မနက်ခင်းအစောပိုင်းချိန်ခါက ငှက်လေးတွေရဲ့ ကျီကျီကျာကျာအော်သံနှင့် အေးဆေးသာယာခဲ့ရသလောက် အချိန်တဖြည်းဖြည်းကြာလာလေ လေးဆက်တို့အိမ်ရှိ လူအားလုံး ကသိုက်ကရိုက်နှင့် ဗျာများကြလေဖြစ်သည်။
ဒီနေ့က လေးဆက် ဘွဲ့ယူရမည့်နေ့ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် တစ်အိမ်လုံးပွက်လောရိုက်နေကြခြင်းဖြစ်သည်။ ဘွဲ့ယူရမည့်လေးဆက်ကတော့ အပူအပင်ကင်းနေပေမဲ့ အိမ်ရှိ မိန်းမသားသုံးယောက်ကတော့ အရမ်းကို အလုပ်တွေရှုပ်နေကြသည်။ အထူးသဖြင့် တီနှင်း။
မနေ့က ရီဟာဆယ်ပွဲကိုတော့ ဘွား ပင်ပန်းနေမှာစိုး၍ လေးဆက်ဘာသာ တစ်ယောက်တည်းသွားကာ သူငယ်ချင်းတွေနှင့် ဘာအခက်အခဲမှမရှိဘဲ ပျော်ပျော်ပါးပါးဖြတ်သန်းခဲ့သည်။ ဒီနေ့တော့ လေးဆက် ဘွဲ့ယူမည့်နေရာဆီသို့ ဘွားတို့သုံးယောက်လုံးပါ လိုက်မည်ဖြစ်သည်။
လေးဆက် ဘွဲ့ယူမည့်ရက်မှာ ဝတ်ဆင်ရန်အတွက် ဝတ်စုံများကို ဘွား၊ တီနှင်းနှင့် မြတ်ကလေးတို့က ရွာကနေ တစ်ခါတည်းဆင်တူချုပ်လာကြခြင်းဖြစ်သည်။
ဘွားက ဆင်စွယ်ရောင်အကျီရင်ဖုံးလက်ရှည်နှင့် ထဘီမှာ ကနုတ်များ အဆင်တန်ဆာခြယ်ထားသည့် ထဘီလေးကို ဝတ်ဆင်ထားပြီး အရမ်းကိုကျက်သရေမင်္ဂလာအပေါင်းနှင့်ပြည့်စုံနေသည်။ ထို့အပြင် ကွယ်လွန်သွားသည့်အစ်မလတ်တို့လင်မယားနှင့် တူဖြစ်သူလင်မယားအား အောက်မေ့သတိရကာ ဝမ်းသာမျက်ရည်ဝဲနေသည်။
တီနှင်းကတော့ ဆင်စွယ်ရောင်ရင်စေ့ဝမ်းဆက်ကိုမှ ခါးတင်လေးချုပ်ဝတ်ထားတော့ ဝတ်စုံလေးက တီနှင်းရဲ့မယ်ဗမာကိုယ်လုံးလေးနှင့် အရမ်းကိုအချိုးကျလှပနေသည်။
မြတ်ကလေးကလည်း ဆင်စွယ်ရောင်ဂါဝန်ကားကားလေးနှင့် ဖြစ်နေတော့ ကလေးပိစိပေါက်စလေးလို အရမ်းချစ်စဖွယ်ကောင်းနေသည်။ ထို့အပြင် ဘွဲ့ယူရမည့်နေရာဖြစ်သည့် ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်ဝင်းထဲ သွားရမည်ဖြစ်သဖြင့် သူ အရမ်းပျော်ရွှင်နေကြောင်း မြတ်ကလေးက လေးဆက်ကို တီးတိုးပြောလာသည်။
လေးဆက်အတွက် ဘွဲ့ဝတ်စုံကို တီနှင်းက ကူဝတ်ပေးသည်။ သူကတော့ အောက်ခံလည်ကတုံးလက်ရှည်အဖြူကိုမှ အောက်က နက်ပြာရောင်ပုဆိုးသစ်သစ်လွင်လွင်လေးနဲ့ တွဲဝတ်ထားလိုက်သည်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် အပေါ်က ဘွဲ့ဝတ်စုံဖုံးလိုက်ရင် ဘာမှသိပ်မြင်ရတော့မှာမဟုတ်ဘူးလေ။ ဘွဲ့ဦးထုပ်ကိုတော့ မဆောင်းသေးဘဲ လက်မှာတင် ကိုင်ထားကာ အောက်ဆင်းဖို့ပြင်သည့်အချိန်တွင်
“ ဟယ် ! သားက ဒီနေ့ ဘွဲ့ယူတော့မှာလား ”
“ ဟုတ်တယ် အန်တီဝင့်ဝါ ”
လေးဆက်တို့တိုက်ခန်းနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်အခန်းက အန်တီဝင့်ဝါ။ ဈေးခြင်းတောင်းကြီးကို ကိုင်လာရင်း သူ့အခန်းတံခါးကို ဖွင့်နေတုန်း လေးဆက်တို့ထွက်အလာနှင့် ဆုံမိကြခြင်းဖြစ်သည်။ ကြည့်ရတာ ဈေးက ပြန်လာတာထင်ပါရဲ့။
“ နှင်းနှင်းတို့ပါ ရောက်နေကြတာကိုး ... အဒေါ်ရော နေကောင်းရဲ့လား ”
အန်တီဝင့်ဝါက အခန်းထဲမှ ခုမှထွက်လာသည့် တီနှင်းတို့ကို မြင်ပြီး လှမ်းနှုတ်ဆက်သည်။ အန်တီဝင့်ဝါကို မြင်တော့ ဘွားက အပြုံးလေးနှင့် ခေါင်းညှိမ့်ပြလိုက်သည်။
“ မဝင့်ဝါရေ ... မတွေ့ရတာလည်း ကြာပြီနော် ... ကျွန်မတို့လည်း ရွာမှာ အလုပ်ရှုပ်နေတာဆိုတော့ ရန်ကုန်ကို သိပ်တောင်မလာဖြစ်ဘူး ... အခုတောင် သွင်ကလေး ဘွဲ့ယူရမှာမို့လို့ ရန်ကုန်တက်လာရတာ မဝင့်ဝါရေ ”
တီနှင်းက နဂိုကတည်းက သွက်လက်ချက်ချာသူမို့ အန်တီဝင့်ဝါနှင့် စကားကောင်းနေသည်။
“ ဘာလိုလိုနဲ့ ကလေးတွေတောင် အရွယ်ရောက်လာကြပြီနော် ... ကိုမင်းတို့ မမြတ်တို့ ရှိနေရင် ဘယ်လောက်ကောင်းမလဲ ”
အန်တီဝင့်ဝါက စိတ်မကောင်းဖြစ်စွာနှင့် ညည်းတွားသည်။ ဖေဖေတို့ မေမေတို့ ရှိစဉ်ကတည်းက တစ်အိမ်နှင့် တစ်အိမ် ရင်းရင်းနှီးနှီးနေကြသဖြင့် အန်တီဝင့်ဝါလည်း လေးဆက်ရဲ့မိဘနှစ်ပါးကို သတိရနေပုံပေါ်သည်။ အထူးသဖြင့် မေမေ့ကိုပေါ့။ ခိုးရာလိုက်ပြေးကာ ရန်ကုန်မှာ ခင်ပွန်းသည်ကလွဲ၍ အဖော်အပေါင်းမရှိဘဲ အထီးကျန်နေရှာသည့်မေမေ့ကို အန်တီဝင့်ဝါကပဲ အဖော်လုပ်ပေးခဲ့သည်မဟုတ်လား။
“ ကလေးတွေ စိတ်မကောင်းဖြစ်အောင် ကျွန်မလည်း ဘာလို့ ဒီလိုတွေ ပြောမိမှန်းမသိဘူးကွယ် ”
လေးဆက် မျက်နှာအနည်းငယ်ညှိုးကျသွားသည်ကိုမြင်တော့ အန်တီဝင့်ဝါက စကားလမ်းကြောင်းလွှဲသည်။
“ ပွဲက ဘယ်အချိန်စမှာလဲ သား ”
“ နေ့လယ် ၁နာရီမှ စမှာ အန်တီဝင့်ဝါ ... ဒါပေမဲ့ မိသားစုဓာတ်ပုံလေးလည်း ရိုက်ချင်သေးတော့ နည်းနည်းစောထွက်လာလိုက်တာ ”
“ ကောင်းတယ် ... ကောင်းတယ် ... မိသားစုဓာတ်ပုံကတော့ ရိုက်ရမှာပေါ့ ... သွားတော့ ... သွားတော့ ... အန်တီ စကားများနေတာနဲ့ နောက်ကျနေဦးမယ် ”
“ ဒါဆို ကျွန်တော်တို့ သွားလိုက်ဦးမယ် အန်တီဝင့်ဝါ ”
အန်တီဝင့်ဝါကို လေးဆက် အပြုံးလေးနှင့် ပြန်နှုတ်ဆက်လိုက်ရင်း အောက်ထပ်ကို ဆင်းလာလိုက်သည်။ အဲဒီနောက် နီးစပ်ရာဓာတ်ပုံတိုက်ဆီ ကားငှားသွားလိုက်ပြီး မိသားစုဓာတ်ပုံတွေကို ပျော်ပျော်ပါးပါးရိုက်ခဲ့သည်။
ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်ထဲကို ရောက်တော့ ၁၂နာရီထိုးခါနီးနေပြီ။ သိပ်တော့ကိစ္စမရှိ။ အချိန်တစ်နာရီလောက်တောင် လိုသေးသည်လေ။
ဘွဲ့ယူသည့်နေ့ရက်ဆိုတော့ ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်ထဲမှာ လူအများအပြား စည်ကားသိုက်မြိုက်နေလျက်ရှိသည်။ မြတ်ကလေးက ရွာကဘုရားပွဲတွေကလွဲရင် ဒီလိုမျိုးဝတ်ကောင်းစားလှတွေနဲ့ လူတွေအများကြီးသွားလာနေကြတာကို မတွေ့ဖူးသဖြင့် တမေ့တမောငေးကြည့်ရင်း စူးစမ်းနေသည်။
ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်ဝင်းထဲခြေချကတည်းက လေးဆက် ဘွဲ့ဦးထုပ်ကို ဆောင်းလိုက်ကာ မြတ်ကလေး ဘွားတို့နှင့်အတူ ဓာတ်ပုံတွေ ပတ်ရိုက်တော့သည်။ တီနှင်းက လေးဆက်အတွက် ပင်တိုင်ဓာတ်ပုံဆရာလုပ်ပေးသည်။ လေးဆက်လည်း သူ့အတွက် အထိမ်းအမှတ်နေ့မှာ ချစ်ရသည့်သူတွေနှင့် ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်ဓာတ်ပုံပတ်ရိုက်နေမိသည်။
“ တီနှင်း ကျွန်တော်တို့ စာကြည့်တိုက်ဘက်ကို သွားရအောင် ... အဲ့မှာ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ချိန်းထားတယ် ”
“ အင်း ... သွားလေ ... သွင်ကလေး ”
လေးဆက်တို့ စာကြည့်တိုက်ဘက်ကို ရောက်တော့ ဓာတ်ပုံတွေ အသေအကြေရိုက်နေကြသည့် ချစ်သူငယ်ချင်းများကို အဝေးကနေ လှမ်းမြင်နေရသည်။
ထိုစဉ် တီနှင်းက ခြေလှမ်းတွေကို ရပ်ဆိုင်းလိုက်ပြီး
“ သွင်ကလေး ... သားလည်း သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ တွေ့ပြီဆိုတော့ တီနှင်းတို့လည်း သားနဲ့ မလိုက်တော့ဘူးနော် ... ငယ်ငယ် အရမ်းပင်ပန်းနေမှာစိုးလို့ ... ဘွဲ့နှင်းသဘင်နဲ့ နီးတဲ့နားက ခုံတန်းတစ်ခုခုမှာ ထိုင်နေရင်းနဲ့ပဲ သားတို့ကို စောင့်နေတော့မယ် ... သား ဓာတ်ပုံတွေ ပတ်ရိုက်ဦးမှာမလား ... ဓာတ်ပုံတွေရိုက်ပြီးသွားရင် တီနှင်းတို့ကို ဖုန်းဆက်လိုက်လေ ”
“ ဟုတ်ကဲ့ တီနှင်း ... ဒါနဲ့ မြတ်ကလေးရော ကိုကြီးနဲ့ နေခဲ့မလား ... ခြေထောက်တွေ ညောင်းနေပြီလား ”
လေးဆက်ရဲ့ဘေးနားမှာ ခပ်တည်တည်မျက်နှာလေးနှင့် ရပ်နေသည့် မြတ်ကလေးကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ရင်း မေးမိတော့ မြတ်ကလေးက ခေါင်းလေးရမ်းပြရင်း
“ မြတ် ကိုကြီးနဲ့ပဲ လိုက်မယ် ”
မြတ်ကလေးက သူ့ရဲ့လက်တစ်ဖက်ကိုပါ လာဆုပ်ကိုင်လာသဖြင့် လေးဆက် ပြုံးလိုက်မိသည်။ ထိုအခါ တီနှင်းက
“ ဒါဆိုလည်း မြတ်ကလေးကို သားနဲ့ ထားခဲ့မယ်နော် ... သမီးကလည်း ကိုကြီးနားမှာပဲ နေနော် ... အခုချိန်က လူတွေနဲ့ရှုပ်နေတာဆိုတော့ ကိုကြီးနားမှာ မနေရင် သမီး ပျောက်သွားလိမ့်မယ် သိလား ... တကယ်လို့ လူကွဲသွားရင် ဘာလုပ်ရမလဲဆိုတာ သမီးသိတယ်မလား ”
တီနှင်းက မြတ်ကလေးလွယ်ထားသည့်အိတ်လေးကို လက်ညှိုးထိုးပြရင်းမေးသည်။
“ ဟုတ် ... မြတ် သိတယ် ”
မြတ်ကလေးက သူ့အိတ်ထဲမှာထည့်ထားသည့် ဖုန်းလေးကို တစ်ချက်စမ်းလိုက်ရင်း ယုံကြည်မှုရှိသည့်အပြုံးလေးနှင့် ပြန်ဖြေလာသည်။
“ ဒါဆို တီနှင်းတို့ အရင်သွားနှင့်ပြီနော် ... သားကလည်း မြတ်ကလေးကို သေချာဂရုစိုက် ... ဟုတ်ပြီလား ... လာ ... ငယ်ငယ် ... နှင်းတို့ သွားကြရအောင် ”
တီနှင်းက ဘွား၏လက်ကို တွဲသွားရင်း ဘွဲ့နှင်းသဘင်ရှိရာဆီသို့ တရွေ့ရွေ့ထွက်ခွာသွားသည်။ အဲဒီနောက် လေးဆက်လည်း မြတ်ကလေးရဲ့လက်ကို ဆွဲပြီး စာကြည့်တိုက်ဝင်းထဲ ဝင်လိုက်သည်။ လေးဆက် လာတာကိုလည်းမြင်ရော မေမြတ်က
“ လေးဆက် ... လေးဆက် ... လာ ... လာ ... ငါတို့ နင့်ကို စောင့်နေတာ ကြာပြီ ... ဓာတ်ပုံတူတူရိုက်ကြမယ် ... မြန်မြန်လာခဲ့ ... ”
လာမဆွဲရုံတမယ်ခေါ်နေသည့် မေမြတ်ကြောင့် လေးဆက်လည်း သူတို့ရှိနေသည့်နေရာဆီသို့ အလျင်အမြန်သွားရလေသည်။
“ မြတ်ကလေး ဖြည်းဖြည်းတက် ... ”
လှေကားထစ်တွေကြောင့် ခြေချော်ကြမှာ စိုးသဖြင့် သတိပေးရပြန်သည်။ မေမြတ်တို့ရှိရာရောက်တော့ သူငယ်ချင်းတွေ လူစုံနေပြီဖြစ်သည်။ အမြဲတမ်း မြင်တွေ့နေကြဖြစ်သည့် မေမြတ်နှင့် ဥဥကတော့ မိတ်ကပ်တွေ အပြည့်ဖို့ထားကာ လှပနေကြမှန်း ဝန်မခံချင်ပေမဲ့ ဝန်ခံရပေမည်။
“ ဟဲ့ ! ငါ ဓာတ်ပုံဆရာ ခေါ်လာတယ် ... တူတူရိုက်ကြမယ် ... လေးဆက် နင်က ဒီဘက်လာ ... ဟယ် ကလေးပါ ပါလာတာလား ”
“ အင်း ”
အော်ကျယ်အော်ကျယ်လုပ်နေသည့်ဥဥက အခုမှ မြတ်ကလေးကို မြင်သွားသည့်ပုံပေါ်သည်။
“ ဒါဆို ကလေးကို ဒီနားမှာ နေခိုင်းထား ... ငါတို့လည်း လှမ်းမြင်လို့ရအောင် ... တော်ကြာ ကလေး ပျောက်သွားဦးမယ် ”
ဥဥက သူပဲပြော၊ သူပဲစီစဉ်၊ သူပဲနေရာချဖြင့် အရာအားလုံးကို ကွက်တိကျအောင်လုပ်ဆောင်သွားသည်။ စာကြည့်တိုက်မှာ လေးဆက်တို့ ဓာတ်ပုံစိတ်ကြိုက်ရိုက်ပြီးနောက် ဂျပ်ဆင်ဘက်သို့ ကူးရန်ပြင်ကြသည်။
မြတ်ကလေးရဲ့လက်ကို ဆွဲကာ ဟိုဘက်ကားလမ်းကူးဖို့ပြင်နေတုန်း ဥဥက သူ့နားကပ်ကာ
“ လေးဆက် ... ဒီနေ့ နင် ဘွဲ့ယူတာ ဈာန်ရောင်ခ နင့်ဆီ မလာဘူးလား ”
ဥဥပြောလိုက်မှပဲ လေးဆက် ဒီကလေးကို သတိရသွားပြီး အနည်းငယ်တွေဝေငေးငိုင်သွားရသည်။
ဟုတ်သားပဲ ... ဒီကလေးနဲ့ အဆက်အသွယ်ပြတ်နေတာ နည်းနည်းကြာနေပြီ ...
