စင္ျမင့္ထက္က ျမဴးႂကြႂကြေတးဂီသံႏွင့္အတူတူ လိုက္ပါစီးေမ်ာကခုန္ေနၾကသည့္လူေတြၾကားမွာ ဈာန္ေရာင္ခတစ္ေယာက္တည္း ဘာလႈပ္ရွားမႈမရွိဘဲ ခပ္ေတြေတြရပ္ေနၿပီး ကိုကို ေျပာသြားသည့္စကားမ်ားကို အေလးအနက္ထားကာ စဥ္းစားေနမိသည္။
ဘယ္သူလဲ ...
ကိုကို႔မိတ္ေဆြဆိုတာ ဘယ္သူလဲ ...
ဘာျဖစ္လို႔ သူက ကိုကို႔မိတ္ေဆြကို ဧည့္ခံေပးရမွာလဲ ...
ကိုကို တကယ္ပဲ ဘာေတြလုပ္ဖို႔ ႀကံစည္ေနတာလဲ ...
ထိုကဲ့သို႔အေတြးမ်ားေနစဥ္မွာပင္ ႐ုတ္တရက္ အေနာက္ကေန သူ႔ခါးကို ဖက္တြယ္လာသည့္ လက္တစ္စုံ ... ။
ေက်ာျပင္က်ယ္ေပၚ အပ္မွီလာသည့္လူတစ္ေယာက္၏ခႏၶာကိုယ္ ... ။
ဒီအထိအေတြ႕ကို စိတ္ထဲက မလိုလားမႈေၾကာင့္ ဈာန္ေရာင္ခ သူ႔ကိုဖက္ထားသည့္ လက္အစုံကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆြဲခြာလိုက္ၿပီး ခႏၶာကိုယ္ကို႐ုန္းထြက္လိုက္ကာ ေနာက္ကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္မိေတာ့ ေတြ႕လိုက္ရသည္က တာရာလင္း ... ။
အစကတည္းက ကိုကို႔ေၾကာင့္ ေနာက္က်ိေနသည့္စိတ္တို႔က တာရာလင္းကို ျမင္လိုက္ရသည့္အခ်ိန္တြင္ေတာ့ ပို၍ဆိုး႐ြားသြားသည္။ မျမင္ခ်င္သည့္လူကို မျမင္သင့္သည့္အေျခအေနမ်ိဳးတြင္ ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ ဒီေနရာကေန အလ်င္စလိုထြက္သြားခ်င္စိတ္တို႔ ေပါက္လာသည္။ သို႔ေပမဲ့လည္း ကိုကို မွာသြားသည့္စကားတို႔ေၾကာင့္ ေျခလွမ္းတို႔က မေ႐ြ႕ျဖစ္ေပ။
အဲဒီေနာက္ တာရာလင္းက အေနာက္မွာ ရပ္ေနရာကေန အေရွ႕တည့္တည့္ကို ေလွ်ာက္လာကာ စင္ျမင့္ကို ေက်ာေပးရင္း ဈာန္ေရာင္ခႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျဖစ္ေအာင္ ဝင္ရပ္လိုက္သည္။
သူ႔ေရွ႕က လူ၏တြန႔္ခ်ိဳးေနသည့္မ်က္ခုံးတန္းေတြႏွင့္ တင္းတင္းေစ့ထားသည့္ႏႈတ္ခမ္းေၾကာင့္ ကိုဈာန္တစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ထိ စိတ္မၾကည္မလင္ျဖစ္ေနလဲဆိုတာကို သိလိုက္ရသျဖင့္ တာရာလင္း ၿပဳံးမိသြားသည္။ သူ႔အၿပဳံးေၾကာင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ရပ္ေနသည့္လူက ပို၍ပင္ ခံရခက္သြားဟန္ျဖင့္ အံႀကိတ္လိုက္သည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
" ကိုဈာန္ "
တစ္စုံတစ္ခုကို မေက်မနပ္ျဖစ္ေနသည့္အၾကည့္ေတြ၊ လူကို ထုတ္ခ်င္းေဖာက္ထိခိုက္ေစႏိုင္သည့္အၾကည့္ေတြက ျမႇားသဖြယ္ တာရာလင္းထံသို႔ တစိုက္မက္မက္ ဆိုက္ေရာက္လာသည္။
" မင္းက ဒီကို ဘာကိစၥလဲ "
စကားေတြက ျပတ္သားသည္။ အၾကည့္ေတြက စူးရွသည္။ မ်က္ႏွာက တည္ၾကည္သည္။
သူ႔ေရွ႕မွာ ရွိေနသည့္လူက တကယ့္ကို မ်က္ႏွာႏွစ္မ်ိဳးနဲ႔လူျဖစ္သည္။
အင္း ... လိုက္လည္းလိုက္တယ္ ...
ဟန္ေဆာင္ေကာင္းတဲ့သူနဲ႔ မ်က္ႏွာႏွစ္မ်ိဳးရွိတဲ့လူ ...
အရမ္းစိတ္ဝင္စားလာၿပီ ...
ေနာက္ဆုံးမွာ ဘယ္သူက အႏိုင္ရသြားမလဲဆိုတာကို ...
အဲဒီေနာက္ တာရာလင္းက သူ႔ေရွ႕က လူကို ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္လိုက္ရင္း
" အင္း ... ဘယ္လိုေျပာရမလဲ ... ကိုေလးဆက္ရဲ႕မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကိုဈာန႔္ကို လာေတြ႕တာလို႔ပဲ ေျပာရမလား ဒါမွမဟုတ္ ... "
ကိုဈာန႔္ရဲ႕အၾကည့္ေတြက ပိုၿပီးေတာ့ ခက္ထန္လာတာကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ တာရာလင္း၏မ်က္ႏွာထက္မွာ မထီမဲ့ျမင္အၿပဳံးေတြ ေဝေဝဆာဆာေပၚေပါက္လာသည္။
" ကိုဈာန႔္ရဲ႕ခ်စ္သူအေနနဲ႔ လာေတြ႕တာလို႔ပဲ ေျပာရမလား "
" မင္း ဘာေျပာလိုက္တယ္ "
ဒီလိုအေျပာမ်ိဳးကို သည္းမခံႏိုင္စြာ တာရာလင္း၏ အက်ီေကာ္လံစကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆြဲကိုင္ရင္း ဈာန္ေရာင္ခ ႀကိမ္းဝါးလိုက္သည္။
အဲ့လိုအထင္ခံရမွာစိုးလို႔ တာရာလင္းနဲ႔ ကင္းကင္းရွင္းရွင္းေနခဲ့တာေတာင္မွ ...
" ကိုဈာန္ ... ခင္မ်ား တကယ္ေဒါသထြက္သင့္တာ ကြၽန္ေတာ့္ကို မဟုတ္ဘူးေနာ္ ... လူမွားေနၿပီ "
ရိတိတိအၿပဳံးတစ္ခုကို ဆင္ျမန္းရင္း အနားကပ္ကာ ခပ္တိုးတိုးေျပာလာသည့္တာရာလင္းေၾကာင့္ ဈာန္ေရာင္ခရဲ႕ရင္ထဲမွာ မီးေတာင္ေပါက္သလို ပူျပင္းလာရသည္။
ကိုကို ... ခင္မ်ား ဘာေတြႀကံစည္ေနတာလဲ ...
