အခ်ိန္ေတြ တစ္ရက္ၿပီး တစ္ရက္ကုန္လြန္လာခဲ့သည္။
ေအးျမတဲ့ဒီဇင္ဘာလကေန စတင္လာခဲ့သည့္ ခံစားခ်က္အရႈပ္အေထြးႀကီးက ပူျပင္းသည့္ေဖေဖာ္ဝါရီလထိတိုင္ မေပ်ာက္ျပယ္သြားေသး။
မသိရင္ အရာရာတိုင္းဟာ ပုံမွန္အတိုင္းေနသားက်ေနသလိုပင္။
တကယ္ေတာ့ မတူေတာ့ဘူး ... အရာအားလုံးက တျဖည္းျဖည္းေျပာင္းလဲေနၿပီ ...
ခံစားခ်က္ေတြေရာ ... အျပဳအမူေတြေရာက တစ္ဆင့္ခ်င္းစီ ... တစ္လွမ္းခ်င္းစီ ...
ထိန္းခ်ဳပ္မရတဲ့ႏွလုံးသားကိုပဲ အျပစ္တင္ရမလား ...
မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလို႔မရတဲ့ အသိစိတ္ကိုပဲ ေမးခြန္းထုတ္ရမလား ...
ရႈပ္ေထြးမႈေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆုံး ရွင္းထုတ္ပစ္ခ်င္ေပမဲ့ အဲဒီရႈပ္ေထြးမႈကပဲ လူတစ္ကိုယ္လုံးကို ရစ္ပတ္ဝါးၿမိဳေနတာ ...
ခံရခက္တယ္ ... ေနရခက္တယ္ ...
ႀကဳံဖူးၾကလား ...
ဘယ္ေလာက္ပဲ ေသလုမတတ္ႀကိဳးစားခဲ့ပါေစ လိုခ်င္တဲ့အက်ိဳးဆက္ကို ရမလာဘဲ ႀကိဳးစားမႈေတြက သဲထဲေရသြန္ျဖစ္သြားသလိုမ်ိဳး ...
ဘယ္ေလာက္ပဲ ႏွင္ထုတ္ေနပါေစ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းနီးစပ္လာတဲ့ႏွလုံးသားကို ယူႀကဳံးမရျဖစ္စြာနဲ႔ ဒီတိုင္းလက္ပိုက္ၾကည့္ေနရတဲ့အျဖစ္မ်ိဳး ...
အခ်ိန္ေတြၾကာလာေလ နားလည္မႈေတြ တိုးပြားလာေလ ...
ပိုနီးစပ္လာေလ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးေတြ ပိုတင္းလာေလ ...
မျဖစ္သင့္ေတာ့ဘူး ဈာန္ရယ္ ...
ဒီလိုမျပတ္မသားအေျခအေနမ်ိဳးမွာ ငါ တကယ္ မရပ္တည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ...
မင္းလည္း နာက်င္ရသလို တစ္ဖက္မွာ ငါလည္း ေၾကကြဲရတယ္ ...
မင္း သူ႔ကို ေက်ာ္လို႔မရဘူး ...
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ငါ့ႏွလုံးသားမ်က္ႏွာျပင္ထက္မွာ အေျခခိုင္ခိုင္ေက်ာက္ခ်လာတဲ့သူ႔ကို မင္း ဘယ္လိုမွ ေက်ာ္လို႔မရဘူး ကေလးရယ္ ...
အဲဒါေၾကာင့္လည္း သူနဲ႔ယွဥ္လိုက္ရင္ မင္းက ငါ့ရဲ႕ပထမဦးစားေပး ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ...
အားနာတယ္ ... ကေလး ...
ဒါက မင္းအတြက္ ငါ ေဖာ္ျပႏိုင္တဲ့ တစ္ခြန္းတည္းေသာ စကားပဲ ...
မင္းအခ်စ္ေတြ အကုန္လုံးကို ငါ့ကို ေပးခဲ့တဲ့အတြက္ အားနာတယ္ ...
အဲဒီအခ်စ္ေတြကို ျပန္မတုံ႔ျပန္ႏိုင္တဲ့အတြက္ အားနာတယ္ ...
ငါ့အတြက္ မင္း လုပ္ေပးခဲ့သမွ် အရာအားလုံးအတြက္ အားနာတယ္ ...
ငါ မင္းကို တကယ္အားနာတယ္ ဈာန္ရယ္ ...
❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️
ေဖေဖာ္ဝါရီလကုန္ခါနီး ည၁၀နာရီခန႔္အခ်ိန္ ...
ေႏြရာသီကို ျပန္လည္အစျပဳလာၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ နဂိုကတည္းကတည္းက ပူျပင္းမႈေတြသာ ႀကီးစိုးေနသည့္ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ပို၍ပင္ အပူေပၚ အပူဆင့္ေနေတာ့သည္။
အပူဒဏ္ေၾကာင့္ လူက အိပ္တစ္ဝက္ ႏိုးတစ္ဝက္ ...
ျပတင္းေပါက္မွ ေလတျဖဴးျဖဴးတိုက္ေသာ္ျငား ထင္သေလာက္ အရာမေရာက္ရွာ။
ထိုစဥ္ ...