ဟိုနေ့က သူ ပြန်သွားပြီးကတည်းက အခုထိ လေးဆက်ဆီ ဖုန်းတစ်ချက်တောင် မဆက်သေးပေ။ အရင်ကဆို နေ့တိုင်းနီးပါးလိုလို လူကိုယ်တိုင်လာပြီးတစ်မျိုး၊ ဖုန်းဆက်ပြီးတစ်သွယ် နှောင့်ယှက်နေကျကလေးက အခုလိုပျောက်ချက်သားကောင်းနေတော့ အနည်းငယ်နေရထိုင်ရခက်ခဲလှသည်။
နောက်ဆုံးတွေ့ခဲ့သည့်နေ့က သိပ်မျက်နှာမကောင်းတာကို သတိထားမိနေသဖြင့် စိတ်က အလိုလိုနေရင်း လေးလံလာသည်။ တစ်စုံတစ်ရာကို စိုးရိမ်နေသလိုမျိုး ခံစားချက်ကြီးက အရမ်းကိုဆိုးရွားလွန်းသည်။
ဒီကလေး အဆင်မှပြေရဲ့လား ...
အိပ်မက်ဆိုးတွေရော မက်နေတုန်းပဲလား ...
အခုထိရော ကြောက်နေတုန်းပဲလား ...
မသိစိတ်ကြောင့် လွတ်ထွက်သွားမိသည့်အတွေးတွေကို သတိထားမိတိုင်း လူက ရူးချင်လာရသည်။
ဘာကြောင့်လဲ ...
ဘာဖြစ်လို့များလဲ ...
ဒီလောက်ထိ ကြိုးစားနေရက်နဲ့ ဘာဖြစ်လို့ ဒီကောင်လေးက အမြဲတမ်းလိုလို သူ့အတွေးထဲရောက်နေရတာလဲ။
အိပ်မက်ဆိုးတွေမက်တတ်တဲ့ဘဝတူချင်းမို့ စာနာမိတာလား ...
ဒါမှမဟုတ် ငါက သူ့ကိုများ ...
ကျစ် ! ခေါင်းကို ခပ်သွက်သွက်ခါရမ်းလိုက်သည်။
ကျေးဇူးပြုပြီး ဒီလိုအတွေးမျိုး ဘယ်တော့မှ ထပ်ဝင်မလာပါနဲ့တော့ ...
ခုနက ပျော်ရွှင်နေသည့်လေးဆက်ရဲ့စိတ်အသွင်က မှိုင်းအုံ့သည့်အခြေအနေဘက်သို့ ရောက်ရှိသွားသည်။
“ ဟဲ့ ! ဟိုနှစ်ကောင် လာလေ ... မြန်မြန် ... ဘာလုပ်နေတာလဲ ”
မေမြတ်က အရှေ့ကနေ ခပ်သုတ်သုတ်လျှောက်သွားရင်း နောက်မှာ ချန်ကာ စကားပြောနေကြသည့် သူတို့နှစ်ယောက်ကို လှမ်းအော်သည်။ ဒေါက်ဖိနပ်အမြင့်ကြီးကို တဂွက်ဂွက်မြည်အောင် နင်းကာ ရှေ့ဆုံးကနေ ပဲများပြီး ခပ်မြန်မြန်လျှောက်နေတဲ့ မေမြတ်ကို လေးဆက် တကယ်အောချမိသည်။
မိန်းကလေးတွေက ဒီလောက်ဒေါက်အမြင့်ကြီးနဲ့လည်း လမ်းမြန်မြန်လျှောက်နိုင်ကြတာပဲလား။
လေးဆက်တို့ အားလုံး ဂျပ်ဆင်ကိုရောက်တော့
“ မြတ်ကလေး ဒီမှာပဲ စောင့်နေနော် ... ကိုကြီး ခဏနေ ပြန်လာခဲ့မယ် ”
မြတ်ကလေးကို လေးဆက်တို့နှင့် မနီးမဝေးမှာ ခဏထားထားရင်း ပြောတော့ မြတ်ကလေးက ခေါင်းညိမ့်ပြသည်။
“ လိမ္မာတယ် ”
ကိုကြီးက မြတ်ကို ခေါင်းလေးပုတ်ပေးလာပြီး သူတို့သူငယ်ချင်းတွေရှိရာသို့ အပြေးသွားလေသည်။
ထိုစဉ် မြတ် နောက်ကျောဘက်ကနေ တစ်စုံတစ်ရာက ဒီကိုဦးတည်လာနေသလိုခံစားနေရသည်။ ပုံမှန်ဆို ခြေသံတွေက ရောထွေးနေတတ်ပေမဲ့ ဒီခြေသံကတော့ မြတ် ရပ်နေသည့်နေရာသို့သာ တစိုက်မတ်မတ် လာနေဟန်တူသည်။
ရုတ်တရက် မြတ်ရဲ့ဘေးနားမှာ ခြေသံတွေက ရပ်သွားသည့်အတွက် အောက်ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ လှမ်းမြင်နေသည့် အနက်ရောင်ရှူးဖိနပ်အမည်းက ပြောင်လက်နေတာများ မှန်ကြည့်လို့ပင်ရလောက်မည်ထင်သည်။
မြတ် သိလိုစိတ်ကြောင့် မော့ကြည့်လိုက်တော့ အရပ်တော်တော်မြင့်သည့် ခပ်ချောချောအစ်ကိုကြီးဖြစ်နေသည်။ အင်း ... ကိုကြီးထက်တောင် ပိုပြီးအရပ်ရှည်လောက်မည်။
ဒါနဲ့ ဒီအစ်ကိုကြီးရဲ့အကြည့်တွေက ...
ထိုအစ်ကိုကြီး၏အကြည့်တွေအတိုင်း မြတ် လိုက်ကြည့်လိုက်တော့ မျက်ခုံးတန်းလေးတွေက တွန့်ကျုံ့သွားရသည်။
အကြည့်တွေက ကိုကြီးဆီကို ရောက်နေတာပဲ ... တစ်ခုခုပဲ ဒီအကြည့်တွေက ...
အခုလောလောဆယ်တော့ မြတ်အတွက် လူတစ်ယောက်ကို အကဲခတ်နေရသည့်အလုပ်တစ်ခုပိုလာခဲ့သည်။
ထိုအချိန်မှာ လေးဆက်ကတော့ သူငယ်ချင်းတွေနှင့် ပျော်ပျော်ပါးပါးဓာတ်ပုံရိုက်နေစဉ် အကြည့်တို့က ဘေးတစ်နေရာဆီသို့ရောက်သွားခဲ့သည်။
“ ဟင် ! ”
ပန်းစည်းကိုကိုင်ကာ လေးဆက်တို့ ဓာတ်ပုံရိုက်နေသည်ကို ငေးကြည့်နေသည့် ကောင်လေးတစ်ယောက်။ အောက်က စတိုင်ပန်အနက်ကို ဝတ်ထားသည့်အပြင် အနက်ရောင်ရှပ်အကျီကို လက်ခေါက်ကာ ကြယ်သီးနှစ်လုံးဖြုတ်ပြီး ဝတ်ဆင်ထားသဖြင့် သူ့တစ်ကိုယ်လုံးက နက်စွေးနေပြီး ဖြူသည့်အသားအရည်က ထင်းလင်းနေသည်။
ဆံပင်ကို လှန်တင်ထားသည့်အတွက် ဆယ့်ကိုးနှစ်သာသာကောင်လေးရဲ့ရုပ်ရည်မှာ ပိုပြီးရင့်ကျက်ဟန်ပေါ်နေသည်။
သူက စင်ကာပူမှာ မဟုတ်ဘူးလား ... အခု ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ...