" မင္း ဘာကိုေျပာခ်င္တာလဲ တာရာလင္း "
သူ႔အေမးကို တာရာလင္းက မေျဖေသးဘဲ ေဘးဘီဝဲယာကို တစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္လိုက္သည္။
" အရင္ဆုံး ကိုဈာန္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလႊတ္ေပး ... ႏို႔မို႔ဆို ကိုေလးဆက္ စိတ္ဆင္းရဲရလိမ့္မယ္ ... ခင္မ်ား သူ စိတ္ညစ္မွာကို ၾကည့္ရက္လား "
ေပ်ာ့ကြက္ကို အပိုင္ကိုင္ထားႏိုင္သည့္တာရာလင္းေၾကာင့္ ေကာ္လံကို ခပ္တင္းတင္းဆြဲကိုင္ထားသည့္စ်ာန္ေရာင္ခ၏လက္က အားေလ်ာ့သြားသည္။
" ကိုကို ဘာႀကံစည္ေနတာလဲဆိုတာကို မင္း သိတယ္မလား တာရာလင္း "
တာရာလင္းက ႐ြဲ႕ေစာင္းသြားသည့္ေကာ္လံကို ေနရာတက်ျဖစ္ေအာင္ျပန္ျပဳျပင္ေနရင္း
" သိတာေပါ့ ... ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာျပလိုက္ရင္ ကိုဈာန္ ေတာ္ေတာ္ခံစားသြားရမွာ ... ဘယ္လိုလဲ ... ခံစားရမယ္မွန္းသိရက္နဲ႔ေတာင္ သိခ်င္ေနေသးတာလား "
တာရာလင္း၏စကားေၾကာင့္ ဈာန္ေရာင္ခ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားလိုက္ကာ
" ေျပာ ... သူ မင္းကို ေျပာခဲ့သမွ် အကုန္ ငါ့ကို ျပန္ေျပာျပ ... "
" ကိုဈာန္ ခင္မ်ား နားေထာင္ခ်င္တာ က်ိန္းေသရဲ႕လား ... ခင္မ်ားရဲ႕ပုံစံက အေျခအေန သိပ္မဟန္သလိုပဲ "
" တာရာလင္း မင္း အပိုေတြ ေျပာမေနနဲ႔ "
" ဟုတ္ၿပီေလ ... ဒါဆိုလည္း ေျပာျပရတာေပါ့ "
တာရာလင္းက ေရွ႕ကို တျဖည္းျဖည္းတိုးလာၿပီး ဈာန္ေရာင္ခ၏လည္ပင္းကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ခိုတြဲကာ နီးကပ္ေအာင္ ဆြဲယူလိုက္သည္။ အမ်ားအျမင္တြင္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ခ်စ္ၾကည္ႏူးေနသည့္စုံတြဲေလးသဖြယ္။
တာရာလင္းနဲ႔ ဈာန္ေရာင္ခတို႔ႏွစ္ေယာက္သား နီးနီးကပ္ကပ္ရွိေနၾကသည္ကို သတိထားမိၾကသည့္လူေတြက အခ်င္းခ်င္းလက္တို႔ကာ စပ္စုေနၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ဖုန္းထုတ္ကာ မသိမသာ႐ိုက္ကူးေနၾကသည္။ စင္ျမင့္ေပၚမွာ ေဖ်ာ္ေျဖေနသည္ကို စိတ္ဝင္စားေနၾကသည့္လူမ်ားလည္း ရွိသလို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အာ႐ုံစိုက္ေနၾကသည့္လူမ်ားလည္း ရွိသည္။
တာရာလင္းရဲ႕မ်က္ႏွာက ဈာန္ေရာင္ခ၏မ်က္ႏွာႏွင့္ ထိလုဆဲဆဲအေနအထား ... ။
" သူက ခင္မ်ားကို မလိုခ်င္ေတာ့ဘူးတဲ့ "
ၾကားလိုက္ရသည့္ မထင္မွတ္ထားေသာစကားေၾကာင့္ ဈာန္ေရာင္ခ၏နားေတြ အူတက္လာသည္။
ဘယ္စကားကိုမွ မၾကားရေတာ့သလိုမ်ိဳး ...
မရပ္မနားတည္ေဆာက္ထားခဲ့ရတဲ့ ယိုင္နဲ႔နဲ႔ကမာၻေလးက တစ္စကၠန႔္အတြင္းၿပိဳက်သြားသလိုမ်ိဳး ...
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေစာင့္ဆိုင္းလာခဲ့ရတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွိန္မွိန္ေလးက ႐ုတ္ခ်ည္းေပ်ာက္ကြယ္သြားသလိုမ်ိဳး ...
ကိုကိုက သူ႔ကို မလိုခ်င္ေတာ့ဘူးတဲ့လား ...
မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ...
အဲ့လိုျဖစ္စရာအေၾကာင္းအရင္းမွ မရွိတာ ...
ကိုကိုနဲ႔ သူ ရန္လည္းမျဖစ္ထားသလို ကိုကို စိတ္ပ်က္ေအာင္လည္း ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္ခဲ့ဘူးေလ ...
အဲဒါေတာင္ ကိုကိုက သူ႔ကို ဘာျဖစ္လို႔ မလိုခ်င္ရတာလဲ ...
" မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ... ငါ မယုံဘူး ... တာရာလင္း မင္း ငါ့ကို ညာေနတာမလား "
အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳျဖစ္ေနသည့္အသံျဖင့္ေျပာလာသည့္လူကို တာရာလင္း သနားၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ရင္း
" ဒါဆိုလည္း ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ ... သက္ေသျပစရာက ဒီတစ္နည္းပဲ က်န္ေတာ့တယ္ "
အစကတည္းက နီးကပ္ေနသည့္မ်က္ႏွာႏွစ္ခုကို ပို၍ပူးကပ္လိုက္ကာ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္စုံကို ထပ္တူက်ေစလိုက္သည္။
တစ္စကၠန႔္ ...
ႏွစ္စကၠန႔္ ...
သုံးစကၠန႔္ ...
ဈာန္ေရာင္ခ အသိဝင္လာသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ သူ႔ေရွ႕မွာရွိေနသည့္လူကို တြန္းထုတ္လိုက္သည္။ မုန္းစရာေကာင္းလွသည့္မ်က္ႏွာကို ထိုးခ်မလို႔ႀကံ႐ြယ္ေနတုန္း တစ္ဖက္လူက ႀကိဳသိေနသည့္အလား ခပ္ျမန္ျမန္ေျပာလာသည္။
" ခင္မ်ား ကြၽန္ေတာ့္ကို တစ္ခုခုလုပ္လိုက္ရင္ ကိုေလးဆက္က ခင္မ်ားကို မုန္းသြားလိမ့္မယ္ထင္တယ္ ... သူ႔အစီအစဥ္ကိုဖ်က္တယ္ဆိုၿပီးေတာ့ေလ ... ဘယ္လိုလဲ ... ခင္မ်ား ကြၽန္ေတာ့္ကို ထိရဲလား "
က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားသည့္လက္သီးက ေျပက်သြားသည္။
ေလးဆက္ရိပ္သြင္ဆိုသည့္အမည္နာမတစ္ခုက သူ႔ကို ေစလိုရာခိုင္းႏိုင္သည္အထိ အစြမ္းထက္လြန္းသည္။
ဈာန္ေရာင္ခ ေမး႐ိုးေတြ ေထာင္ထေနသည့္အထိ အံႀကိတ္ထားလိုက္ရင္း
" သူ လုပ္ခိုင္းတာလား "
" တကယ္ႀကီးေျဖရမွာလား "
" ငါ ေမးတာကို ေျဖစမ္း "
" ဟုတ္တယ္ ... သူ လုပ္ခိုင္းတာ ... အဲဒီအႀကံအစည္က ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အရႈံးမရွိဘူးေလ ... အဲဒါေၾကာင့္ လက္ခံလိုက္တာ "
ဈာန္ေရာင္ခ ေဒါသထြက္လြန္းသျဖင့္ လူက တဆတ္ဆတ္တုန္ေနၿပီး အၾကည့္ေတြက မီးေတာက္လို ဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနသည္။
ထိလိုက္သည္ႏွင့္ ေပါက္ကြဲထြက္သြားေတာ့မည့္အလား ... ။
ေလးဆက္ရိပ္သြင္ ... ခင္မ်ား လုပ္ရဲတယ္ေပါ့ ...