Phone Ringing …
ဖုန္းသံထျမည္လာသျဖင့္ အစကတည္းက အိပ္လို႔မရျဖစ္ေနသည့္ေလးဆက္ရဲ႕လက္က ကုတင္ေဘးနားက စားပြဲေပၚရွိဖုန္းထံ အလိုလိုေရာက္သြားသည္။
“ ဟဲလို ”
ေခၚဆိုသူနာမည္ကိုေတာင္ ၾကည့္မေနေတာ့ဘဲ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
“ ေဟ့ေကာင္ ! ေလးဆက္ေရ ... တကယ့္ကြိဳင္အႀကီးႀကီးတက္ေနၿပီဟ ... လုံးဝကို မိုးမီးေလာင္ေနၿပီ ”
က်ယ္ေလာင္လြန္းလွသည့္ျမတ္သူရဲ႕အသံက ေလးဆက္ရဲ႕နားစည္ကို အင္မတန္ထိခ်က္ျပင္းစြာ ႐ိုက္ခတ္သြားသျဖင့္ လူက အိပ္ရာေပၚမွာ လွဲေနရာကေန ကုန္း႐ုန္းထထိုင္လိုက္သည္။
“ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ”
“ ျပႆနာေတြက တန္းစီေနတာပဲ ေဟ့ေကာင္ေရ ... မင္း အခု လိုင္းေပၚျမန္ျမန္တက္ခဲ့လိုက္ ... ငါ မင္းကို လင့္ပို႔ေပးထားမယ္ ... ျမန္ျမန္လုပ္ေနာ္ ... လိုင္းေပၚမွာ ငါတို႔အားလုံး ရွိတယ္ ”
ျမတ္သူက စကားကို ခပ္သြက္သြက္ေျပာၿပီး ဖုန္းခ်သြားေလသည္။ ဘာတစ္ခုကိုမွ နားမလည္လိုက္ဘဲ ေၾကာင္အစြာ ခပ္ငိုင္ငိုင္က်န္ရစ္ခဲ့သူကေတာ့ ေလးဆက္ပင္။
အဲဒီေနာက္ ျမတ္သူေျပာသည့္အတိုင္း လိုင္းေပၚတက္ခဲ့လိုက္ေတာ့ ေလးဆက္တို႔ Group Chat ထဲမွ တန္းစီတက္လာေသာ မက္ေဆ့ခ္်မ်ား။ အရင္ဆုံး ထိုစာမ်ားကို မဖတ္ေသးဘဲ ျမတ္သူ ေနာက္ဆုံးပို႔ေပးထားသည့္လင့္ထဲကို ဝင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတြ႕လိုက္ရသည္က
“ ဒါ ... ဒါေတြက ဘာေတြလဲ ... ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ... ဒါေတြက ... ဘာေတြျဖစ္ကုန္တာလဲ ”
လင့္ထဲ ဝင္ဝင္ခ်င္း ေတြ႕လိုက္ရသည့္ဓာတ္ပုံေတြေၾကာင့္ ေလးဆက္ ထိတ္လန႔္သြားကာ လက္ထဲရွိဖုန္းက လြတ္က်လုမတတ္။
ဒီဓာတ္ပုံေတြက ... ဒီဓာတ္ပုံေတြက ေက်ာင္းေမြးေန႔ပြဲတုန္းက ပုံေတြမဟုတ္လား ...
ဘာဂါအစြန္းႏွစ္ဖက္ကို ႏွစ္ေယာက္သား ကိုက္မိေနသည့္ပုံ၊ ဈာန႔္ရဲ႕ပါးျပင္ေပၚ သူ႔လက္ဖဝါးက ေရာက္ေနပုံ၊ ေနာက္ဆုံးပုံက သူ႔ရဲ႕လက္ေကာက္ဝတ္ကို ဈာန္က နမ္းရႈိက္ေနသည့္ပုံျဖစ္သည္။
ဒီပုံေတြက ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ လိုင္းေပၚျပန႔္ေနရတာလဲ ...
ေခါင္းထဲမွာ တဝီဝီႏွင့္ ေမးခြန္းေတြက အထပ္လိုက္။
ထိုပုံေတြေအာက္မွာ ေရးထားသည့္ ရာႏွင့္ခ်ီသည့္ ေကာမန႔္ေတြကို အၾကည့္က အလိုလိုေရာက္သြားမိေတာ့ ရင္ဘတ္ထဲမွာ ေအာင့္ခနဲ။
“ ဈာန္ေရာင္ခက ဘာသေဘာလဲ ... ေဖာက္ျပန္ေနတာလား ”
“ ငါတို႔တာရာေလး မသိေအာင္ သူက ေနာက္မီးလင္းေနတယ္ေပါ့ ”
“ ဟိုလူက ေနာက္ေက်ာပုံပဲ ပါေတာ့ မ်က္ႏွာေသခ်ာမျမင္ရဘူး ”
“ ဈာန္ေရာင္ခက မထင္ရဘူးဟယ္ ... ႐ုပ္ေလး ေခ်ာသေလာက္ အက်င့္မေကာင္းလိုက္တာ ”
“ အဲဒါေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္ကို ႐ုပ္ရွည္နဲ႔ဆုံးျဖတ္လို႔မရဘူးလို႔ လူႀကီးေတြက ေျပာၾကတာကိုး ”
“ ႐ုပ္ေခ်ာလည္း အက်င့္မေကာင္းရင္ ဆဲရမွာပဲ ... တာရာေလးမွာ ဘာအျပစ္ရွိလို႔လဲ ... ဒီေလာက္ထိ ရက္ရက္စက္လုပ္စရာလိုလို႔လား ... ၿခံခုန္တဲ့ေကာင္ ... ”
“ နမ္းေနတဲ့ပုံကို ၾကည့္စမ္း ... ဈာန္ေရာင္ခက ေလွနံႏွစ္ဖက္နင္းေနတဲ့လူပဲ ... ယုတ္မာလိုက္တာ ”
“ ဟိုလူကလည္းေနာ္ သူမ်ားရည္းစားကိုမွ ေၾကာင္ေတာင္ႏႈိက္ေနတာ ... အရွက္မရွိဘူးလား ... ဒင္းက တာရာေလးေလာက္ေတာင္ အဆင့္ရွိလို႔လား ... ဈာန္ေရာင္ခ ႐ုပ္ေခ်ာ ခ်မ္းသာမွန္းသိလို႔ သက္သက္စႏႈိက္ေၾကာ္တာ ေနမွာ ... အက်င့္မေကာင္းတဲ့ေကာင္ ... အခုဆို တာရာေလး အရမ္းဝမ္းနည္းေနေလာက္ၿပီ ”
“ ဟဲ့ ! ဟဲ့ ! အဲ့ဒါ LRC 102 ဈာန္ေရာင္ခ ခဏခဏသြားေနတဲ့အဂၤလိပ္ဒီပလိုမာတန္းမဟုတ္ဘူးလား ... ဒါဆို အဲ့လူကလည္း အဂၤလိပ္ဒီပလိုမာတန္းကပဲေပါ့ ”
“ ဒါဆို ဈာန္ေရာင္ခ အဲ့ကို သြားသြားေနတာ ဒီလူေၾကာင့္ေပါ့ ... မေကာင္းတဲ့ေကာင္ ... ဒင္းလူက ငါတို႔တာရာေလးထက္ ဘယ္နားက သာေနလို႔လဲ ... တာရာေလး စိတ္ညစ္ရသလို သူတို႔လည္း ေပ်ာ္႐ႊင္ရမွာမဟုတ္ဘူး ”
“ ဈာန္ေရာင္ခက အယုတ္တမာပဲ ”
ဆိုး႐ြားသည္ထက္ တစတစပိုမိုဆိုး႐ြားလာေသာ ေကာမန႔္မ်ားကို ဖတ္ေနရင္း လက္က တဆတ္ဆတ္တုန္ရင္လာသည္။
မဟုတ္ဘူးေလ ... ဟင့္အင္း ... အဲ့လိုမဟုတ္ဘူး ...
အခု ဘာေတြျဖစ္ကုန္တာလဲ ...