လာမှာမဟုတ်လောက်ဘူးလို့ သေချာနေသည့်လူက အခုလို ရုတ်တရက်ကြီး ရောက်ချလာတော့ လေးဆက် နည်းနည်းတော့ ရှော့ရသွားသည်။
“ အလယ်ကအစ်ကိုလေးက ပြုံးမယ်နော် ”
ကင်မရာမန်းရဲ့သတိပေးသံကြားမှ လေးဆက် ကမန်းကတန်းပြုံးလိုက်ရလေသည်။
“ ပြုံးပြုံးလေးနေ ... ဟုတ်ပြီ ... ပြုံးထားမယ် ... ရိုက်ပြီဗျာ ... ခဏလေး ... ခဏလေး ... ဟိုအစ်မလေးက ဒီဘက်နည်းနည်းကပ်ပေး ... ခေါင်းလေးနည်းနည်းစောင်း ... ထပ်ရိုက်မယ် ... ဟုတ်ပြီ ... အားလုံးပြုံးမယ် ... ရပါပြီ ”
ဈာန်ရောင်ခကတော့ ဓာတ်ပုံရိုက်နေသည့်ကိုကိုရဲ့မျက်နှာလေးကို ငေးကြည့်ရင်း ပြုံးနေမိသည်။ ဘွဲ့ဝတ်စုံနှင့် ကိုကိုက အရမ်းကို ခမ်းနားနေလိုက်တာ။ အကြည့်လေးလွှဲလိုက်မိတာနှင့် လေအလျင်လို ပျောက်ကွယ်သွားမှာ စိုးလှသဖြင့် မျက်တောင်တစ်ချက်ပင် ခတ်ဖို့စိတ်မကူးရဲ။
သူငယ်ချင်းတွေနှင့် ဓာတ်ပုံရိုက်ပြီးသွားသဖြင့် ကိုကို့အနီးသို့ သူ ချဉ်းကပ်သွားလိုက်သည်။
“ ဈာန် မင်း ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ... ”
“ ကိုကို့ကို အရမ်းလွမ်းနေလို့ ... ”
ဖြန်းခနဲ နီရဲသွားတဲ့နားရွက်ဖျားလေးက တကယ့်ကို ကိုက်စားချင်စရာ။
“ မင်း ... မင်း နောက်ဆို ငါ့ကို အဲ့လိုတွေ မပြောနဲ့ ”
ဈာန်ရောင်ခရဲ့မျက်နှာပေါ်မှာ အပြုံးရေးရေးလေးပေါ်လာသည်။ ကိုကိုက တကယ့်ကို အရှက်ကြီးလွန်းတဲ့လူသားလေးပဲ။
“ ကိုကို့အတွက် ... ”
ထိုကလေး ကမ်းပေးလာသည့်ပန်းစည်းကို လေးဆက် ယူလိုက်ကာ ကြည့်မိတော့
“ ဆောင်တော်ကူးပန်း ”
“ အင်း ... ဟုတ်တယ် ... ကိုကို အကြိုက်ဆုံးပန်းလေ ... ကျွန်တော် မရရအောင် ရှာလာတာ ”
“ ဈာန် ... ”
တကူးတကကြီး လုပ်ပေးတာမျိုးဖြစ်နေသည့်အတွက် လေးဆက် ဒီကလေးကို အနည်းငယ် အားနာမိသွားသည်။
“ ကျေးဇူးပဲ ... ငါ အရမ်းသဘောကျပါတယ် ”
“ အင်း ... ကျွန်တော်လည်း သဘောကျတယ် ... အဲဒီပန်းလေးရဲ့အဓိပ္ပာယ်ကို ... ”
ထိုစကားကြောင့် လေးဆက်ရဲ့မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးက တရှိန်းရှိန်းနဲ့ ပူတက်လာသည်။
( ဆောင်တော်ကူးပန်းလေးတွေရဲ့အဓိပ္ပာယ်က ... ကိုယ် မင်းကြောင့် ရူးနေရပြီ )
“ ကိုကို ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်တည်း ဓာတ်ပုံရိုက်ရအောင် ”
“ ဟမ် ! ”
ပြောပြီးတာနဲ့ လေးဆက်ခါးကို ဆွဲဖက်လိုက်ကာ ဂျပ်ဆင်ရှေ့တည့်တည့်မှာ ဝင်ရပ်လိုက်သည့်ကောင်လေး။ ရုတ်တရက် လူတွေရှေ့မှာ ဆွဲဖက်ခံလိုက်ရတာမို့ လေးဆက် အူကြောင်ကြောင်ဖြစ်ကာ ဓာတ်ပုံရိုက်ပေးမဲ့သူကို ကြည့်လိုက်တော့ ဥဥ။ ဘယ်ကတည်းက ဒီကလေးရဲ့ ဖုန်းက အဲ့ဟာမလေးလက်ထဲကို ရောက်သွားရတာလဲ။
“ ကဲ ! ရိုက်မယ်နော် ... နှစ်ယောက်လုံး ပြုံးထားမယ် ”
ဥဥရဲ့အော်သံက စူးရှရှထွက်ပေါ်လာသည်။
“ အွန့် ! ”
ဖက်ထားသည့်ခါးကို သူ့ဘက်ပိုရောက်အောင် ဆွဲကပ်ယူလိုက်သည့်ကောင်လေးကြောင့် လေးဆက် မော့ကြည့်ကာ အပြစ်တင်စကားဆိုလိုက်မိသည်။
“ မင်း ဘာလို့ လူကို အတင်းလိုက်ဖက်နေတာလဲ ဈာန် ”
“ ပြုံးထား ကိုကို ... တော်ကြာ ဓာတ်ပုံထွက်လာရင် မလှပဲ နေမယ် ”
အစကတော့ ပြုံးပေးမလို့ပေမဲ့ ခါးကိုဖက်ထားသည့်လက်က ပိုပြီးတင်းကြပ်လာတာကြောင့်ရော လူတွေအများကြီးရှေ့မှာ ဖြစ်နေတာကြောင့်ရော ပေါင်းပြီး လူက နေရထိုင်ရခက်ကာ ထူပူလာသည်။
“ ကိုကိုက မပြုံးဘူးပဲ ... ဒါဆိုလည်း ရတယ်လေ ... ဒီလိုမျိုးပဲ လုပ်ရတော့မှာပေါ့ ”
“ ဟင် ! “
ချလပ် !!!
နားသယ်စပ်နားက နွေးခနဲဖြစ်သွားခြင်းနှင့်အတူ ဖျတ်ခနဲမြည်သွားသည့် ဓာတ်ပုံရိုက်သံ။ လူတွေကြားထဲ အနမ်းခံလိုက်ရသဖြင့် လေးဆက် တအားရှက်သွားမိသည်။ ထို့ကြောင့် သူ့ခါးကို ဖက်ထားသည့် ဒီကလေးလက်ထဲမှ ရုန်းထွက်လိုက်ကာ အနမ်းခံလိုက်ရသည့်နေရာကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ပြန်ဖိပွတ်နေရင်း
“ မင်း ဒါ ဘာလုပ်တာလဲ ”
“ နမ်းလိုက်တာလေ ... ဘာဖြစ်လို့လဲ ကိုကို ”
တကယ့်ကို မထီမဲ့မြင် မျက်နှာထားမျိုးနဲ့ ပြောလာသည့်ကောင်လေးကြောင့် လေးဆက်မှ ရှက်နေရာကနေ ဒေါသအသွင်သို့ တဖန် ကူးပြောင်းသွားပြန်သည်။
“ လူတွေရှေ့မှာ ဘာလို့ လိုက်လိုက်နမ်းနေတာလဲ ”
“ ဒါဆို လူတွေရှေ့မှာ မဟုတ်ဘဲ ကွယ်ရာဆိုရင်တော့ ကျွန်တော် ကိုကို့ကို စိတ်ကြိုက်နမ်းလို့ရတယ်ပေါ့ ”
“ မရဘူး ... ဘယ်အချိန်ပဲဖြစ်ဖြစ် ငါ့ကို လာမနမ်းနဲ့ ”
“ ဒါပေမဲ့ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ... ကျွန်တော်က ကိုကို့ကိုတွေ့တိုင်း နမ်းချင်နေတာလေ ”
“ မင်း ! ”
ဒေါသရဲ့အရှိန်အဟုန်ကြောင့် လေးဆက်မျက်နှာက နီရဲလာသည်။ လူတွေရှေ့ဖြစ်နေတာရော မြတ်ကလေးရှေ့ဖြစ်နေတာရော ပေါင်းကာ လေးဆက် မျက်နှာပူလာသဖြင့် ဘယ်နားသွားပုန်းနေရမှန်း မသိဖြစ်နေခဲ့သည်။
ဟင် ... နေဦး ...
ဟိုကောင်လေး ငါ့ကို နမ်းတာ မြတ်ကလေး မြင်သွားတယ်ပေါ့ ...
လေးဆက် အလန့်တကြား မြတ်ကလေးရှိရာဘက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ သူတို့ဘက်ကို အာရုံမစိုက်ဘဲ မုန့်ဆိုင်ဘက်ကိုသာ ငေးကြည့်နေသည့် မြတ်ကလေးကို တွေ့လိုက်ရသည်။
တော်ပါသေးရဲ့ ... ဘုရားကယ်လို့ ...
