsan kasi hindi pa siya pumunta rito. Ako palagi ang pumupunta sa kanila.
"G-gusto sana kitang makausap," medyo nahihiya na sabi niya.
"About?"
"It's confidential."
I blinked out of curiosity. Medyo kinabahan din ako sa confidential na sinasabi niya. "Okay," sabi ko nalang. "Let's talk somewhere. Not here--"
"I think okay lang naman sa apartment mo," pagputol niya sa akin.
"Pero--"
"I don't wanna talk about this matter in public. I told you... It's confidential."
"You know our church policy," kunot-noong sabi ko.
"I know it. But no one sees us here right now," aniya at luminga-linga sa paligid.
Napabuntong-hininga na lang ako. Sa tingin ko kailangan na nga naming pumasok sa apartment ko bago pa man may makakita sa amin. Ako ang nagdala ng maleta niya at inaya siya na pumasok sa loob ng apartment ko.
Sumilip ako sa bintana. Ilang oras na lang, malapit nang magtakip-silim. Hindi siya pwedeng magpagabi rito. Pagkasara ko ng pintuan, binitawan ko ang maleta niya.
"Do you want something to drink?" I asked her.
"H-huwag ka na mag-abala pa."
"So, anong pag-uusapan natin?"
Natahamik siya sa loob ng ilang segundo at nanatiling nakatitig sa akin, kaya naman nagtitigan kami.
Bahagyang lumambot ang ekspresyon ng mukha niya bago nagsalita, "Neico, elope with me..."
Napaawang naman ang labi ko sa gulat. Bumilis din ang tibok ng puso ko dahil sa kaba. Hindi ako makapaniwala sa sinabi niya kaya hindi ko rin alam kung anong itutugon ko. I'm speechless.
Elope? Nagpapatanan siya sa akin?
"H-hindi mo na ako kailangan ligawan. I answer you now. But I can't just be your girlfriend. Itanan mo na lang ako," sabi pa niya.
"W-wait, tanan?" hindi makapaniwalang sabi ko.
Tumango naman siya at tila gustong maiyak.
"Erich, I think you don't know what your saying..."
"I know it."
"But we're both Christians. You are a worship leader and I am a pastor. Bawal ang tanan sa atin."
"Then what should I do?" She started to sob, which made my heart trouble. "N-nag-away kami ni Mommy dahil sa pinapakialaman na naman niya ako sa bawat desisyon ko sa buhay ko. N-naglayas ako, at ayaw ko nang bumalik pa sa amin," umiiyak na sabi niya. "So please, just take me away from her."
Natahimik ako at saglit na pinag-aralan ang mga sinasabi niya kahit tila hindi ako makapag-isip ng maayos ngayon.
I love her, but I am not just an ordinary man... I'm a pastor. Hindi pwede ang gusto niyang mangyari.
Nagulat ako nang bigla siyang lumapit sa akin at niyakap ako. "Please Neico..." she begged.
Hindi ako makapagsalita dahil nahihirapan ako... Nahihirapan akong magdesisyon. Ayaw kong magkamali. Baka pagsisihan ko habang-buhay.
I closed my eyes and secretly prayed, asking for God's help.
Lord, what should I do?
Hinayaan ko lang si Erich na umiyak sa akin habang yakap-yakap ako. Kalaunan, dinala ko siya sa sofa para maupo kami. Nanatili akong walang kibo, habang nanatili siya na yakap-yakap ako at umiiyak. I rubbed her back to comfort her. Alam ko ang pinagdadaanan niya dahil matagal na niyang inirereklamo sa akin ang mama niya. Palagi silang nag-aaway sa ano mang bagay. Pero, hindi naman tama na magpatanan siya sa akin dahil lang doon.
"Erich, alam mo na mahal kita... Pero hindi kasi pwede ang gusto mong mangyari," mahinahon na paliwanag ko sa kanya.
Humigpit ang yakap niya sa akin. "I let you marry me if that's what you want," alok pa niya na talagang ikinagulat ko. That was breath-taking.
Hindi ko alam kung dapat ba akong matuwa dahil ang tagal ko na ring nanliligaw sa kanya, pero medyo alanganin pa rin ang sitwasyon.
"I'll talk to your mom--"
"No need to," sabi niya at tumingala sa akin. Doon ko nakita ang maamo at maganda niyang mukha na basa ng luha niya.
"Erich, I will not marry you without the consent of your family," paliwanag ko. Ikakasira ko bilang pastor kapag pinakasalan ko siya na hindi ko kinausap nang maayos ang pamilya niya.
Napaiwas naman siya ng tingin at saka kumalas sa akin. Napatitig naman ako sa kanya.