စိတ္အေတြးေတြက ဘယ္လိုမွလိုက္မမွီေအာင္ တစစီလြင့္ေမ်ာေနၾကသည္။ ရင္ထဲက အပူလႈိင္းေတြက ထႂကြေသာင္းက်န္းေနၾက၍ လူက ေနမထိထိုင္မသာ။ နဖူးေျပေျပထက္မွာ ေခြၽးစေလးေတြ တြဲလဲခိုေနၿပီး ေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္ေနခဲ့သည္။
ထိုစဥ္ ဖုန္းျမည္လာသျဖင့္ ေကာက္ကိုင္လိုက္ေတာ့ ျမတ္သူျဖစ္ေနသည္။
“ ေလးဆက္ မင္း ေတြ႕ၿပီးၿပီလား ”
“ အင္း ”
“ ေအးကြာ ... ငါတို႔လည္း ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့ဘူး ... ငါလည္း ေမျမတ္ေျပာမွ ဒီကိစၥေတြကို သိတာ ... ဒါ တစ္ေယာက္ေယာက္လုပ္ႀကံတာပဲ ... အဲဒါ ေက်ာင္းေမြးေန႔ပြဲတုန္းက ပုံေတြမလား ”
“ အင္း ”
“ တစ္ခုေတာ္ေသးတာက မင္းက ေနာက္ေက်ာပုံပဲ ပါလို႔ ... ႏို႔မို႔ဆို ဒီထက္ ပိုဆိုးေလာက္တယ္ ”
သူက ေနာက္ေက်ာပုံပဲ ပါလို႔ အေျခအေနသိပ္မဆိုးေပမဲ့ ဟိုကေလးက်ေတာ့ေရာ ...
လူယုတ္မာလို႔ နာမည္တပ္ၿပီး ပိုးစိုးပက္စက္အေျပာခံေနရတာေလ ...
အၿမဲတမ္းအျမင့္မွာပဲ ေနခဲ့တဲ့ေကာင္ေလးက ဒီလိုမ်ိဳး လူတိုင္းရဲ႕ပါးစပ္ဖ်ားကေန အျပစ္တင္တာခံရလိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးမိခဲ့။
အေတြးေတြက လြန္စြာရႈပ္ေထြးလာသျဖင့္ ျမတ္သူေျပာသမွ် ဘာတစ္ခြန္းမွ နားထဲ ေရာက္မလာသလို နားလည္းမလည္။ ဖုန္းကို ဘယ္လိုလုပ္ခ်လိုက္မိမွန္းလည္း မသိေတာ့။
ငါ ဒီကေလးဆီ ဖုန္းဆက္ရမယ္ ... ဟုတ္တယ္ ... ဖုန္းဆက္ၾကည့္ရမယ္ ...
ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ထက္ဝယ္ ေျပးလႊားေနသည့္လက္တို႔က အလ်င္စလိုႏိုင္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ၾကားလိုက္ရသည္က ...
“ ယခု ေခၚဆိုေနေသာ ဖုန္းမွာ စက္ပိတ္ထားပါသည္ ”
ေျခကုန္လက္ပမ္းက်သြားတာသာ အဖက္တင္ခဲ့သည္။
အရင္ကဆို ဘယ္တုန္းကမွ ဖုန္းစက္မပိတ္တတ္တဲ့ကေလးက အခုက် ...
ဒီကေလး တကယ္ေရာ အဆင္ေျပပါ့မလား ...
အရမ္းမ်ား စိတ္ညစ္ေနမလား ...
ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ကေန အစခ်ီလာသည့္အရႈပ္အေထြးေတြက အခုထိ ...
ဒါေတြအကုန္လုံးက ငါ့အျပစ္ေတြပဲ ...
ငါ့ေၾကာင့္ပဲ ... ငါေၾကာင့္ျဖစ္ရတာ ...
ငါက တကယ့္ကို ျပႆနာေကာင္ပဲ ...
အကုန္လုံးကို ျပႆနာေတြတက္ေအာင္ ငါပဲ လုပ္ခဲ့တာ ...
အခုခ်ိန္မွာ အတြင္းစိတ္တစ္ခုလုံးက မြန္းၾကပ္လြန္းၿပီး ေပါက္ကြဲထြက္ေတာ့မေယာင္။ ရင္ဘတ္ထဲ ဆို႔နင္ေနၿပီး ေသာကေဝဒနာေတြ အဆမတန္ဖိစီးလာရသည္။
ဖုန္းကို ျပန္ၾကည့္မိေတာ့ စကၠန႔္တိုင္း မိနစ္တိုင္းမွာ အဆက္မျပတ္တက္လာသည့္ ေကာမန႔္မ်ား။ အမ်ားစုက ဒီကေလးကို အျပစ္တင္ပုတ္ခ်ထားသည္။ တခ်ိဳ႕ေသာ မျဖစ္စေလာက္ရာခိုင္ႏႈန္းအနည္းငယ္ေလာက္ကသာ ျဖည့္ေတြးေပးရွာသည္။
တစ္ခုခ်င္း တက္လာသည့္ေကာမန႔္မ်ားကို ငူငူငိုင္ငိုင္ႏွင့္ ထိုင္ၾကည့္ေနကာ ေကာမန႔္တစ္ခုခ်င္းစီကို အေသးစိတ္လိုက္ဖတ္ၾကည့္မိသည္။ သူတို႔ရဲ႕စကားတစ္ခြန္းခ်င္းစီကို ႏွလုံးသားကို ဓားနဲ႔ခြင္းသလိုမ်ိဳး။
ဘာလို႔မ်ား ... ဘာလို႔မ်ား ဒီေလာက္ထိ ရက္ရက္စက္စက္ေရးေနၾကတာလဲ ... တကယ္ပဲ အဲ့လိုေရးမွျဖစ္မွာလား ...
ဘာလို႔မ်ား ထင္ရာ ျမင္ရာေတြကို အမွန္တရားပဲဆိုၿပီး တဇြတ္ထိုးေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ရတာလဲ ...
စကားလုံးေတြက ဓားႏွင့္တူသည္ဆိုသည့္ အခ်က္ကို သူ အခုမွပင္ ေသေသခ်ာခ်ာသေဘာေပါက္သြားေတာ့သည္။
စကားလုံးေတြက တကယ့္ကိုခြၽန္ထက္ေနေအာင္ ေသြးထားသည့္ ဓားေတြပင္ျဖစ္သည္။ လူတစ္ေယာက္ကို ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္က်ေအာင္ မေသမခ်င္း ထိုးစိုက္ႏိုင္သည္။
ျပစ္တင္ရႈံ႕ခ်ေဝဖန္ထားသမွ်ကို တစ္ခုခ်င္းစီလိုက္ဖတ္ၾကည့္မိေနရင္း မ်က္ဝန္းအိမ္ထဲမွာ ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕လာရသည္။
တကယ့္ကို နင့္နင့္သည္းသည္း ...
ထိုစဥ္
Phone Ringing …
မသိေသာ ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခု ...