နို့မို့ဆို ဒီလိုအခြေအနေကို သူ ဘယ်လိုပြန်ရှင်းပြရမှန်း သိတော့မှာမဟုတ်ဘူး။
ဈာန်ရောင်ခကတော့ ရှက်ရမ်းရမ်းနေသည့်ကိုကို့ကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်နေမိသည်။ အနမ်းတစ်ခုက ကိုကို့အတွက် အဲ့လောက်တာသွားမှန်း မသိခဲ့ပေ။ သိလို့ကတော့ ဒီထပ် ပိုပြီး ထပ်ခါထပ်ခါနမ်းနေမိမယ်ထင်၏။
လေးဆက်ကတော့ ဈာန်ရောင်ခကို ဂရုမစိုက်နိုင်တော့ဘဲ မုန့်ဆိုင်ကို ငေးနေသည့် မြတ်ကလေးဆီသွားလိုက်ကာ
“ မြတ်ကလေး ကိုကြီးတို့ သွားကြမယ် ”
“ ဟုတ် ”
မြတ်ကလေးကို လက်ဆွဲကာ လေးဆက် အယောင်ယောင်အမှားမှားဖြင့် ဂျပ်ဆင်ရှေ့ကနေထွက်လာခဲ့မိသည်။ လူက အာရုံတွေ ထွေပြားနေသဖြင့် သူငယ်ချင်းတွေကိုတောင် နှုတ်မဆက်မိသည့်အထိပင်။
“ ကိုကို ရှက်သွားတာလား ”
ဘေးနားကနေ ကပ်တိုးလေးပြောသံကြားလိုက်ရသဖြင့် လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ လေးဆက်နှင့် အဲဒီကောင်လေးရဲ့မျက်နှာအနေအထားက အလွန်တရာနီးကပ်သွားရသည်။ လေးဆက် အလန့်တကြား ကိုယ်ကို နောက်သို့ယိမ်းလိုက်ကာ
“ ဈာန် ... စျာန် မင်း ငါနဲ့ဝေးဝေးနေနော် ”
“ မနေတော့ ကိုကိုက ဘာလုပ်မလို့လဲ ”
လေးဆက် အနောက်ကို တဖြည်းဖြည်းဆုတ်လေ ဒီကောင်လေးက ပိုပြီးအနီးရောက်အောင် တိုးကပ်လာလေပဲ။ လေးဆက် ဘေးကိုတစ်ချက်ငဲ့ကြည့်လိုက်တော့ အကြည့်စူးစူးလေးနှင့် သူတို့ကို စူးစမ်းသလိုလိုက်ကြည့်နေသည့် မြတ်ကလေး။
ဘာလို့မှန်းမသိ မြတ်ကလေးကို မျက်နှာပူနေမိသည်။ ညီမတစ်ယောက်ရှေ့မှာ မျက်နှာမထားတတ်အောင် အစခံနေရသည့်အတွက် လေးဆက် အငွေ့ပျံချင်လာသည်။
“ ဈာန် မင်း တော်သင့်ပြီ ... ဘာလို့ ငါ့ကို လိုက်စနေတာလဲ ”
ဈာန်ရောင်ခ တစ်ချက်ပြုံးလိုက်ကာ ကိုကို့အနားကနေ နည်းနည်းခွာလိုက်ပြီး
“ ဟုတ်ပါတယ်လေ ... ဒီနေ့က ကိုကို ဘွဲ့ယူရမဲ့နေ့ဆိုတော့ ထပ်မစတော့ပါဘူး ... နေ့ထူးနေ့မြတ်ကြီးမှာ ကိုကို ဒေါသထွက်လို့ဘယ်ဖြစ်မလဲ ”
“ မင်း သိရင်လည်းပြီးတာပဲ ... ပြန်တော့ ”
“ ဘယ်ကို ပြန်ရမှာလဲ ... ကျွန်တော်က ကိုကို့ဆီ လာတာမှမဟုတ်တာ ... တီလေးကို လာတွေ့ပြီး ဘွားနဲ့ လာမိတ်ဆက်တာ ”
“ မင်း ! ”
တကယ်ပါ။ အဲဒီလိုမျိုး ဒေါသတွေ တအားထွက်နေပြီး ဘာပြောရမှန်းမသိဖြစ်နေတဲ့ ကိုကို့ရဲ့ပုံစံလေးကို အရမ်းအသည်းယားတာပဲ။
“ စျာန် မင်းက စကားကို ကွေ့ပတ်ပြောနေတာပဲ ”
ဈာန်ရောင်ခရဲ့မျက်နှာပေါ်မှာ မချုပ်ထိန်းနိုင်သည့်အပြုံးရိပ်တို့က ပေါ်ပေါက်လာပြီးနောက်
“ ဘာလဲ ... ကျွန်တော်က တီလေးတို့ကို မဟုတ်ဘဲ ကိုကို့ကိုပဲ လာတွေ့လိမ့်မယ်လို့ ကျိန်းသေတွက်ထားတာလား ... ဒါမှမဟုတ် ကိုကိုက ကျွန်တော့်ကို မျှော်နေတာလား ”
ရိတိတိမျက်နှာပေးဖြင့် မထိတထိမေးခွန်းတွေကို မေးလာသည့်ကောင်လေးကို လေးဆက် သည်းမခံနိုင်တော့သဖြင့်
“ မင်းစိတ်ကြိုက်လုပ် ... မင်း သဘောပဲ ”
“ ဟုတ်လား ... ဒါဆို အခု ကျွန်တော် ကိုကို့ကို နမ်းလို့ရလား ”
လေးဆက်ရဲ့မျက်ခုံးတွေ တွန့်ကျုံ့သွားပြီး
“ ကလေးတစ်ယောက်လုံးရှေ့မှာ မင်း စကားကို ဘယ်လိုလုပ်မဆင်မခြင်ပြောနေတာလဲ ဈာန် ”
ထိုအခါမှ ဈာန်ရောင်ခလည်း ကိုကို့ဘေးကို ကြည့်လိုက်တော့ မကြည်သာသည့်အကြည့်တွေနဲ့ သူ့ကို စူးစူးရဲရဲစိုက်ကြည့်နေသည့်ကလေးမလေးတစ်ယောက်။
ဒါလေးက ကိုကို့ရဲ့တစ်ဦးတည်းသော ချစ်ညီမလေး ပန်းမြတ်ရိပ်သွင်ပေါ့လေ။ ရုပ်ချင်းဆင်သလိုလိုရှိပေမဲ့ ကိုကိုက ပိုချောသည်ဟု ဈာန်ရောင်ခ တစ်ဖက်သတ်ယူဆပစ်လိုက်သည်။
“ ဆောရီး ကိုကို ... ညီမလေးကို ကျွန်တော် မမြင်လိုက်လို့ ... ”
Phone Ringing …
လေးဆက်ကို ဖုန်းကို ကိုင်လိုက်ကာ
“ တီနှင်း ... ကျွန်တော်တို့ လာနေပြီ ... တီနှင်းရော ဘယ်မှာလဲ ... ဘွဲ့နှင်းသဘင်ဝင်ပေါက်နားမှာလား ... အခုလာနေပြီ ... ဒါပဲနော် တီနှင်း ”
“ မြတ်ကလေး ကိုကြီးတို့ သွားရအောင် ”
မြတ်ကလေးကို လက်ဆွဲကာ ထိုကောင်လေးရှေ့က လှည့်ထွက်လာခဲ့ပေမဲ့လည်း ထိုကောင်လေးက လေးဆက်တို့နှင့်အတူ လိုက်ပါလာသည်။ ရှိပါစေတော့။ သူလည်း ဘာတစ်ခွန်းမှ ထပ်မပြောချင်တော့ပါ။
ခန်းမထဲဝင်ဖို့အချိန်နီးနေသဖြင့် လေးဆက်လည်း တီနှင်းတို့ရှိရာကိုသာ အမှီပြန်ရလေသည်။
“ သွင်ကလေးတို့ လာပြီ ငယ်ငယ် ”
လေးဆက်တို့ကို တွေ့တော့ တီနှင်းက ဘွားကို အသိပေးသည်။
“ တီလေး မင်္ဂလာပါ ... ဘွား မင်္ဂလာပါ ”
တီနှင်းတို့နား ရောက်ရောက်ချင်းပဲ ဈာန်ရောင်ခက သွက်သွက်လက်လက်ဝင်နှုတ်ဆက်သည်။ အပြုံးပန်းတွေကို ဝေဝေဆာဆာနှင့်။
“ သားဈာန်ပါ ပါလာတာကိုး ... တီလေးက သားပါ ရောက်လာမယ်လို့မထင်ထားဘူးကွယ် ”
သားဈာန် ? အသုံးအနှုန်းတွေက အရမ်းကို ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်နေကြသလိုပဲ။
“ ငယ်ငယ် ဒီကလေးက နှင်း ပြောပြဖူးတဲ့ကလေးလေ ... ဟိုတလောက သူ့ကားနဲ့ အိမ်အထိ ပြန်လိုက်ပို့ပေးတယ်ဆိုတာလေ ”
“ အဲဒါ ဒီကလေးလား ... ချောသားပဲကွယ် ... အသက် ဘယ်လောက်တုန်း ကလေး ”
“ ၂၀ ထဲမှာပါ ဘွား ”
“ ငယ်ငယ်လေးပဲ ရှိသေးတာကိုး ... ဘွားတို့ရဲ့သွင်ကလေးထက် နှစ်နှစ်တောင် ငယ်တာပဲ ”
“ ဟုတ်ပါတယ် ဘွား ... ကျွန်တော်က ကိုကို့ထက် အငယ်ပါ ... ဒါပေမဲ့ ကိုကိုက နုတော့ မသိရင် ကျွန်တော်က သူ့ထက် အသက်ပိုကြီးသလို ထင်ရတာ ”
အပိုတွေ လျှောက်ပြောနေသည့်ကောင်လေးကြောင့် လေးဆက် ရယ်ချင်စိတ်ကို မနည်းထိန်းထားလိုက်ရသည်။
ဒီကောင်လေးကတော့ တကယ်ပါပဲ။ ဒီလိုတီတီတာတာစကားတွေကို ဘယ်နေရာကနေ သွားသင်ထားတာပါလိမ့်။
“ ဟယ် ! ဧည့်ကတ် ! မြတ်ကလေးအတွက် မဝယ်ရသေးဘူး ”