ထိုစဥ္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ဈာန္ေရာင္ခ၏အၾကည့္တို႔က COE ဒုတိယထပ္ဆီ ေရာက္သြားၿပီး ျမင္လိုက္ရသည့္အရိပ္ေလးတစ္ခုေၾကာင့္ ေဒါသေတြက ဆထက္တံပိုး ႏွစ္ဆတိုးလာရသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ကခုန္ေနသည့္လူအုပ္ၾကားထဲကေန တိုးထြက္ၿပီး COE ေဆာင္ရွိရာသို႔ သြားရန္ႀကံ႐ြယ္လိုက္သည္။ တာရာလင္းကလည္း သူ႔အႀကံကို ရိပ္မိသြားသည့္အလား တားဆီးလာသည္။ ဖ်တ္ခနဲတားဆီးလာသည့္လက္အစုံကို ဆတ္ခနဲ႐ုန္းထြက္လိုက္ရင္း မီးဝင္းဝင္းေတာက္ေနသည့္အၾကည့္ေတြႏွင့္ သတိေပးလိုက္ေတာ့ တာရာလင္းက ေနာက္ကို အနည္းငယ္တြန႔္ဆုတ္သြားသည္။
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ဈာန္ေရာင္ခလည္း COE ေဆာင္ရွိရာဆီသို႔ ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲျဖင့္ ခပ္သြက္သြက္ဦးတည္လိုက္သည္။ က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ေကာင္ေလးကေတာ့ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ပြတ္သပ္လိုက္ရင္း ဟက္ခနဲ ရယ္ေမာလိုက္ကာ
" ပါးအစား ႏႈတ္ခမ္းကို နမ္းလိုက္ရတာ တန္သားပဲ "
❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️
" ဟင့္အင္း ... ငါ အဲ့လိုလုပ္ခိုင္းခဲ့တာမွမဟုတ္တာ ... အဲ့လိုျဖစ္ေစခ်င္တာ မဟုတ္ဘူးေလ ... ငါက ... ငါက ... "
မ်က္ႏွာႏွစ္ခုထပ္တူက်သြားသည့္အျဖစ္ကို အေပၚစီးကေန ၾကည့္ေနရင္း ရင္ဘတ္က ေအာင့္တက္လာခဲ့သည္။ အေပၚစီးကေန ၾကည့္ေနျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စကၠန႔္ပိုင္းအတြင္း ျဖစ္ပ်က္သြားသည့္ကိစၥကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္ေနရသည္။
ဒါက ဘယ္လိုခံစားခ်က္ႀကီးလဲ ...
စူးေအာင့္ေနတဲ့ေဝဒနာႀကီးက ျပင္းထန္ဆိုး႐ြားလိုက္တာ ...
ဆက္မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့ ... ။
ဈာန္နဲ႔ တာရာလင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းအပ္ကာ နီးစပ္ေနသည့္ျမင္ကြင္းကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ ဆက္မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့သည့္အတြက္ မ်က္ဝန္းအစုံကို ပိတ္ခ်လိုက္ေတာ့ တလိမ့္လိမ့္က်ဆင္းလာသည္က မ်က္ရည္စေတြ ... ။
ထပ္ၿပီးမ်က္ရည္က်ေနျပန္ၿပီ ...
ဒီမ်က္ရည္ေတြက မကုန္ႏိုင္ေသးဘူးလား ...
လူက တအိအိႏွင့္ လဲၿပိဳက်သြားသည္။ နံရံကို ေက်ာေပးမွီထိုင္ရင္း မ်က္ရည္ေတြက အဆက္မျပတ္စီးဆင္းလာသည့္အတြက္ ဒူးႏွစ္ဖက္ေပၚ မ်က္ႏွာအပ္ထားလိုက္သည္။
ဒီမ်က္ရည္စေတြကို လူမျမင္ေစခ်င္။ သူကိုယ္တိုင္ေတာင္ ဘာေၾကာင့္ မ်က္ရည္က်မွန္းမသိေနသည့္ကိစၥ။
ထိုစဥ္
" ေလးဆက္ရိပ္သြင္ ! "
မာထန္ၿပီး က်ယ္ေလာင္ျပတ္သားသည့္အသံတစ္ခုက နားထဲ စူးခနဲတိုးဝင္လာသျဖင့္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တင္းမာေနသည့္မ်က္ႏွာထားႏွင့္ လူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ အံ့ဩမႈေၾကာင့္ ေလးဆက္၏ျဖဴေဖ်ာ့ေနသည့္ႏႈတ္ခမ္းသားတို႔က ခပ္ဟဟပြင့္အာသြားၿပီး
" ဈာန္ "
" ခင္မ်ား လိုက္ခဲ့ ! "
ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အနားေရာက္လာၿပီး လက္ေကာက္ဝတ္ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆြဲကိုင္ကာ ေခၚေဆာင္သြားသည္က COE ေဆာင္ေလးလႊာထပ္ဆီသို႔ ... ။
" ဈာန္ ငါ့ကိုလႊတ္ ... ငါ့လက္ နာေနၿပီ "
" ခင္မ်ားပါးစပ္ကို ပိတ္ထားလိုက္ ေလးဆက္ရိပ္သြင္ ... ကြၽန္ေတာ့္ေဒါသကို ထပ္လာမဆြနဲ႔ "
ဈာန္က ခပ္မာမာေဟာက္လိုက္သျဖင့္ ေလးဆက္ ဘာတစ္ခြန္းမွ ဆက္မေျပာရဲေတာ့။ တင္းၾကပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ခံထားရသည့္လက္ေကာက္ဝတ္က တျဖည္းျဖည္းနီျမန္းလာသည္။ အခ်ိန္အၾကာႀကီးေရစိုထားသျဖင့္ ေလးဆက္၏အသားအရည္တို႔က ႏူးအိေနကာ ပို၍ပင္ ထိလြယ္ရွလြယ္ေနသည္။
ဈာန္က ေလးဆက္ကို အတင္းဆြဲေခၚရင္း COE ေဆာင္ေလးလႊာကေန EB ေဆာင္ကိုျဖတ္ကာ NB ေဆာင္ေလးလႊာဆီသို႔ ကူးသြားလိုက္သည္။ လူသံ တစိုးတစိမွမၾကားရဘဲ အရာအားလုံးတိတ္ဆိတ္ေနသည့္ NB ေဆာင္က အမွန္ပင္ ေျခာက္ခ်ားစရာေကာင္းလွသည္။