မသိစိတ္က ဒီဖုန္းကို ကိုင္လိုက္ဆိုၿပီး အမိန႔္ေပးလာေသာေၾကာင့္
“ ကိုကို ”
ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့ရတဲ့ ေခၚသံေလး ...
တင္းထားသမွ်စိတ္ေတြ အရည္ေပ်ာ္က်သြားသလားမွတ္ရေအာင္ မ်က္ဝန္းအိမ္ကေန ေငြ႕ရည္ေတြက ပါးျပင္တစ္ေလွ်ာက္ က်ဆင္းလာသည္။
“ ကိုကို သတင္းေတြ သိၿပီးသြားၿပီလား ... ဘာမွမျဖစ္ဘူးေနာ္ ကိုကို ... ဘာမွမျဖစ္ဘူး ... ကိုကို ဘာတစ္ခြန္းမွ အေျပာမခံရေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ လုပ္ေပးမယ္ ... ခဏေလးပဲ ေစာင့္ ... ဒီျပႆနာကို ကြၽန္ေတာ္ ေျဖရွင္းေပးမယ္ ... စိတ္မပူနဲ႔ေနာ္ ကိုကို ”
သူ႔အသံကိုၾကားလိုက္ရကာမွ ရင္ဘတ္ထဲမွာ ဆို႔နင့္ေနမႈက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အဆမတန္မ်ားျပားလာသည္။
ဒီကေလးက ဘယ္အခ်ိန္ထိ သူ႔ကိုယ္သူထက္ ေလးဆက္ကိုပဲ ပိုဦးစားေပးေနမွာလဲ။ အခုခ်ိန္မွာ ပိုအေျပာခံေနရတာ ေလးဆက္လား သူကိုယ္တိုင္လားဆိုတာကိုေတာင္ ေသခ်ာသိရဲ႕လား။
“ ကိုကို အဆင္ေျပရဲ႕လား ”
သူက ကိုယ့္အတြက္ စိုးရိမ္ေပးေနေလ ... ကိုယ္က သူ႔အတြက္ ယူႀကဳံးမရျဖစ္ရေလ ...
“ ကိုကို ”
သူ ေခၚေနတာကို သိတယ္ ...
ျပန္ေျဖခ်င္ေပမဲ့ ႏႈတ္က အာေစးမိထားသလိုပင္ ...
“ ကိုကို ”
ႏွလုံးသားကို ေက်ာက္တုံးႀကီးတစ္တုံးဖိထားသလိုမ်ိဳး ဒီကေလးအတြက္ ယူႀကဳံးမရျဖစ္ရလြန္း၍ ဝမ္းနည္းမႈေတြက တခဲနက္အုံႂကြလာသည္။
“ ကိုကို ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ... ကြၽန္ေတာ့္ကို စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ ”
ေတာင္းပန္ေနျပန္ၿပီ ...
ဘာေၾကာင့္မ်ား ေတာင္းပန္ေနရျပန္တာလဲ ...
မင္းမွာ ဘာအျပစ္မွမရွိဘဲနဲ႔ ဘာေၾကာင့္မ်ား ...
ဒီကေလးကို ဘယ္လိုလုပ္ေပးမွ ကြၽတ္တန္းဝင္မွာလဲ ...
ဒီကေလးကို ... ဒီကေလးကို ...
“ ကိုကို ”
“ မင္း ဘာျဖစ္လို႔ ငါ့ကို လာဂ႐ုစိုက္ေနရတာလဲ ... အခုခ်ိန္မွာ မင္းကိုယ္မင္း ပိုဂ႐ုစိုက္ေနသင့္တာ ... အေျပာခံရတာ ငါလား မင္းလားဆိုတာ မင္း ကြဲကြဲျပားျပားသိရဲ႕လား ဈာန္ ”
“ ကိုကို ကြၽန္ေတာ္က ... ”
“ ငါ့ကို လာဂ႐ုစိုက္မေနပါနဲ႔ေတာ့ ဈာန္ရယ္ ... အဲ့အစား မင္းကိုယ္မင္းပဲ ေသခ်ာဂ႐ုစိုက္လို႔ မရဘူးလား ... ငါ ေတာင္းဆိုေနတာပါ ”
ရင္တြင္းအုံႂကြမႈေၾကာင့္ ေလးဆက္ရဲ႕အသံလႈိင္းေတြက တုန္ယင္ေနသည္။ ဟိုဘက္က ေခတၱခဏ ၿငိမ္သက္သြားၿပီးေနာက္မွာ
“ ကိုကို အဆင္ေျပမွ ကြၽန္ေတာ္လည္း အဆင္ေျပမွာမို႔လို႔ ”
“ ဈာန္ရယ္ ... မင္း ... ”
ဆက္ေျပာဖို႔ရန္အတြက္ စကားလုံးတို႔က အင္အားမဲ့ေနခဲ့သည္။
ဒီကေလးက ဘယ္ေလာက္ထိေတာင္ သူ႔ကို ...
“ ကြၽန္ေတာ္ ဒီတစ္ပတ္ ႏွစ္ပတ္အတြင္း ကိုကို႔ကို လာမေတြ႕ေသးဘူးေနာ္ ... ႏို႔မို႔ဆို ပုံထဲက လူက ကိုကိုမွန္း သူတို႔ရိပ္မိသြားလိမ့္မယ္ ... အခု ကိုကို႔မ်က္ႏွာကို သူတို႔ မသိသြားတာ အရမ္းကံေကာင္းတယ္ ... အဲ့လိုမဟုတ္ဘဲ ကြၽန္ေတာ့္ေနရာမွာ ကိုကိုသာ အေျပာခံရရင္ ကြၽန္ေတာ္ တကယ္႐ူးသြားလိမ့္မယ္ ”
“ ငါ မင္းကို ဖုန္းဆက္ေသးတယ္ ”
“ ဟိုဖုန္းနံပါတ္အေဟာင္းကို လူေတြအမ်ားႀကီး ဖုန္းဆက္လာလို႔ ကြၽန္ေတာ္ လႊင့္ပစ္လိုက္ၿပီ ကိုကို ... ဒါ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ဖုန္းနံပါတ္အသစ္ပဲ ... တကယ္လို႔ တစ္ခုခုအေရးအေၾကာင္းကိစၥေပၚလာရင္ ဒီဖုန္းကို ဆက္လို႔ရတယ္ ... အခုေတာ့ ဟိုဓာတ္ပုံေတြကို ျဖဳတ္ခ်ဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ စီစဥ္လိုက္ဦးမယ္ ”
“ ဈာန္ ”
“ ကိုကို ”
“ ငါ့ကို စိတ္ပူမေနဘဲ မင္းကိုယ္မင္း ေသခ်ာဂ႐ုစိုက္ပါ ”
“ အင္း ... စိတ္ခ်ပါ ”
တီ ... တီ ... တီ ...