ထိုအခါမှ လေးဆက် ခေါင်းနပန်းကြီးပါတော့သည်။ သူ ဘွဲ့ဖောင်သွားထုတ်တုန်းက မိဘနှစ်ပါးအတွက် ဧည့်ကတ်၂စောင်ရလာသည်။ သို့ပေမဲ့ သူ့မှာက မိဘနှစ်ပါးလုံးကွယ်လွန်သွားသဖြင့် ဘွားဆောင်းနှင့် တီနှင်းက မိဘအစားဝင်ပေးသည်။ မြတ်ကလေးအတွက် ဧည့်ကတ်ကို မိန်းထဲရောက်မှ ဝယ်ဖို့ကြံထားပေမဲ့ အလုပ်တွေရှုပ်ပြီးမေ့သွားခဲ့သည်လေ။ ဘာဆက်လုပ်ရမယ်မှန်းမသိဘဲ အကြံအိုက်နေတုန်း
“ မြတ် အထဲကို မဝင်ချင်ဘူး ... အပြင်မှာပဲ နေခဲ့မယ် ”
“ အဆင်ပြေပါ့မလား မြတ်ကလေးရယ် ... တစ်ယောက်တည်း ရလို့လား ”
တီနှင်းနဲ့ ဘွားက နည်းနည်းစိုးရိမ်နေသည်။ ဘယ်လောက်ပဲ မြတ်ကလေးကို ယုံကြည်သည်ဖြစ်စေ ကိုးနှစ်အရွယ်ကလေးမလေးကို ဒီအတိုင်း အပြင်မှာ တစ်ယောက်တည်းလွှတ်မထားရဲပါ။ မြတ်ကလေးကို ယုံပေမဲ့ တခြားလူတွေကိုတော့ မယုံကြည်နိုင်။
“ သူ ရှိနေတာပဲ ”
မြတ်ကလေးက ဈာန်ရောင်ခကို မျက်စပစ်ကာ ပြောလိုက်တော့ အကြည့်တွေအားလုံးက ဈာန်ရောင်ခဆီ စုပြုံလာသည်။
“ သူ ? ”
လေးဆက် မယုံကြည်နိုင်စွာ ပြန်မေးကြည့်မိတော့
“ အင်း ... အဲ့တစ်ယောက် ... ”
ဒီတစ်ခါမှာတော့ မြတ်ကလေးက ပိုကျိန်းသေအောင် လက်ညှိုးနှင့်ပါ ထိုးပြလာသည်။
“ အဲဒါဆိုလည်း အဆင်ပြေတာပဲ ... သားဈာန်ကို ဒုက္ခပေးရတော့မှာပေါ့ ... သားဈာန်ရော အပြင်သွားဖို့တွေ ရှိသေးလား ... တီလေးတို့ကို အားမနာနဲ့နော် ”
ထိုအခါ ဈာန်ရောင်ခက အသည်းအသန်ငြင်းသည်။
“ မရှိပါဘူး တီလေး ... ကျွန်တော်လည်း တီလေးတို့အပြန် အိမ်အထိ လိုက်ပို့ပေးမှာမို့လို့ စောင့်ရမဲ့အတူတူ ညီမလေးကို ကြည့်ထားလိုက်ပါ့မယ် ”
လေးဆက် ဒီကောင်လေးကို နည်းနည်းအားနာမိသွားသည်။ သူ့ညီမအကြောင်း သူသာ အသိဆုံးမဟုတ်လား။
“ ကျေးဇူးပဲ ဈာန် ... မြတ်ကလေးကို သေချာဂရုစိုက်ပေးပါ ”
ကိုကို့ထံမှ ရှားရှားပါးပါးအားနာပြုံးလေးတစ်ခုကို ရရှိလိုက်သည်။ ကိုကိုတို့အားလုံး ခန်းမထဲကို ဝင်သွားတော့မှ ဈာန်ရောင်ခ အောက်ကို ငုံ့ကြည့်မိတော့ သူ့ကို ခပ်တည်တည်ပြန်စိုက်ကြည့်နေသည့် ကလေးမလေးကို တွေ့လိုက်ရသည်။
ကလေးမချစ်တတ်သော်ငြား ကိုကို့မျက်နှာကြောင့် သည်းခံရမည်ဟူသောအတွေးဖြင့် သက်ပြင်းအသာရှိုက်လိုက်ကာ
“ ဘယ်သွားချင်လဲ ပန်းကလေး ”
ပန်းကလေးဆိုသည့်အခေါ်အဝေါ်ကြောင့် ထိုကလေးမရဲ့အကြည့်တွေက ပိုပြီးစူးရှသွားရသည်။ ထို့အတွက် ဈာန်ရောင်ခလည်း ဇဝေဇဝါဖြစ်သွားရသည်မို့။
“ ဘာဖြစ်လို့လဲ ”
“ ပန်းကလေးဆိုတဲ့နာမည်ကို ဘယ်သူမှမခေါ်ခဲ့ဖူးဘူး ... ဖေဖေကလွဲရင် ... ”
“ အာ ... ဆောရီး မသိလိုက်လို့ ... ”
ဈာန်ရောင်ခ စိတ်ထဲနည်းနည်းစိတ်မကောင်းဖြစ်သွားရသည်။ ဒီကလေးမလေးက အသက်နှစ်နှစ်အရွယ်ကတည်းက မိဘနှစ်ပါးကို ဆုံးရှုံးလိုက်ရမှန်း သူ သိထားသည်။
“ ဒါဆို ဘယ်လိုခေါ်ရမလဲ ... ကိုကိုခေါ်သလိုပဲ ခေါ်ရမလား ”
ကလေးမလေးက ခေါင်းကို အသာခါရမ်းပြီး
“ ပန်းကလေးလို့ပဲခေါ်ပါ ... ဒီအခေါ်အဝေါ်လေးကို လွမ်းနေတာကြာပြီမို့လို့ ... ”
“ အင်း ... ဒါဆို ဘယ်သွားချင်လဲ ... ပန်းကလေး ”
“ လမ်းလျှောက်ချင်တယ် ... ဒီအဓိပတိလမ်းမကြီးပေါ်မှာ ... ”
“ ဘယ်အထိလျှောက်ချင်တာလဲ ”
“ အစကနေ အဆုံးထိ ... ”
လက်ရှိရောက်နေရာကနေ အဓိပတိလမ်းမထက်ကို ကြည့်မိတော့ ဂိတ်ဦးဝကိုတောင် မတွေ့ရ။ ထိုမျှအထိ အဓိပတိလမ်းမကြီးက ရှည်လျားလေသည်။
“ အရမ်းဝေးလိမ့်မယ် ပန်းကလေး ”
“ ရတယ် ... လျှောက်ချင်လို့ ... ”
“ ဒါဆိုလည်း လမ်းလျှောက်ကြတာပေါ့ ”
“ အင်း ”
နေ့လည်တစ်နာရီစွန်းစွန်းအချိန်အခါဖြစ်သည်။ ရန်ကုန်မြို့သည် တစ်နှစ်ထက် တစ်နှစ် ပိုမိုဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်လာသည်နှင့်အမျှ ဆောင်းရာသီရဲ့အေးစက်တဲ့အငွေ့အသက်လေးတွေကလည်း တဖြည်းဖြည်းပျောက်ဆုံးလာလေသည်။ ဇန်နဝါရီလလယ်သည် ဆောင်းရာသီကာလဖြစ်သော်ငြား အေးစက်သည့်အရိပ်အယောင်လေးမျှ ရှိမနေချေ။
နေမင်းကြီးရဲ့အရိပ်အဝါကလည်း အခုထက်ထိမာန်မကျသေးဘဲ နေရောင်ခြည်နွေးနွေးကို အစဉ်မပြတ်ထုတ်လွှတ်ပေးနေလေသည်။ ဖြာကျနေသည့်ရောင်ခြည်လဲ့လဲ့ကို အဓိပတိလမ်းမနံဘေးတွေ စိုက်ပျိုးထားသည့် သစ်ပင်ရိပ်တွေက ကောင်းစွာအကာအကွယ်ပေးနိုင်သည်။
သို့ပေမဲ့လည်း တချို့နေရာများတွင် နေထိုးနေသဖြင့် ဈာန်ရောင်ခလည်း တီလေးပေးခဲ့သည့်ထီးကို ဖွင့်ကာ ပန်းကလေးကို ဆောင်းပေးလိုက်သည်။ ပန်းကလေးက သူ့ကိုယ်ပေါ် အရိပ်အမိုးတစ်ခုကျလာသဖြင့် တစ်ချက်မော့ကြည့်လိုက်လိုက်သော်လည်း ဘာတစ်ခွန်းမှ ထပ်မပြောပေ။
မတိုင်ခင်အချိန်က ပျားပန်းခပ်တမျှ ရှုပ်ထွေးနေကြသည့်လူစုလူဝေးကြီးကလည်း အခုချိန်မှာ ရှင်းလင်းနေသည်။ အခုချိန်တွင် ဘွဲ့ယူမောင်မယ်များနှင့် သူတို့၏မိဘဆွေမျိုးများက ဘွဲ့နှင်းသဘင်ခန်းမထဲတွင် ရှိနေကြသဖြင့် အဓိပတိလမ်းမကြီးထက် လူသူအနည်းငယ်ကင်းရှင်းနေသည်။
ဈာန်ရောင်ခ လမ်းလျှောက်နေရင်း နံဘေးမှာရှိနေသည့် ကလေးမလေးကို ငေးကြည့်မိတော့ စိတ်ထဲတစ်မျိုးဖြစ်လာရသည်။ ပန်းကလေးက ဘာစကားတစ်ခွန်းကိုမှ မဆိုဘဲ ငြိမ်ငြိမ်သက်သက်လေး လမ်းလျှောက်နေရင်း အကြည့်တွေက ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်တစ်ခွင်လုံးဆီ ပို့သနေသည်။
တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပင် ဈာန်ရောင်ခတို့ လမ်းလျှောက်လာရင်း သစ်ပင်ဘေးပတ်လည်မှာထိုင်နေကြသည့် တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူအုပ်စုထံမှ သီချင်းသံ ထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။
ကန်ရေပြင် မြေနီလမ်း တို့နဲ့ဝေး ...