ရွိသမွ်လူအားလုံးက ပြဲထဲေရာက္ေနသျဖင့္ နဂိုကတည္းက လူသြားလူလာသိပ္မရွိသည့္ NB ေဆာင္က အရင္ကထက္ ပိုၿပီး တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္ေနသည္။
NB ေဆာင္ရွိ အခန္းတစ္ခုထဲ ေရာက္ၿပီးၿပီးခ်င္း ဈာန္က ေလးဆက္ရဲ႕ကိုယ္ကို နံရံဆီ ဖိကပ္တြန္းထုတ္လာသည္။
" အ့ ! "
နံရံႏွင့္ ေက်ာျပင္က အရွိန္ျဖင့္ေျပးေဆာင့္သြားသည့္အတြက္ နာက်င္မႈေၾကာင့္ ေလးဆက္ ေအာ္ညည္းမိလိုက္သည္။
နာက်င္မႈဆီ စိတ္အာ႐ုံက ေရာက္သြားသည့္အခိုက္ ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို ေလးဆက္ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေပၚ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းဖိကပ္နမ္းလာသည့္ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စုံ။
အငိုက္မိသြားသည့္တစ္ခ်က္မွာ ေလးဆက္၏ျဖဴေဖ်ာ့ေနသည့္ႏႈတ္ခမ္းသားက တစ္ပါးသူ၏ အလုံးစုံစုပ္ယူဝါးၿမိဳျခင္းခံလိုက္ရသည္။
အံ့ဩမႈႏွင့္အတူ ထိတ္လန႔္မႈတို႔က ေရာယွက္လာၿပီးေနာက္ စိတ္ႀကိဳက္ေသာင္းက်န္းေနသူ၏ရင္ဘတ္အား တြန္းထုတ္ကာ ၾကမ္းတမ္းသည့္အနမ္းေတြကို ေရွာင္ရွားလိုက္သည္။
အတင္းအၾကပ္ဖိကပ္နမ္းခံထားရသည့္အျပင္ မထင္မွတ္ထားသည့္ထိတ္လန႔္စရာအျပဳအမူေၾကာင့္ ေလးဆက္ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းသားတို႔က တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္ေနၿပီး အေရာင္က ပို၍ပင္ျဖဴေဖ်ာ့လာသည္။
တစ္ခါမွ မႀကဳံခဲ့ဖူးေသာေၾကာင့္ ေလးဆက္အတြက္ေတာ့ ဒီလိုႏူးညံ့မႈအနည္းငယ္မွ်ပင္ မပါဝင္သည့္အနမ္းမ်ိဳးက အရမ္းေၾကာက္စရာေကာင္းလွသည္။ အခုခ်ိန္မွာ ေလးဆက္ရဲ႕ႏွလုံးခုန္သံေတြက ထိန္းမရေအာင္ ဝုန္းဒိုင္းႀကဲေနၿပီး ေျခေထာက္ေတြက ေခြက်ခ်င္ေနသျဖင့္ နံရံကို အမွီျပဳကာ ဟန္မပ်က္ေအာင္ မနည္းထိန္းထားရသည္။
ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္စုံကြာေဝးသြားသည့္အခိုက္အတန႔္က စကၠန႔္မွ်သာၾကာျမင့္ၿပီးေနာက္ ဒုတိယအႀကိမ္ျပန္လည္ေပါင္းစည္းသြားျပန္သည္။
" မ ... မလုပ္နဲ႔ ... မနမ္းနဲ႔ ... "
ထိတ္လန႔္စိတ္က ပိုေနေသာေၾကာင့္ ေခါင္းကို ဘယ္ညာရမ္းကာ အနမ္းေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ်ေရွာင္ရွားေနမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အနမ္းေတြက ႏႈတ္ခမ္းတြင္သာမက ပါးျပင္၊ နား၊ နဖူး၊ မ်က္ဝန္းအစရွိသျဖင့္ မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လုံးအႏွံ႔ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားသည္။
အခု သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ဈာန္႔အနမ္းေတြႏွင့္ ကင္းလြတ္သည့္ေနရာဆိုလို႔ တစ္ေနရာစာမွ်ပင္ မက်န္ေတာ့သလို ခံစားေနရသည္။ နမ္းေနသည့္လူကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ရပ္ေပးဖို႔အစီအစဥ္မရွိသည့္အလား သူ႔ကို ႐ူး႐ူးမူးမူးနမ္းရႈိက္ေနသည္။ ဘယ္လိုမွ႐ုန္းထြက္လို႔မရဘဲ မြန္းၾကပ္သည့္အနမ္းေတြၾကားမွာ ပိတ္မိေနသျဖင့္ ေလးဆက္ရဲ႕ကိုယ္ေလးက တျဖည္းျဖည္းယိုင္နဲ႔လာသည္။
" ဈာန္ ... ဟင့္အင္း ... အဲ့လို မလုပ္နဲ႔ "
အဲဒီေနာက္ အနမ္းေတြကို အေၾကာက္အကန္ျငင္းဆန္ကာ ေရွာင္ရွားေနသည့္လူအား စိတ္မရွည္ေတာ့၍ထင့္။
မရမကတြန္းထုတ္ေနသည့္လက္ေတြအား အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္လာ၍ထင့္။
ဈာန္ေရာင္ခ ထိုလက္ေတြအား လက္တစ္ဖက္တည္းႏွင့္ ခ်ဳပ္ကိုင္လိုက္ကာ က်န္လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ထိုလူအား လည္ပင္းေနာက္ကေန ဆြဲထိန္းထားၿပီး မ်က္ႏွာကို ေမာ့ယူလိုက္သည္။
မ်က္ရည္စမ်ားႏွင့္ စိုလူးေနသည့္ ျမတ္ႏိုးရသည့္မ်က္ႏွာေလးအား အနီးကပ္ျမင္ေတြ႕ေနရေသာ္လည္း သူ႔ႏွလုံးသားထဲမွာေတာ့ အဆမတန္နာက်င္ေနသည္။
ဒီလူက ဘာလို႔မ်ား သူ႔အေပၚ လုပ္ရက္ရတာလဲ ...
ဒီလူက ဘာလို႔မ်ား သူ႔ကို စြန႔္ပစ္ရတာလဲ ...
သူ ဘာအမွားေတြမ်ား လုပ္ခဲ့မိလို႔လဲ ...
သူ လုပ္ခဲ့မိတာဆိုလို႔ ဒီလူသားကို ဘယ္ေလာက္ထိခ်စ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပခဲ့႐ုံပဲ ရွိတာ ...