"Ano man ang hindi ninyo pagkakaintindihan ng mommy mo ngayon, maaayos din 'yan. You don't need to rebel against her," pangaral ko sa kanya. I know that this is her weakness. Although she is a respected teacher at school, pagdating sa labas, isa lang siyang normal na babae na may sariling kahinaan. And I accept and understand those.
Hindi siya sumagot.
Muli akong tumingin sa bintana. Kumagat na ang dilim. Bumuntong-hininga ako. "You have to go home now."
"Can I just stay here?" aniya.
"Erich..." pagtutol ko.
"Hindi na ako uuwi sa amin."
"Why?"
"I told you. I let you marry me, but please, don't bring me back to my mom."
Napakunot-noo ako dahil hindi ko gusto ang ideya niyang iyon. Anong balak niya? Tumira dito habang hindi pa kami ikinakasal. Hindi ba parang itinanan ko na rin siya n'on?
"Kakausapin natin ang mommy mo," sabi ko.
Umiling siya. "Ayaw ko siyang makausap."
"But you need to go home. Mag-aalala iyon sa 'yo."
"No, she won't."
"Erich, Mommy mo pa rin 'yon. I believe that she cares for you."
Umiling siya. "Just don't bring me back to her, Neico. I wanna stay here with you, please?"
I can't believe what she wants. Maybe she is really stressed out right now kaya hindi siya makapag-isip nang maayos. Alam kong naiintindihan niya ang sitwasyon ko bilang pastor. Ayaw kong masira ang reputasyon ko. Masisira ang testimony ko sa mga mga tao. Imposible rin na walang makaalam na dito siya tumutuloy sa apartment ko kung hahayaan ko man siya sa gusto niya. Walang pinagkaiba sa pagtatanan ang gagawin namin.
Hindi ko alam kung bakit bigla kong naalala ang pagkakataon na itinalaga ako ni Pastor Alvin upang maging pastor; maging ang tuwa sa mga mukha ng congregation noong ianunsyo sa kanila na isa na akong pastor; maging ang naramdaman kong kagalakan sa puso dahil sa kapangyarihan ng Banal na Espiritu na dumaloy sa akin noong ipatong ni Pastor Alvin sa ulo ang kamay niya at dinalangin ako sa Diyos. And one of his prayers was, may the Lord help me overcome all the testings in my life as a man of God.
Tila naging malinaw sa akin ang lahat nang mapagnilay-nilayan ko ang mga pangyayari.
"Erich..." I called her. Napalingon naman siya sa akin. "I'm sorry... I love you, but I love God more. I can't disappoint Him," I said seriously. "Hindi pa ito ang tamang panahon para rito. Huwag tayong magmadali. Sa ayaw at sa gusto mo, kailangan kitang iuwi sa mommy mo," I said with courage. Hindi naman siya nakakibo.
Inayos ko ang gamit niya para ihanda siya sa pag-uwi. Walang kibo naman siyang sumunod sa akin. Lumabas kami ng apartment. Hinatid ko siya sa pag-uwi sa kanila para masiguro ko na safe siyang makakauwi.
"Salamat," matamlay na sabi niya sa akin nang nasa tapat na kami ng bahay nila.
"Mag-usap tayo ulit bukas, okay?" sabi ko sa kanya.
Tumango lang naman siya.
"Alis na 'ko," paalam ko sa kanya. Tumango lang ulit siya at tipid na ngumiti ngunit malungkot ang mga mata niya.
***
Kinabukasan, hindi ko nakita si Erich sa school. Tinanong ko siya sa mga kasamahan niya, sinabi nila na nagpadala si Erich ng resignation letter sa office last week pa, at kahapon ang huling pagtuturo niya. Her reason is, she's going to study again. Buong maghapon balisa ako dahil wala siyang nabanggit sa akin tungkol dito. I texted and called her but she wasn't answering. Medyo kinabahan ako sa pagkakataon na 'yon ngunit para pumanatag ako, inisip ko na lang na baka busy siya.
Nang dumating ang Sabado, pagkatapos ng klase ko sa umaga, dumiretso ako sa church para sa Bible study naming mga kabataan sa church. At pagkatapos niyon, may practice ang music team.
Gabi na nang matapos kami. Inayos ko ang mga upuan para bukas. Lumapit naman si Faith sa akin para tulungan ako sa pag-align ng mga upuan. Pinagmasdan ko siya habang ginagawa niya iyon. Hindi ko maiwasang mapangiti sa tuwing nakikita ko ang improvement niya. Natutuwa ako sa kapag nakikita ko siya rito sa church tuwing Sabado. Noon kasi, hindi siya nakikisama sa mga ganitong fellowship. She was very distant before. Nang mapansin niya na nakatingin ako sa kanya, napatingin siya sa akin. Nginitian ko lang naman siya.