စွယ်တော် ခုံပြာတန်း တို့နဲ့ဝေး ...
ယုံပါကွာ သူငယ်ချင်း မင်းကို ...
တို့တော့ သတိရနေမှာပါ ...
အိမ်ပြန်ချိန် တို့ခွဲ တစ်လမ်းစီမို့ ...
ပြန်လည်စုံစည်းကြနိုင်ဖို့ ...
ကံကိုမျှော်လင့်ရင်း အဝေးက တို့ ...
သတိရနေမှာပါ ...
Library လေးလည်း တို့နဲ့အဝေး ...
RC လေးလည်း သတိရမိတယ် ...
ရင်မှာလွမ်းလို့ ကျတဲ့မျက်ရည် ...
ဂျပ်ဆင်အိုလေး ဘယ်မမေ့ဘူး ...
ကြင်နာသူတွေရဲ့ကံကော်တန်း ...
ခြေရာထင်ကျန်ဆဲ အဓိပတိလမ်း ...
ရင်မှာသံမှိုစွဲ နှလုံးသားအိမ်ထဲ ...
သတိရနေမှာပါ ...
ထိုသီချင်းသံကို ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်လိုနေရာမျိုးမှာ ကြားလိုက်ရသည်က ပို၍ပင် လွမ်းဆွတ်မှုကို အထောက်အပံ့ပေးနေသယောင်။
စိန်ပန်းပွင့်လေးများ လွင့်ကြွေ ...
တို့ မခွဲစဖူး ခွဲရတော့မယ် ...
ရင်မှာလွမ်းလို့ ကျတဲ့မျက်ရည် ...
ဒါပေမဲ့လည်း တကယ်မမေ့ဘူး ...
“ ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်ကြီးက လွမ်းစရာကောင်းလိုက်တာ ... အရင်တုန်းက ဒီနေရာမှာ ဇာတ်လမ်းတွေ အများကြီးဖြစ်ခဲ့မှာပဲ ... လွမ်းစရာတွေ ကြေကွဲစရာတွေ ဝမ်းနည်းစရာတွေ ပျော်ရွှင်စရာတွေ အကုန်လုံးစတင်ခဲ့ပြီး အကုန်လုံးအဆုံးသတ်သွားကြပြီပဲ ”
တစ်ချိန်လုံးတိတ်ဆိတ်နေသည့်ကလေးမလေးထံမှ ထွက်ကျလာသည့်စကားတို့က အရွယ်နှင့်မလိုက်အောင် လေးနက်သည့်စကားလုံးများဖြစ်နေခဲ့သည်။ ဒါပေမဲ့လည်း ဒီကလေးမလေး ပြောသည့်စကားလုံးများကလည်း အမှန်တရားများပင်ဖြစ်သည်။ ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်သည် အမှန်တကယ်ပင် လွမ်းမောစရာကောင်းလှသည်။
ကြင်နာသူတွေရဲ့ကံကော်တန်း ...
ခြေရာထင်ကျန်ဆဲ အဓိပတိလမ်း ...
ရင်မှာသံမှိုစွဲ နှလုံးသားအိမ်ထဲ ...
သတိရနေမှာပါ ...
စိန်ပန်းပွင့်လေးများ လွင့်ကြွေ ...
တို့ မခွဲစဖူး ခွဲရတော့မယ် ...
ရင်မှာလွမ်းလို့ ကျတဲ့မျက်ရည် ...
ပင်လယ်ပြင်ကြီး ဝေနေတယ် ...
နောက်ဆုံးထိ မင်းမျက်ဝန်းတွေ ...
နှုတ်ဖျားက ဆွံ့အစကားတွေ ...
ရင်ထဲက နှုတ်ဆက်အနမ်းတွေ ...
ဒါပေမဲ့လည်း တကယ်မမေ့ဘူး ...
ကြင်နာသူတွေရဲ့ကံကော်တန်း ...
ခြေရာထင်ကျန်ဆဲ အဓိပတိလမ်း ...
ရင်မှာသံမှိုစွဲ နှလုံးသားအိမ်ထဲ ...
သတိရနေမှာပါ ...