ထိုအေၾကာင္းအရာကို ေတြးမိတိုင္း ႏွလုံးသားက မီးေတာင္လို ေပါက္ကြဲထြက္မတတ္တင္းမာလာသည္။
ရင္မဆိုင္ႏိုင္သည့္အလား အၾကည့္ခ်င္းမစုံဘဲ မ်က္ဝန္းေတြမွိတ္ထားသည့္လူကို ၾကည့္ရင္း ေဒါသေတြက ပို၍ဆူေဝလာသည္။
" မခ်စ္တဲ့လူနဲ႔ နမ္းရတဲ့ခံစားခ်က္က ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲဆိုတာ ခင္မ်ားကို ျပမယ္ "
တုန္ယင္ေနသည့္ႏႈတ္ခမ္းေပၚသို႔ အနမ္းေတြက ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေရာက္ရွိသြားသည္။ ျမတ္ႏိုးမႈႏွင့္ ေဒါသေတြေပါင္းစည္းထားသည့္အနမ္းေတြက ထင္သေလာက္ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာမေကာင္းလွေပမဲ့ အင္မတန္စြဲမက္စရာေကာင္းလွသည္။
ဒီလူသားျဖစ္ေနသ၍ ... ေလးဆက္ရိပ္သြင္ျဖစ္ေနသ၍ ... ခ်ိဳျမန္သည္ျဖစ္ေစ ... ခါးသီးသည္ျဖစ္ေစ ... အရာအားလုံးကို သူ ျမတ္ႏိုး၏။
" ဟင့္အင္း ... မနမ္းနဲ႔ "
အေပၚႏႈတ္ခမ္းသားကိုတစ္လွည့္ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းသားကိုတစ္လွည့္ တတိတိစုပ္ယူကိုက္ခဲရင္း ခံတြင္းထဲ နယ္ခ်ဲ႕ရန္ႀကိဳးစားေသာ္ျငား ဘယ္လိုမွဝင္ခြင့္မသာ။ ထို႔ေၾကာင့္ တင္းတင္းေစ့ထားသည့္ႏႈတ္ခမ္းတို႔ကို ပြင့္ဟလာေစရန္အလို႔ငွာ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို အားႏွင့္ဖိကိုက္ပစ္လိုက္ေတာ့
" အ့ ! "
နာက်င္မႈေၾကာင့္ ပြင့္ဟသြားသည့္ ႏႈတ္ခမ္းဖူးေလးအတြင္း လွ်ာကို ထိုးသြင္းဝင္ေရာက္လိုက္ၿပီး အလုံးစုံသိမ္းပိုက္ရယူလိုက္သည္။ အတင္း႐ုန္းကန္ခ်င္ေနသည့္ကိုယ္လုံးေလးကို အင္အားသုံးကာ နံရံႏွင့္ဖိကပ္ထိန္းခ်ဳပ္ထားၿပီး မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လုံးကို ေနရာလပ္မရွိေအာင္ သူ႔စိတ္တိုင္းက် အနမ္းေတြနဲ႔ ျခယ္မႈန္းလိုက္သည္။
ဒီလူသားႏွင့္ ပတ္သတ္လာလွ်င္ သူ ဘယ္အရာကိုမဆို ေလာဘႀကီးသည္။
ယုတ္ဆြအဆုံး မၾကည္ျဖဴသည့္အနမ္းတစ္ပြင့္ဆိုရင္ေတာင္မွ ဘယ္ေတာ့မွမရပ္တန႔္ခ်င္သည္အထိ ... ဘယ္သူနဲ႔မွ မမွ်ေဝခ်င္သည္အထိ ... ။
အနမ္းတို႔က တကယ့္ကို ႐ူး႐ူးမူးမူးနင့္နင့္သည္းသည္း ... ။
ေလးဆက္မွာ တစ္ကိုယ္လုံးအလစ္အလပ္မရွိ ထိန္းခ်ဳပ္ခံေနရသည့္အျပင္ ႐ုန္းကန္ဖို႔အင္အားေတြအကုန္လုံး ယုတ္ေလ်ာ့ေနသျဖင့္ တစ္ဖက္မွ အနမ္းေတြကို ဘယ္လိုမွ မေရွာင္ရွားႏိုင္ဘဲ စိတ္ႀကိဳက္ျပဳမူျခင္းခံေနရသည္။
တတိတိကိုက္ျခင္းခံေနရသည့္ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းသားက ေသြးထြက္ေနေလာက္မည္မွန္း သိေနေသာ္ျငား တစ္ဖက္လူကို ဘယ္လိုမွ ျငင္းဆန္၍မရ။ အဲဒီေနာက္ ႏႈတ္ခမ္းထက္မွာ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ စိုးစံမင္းမူေနသည့္အနမ္းေတြက ႏူးညံ့သည့္လည္တိုင္ထံသို႔ တဖန္ေရာက္ရွိသြားျပန္သည္။
" အား ! "
စိတ္ရွိတိုင္းနမ္းရႈိက္ေနရသည္ကိုပင္ ဈာန္ေရာင္ခ အားမရႏိုင္စြာ ဒီလူရဲ႕လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ကို ကိုက္ခဲလိုက္သည့္အတြက္ နာက်င္မႈေတြစြန္းထင္းေနသည့္အသံက မခ်ိမဆန႔္ထြက္ေပၚလာသည္။
ျပင္ပနာက်င္မႈထက္ ႏွလုံးသားနာက်င္မႈက ပို၍ဆိုး႐ြားေနသည္။
ကိုက္ခဲမႈေၾကာင့္ ေပၚလာသည့္အရာေလးကို ၾကည့္ရင္း မေက်နပ္ႏိုင္စြာ ဈာန္ေရာင္ခ ထိုေနရာကိုပင္ ျပန္၍ဖိကပ္နမ္းရႈိက္လိုက္ၿပီး က်န္လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ထိုလူရဲ႕ရွပ္အက်ီၾကယ္သီးေတြကို ဆြဲျဖဳတ္လိုက္သည္။
" အ့ ! နာ ... နာတယ္ ... မလုပ္နဲ႔ ... "
လည္တိုင္ထက္က နာက်င္မႈက တစထက္တစပိုမိုတိုးပြားလာလ်က္ရွိေနၿပီး မခ်ိမဆံ့ခံစားေနရသည္။ ထိုစဥ္ ရင္ဘတ္ပိုင္းဆီမွ လစ္ဟာမႈတစ္ခ်ိဳ႕ကို ေလးဆက္ သတိျပဳမိလိုက္ခ်ိန္မွာ ၾကယ္သီးသုံးလုံးျပဳတ္ထြက္သြားၿပီျဖစ္သည္။
မေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ နာက်င္မႈတို႔ေနရာတြင္ ထိတ္လန႔္မႈ၊ ေၾကာက္လန႔္မႈတို႔က အစားဝင္ယူလာသျဖင့္ လည္တိုင္ထက္မွ အနမ္းေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ်ေရွာင္ရွားကာ ခ်ဳပ္ကိုင္ခံထားရသည့္လက္ႏွစ္ဖက္ကို ရွိသမွ်အားကုန္သုံးကာ ႐ုန္းထြက္လိုက္သည္။
လက္ႏွစ္ဖက္လြတ္ထြက္သြားခ်ိန္မွာ ေရွ႕ကလူကို တြန္းထုတ္လိုက္ၿပီး အခန္းထဲကမွ ထြက္ေျပးဖို႔ႀကံ႐ြယ္လိုက္ေသာ္ျငား ဈာန္က ေလးဆက္ကို ခါးကေန ဆြဲဖက္ကာ နံရံႏွင့္ ပို၍ပင္ ဖိကပ္လာသည့္အျပင္ အရာအားလုံးက ဈာန္ရဲ႕ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ ျပန္လည္ေရာက္ရွိသြားသည္။
မ်က္ႏွာႏွစ္ခုက နမ္းမတတ္ထိစပ္လုနီးပါးျဖစ္ေနခဲ့ၿပီး ၾကားလိုက္ရသည္က
" ကြၽန္ေတာ္ ဒီေန႔ ခင္မ်ားကို ရေအာင္ယူမွာ "
ႀကိမ္းဝါးသံမမည္၊ ၿခိမ္းေခ်ာက္သံမမည္ေသာ ဩရွရွအသံက ေလးဆက္ရဲ႕အၾကားအာ႐ုံထဲ မိုးႀကိဳးပစ္ခ်လိုက္သလို စူးရွစြာတိုးဝင္လာသည္။
အဲဒီေနာက္ စ်ာန႔္ရဲ႕လက္တို႔က ေလးဆက္ ဝတ္ထားသည့္ရွပ္အက်ီကို ပခုံး႐ိုးေတြေပၚသည့္အထိ ဆြဲခ်လိုက္ကာ ညႇပ္႐ိုးတစ္ေလွ်ာက္ မြတ္သိပ္သည့္အနမ္းတို႔က တဖန္ျပန္လည္စတင္လာသည္။
" မ ... မလုပ္နဲ႔ ... "
ခုနကထက္ ပိုၿပီးၾကမ္းတမ္းလာသည့္ အနမ္းေတြ ...
ႏူးညံ့မႈအနည္းငယ္မွ်ပင္ မပါဝင္သည့္အနမ္းေတြ ...