ဖုန္းက်သြားေပမဲ့ စိတ္အေမာတို႔ကေတာ့ မေျပေသး။
ဘာေတြ ဘယ္လိုဆက္ျဖစ္လာမလဲဆိုတာ မေတြးရဲေတာ့။
ေကာင္းတာေတြ ျဖစ္လာမလား ဒါမွမဟုတ္ ဆိုးတာေတြျဖစ္လာမလားဆိုတာ ဘယ္သူမွလည္း ႀကိဳတင္သိႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။
❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️
“ ေလးဆက္ မင္း အဆင္ေျပရဲ႕လား ”
“ ဟမ္ ! ဘာလဲ ”
စာသင္ေနတဲ့ထဲ အာ႐ုံစူးစိုက္မႈမရွိဘဲ ေငးငိုင္ေနတဲ့ ေလးဆက္ကို ျမတ္သူက ပခုံးခ်င္းတိုက္ၿပီး ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ထိုအခါမွ ေလးဆက္လည္း အသိစိတ္ျပန္ဝင္ၿပီး ေရွ႕ကို ၾကည့္မိေတာ့ တီခ်ယ္က ရွိမေန။
“ တီခ်ယ္ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ ”
“ အတန္းခ်ိန္ၿပီးလို႔ ေခါင္းေလာင္းေတာင္ ထိုးသြားၿပီေလ ... တီခ်ယ္လည္း ထြက္သြားၿပီ ”
“ ဪ ... ”
“ ေလးဆက္ မင္း တကယ္ေရာ အဆင္ေျပရဲ႕လား ”
ျမတ္သူက ေလးဆက္ကို စိုးရိမ္တႀကီးေမးျမန္းလာသည္။
“ အင္း ... ငါ အဆင္ေျပပါတယ္ ... မင္း စိတ္မပူပါနဲ႔ ”
စိတ္မပူပါနဲ႔လို႔ေျပာေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူရဲ႕မ်က္ႏွာက ညႇိဳးႏြမ္းေနသျဖင့္ ျမတ္သူလည္း စိတ္မခ်မ္းသာလွပါ။ အခုဆို မတ္လေတာင္ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဟိုတေလာက႐ိုက္ခတ္သြားသည့္ဂယက္က အခုထိ အဆုံးမသတ္ေသးေပ။
ဓာတ္ပုံေတြ တင္သည့္မူရင္းလင့္က ျပတ္က်သြားၿပီျဖစ္ေသာ္ျငား ဓာတ္ပုံေတြကေတာ့ အေတာ္အတန္ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားၿပီျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ တဆင့္ျပန္တင္ၾကသည့္လူေတြေၾကာင့္ ဓာတ္ပုံေတြကို ေနရာမေ႐ြးျမင္ေနရသည္။
ဘယ္ေလာက္အာဏာရွိရွိ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်မ္းသာခ်မ္းသာ လူမႈကြန္ယက္မီဒီယာေတြရဲ႕အင္အားကို ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ဖို႔ အတန္ငယ္ခက္ခဲၾကတာခ်ည္းပင္။
ဘယ္သူကမ်ား ဘယ္လိုရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ိဳးနဲ႔ ဒီဓာတ္ပုံေတြကို ျဖန႔္ရတာလဲ။ ဆိုရွယ္မီဒီယာေပၚမွာ လူေတြရဲ႕စိတ္အာ႐ုံဝင္စားမႈက အမ်ားဆုံးသုံးရက္အထိသာ ဂယက္႐ိုက္ေလ့ရွိၿပီး ထိုသုံးရက္ထက္ ေက်ာ္လွ်င္ေတာ့ ေမ့ေပ်ာက္သြားၾကတာခ်ည္းပင္ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ဓာတ္ပုံေတြကို ျဖန႔္သည့္လူမွာ ရည္႐ြယ္ခ်က္တစ္ခ်ိဳ႕ရွိပုံရ၏။ ေလးဆက္ႏွင့္စ်ာန္ေရာင္ခတို႔အေၾကာင္းအရာကို လူေတြ ေမ့ေပ်ာက္ေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ ေပ့ခ္်အတု၊ အေကာင့္အတုတို႔ကေနတဆင့္ Topic တစ္ခုခုႏွင့္ လူေတြ ျပန္စိတ္ဝင္စားလာေအာင္ လုပ္ယူေလ့ရွိသည့္အတြက္ ထိုအျဖစ္အပ်က္မွာ ဆယ္ရက္ေက်ာ္သည့္ထိတိုင္ လူငယ္ေတြရဲ႕ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ေရပန္းစားလ်က္ရွိေနသလို ဈာန္ေရာင္ခမွာလည္း ယခုထိတိုင္ အေျပာခံေနရဆဲျဖစ္သည္။
ျမတ္သူရဲ႕ထင္ျမင္ခ်က္အရဆိုလွ်င္ ထိုလုပ္ႀကံသူက ေလးဆက္ထက္ ဈာန္ေရာင္ခကို ပိုဦးတည္ထားလ်က္ရွိသည္။ အသစ္ထပ္ထြက္လာသည့္ ပုံတိုင္း ပုံတိုင္းမွာ ေလးဆက္ရဲ႕မ်က္ႏွာကို ဝါးေပးထားၿပီး ဈာန္ေရာင္ခရဲ႕မ်က္ႏွာကိုသာ အတိအလင္းေဖာ္ျပထားလ်က္ရွိသည္။
ဒါက ဈာန္ေရာင္ခအေပၚ ထားရွိတဲ့ မေက်နပ္ခ်က္တခ်ိဳ႕ေၾကာင့္သာ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ သာမန္အတင္းအဖ်င္းသမားေတြသာဆို တစ္ေယာက္တည္းရဲ႕႐ုပ္သြင္ကို ေဖာ္ျပမွာထက္ ႏွစ္ေယာက္လုံးရဲ႕႐ုပ္သြင္ကို ေဖာ္ျပတာက လူေတြရဲ႕စိတ္ဝင္စားမႈကို ပို၍ရႏိုင္သည္ေလ။ အခုက်ေတာ့ ထိုကဲ့သို႔မဟုတ္။
ဈာန္ေရာင္ခတစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ ဦးတည္ေနတာ။ ဟိုေကာင္ေလးကလည္း ဟိုေကာင္ေလးပဲ။ တစ္ခြန္းတစ္ေလမွ ထြက္မရွင္းျပသည့္အျပင္ ေနၿမဲအတိုင္းေန သြားၿမဲအတိုင္းသြားေနဆဲ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မ်က္လုံးထဲ ထည့္ထားသည့္ပုံမေပၚေပ။