Napabaling ako ng tingin sa mga nagkakalupunagan sa gilid. Mga miyembro ng music team iyon. Sila na lang ang nasa church dahil nagsi-uwian na ang iba.
"Guys, anong meron diyan? Banal na tsismis ba 'yan?" biro Christy sa kanila. Nagtawanan naman sila.
Lumapit din naman ako sa kanila. Napatingin silang lahat sa akin.
"Magligpit muna kayo roon," utos ko sa kanila.
"Opo, pastor."
Nagsinunod naman sila at mabilis naman nilang naayos ang mga gamit sa church. Nang papatayin ko na sana ang mga ilaw, bigla akong pinigilan ni Nathan, "Teka, kuya," sabi niya sa akin at lumapit. "May sasabihin lang sana ako."
Bahagya akong napakunot-noo, "Ano 'yon?"
Napatingin ako sa music team na nakamasid din sa akin, tila inaabangan din ang sasabihin ni Nathan.
"Kuya, huwag kang mabibigla ha?" ani Nathan sa akin. Hindi ko alam kung bakit medyo kinabahan ako dahil doon.
"May contact ka pa rin ba kay Erich, bro?" biglang tanong ni Bryan sa akin. Nagtaka ako kung paano nila nalaman na hindi maayos ang contact ko kay Erich.
"Ilang araw nang wala," tugon ko.
"Alam mo ba ang dahilan kung bakit, kuya?" tanong ni Nathan.
"Hindi ko alam."
"Kuya, alam mo kasi... Hindi ba nabanggit ko na kakilala ko 'yung isang manliligaw niya? Si Clark. Balita ko kasi magkasama na sila ngayon."
Lalong bumilis ang tibok ng puso ko dahil sa sinabi niya. "Paanong magkasama?" tanong ko.
"Nagsama na sila, kuya. Nakasalubong ko sila kahapon sa mall. Then, I asked Clark's sister kung anong status ng kuya niya at ni Erich. Ang sabi niya, they already live together. Simula noong mga nakaraang araw pa lang daw."
Hindi ako nakapagsalita at nakapagreact sa sinabi niya. Nakatitig lang ako sa kanya habang pinapakiramdam ang pagbigat ng dibdib ko. It's weird to describe, but yes, I can feel my heart breaking into pieces. It's a strange feeling because I've never been broken before bacause of a woman.
I sat down on a chair near me. I suddenly lost my strength.
"Kuya..."
"Bro..."
"Pastor..."
Napahawak ako sa noo ko dahil parang sumakit ang ulo ko sa pag-iisip kung bakit ginawa 'yon ni Erich. She's a worship leader. She's a servant of God. Bakit nagawa niya 'yon? Sinayang niya ang pribilehiyo na ibinigay sa kanya ng Lord para maglingkod.
Besides, I thought we were fine. We were fine that night. I told her that we would talk. I can't believe that she eloped with someone else. Iniisip ko pa lang na may kasamang iba si Erich ngayon, sobrang nasasaktan ako. Parang gusto kong sumabog, pero mas pinili kong maging kalmado. But I burst into tears. "N-noong isang gabi, pumunta siya sa apartment, and... she wanted me to elope with her. P-pero hindi ako pumayag... Binalik ko siya sa kanila..." I told them while weeping silently. "H-hindi ko alam na ganito ang gagawin niya. K-kung alam ko lang..." I said with regret.
Bryan sat down beside me and tapped my shoulder to comfort me. I'm really crying in brokenness, disappointment and regret. Hindi ko alam kung bakit sising-sisi ako sa naging desisyon ko.
"Pastor, tama lang ang ginawa mo." Biglang nagsalita si Christy. "Tama lang na inuwi mo siya sa kanila. Huwag mong pagsisihan ang ginawa mong pagsunod sa kalooban ng Diyos." Parang binuhusan ako ng malamig na tubig dahil sa sinabi niyang iyon. I'm rebuked. She's right. I rejected Erich because I knew that what she wanted was against the will of God.
"Maybe Erich is not the one for you, bro. I believe that God has prepared someone better than her," Bryan said, trying to encourage me.
"Yes, kuya. Naniniwala rin po ako doon. May 'the best' po na nilaan ang Lord for you..." sabi naman ni Karen.
Sunod-sunod silang nag-encourage at nagcomfort sa akin. And I'm really thankful to God because I have them in moment like this. How I love my church...
Siguro nga hindi si Erich ang will ng Lord sa buhay ko, dahil kung siya man ang inilaan ng Diyos para sa akin, hindi mangyayari ang ganito...
She almost led me to temptation. She almost made me fall into sin. The right one will never do that. The right one will never indulge me to break God's heart.
Pero, ang sakit lang tanggapin na 'yung taong matagal na panahon kong pinapanalangin, hindi pala para sa akin.