ေရေတြစိုထားသျဖင့္ ႏူးအိေနသည့္အသားအရည္တို႔က ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းနမ္းရႈိက္ခံလိုက္တိုင္း နီရဲကုန္၏။
" မလုပ္နဲ႔ ... ေတာ္ပါေတာ့ ... ေတာင္းပန္ပါတယ္ ... ငါ့ကို ... ငါ့ကို အဲ့လိုမဆက္ဆံပါနဲ႔ "
တိုးတိမ္လြန္းလွသည့္ အသံေလးထြက္ေပၚလာၿပီးေနာက္ အင္အားတစ္စက္မွ မရွိေတာ့သည့္ဟန္ ႐ုန္းကန္ေနသည့္ ကိုယ္လုံးေလးက ၿငိမ္က်သြားၿပီး မ်က္ဝန္းေထာင့္စြန္းကေန မ်က္ရည္ေလးတစ္စက္ေႂကြလြင့္သြားသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ထိုအျခင္းအရာကို ျမင္လိုက္ရသည့္အခိုက္အတန႔္မွာ အနမ္းေတြေရာ လႈပ္ရွားမႈေတြေရာ အကုန္ရပ္တန႔္သြားခဲ့သည္။
ကိုယ္ခ်င္းခြာလိုက္ေတာ့ ယိုင္နဲ႔ေနသည့္ကိုယ္လုံးေလးက နံရံေပၚမွီလ်က္ သံမံတလင္းေပၚ ထိုင္လ်က္ေလးျပဳတ္က်သြားသည္။ ေအာင့္တက္လာသည့္ႏွလုံးသားတစ္ေနရာက ဆိုးဝါးလြန္းလွသျဖင့္ ေလးဆက္ရဲ႕တစ္ကိုယ္လုံးက တုန္ရီေနသည္။
ျပဳတ္ထြက္ေနသည့္ ရွပ္အက်ီကို လက္ျဖင့္ တင္းတင္းေစ့ထားရင္း ႏွလုံးသားေနရာကို ဖိကာ အသက္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းရွဴသြင္းေနရသည့္လူကိုၾကည့္ရင္း ဈာန္ေရာင္ခမွာလည္း တစ္ေယာက္တည္းကမာၻပ်က္ေနရသည္။
ဒီလူသားရဲ႕မျမင္ခ်င္ဆုံးပုံစံကို ျမင္ေနရသည္က ႐ူးသြပ္ခ်င္စရာေကာင္းလွသည္။
ထိုကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္မွာ သူ႔ေၾကာင့္ဆိုသည့္အသိကလည္း ဆိုး႐ြားလွသည္။
ေအးစက္ျဖဴေဖ်ာ့ေနသည့္ခႏၶာကိုယ္ေလးကို ေထြးေပြ႕ေပးခ်င္ေသာ္ျငား ...
မ်က္ရည္ေတြက်ဆင္းေနသည့္လူအား ႏွစ္သိမ့္ေပးခ်င္ေသာ္ျငား ...
ႏွလုံးသားထဲမွာေတာ့ ေမးခြန္းစကားလုံးေတြက ပြထေနခဲ့သည္။
" ဘာလို႔လဲ ... ဘာလို႔ အဲ့လိုလုပ္ခဲ့ရတာလဲ ... ဘာလို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို တျခားသူလက္ထဲ စြန႔္ပစ္ခဲ့တာလဲ "
ဘာတစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျဖသည့္လူကို ၾကည့္ေနရင္း ဝမ္းနည္းမႈနဲ႔အတူ ေဒါသေတြက ကပ္ပါလာသည္။ သံမံတလင္းေပၚကလူကို ေကာ္လံကေန ဆြဲမလိုက္ေတာ့လည္း ဆြဲမသည့္အတိုင္း မတုန္မလႈပ္ပါလာသည္။
" ေမးေနတာကို ေျဖေလ ေလးဆက္ရိပ္သြင္ ... ခင္မ်ား အေနလား "
ျငင္းလိုက္ေလ ...
ငါ လုပ္ခိုင္းတာမဟုတ္ဘူးလို႔ ျငင္းလိုက္ေလ ...
ကြၽန္ေတာ္ ၾကားခ်င္ေနတာ အဲ့စကားလုံးေတြမွန္း ခင္မ်ား သိရက္သားနဲ႔ ဘာလို႔တိတ္ေနတာလဲ ...
တာရာလင္းကို အကူအညီေတာင္းတဲ့ထဲမွာ အဲ့အနမ္းေတြ မပါဘူးလို႔ ျငင္းပစ္လိုက္ေလ ... ေလးဆက္ရိပ္သြင္ ...
ခင္မ်ား ဘာကိုေၾကာက္ေနတာလဲ ...
ဘာလို႔ အခုထိ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာေသးတာလဲ ...
ျဖဴေဖ်ာ့ေနသည့္မ်က္ႏွာေလးကို ေငးၾကည့္ေနရင္း အေတြးေတြက ေဘာင္ဘင္႐ိုက္ခတ္ေနသည္။ အမွန္ေတာ့ သူ ေၾကာက္ေနတာျဖစ္သည္။
ဟုတ္တယ္လို႔ ဝန္ခံလိုက္မွာကို ေၾကာက္ေနတာ ...
တကယ္ႀကီး စြန႔္ပစ္ခံလိုက္မွာကို ေၾကာက္ေနတာ ...
ဒီလူသားဆီက စြန႔္ပစ္ခံလိုက္ရေၾကာင္း နားနဲ႔ဆတ္ဆတ္ၾကားရမွာကို ေၾကာက္ေနတာ ...
ထိုစဥ္ သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္လာသည့္ မ်က္ခမ္းစပ္ေတြရဲတြတ္ေနသည့္မ်က္ဝန္းတစ္စုံ။
အဲဒီမ်က္ဝန္းေတြကို ျမင္ျမင္ခ်င္း ဈာန္ေရာင္ခ လိပ္ျပာလြင့္မတတ္ ထိတ္လန႔္သြားသည္။
ဒီအၾကည့္ေတြကို သူ သိသည္။
အရာရာကို ဆုံးျဖတ္ထားၿပီးသည့္ အၾကည့္မ်ိဳး ...
ျပတ္သားေတာ့မည့္ အၾကည့္မ်ိဳး ...
ရက္စက္ေတာ့မည့္ အၾကည့္မ်ိဳး ...
ဒီလူ႔ထံမွ ထြက္ေပၚလာမည့္ စကားလုံးေတြကို သူ တကယ္နားမေထာင္ရဲေတာ့ေပ။
ေမးခဲ့မိသည့္ ေမးခြန္းေတြအားလုံးကို ျပန္႐ုတ္သိမ္းပစ္လိုက္ခ်င္သည္။
သူ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္ရင္ အရာအားလုံးက အရင္အတိုင္းပဲ ရွိေနဦးမွာမလား ...
ဟင့္အင္း ... မေျဖနဲ႔ေတာ့ ... မေျဖနဲ႔ ...