သို႔ေသာ္ျငား မၾကာခဏလာေနက်ျဖစ္သည့္ LRC ဘက္ကိုေတာ့ ထိုေန႔မွစၿပီး ေျခတစ္လွမ္းမွ မလွမ္းေတာ့ေခ်။ အထူးသျဖင့္ ေလးဆက္ရွိေနသည့္ LRC 102 ေရွ႕ကိုေပါ့။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူေလးဆက္ခမ်ာ တစ္ေန႔တစ္ျခား တမႈိင္မႈိင္တေတြေတြျဖစ္လာသည္။
စာထဲလည္း စိတ္ပါဝင္စားမႈမရွိေတာ့သလို အရယ္အၿပဳံးလည္း နည္းပါးသြားသည္။ သူကိုယ္တိုင္ အေျပာခံရေသာ္ျငား သူ႔ထက္ ဆယ္ဆေလာက္ပိုအေျပာခံေနရသည့္ေကာင္ေလးအတြက္ ဝမ္းနည္းေနပုံလည္း ေပၚသည္။
“ ဘယ္သူလုပ္တယ္လို႔ မင္း ထင္လဲ ေလးဆက္ ”
ေလးဆက္က ျမတ္သူဘက္ကို တစ္ခ်က္ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လာသည္။
“ မသိဘူး ”
“ တာရာလင္း လုပ္တာေရာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား ... အခုခ်ိန္မွာ အက်ိဳးအျမတ္အရဆုံးက သူပဲေလ ... လူေတြက သူ႔ကို သနားေနၾကၿပီ ... အဲ့ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ေဖာလိုဝါအင္အားကလည္း ပိုၿပီးမ်ားသြားၿပီေလ ”
ေလးဆက္ ေခါင္းကို အသာအယာခါရမ္းလိုက္ၿပီး
“ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ျမတ္သူ ... တကယ္လို႔ အဲဒီဓာတ္ပုံေတြကို ျဖန႔္တဲ့လူက တာရာလင္းသာဆိုရင္ သူ ငါ့မ်က္ႏွာကို ဝါးေပးစရာအေၾကာင္းမွ မရွိတာ ... ဟုတ္တယ္မလား ... ငါ့မ်က္ႏွာကို ေဖာ္လိုက္ရင္ အကုန္လုံးဆီက ျပစ္တင္စကားေတြက ငါ့ဆီကို ဦးတည္လာၾကမွာ ... အဲ့အခ်ိန္က်ရင္ ဈာန႔္ကို ေျပာၾကမဲ့လူေတြက သိပ္ရွိေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးေလ ... ၿပီးေတာ့ တာရာလင္းက ဈာန႔္ကို သေဘာက်ေနတဲ့လူ ... သူ သေဘာက်ေနတဲ့လူကို တျခားလူေတြ ျပစ္တင္စကားေျပာၾကမွာကို သူလည္း မလိုခ်င္ေလာက္ဘူး ”
“ အင္း ... မင္း ေျပာတာလည္း ဟုတ္သားပဲ ”
“ အခုအေျခအေနအရဆိုရင္ အဲဒီလူက ဈာန႔္ကို အျပစ္ေတြအားလုံးကို ခံခိုင္းခ်င္ေနပုံပဲ ... အဲဒါေၾကာင့္ ငါ့မ်က္ႏွာကို တမင္ဝါးေပးထားၿပီး လူေတြရဲ႕အမုန္းေတြကို ဈာန႔္ဆီ လမ္းလႊဲေပးလိုက္တာ ”
“ ဒါဆို ဘယ္သူျဖစ္ႏိုင္မလဲ ”
“ မေျပာတတ္ဘူး ... တက္လာသမွ် ပုံေတြအားလုံးက ေက်ာင္းေမြးေန႔ပြဲတုန္းက ပုံေတြခ်ည္းပဲ ... အဲဒီေန႔ကပုံေတြမဟုတ္ဘဲ တျခားေန႔ေတြတုန္းကပုံေတြသာဆို တရားခံက ငါတို႔ေက်ာင္းကလူပဲလို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်လို႔ရေလာက္တယ္ ... ပုံမွန္ဆို ငါတို႔ေက်ာင္းက အျပင္လူလုံးဝဝင္ခြင့္မရွိဘူးေလ ... ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းေမြးေန႔ပြဲကေတာ့ ခြၽင္းခ်က္တစ္ခုပဲ ... အဲဒီေန႔က ေက်ာင္းထဲမွာ အသိရွိရင္ အျပင္လူေတြကိုပါ ဝင္ခြင့္ေပးထားတာ မင္းလည္း အသိပဲေလ ... အဲ့ေတာ့ အကုန္ေရာေထြးကုန္ၿပီ ”
“ ေလးဆက္ရာ မင္း ေျပာမွပဲ ပိုရႈပ္လာသလိုပဲ ... ဒါေပမဲ့လည္း မင္း ေျပာသလိုက ျဖစ္ႏိုင္ေခ်မ်ားတယ္ ... အခုအေျခအေနမွာ ဈာန္ေရာင္ခက ေတာ္ေတာ္အေျပာခံေနရတာ ... ဒီေကာင္ေလးက မင္းကို ဘာတစ္ခြန္းမွ အထိခိုက္မခံဘဲ အမုန္းစကားေတြ ျပစ္တင္စကားေတြကို သူတစ္ေယာက္တည္း ႀကိတ္ခံေနတာေနာ္ ေလးဆက္ ”
ျမတ္သူရဲ႕စကားေၾကာင့္ ေလးဆက္ သက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။
သူလည္း မ်က္စိကန္း၊ နားကန္းေနသည့္လူတစ္ေယာက္မွ မဟုတ္တာ ...
ဘာေတြျဖစ္ပ်က္ေနသလဲဆိုတာကို သူ အကုန္ျမင္ေန ၾကားေနရတာပဲေလ ...
ဒီကေလး ဘယ္ေလာက္ထိ ထိခိုက္ခံ၊ အေျပာခံေနရလဲဆိုတာကို သူ ရင္နာနာနဲ႔ ၾကည့္ေနရသည္။ အမွန္ေတာ့ သူ တစ္စုံတစ္ခုကို အခ်ိန္အၾကာႀကီး အထပ္ထပ္အခါခါေတြးေတာေနတာျဖစ္သည္။
ၾကည့္ရတာ ဒီထက္ ပိုၿပီးအခ်ိန္ဆြဲေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့ ...
အခ်ိန္ၾကာလာရင္ ႏွစ္ဖက္လုံးက ထိခိုက္ဒဏ္ရာအျပည့္နဲ႔ နာက်င္ေနရမွာ ...
အဲဒီအစား ေစာေစာစီးစီး အဆုံးသတ္သြားတာ ပိုမေကာင္းဘူးလား ...
ေလးဆက္ စိတ္ပိုင္းျဖတ္လိုက္ကာ ျမတ္သူကို တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး
“ ငါ ႀကံစည္ထားတာ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ ျမတ္သူ ”
❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️
ပူျပင္းလွသည့္ မတ္လ၏ ညေနခင္းဝယ္ ...
အတန္းခ်ိန္က ညေနသုံးခြဲမွ ဆင္းသည့္အတြက္ ခ်ိန္းထားသည့္အခ်ိန္ထက္ ေလးဆက္ နာရီဝက္နီးပါးေလာက္ ေနာက္က်သြားသည္။ ေနာက္က်ေနၿပီမွန္း သိလိုက္ရသျဖင့္ ဘတ္စ္ကားေပၚမွ ဆင္းၿပီးၿပီးခ်င္း ေျခလွမ္းေတြကို အရွိန္တင္လိုက္သည္။
တစ္ေန႔လုံး စာသင္ခ်ိန္ေတြအျပည့္တက္လာရသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ လူၾကပ္ေနသည့္ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ တိုးစီးလာရသည့္က တစ္သြယ္၊ ပူျပင္းလွသည့္ရာသီဥတု၏အပူရွိန္ေၾကာင့္တစ္မ်ိဳးျဖင့္ ေလးဆက္ရဲ႕ပုံက အေတာ္အတန္ ႏြမ္းဖတ္ေနသည္။
Mystery Café & Bakery ထဲကို ဝင္လိုက္ၿပီးၿပီးခ်င္း ေတြ႕ခ်င္ေနသည့္လူကို လွမ္းရွာလိုက္သည္။ ထိုအခါ ေထာင့္စြန္းနားမွာ ထိုင္ေနသည့္လူက ေလးဆက္ကို ျမင္သြားသည္ထင္ပါရဲ႕။ လက္လွမ္းျပလာသည္။
ထိုအခါမွ ေလးဆက္လည္း ထိုသူရွိရာနားသို႔ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္သြားလိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ခုံမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
“ ေဆာရီး ညီ ... ကိုယ္ ေနာက္က်သြားတယ္ ... အားနာလိုက္တာ ”
ေကာင္ေလးက သူ႔ကို ခ်စ္စဖြယ္အၿပဳံးေလးႏွင့္ စိုက္ၾကည့္လာသည္။
“ ရပါတယ္ အစ္ကို ... ကြၽန္ေတာ္လည္း ခုနေလးတင္ကမွ ေရာက္တာ ... အစ္ကို တစ္ခုခုေသာက္ဦးမလား ”
“ ရတယ္ ညီ ... ကိုယ္ ေသာက္ခ်င္စိတ္မရွိလို႔ ... ”
ေကာင္ေလးက ေခါင္းတညႇိမ့္ညႇိမ့္ျဖင့္ သူ႔ေရွ႕ အေအးခြက္ထဲက ေရခဲတုံးေလးေတြကို ေဆာ့ကစားေနသည္။
“ အဲ့ကိစၥက ကြၽန္ေတာ္ လုပ္တာမဟုတ္ဘူး အစ္ကို ”
“ ကိုယ္ သိပါတယ္ ”
ေကာင္ေလးက သူ႔ကို ေမာ့ၾကည့္လာေတာ့
“ မင္းလည္း သူ႔ကို မထိခိုက္ေစခ်င္ဘူးမလား ”
“ အင္း ”
“ မင္း သူ႔ကို ခ်စ္လား တာရာ ”
ေလးဆက္ရဲ႕ေမးခြန္းကို ၾကားေတာ့ တာရာက ရယ္သည္။
“ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုဈာန႔္ကို ကြၽန္ေတာ္က သေဘာက်ေန႐ုံပါ ... ခ်စ္တဲ့အဆင့္ထိေတာ့ မေရာက္ေသးဘူး ထင္တာပဲ ”
ေလးဆက္ နည္းနည္းေတာ့ အံ့ဩသြားရသည္။ အမွန္ေတာ့ တာရာလင္းက ဒီလိုမ်ိဳးေျဖလာလိမ့္မယ္လို႔ သူ မေမွ်ာ္လင့္ထားမိေခ်။
“ ကိုဈာန႔္က ဒီေလာက္ အဘက္ဘက္က ျပည့္စုံေနတာ ကြၽန္ေတာ္က သေဘာမက်ဘဲ ဘယ္ေနပါ့မလဲ ဟုတ္တယ္မလား ... ဒါေပမဲ့ ခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာရေလာက္တဲ့အထိေတာ့ သူ႔အေပၚထားတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြက မနက္ရႈိင္းေသးဘူး ... လက္ရွိခံစားေနရတာကို ေျပာတာပါ ... အခ်ိန္ၾကာလာရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း မေျပာတတ္ဘူး ”
တာရာလင္းဆိုသည့္ေကာင္ေလးက ပြင့္လင္းလြန္းသျဖင့္ ေလးဆက္လည္း ဘာဆက္ေျပာရမယ္မွန္းမသိေတာ့။ ခဏၾကာေတာ့မွ
“ ဒီေန႔ ကိုယ္ မင္းကို ခ်ိန္းလိုက္ရတာ အကူအညီေတာင္းစရာေလးတစ္ခုရွိလို႔ပါ ”
“ ေျပာၾကည့္ေလ အစ္ကို ”
ေလးဆက္ အေရွ႕ကို နည္းနည္းတိုးလိုက္ၿပီး သူ႔အႀကံအစည္ကို တာရာ့အား ေျပာျပလိုက္သည္။
ေလးဆက္ရဲ႕စကားအဆုံးမွာေတာ့ တာရာ့ရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာ အံ့ဩမႈေတြ မယုံၾကည္မႈေတြက တရိပ္ရိပ္ေပၚေပါက္လာသည္။
“ အစ္ကို ... အစ္ကို တကယ္ႀကီးေျပာေနတာလား ”
“ အင္း ... ဟုတ္တယ္ ”
“ ရက္စက္လြန္းရာမက်ဘူးလား ”
“ ကိုယ္ ဒီလိုလုပ္မွ ရမယ္ တာရာ ... သူ႔ကို ဒီထပ္ ပိုၿပီးအေျပာမခံေစခ်င္ေတာ့ဘူး ”
တာရာက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္ေမာေနသည္။
“ အစ္ကိုက ကြၽန္ေတာ့္ကို အသုံးခ်ေနတာပဲ ”
“ ကိုယ္ မင္းကို အသုံးခ်မွ ဒီကိစၥေတြအားလုံး ၿပီးဆုံးသြားမွာ ”
“ တကယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္က အသုံးခ်ခံဘဝနဲ႔ မေက်နပ္ေတာ့ရင္ေရာ ... ကြၽန္ေတာ္က ဒီထပ္ပိုၿပီး အဆင့္တက္ခ်င္လာတယ္ဆိုရင္ေရာ ... ဘယ္ေတာ့မွ လက္မလႊတ္ခ်င္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ေရာ ... အစ္ကို အဆင္ေျပပါ့မလား ”
လႈပ္ရွားမႈေတြ အကုန္ရပ္ဆိုင္းသြားၿပီး ဒီလူ႔ရဲ႕မ်က္ဝန္းထဲမွာ ေဆြးရိပ္ကေလး တစ္စကၠန႔္မွ် ျဖတ္သန္းသြားသည္ကို တာရာ လွမ္းျမင္လိုက္သည္။
ဒီလူက ဟန္ေဆာင္ေကာင္းလိုက္တာ ...