" ဟုတ္တယ္ ... ငါ လုပ္ခိုင္းခဲ့တာ ... တာရာလင္း လုပ္ခဲ့သမွ်ကိစၥတိုင္းက ငါ လုပ္ခိုင္းခဲ့တာခ်ည္းပဲ "
ေကာ္လံကို ဆြဲကိုင္ထားသည့္လက္တို႔က ေျပေလ်ာ့သြားသည္။ ဈာန္ေရာင္ခ ထိုစကားမ်ားကို မယုံၾကည္ႏိုင္စြာျဖင့္ အေနာက္ကို ေျခတစ္လွမ္းဆုတ္သြားၿပီး
" ဘာလို႔လဲ ... ခင္မ်ား ဘာလို႔ ဒီလိုလုပ္ရတာလဲ ... ခုနကထိ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ဆက္ဆံေရးေတြက ေကာင္းေနေသးတာေလ ... ဘာလို႔လဲ ... ဘာလို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဒီေလာက္ထိ ရက္စက္ရတာလဲ "
" မလိုခ်င္ေတာ့လို႔ ... "
" ဘာေျပာတယ္ ! "
ေလးဆက္ ဒီကေလးကို ရက္ရက္စက္စက္စကားေတြ ေျပာလိုက္မိသည္။ စကားတစ္ခြန္းေျပာထြက္ဖို႔အေရး လူက မနည္းအားယူေနရသည္။ ကိစၥအားလုံးကို အျမန္ၿပီးျပတ္ေစခ်င္သည့္ စိတ္ေဇာေၾကာင့္သာ ေလးဆက္ အခုထိ အ႐ုပ္က်ိဳးျပတ္မျဖစ္ေသးျခင္းျဖစ္သည္။
မုန္းလိုက္ေတာ့ ဈာန္ ...
မင္း ငါ့ကို မုန္းလိုက္ေတာ့ ...
မင္း ငါ့ကိုခ်စ္ေနမွာထက္စာရင္ မုန္းသြားမွာကို ငါ ပိုလိုလားတယ္ ...
" တစ္ခ်ိန္လုံး မင္း ငါ့ကို လိုက္တြယ္ကပ္ေနတာႀကီးကို မလိုခ်င္လို႔ ... ငါ့အနားမွာ မင္းရွိေနရင္ ငါ ေသမလိုစိတ္ဆင္းရဲရလို႔ ... အဲဒါကို မင္း သိရဲ႕လား ... ရပ္လိုက္ပါေတာ့ ... ငါလည္း ဒီလိုအေျခအေနႀကီးကို အရမ္းစိတ္ကုန္ေနၿပီ ဈာန္ "
" ခင္မ်ားပါးစပ္ကို ပိတ္ထားလိုက္ေတာ့ "
ဈာန္ေရာင္ခ ယူႀကဳံးမရျဖစ္စြာ ေအာ္ဟစ္ပစ္လိုက္သည္။
ဒီလူက ဘာလို႔ အရမ္းရက္စက္ရတာလဲ ...
ဘာလို႔မ်ား နာက်င္ေစမဲ့စကားေတြကို ေျပာရက္ရတာလဲ ...
" ငါ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ... ငါ့ကို စြန႔္လႊတ္လိုက္ပါေတာ့ ... ေမ့ပစ္လိုက္ပါေတာ့ ... မင္းနဲ႔ငါ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏိုင္ဘူးေလ ဈာန္ရယ္ "
" ခင္မ်ားပါးစပ္ကို ပိတ္ထားလိုက္လို႔ ေျပာေနတယ္ေလ ေလးဆက္ရိပ္သြင္ ... ခင္မ်ား နားကန္းေနလား "
ဈာန္ေရာင္ခ ဒီလူရဲ႕ပခုံးႏွစ္ဖက္ကို ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ၿပီး ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းဆြဲခါမိလိုက္သည္။
" အား ! ဈာန္ ! "
" ကြၽန္ေတာ္ ခင္မ်ားနဲ႔နီးစပ္ႏိုင္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္ထိ ႀကိဳးစားခဲ့ရလဲဆိုတာကို ခင္မ်ား မသိဘူး ... ခင္မ်ားကို ခ်စ္လြန္းလို႔ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ေစာင့္ခဲ့တယ္ ... ခင္မ်ားအေၾကာင္း အကုန္သိေနလို႔ အရာအားလုံးကို ကြၽန္ေတာ္ သည္းခံခဲ့တယ္ ... ကြၽန္ေတာ့္ကို မစြန႔္ပစ္ပါနဲ႔လို႔လည္း ေျပာခဲ့ဖူးတယ္ ... အခုေတာ့ ခင္မ်ားက ကြၽန္ေတာ့္ကို တကယ္ႀကီးစြန႔္ပစ္လိုက္ၿပီပဲ "
အဲဒီေနာက္ ဒီလူရဲ႕ေမး႐ိုးကို အားႏွင့္ညႇစ္ကိုင္ကာ ဆြဲေမာ့လိုက္ၿပီး
" ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းအလိုလိုက္ထားလို႔ ခင္မ်ားက ေရာင့္တက္ေနတာပဲ ေလးဆက္ရိပ္သြင္ ... ခင္မ်ားက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘာထင္ေနလဲ ... စြန႔္ပစ္ခ်င္တိုင္း စြန႔္ပစ္ ... ထားခ်င္တိုင္း ထားသြားလို႔ရေအာင္ ကြၽန္ေတာ္က အ႐ုပ္မဟုတ္ဘူး "
" ဈာန္ ငါ ... "
" ခင္မ်ား ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲက ဘယ္ေတာ့မွ ေျပးလြတ္မွာမဟုတ္ဘူး ေလးဆက္ရိပ္သြင္ "
ဒီအေျခအေနကို ေရွ႕ဆက္မတိုးခ်င္ေတာ့ေသာေၾကာင့္ ပခုံးေတြကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္လက္တို႔ကို လႊတ္လိုက္ၿပီး ေက်ာခိုင္းကာ ထြက္သြားေတာ့မည္အလုပ္
" ငါ မင္းကို မခ်စ္ဘူး ဈာန္ ... ဘယ္ေတာ့မွလည္း ခ်စ္လာမွာမဟုတ္ဘူး ... အဲဒါေၾကာင့္ အခုကတည္းက လက္ေလ်ာ့လိုက္ပါေတာ့ "
ဒုန္း ! ဝုန္း !
ဈာန္ေရာင္ခ ေဒါသထြက္ထြက္နဲ႔ အနီးအနားမွာ ရွိေနသည့္ထိုင္ခုံေတြကို ေဆာင့္ကန္ပစ္လိုက္သည္။
" ေတာက္ ! "
ဝုန္းဒိုင္းႀကဲကာ ထြက္ခြာသြားသူ၏ေနာက္ေက်ာျပင္ကို ၾကည့္ေနရင္း ေလးဆက္ရဲ႕အၾကည့္ေတြက ေဝဝါးလာသည္။ ဘာတစ္ခုကိုမွ ကြဲကြဲျပားျပားမျမင္ႏိုင္ေတာ့သည္အထိ မ်က္ရည္ေတြက ထပ္မံစီးဆင္းလာျပန္သည္။
မုန္းလိုက္တာ ... ဒီမ်က္ရည္ေတြကို ...
❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️
ကေလးကို သူ႔အိမ္က လာႀကိဳသြားသျဖင့္ ကခုန္ေနသည့္လူေတြၾကားထဲမွာ ျမတ္သူတစ္ေယာက္တည္း ေယာင္လည္လည္ျဖစ္ေနသည္။ ေနာင္ခန႔္၊ ေမျမတ္ႏွင့္ ဥဥတို႔ရွိရာလည္း မသြားခ်င္ေတာ့သျဖင့္ LRC ေရွ႕က အုတ္ခုံတန္းမွာ ဝင္ထိုင္ကာ ျမဴးတူးေနသည့္လူအုပ္ႀကီးအား ရည္႐ြယ္ခ်က္ကင္းမဲ့စြာ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
ဟူး ! ဘာလို႔မွန္းမသိဘဲ စိတ္ေတြ ေလးလံလိုက္တာ ...
ထိုစဥ္
Phone Ringing ...