“ ကိုယ္ အဆင္ေျပပါတယ္ ... သူသာ ဆႏၵရွိရင္ေပါ့ ”
“ အစ္ကိုေျပာတဲ့အတိုင္း ကူညီေပးဖို႔အတြက္ ကြၽန္ေတာ့္ဘက္က ရင္းရမွာမလြယ္ဘူး ... အထူးသျဖင့္ ကိုဈာန႔္လိုလူမ်ိဳးကိုေပါ့ ... သူသာ မေက်နပ္ရင္ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ခုခုျဖစ္သြားႏိုင္တယ္ ... ကြၽန္ေတာ့္မွာလည္း အင္အားရွိေပမဲ့ ကိုဈာန႔္ကိုေတာ့ မယွဥ္ႏိုင္ဘူးေလ ”
တာရာ ေျပာသမွ် နားေထာင္ရင္း ေလးဆက္ သက္ျပင္းအသာအယာခ်လိုက္မိသည္။
“ မင္းကို ဘာမွမလုပ္ေအာင္ ကိုယ္ သူ႔ကို ေဖ်ာင္းဖ်ေပးပါ့မယ္ ”
တာရာ့ရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ မဲ့ၿပဳံးတစ္ခ်က္ျဖစ္ေပၚလာသည္။
“ ၾကည့္ရတာ ကိုဈာန႔္က အစ္ကို႔ကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ပုံပဲ ... ဒီေလာက္ထိ အေျပာခံေနရတာေတာင္ အစ္ကို႔အေၾကာင္း ဘာတစ္ခြန္းမွထြက္မလာေအာင္လွ်ိဳ႕ဝွက္ထားႏိုင္တယ္ေလ ... ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အကုန္သိတယ္ ... ကိုဈာန္နဲ႔ပတ္သတ္ေနတာမို႔လို႔ ... အထူးသျဖင့္ အစ္ကိုက ကိုဈာန္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဝတၳဳထဲမွာ ပုံေဖာ္ေပးခဲ့တဲ့လူမို႔လို႔ေလ ... အံ့ဩဖို႔ေတာ့ ေကာင္းသား ... ဝတၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္က ဝတၳဳေရးတဲ့သူကို စြဲစြဲလမ္းလမ္းခ်စ္မိေနတာေလ ... မထူးဆန္းဘူးလား ”
တာရာေျပာသမွ် ေလးဆက္ တိတ္တိတ္ေလးပဲ နားေထာင္ေနမိသည္။
“ ဒါနဲ႔ အစ္ကိုေရာ ကိုဈာန႔္အေပၚမွာ ဘာခံစားခ်က္မွ မရွိဘူးလား ... အခုလို အကူအညီေတာင္းတာႀကီးကို နားနဲ႔ဆတ္ဆတ္ၾကားလိုက္ရေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ့္နား ကိုယ္ေတာင္ သိပ္မယုံခ်င္ဘူးျဖစ္သြားတယ္ ”
“ ဒီေမးခြန္းကို ကိုယ္ မေျဖခ်င္ဘူး တာရာ ”
ေလးဆက္ရဲ႕စကားသံေတြမွာ ေလးပင္မႈေတြ ပါဝင္ေနသည္။
“ ဒါဆိုလည္း ထားပါေတာ့ ”
“ မင္း ကိုယ့္ကို ကူညီဖို႔ဆႏၵရွိရဲ႕လား တာရာ ”
“ မေျပာတတ္ဘူး ... အစ္ကိုေတာင္းတဲ့ အကူအညီက ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္လို႔မထင္ရေပမဲ့ ကူညီဖို႔ နည္းနည္းတြန႔္ဆိုင္းေနမိတုန္းပဲ ”
“ မင္း ကူညီေအာင္ ကိုယ့္ဘက္က ဘာလုပ္ေပးရမလဲ ”
“ ကင္းရွင္းေအာင္ ေနေပး အစ္ကို ... ကြၽန္ေတာ္က ဘယ္ကိစၥမဆို ကင္းကင္းရွင္းရွင္းျဖစ္ေနမွ သေဘာက်တာ ”
“ ေကာင္းၿပီ တာရာ ... မင္း ေျပာတာကို ကိုယ္ သေဘာတူတယ္ ”
ေလးဆက္ တြန႔္ဆုတ္ျခင္းမရွိလဲ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အေျဖျပန္ေပးမိလိုက္သည္။ အဲဒီေနာက္ ႏွစ္ေယာက္ၾကားထဲ တိတ္ဆိတ္မႈတို႔က ခဏတာ လႊမ္းမိုးသြားသည္။ အတန္ငယ္ၾကာေတာ့မွ တာရာဆီကေန အသံထြက္လာသည္။
“ အစ္ကို ေနာင္တရမွာလား ”
“ အတတ္ႏိုင္ဆုံးေတာ့ ေနာင္တမရေအာင္ ကိုယ္ ေနမွာပါ ”
တာရာက ေလးဆက္ကို ၿပဳံးၿပီးၾကည့္လာသည္။
“ အစ္ကို႔ကို သူ ဘာလို႔ခ်စ္လဲဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ သေဘာေပါက္သြားသလိုပဲ ... အစ္ကိုက မထူးဆန္းသလိုလိုနဲ႔ တကယ္ထူးဆန္းတယ္သိလား ... ေျပာရရင္ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ အစ္ကို႔ကို သေဘာက်ခ်င္သြားတယ္ ... ခက္တာက အစ္ကို႔က ကြၽန္ေတာ့္ Type ဟုတ္မေနတာပဲ ... ႏို႔မို႔ဆို ကြၽန္ေတာ္ ကိုဈာန႔္ကို ပစ္ၿပီး အစ္ကို႔ဆီ ခုန္ကူးလာလိုက္မွာ ”
ေလးဆက္ ဘာတစ္ခြန္းမွမေျပာဘဲ ႏြမ္းလ်ေနသည့္ အၿပဳံးတစ္ခုျဖင့္သာ ျပန္တုံ႔ျပန္လိုက္သည္။
“ ဘယ္ေန႔စၾကမလဲ အစ္ကို ”
“ ေက်ာင္းသၾကၤန္ေန႔ ”
2:00 P.M
24.1.2021 ( Sunday )