ဖုန္းဆက္သူမွာ ေလးဆက္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ျမတ္သူ အလ်င္စလို ဖုန္းကိုင္လိုက္သည္။
" ဟဲလို ... ေလးဆက္ ... မင္း အခု ဘယ္မွာလဲ ... အဆင္ေျပရဲ႕လား "
" ဟဲလို ... ေလးဆက္ ... "
" ေလးဆက္ မင္း အဆင္ေျပရဲ႕လား "
သူ႔ဘက္က တရဆက္ေမးေနေသာ္ျငား တစ္ဖက္ေခၚဆိုသူမွ အပ္က်သံေလးေတာင္ မၾကားရသျဖင့္ ျမတ္သူရဲ႕စိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြက ပိုမိုျပင္းထန္လာခဲ့သည္။
" ေလးဆက္ ! "
" ျမတ္ ... ျမတ္သူ "
တုန္ယင္ေနသည့္ အသံတိုးတိုးေလးက ထြက္လာသျဖင့္ ျမတ္သူ အာ႐ုံစိုက္ကာ နားေထာင္လိုက္သည္။
" NB ေလးလႊာကို လာခဲ့ေပးပါလား "
ခုနေလးတင္ COE ဒုတိယထပ္မွာ ရွိေနသည့္လူက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး NB ေလးလႊာကို ေရာက္သြားရတာလဲ ...
က်စ္ ! ခုခ်ိန္မွာ ဒါေတြ ေတြးမေနနဲ႔ေတာ့ ... အေရးႀကီးတာ ေလးဆက္ရွိတဲ့ေနရာကို အျမန္သြားဖို႔ပဲ ...
" ေအး ေအး ... ငါ အခုခ်က္ခ်င္းလာေနၿပီေနာ္ ေလးဆက္ ... ခဏေလးပဲ ေစာင့္ ... "
ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ ျမတ္သူရဲ႕အၾကည့္က မ်ားျပားလွသည့္ လူအုပ္ႀကီးထံသို႔ေရာက္ရွိသြားသည္။ ယခု ျမတ္သူ ထိုင္ေနသည့္ LRC ႏွင့္ ေလးဆက္ ရွိေနသည့္ NB ေဆာင္သည္ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ေတာင္ႏွင့္ ေျမာက္လိုပင္။
လူအုပ္ႀကီးၾကားထဲမွ ျဖတ္သန္းသြားရမည့္အေရးကို ေတြးကာ ေခြၽးျပန္လာသျဖင့္ COE ေဆာင္ေလးလႊာကေနတဆင့္ EB ေဆာင္ ၊ EB ေဆာင္ကေနမွ NB ေဆာင္သို႔ သြားရန္ႀကံ႐ြယ္လိုက္သည္။
ေလးဆက္ မေကာင္းတာတစ္ခုခုျဖစ္ေနၿပီဆိုသည့္ စိတ္အေတြးေၾကာင့္ ေလွကားေတြကို ဘယ္လိုေက်ာ္ခြတက္မိမွန္းမသိဘဲ အခ်ိန္တိုအတြင္း NB ေဆာင္သို႔ ေရာက္ရွိသြားသည္။ NB ေဆာင္ ေလးလႊာရွိ အခန္းေတြကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခုလိုက္ရွာၾကည့္ရင္း ေနာက္ဆုံး ေလးဆက္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည့္အခန္းက NB 405 ။
သံမံတလင္းေပၚမွာ ထိုင္ေနကာ ဒူးေခါင္းႏွစ္ခုကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ပိုက္ထားၿပီး ေခါင္းကိုပါ ငုံ႔ခ်ထားသည့္ေလးဆက္၏ပုံစံက ျမတ္သူ၏ခန႔္မွန္းခ်က္ကို အတည္ျပဳေပးလိုက္သေယာင္။
ျမတ္သူ ေျခသံဖြဖြနင္းကာ အခန္းထဲကို ဝင္လာလိုက္ၿပီး ေလးဆက္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။
" ေလးဆက္ "
ပခုံးကို ခပ္ဖြဖြပုတ္ကာ ေခၚလိုက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းေမာ့ၾကည့္လာသည့္ ေလးဆက္ကိုၾကည့္ရင္း ျမတ္သူ ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ မဟႏိုင္ေတာ့ဘဲ ၾကက္ေသေသသြားသည္။
" ေလးဆက္ ! မင္း ! "
ေစာနကထိ အေကာင္းပတိအတိုင္း ရွိေနသည့္လူက အခုက်ေတာ့ ...
ယခု ျမတ္သူ ျမင္ေနရသည့္ ေလးဆက္၏ပုံစံက တကယ့္ကို ဆိုးဆိုး႐ြား႐ြားပင္။ ဘယ္ေလာက္ထိ ငိုထားမွန္းမသိ မ်က္ဝန္းေတြက မို႔အစ္ကာ နီရဲေနသည္။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးေသြးမရွိေတာ့သလို ျဖဴေဖ်ာ့ေနၿပီး ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းသားက အကိုက္ခံထားရသလို ေသြးထြက္ေနသည္။
ေနာက္ထပ္ ျမတ္သူ သတိထားမိသြားသည္က ေလးဆက္ဝတ္ထားသည့္ရွပ္အက်ီျဖစ္သည္။ ၾကယ္သီးတစ္ခ်ိဳ႕ျပဳတ္ထြက္ေနေသာေၾကာင့္ ရင္ဘတ္ပိုင္းေနရာက အနည္းငယ္ဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္ေနသည္။
ျမတ္သူ တစ္စုံတစ္ခုကို သံသယျဖစ္လာသျဖင့္ ေလးဆက္ရဲ႕လည္ပင္းကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နီရဲေနသည့္အကြက္ေတြက လည္တိုင္ကေန ညႇပ္႐ိုးအထိ ေနရာလပ္မက်န္ေအာင္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။
ေလးဆက္၏ပုံစံကို ၾကည့္လိုက္သည္ႏွင့္ ျမတ္သူ အရာအားလုံးကို နားလည္သေဘာေပါက္သြားၿပီး သက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။
ဒါေပမဲ့လည္း ဒီေလာက္ထိ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းလုပ္စရာလားကြာ ...
သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကို အခုလိုပုံစံမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ေသာင္းက်န္းသြားသည့္ ဈာန္ေရာင္ခအား ျမတ္သူ အသံတိတ္ဆဲေရးလိုက္သည္။
" ေလးဆက္ မင္း အဆင္ေျပရဲ႕လား "
" ငါ ... ငါ အဆင္ေျပပါတယ္ "
အဆင္ေျပတယ္လို႔သာ ေျပာေနေပမဲ့ ေလးဆက္ရဲ႕ပုံစံက ဘယ္လိုမွ အဆင္ေျပေနသည့္ပုံမေပါက္။
" ငါလုပ္တာ မွန္ရဲ႕လား ျမတ္သူ "
ဒီေန႔တစ္ေန႔တည္းမွာပင္ ထိုေမးခြန္းကို ထပ္ခါတလဲလဲ ေမးေနသည္။ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ျမတ္သူ ဘာတစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျဖမိ။
" ဒီအေျခအေနႀကီးကို ငါ အရမ္းပင္ပန္းေနၿပီ ... ငါ တကယ္ပင္ပန္းေနၿပီ "
" မင္း အဆင္ေျပမွာပါ ... အရာအားလုံး အဆင္ေျပသြားမွာပါ "
ေလးဆက္အတြက္ ျမတ္သူလုပ္ေပးႏိုင္သည့္ တစ္ခုတည္းေသာအရာမွာ ႏွစ္သိမ့္ေပးျခင္းသာျဖစ္သည္။
တစ္ေန႔ေန႔မွာ ေလးဆက္လည္း သူ႔ကိုယ္ပိုင္ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈကို ရွာေတြ႕ႏိုင္ပါေစလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရင္း ... ။
10:17 A.M
25.1.2021 ( Monday )