ထိုကျောင်းသူအုပ်စုကို အနည်းငယ်ဖြတ်ကျော်လာခဲ့မိသည့်တိုင် သီချင်းသံသဲ့သဲ့က ကြားနေရတုန်းပင်။
“ ဒီတက္ကသိုလ်နဲ့ ပတ်သတ်တာတွေကို ဘယ်လိုလုပ်သိလဲ ... အခုမှ ပထမဆုံးအကြိမ်ရောက်ဖူးတာမလား ”
“ အင်း ... ဟုတ်တယ် ... ဒီတက္ကသိုလ်အကြောင်း စာအုပ်တွေထဲကနေ သိတာ ”
သိပ်တော့မထူးဆန်းပေ။ ဒီကလေးမလေးရဲ့စကားပြောပုံတွေ၊ အမူအကျင့်တွေကို ကြည့်ရသလောက် အရွယ်နှင့်မလိုက်အောင် ရင့်ကျက်မှုတွေ ရှိနေသည်က စာအုပ်စာပေတွေ ဖတ်တာကြောင့်ပင်ဖြစ်ရမည်။ ပြီးတော့ ကိုကို့လိုလူကလည်း သူ့ညီမလေးကို စာအုပ်တွေ ဝယ်ပေးမှာ သေချာပေါက်ပင်။
“ ဒီတက္ကသိုလ်ကို သဘောကျလား ပန်းကလေး ”
“ အင်း ... သဘောကျတယ် ... အရမ်း ... ”
အဖြေမှာ နူးညံ့မှုတွေ ပါဝင်နေသလို ခံစားရသည်။
“ ဒါဆို စာကြိုးစားပြီး ဒီတက္ကသိုလ်မှာ လာတက်လေ ... ဘယ်မေဂျာကို ဝါသနာပါလဲ ”
“ စိတ်ပညာ ... ဟုတ်တယ် ... ရန်ကုန်တက္ကသိုလ်မှာ စိတ်ပညာကို သင်ယူချင်တယ် ”
အဖြေမှာ တက်ကြွမှုတွေနှင့် စိတ်အားထက်သန်မှုတွေကို ဖောက်ထွင်းမြင်နေရသည်။
ဒီကလေးမလေးနှင့်ကိုကိုက မောင်နှမအရင်းအချာဟုဆိုသော်လည်း ဘယ်နေရာမှမတူချေ။ ကိုကိုက အေးချမ်းသည့်အသွင်ကို ဆောင်သည်။ နွေးထွေးသည်။ တစ်ဖက်သားကို အားနာတတ်သည်။ သံယောဇဉ်ကို အလေးထားတတ်သည်။
ဒီကလေးမလေးကတော့ ကိုကိုနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်အသွင်ဖြစ်သည်။ အရိပ်အကဲခပ်ကျွမ်းကျင်သည်။ ခန့်မှန်းရခက်သည်။ ပြီးတော့ ဘယ်အရာကိုမဆို အရမ်းအလေးအနက်ထားလွန်းသည်ဟု ထင်မြင်မိသည်။
“ ကိုလေးရော ဒီတက္ကသိုလ်ကို သဘောကျလား ”
“ ဟမ် ! ”
ကိုလေး? သူ အခု ကိုလေးလို့အခေါ်ခံလိုက်ရတာလား။ ထူးထူးဆန်းဆန်းခံစားချက်တွေ ရနေသလိုပဲ။
“ ကိုလေး ? အခု ကိုလေးလို့ ခေါ်လိုက်တာလား ”
“ သဘောမကျဘူးလား ”
“ မဟုတ်ပါဘူး ... သဘောကျပါတယ် ... အဲဒီအခေါ်အဝေါ်ကို ... ”
“ ဒါဆို ဘာလို့ အံ့ဩသလိုဖြစ်သွားရတာလဲ ”
“ ဘယ်သူမှ အဲ့လိုမခေါ်ဘူးလို့ ... ”
“ အိမ်မှာ အငယ်မရှိဘူးလား ”
“ မရှိဘူး ... ကိုယ်က တစ်ဦးတည်းသောသား ... ပြီးတော့ ဆွေမျိုးတွေထဲမှာလည်း အငယ်ဆုံး ... ”
“ ဪ ... အဲဒါကြောင့်ကိုး ”
“ ပန်းကလေးကရော ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ကိုယ့်ကို ကိုလေးလို့ခေါ်ဖို့စိတ်ကူးရသွားတာလဲ ”
“ ဒီလိုပါပဲ ... ကိုကြီးကို ကိုကြီးလို့ခေါ်လို့ ကိုလေးကိုလည်း ကိုလေးလို့ပဲခေါ်မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တာ ... ဘာအကြောင်းအရင်း ကြီးကြီးမားမားမှမရှိပါဘူး ”
“ ဟုတ်ပါပြီ ... ဟား ... ဟား ... ဟား ... ”
ဈာန်ရောင်ခ၏ရင်ထဲ နွေးထွေးသည့်ရေစီးကြောင်းလေးတစ်ခု ဖြတ်သန်းသွားသလိုခံစားလိုက်ရသည်။ အငယ်မရှိဘဲ ဆွေမျိုးတွေကြားထဲ တစ်ကိုယ်တည်းဗိုလ်ကျရင်းကြီးပြင်းလာခဲ့ရသည့်ဘဝက အထီးကျန်လှပေမဲ့ ညီလေး၊ ညီမလေး တစ်ယောက်လောက်ရှိရင် ကောင်းမှာပဲလို့တော့ တစ်ခါမှ မတွေးခဲ့ဖူးပေ။
ယခုအခါ အလိုလိုနေရင်း သူ့ကို ကိုလေးလို့ခေါ်မည့်ညီမငယ်တစ်ယောက် ကောက်ရလိုက်သလိုခံစားနေရသည်။ သူ့ထက် ဆယ့်တစ်နှစ်ငယ်တဲ့ ညီမငယ်လေးပေါ့။ ထို့အပြင် သူ မြတ်နိုးလှသည့် ကိုကိုရဲ့အသွေးအသားတွေနဲ့ တစ်ပုံစံတည်း ထပ်တူညီစွာ တည်ရှိနေသည့် ညီမငယ်လေး။ တွေးကြည့်မိရုံနဲ့တင် ရင်ထဲ နွေးထွေးသွားရသည်။
လေတစ်ချက်အဝှေ့ ကြွေကျလာသည့်သစ်ရွက်လေးကို လက်ဝါးဖြင့် ခံယူရင်း ပန်းကလေးက မပြီးဆုံးသေးသည့်မေးခွန်းကို ဆက်မေးသည်။
“ ကိုလေး ခုနကမေးခွန်းကို မဖြေရသေးဘူးလေ ”
“ အာ ... ဒီတက္ကသိုလ်ကို သဘောကျလားဆိုတဲ့မေးခွန်းလား ... အင်း ... ဘယ်လိုဖြေရမလဲ ... သဘောကျပါတယ် ... ဒါပေမဲ့ ကိုယ်က နိုင်ငံခြားဘာသာတက္ကသိုလ်ကို ပိုသဘောကျတယ် ”
လက်ထဲမှာ ရှိနေသည့်သစ်ရွက်လေးကို ဆော့နေသည့် ပန်းကလေးရဲ့ခြေအစုံက ရပ်တန့်သွားသည်။ ပြီးတော့ သူ့ဘက်ကို လှည့်ကြည့်ပြီး
“ ဘာလို့လဲ ... ဘာလို့ နိုင်ငံခြားဘာသာတက္ကသိုလ်ကို ပိုသဘောကျတာလဲ ”
“ အမှန်အတိုင်းဖြေရမှာလား ”
ပန်းကလေးရဲ့မျက်ခုံးတန်းလေးက ပင့်တက်သွားပြီး နှုတ်ခမ်းဖူးလေးက ပြုံးမယောင်ယောင်ဖြစ်သွားသည်။
“ ဘာလဲ ... ကိုကြီးရှိနေလို့လား ”
ဈာန်ရောင်ခ တစ်ချက်ရယ်မောလိုက်မိသည်။ လူကြီးရှက်တော့ ရယ်တဲ့။ သူ့အရွယ်က လူကြီးအရွယ်မဟုတ်သေးပေမဲ့လည်း ပန်းကလေးထက်စာရင် သူက လူကြီးပဲမဟုတ်လား။
“ အဲ့လောက်တောင် သိသာနေတာလား ”
“ အင်း ... သိသာတယ် ... တစ်အိမ်လုံးလည်း ရိပ်မိတယ် ”
ဒီတစ်ခေါက်တော့ ဈာန်ရောင်ခ အံ့အားသင့်မိသွားသည်။ ဒီကိစ္စကို တီလေးနဲ့ ဘွားတို့ပါ ရိပ်မိနေကြတာလား။
“ အံ့ဩနေတာလား ”
ပန်းကလေးက ထပ်မေးပြန်သည်။
“ အင်း ... ဘယ်လိုလုပ် တီလေးတို့ပါ ရိပ်မိသွားကြတာလဲ ... ကိုကိုကတော့ ထုတ်ပြောမှာမဟုတ်တာ ကျိန်းသေတယ် ”
“ ဘာကို ထုတ်ပြောတာလဲ ”
ဒါ မေးခွန်းအစ်လိုက်တာပဲ။ ဈာန်ရောင်ခ ပြုံးမိလိုက်သည်။ ဒီကလေးမလေးက ထက်လွန်းပေမဲ့ သူကလည်း အဲ့လောက်တော့ မတုံးအသေးပါ။ ဒါပေမဲ့လည်း သူကိုယ်တိုင်ကိုက ပြောပြချင်နေသည်မို့
“ ကိုယ်က ပန်းကလေးရဲ့ကိုကြီးကို ချစ်ရေးဆိုထားတာ ”
ပန်းကလေးက အံ့ဩသွားပုံမပြ။ ခေါင်းကိုသာ တဆတ်ဆတ်ညှိမ့်နေရင်း
“ ကိုကြီးက ကိုလေးကို လက်ခံမှာမဟုတ်ဘူး ”
အဲ့စကားတစ်ခွန်းကို ပြောပြီးတာနဲ့ ပန်းကလေးက လမ်းဆက်လျှောက်သည်။ အမှန်တရားဆိုတာ ခါးတယ်တဲ့။ ပန်းကလေးပြောသွားသည်က အမှန်တရားဖြစ်သည်မို့ သူ့နားထဲမှာ ကြားရတာ ခါးလှသည်။ မချိပြုံးကို မသက်မသာပြုံးလိုက်ရင်း
“ အင်း ... ဟုတ်တယ် ... ပန်းကလေးရဲ့ကိုကြီးက အခုထိ လက်မခံသေးဘူး ”
“ အဲ့တော့ လက်လျှော့လိုက်ပြီလား ”
ခနဲ့သံတွေ လုံးလုံးလျားလျားပါဝင်ခြင်းမရှိဘဲ သိလိုစိတ်ကြောင့် မေးသည့်မေးခွန်းဖြစ်မှန်း ဈာန်ရောင်ခ အလိုလိုနားလည်လိုက်သည်။
“ အဲ့လောက်နဲ့ လက်လျော့ရရင် ဒီနေ့လိုအခြေအနေထိတောင် ရောက်လာမှာမဟုတ်ဘူး ”
ပန်းကလေးဆီကနေ ရယ်သံမျှင်းမျှင်းလေး ထွက်ပေါ်လာသည်။
“ ဒါဆို ကိုလေးက ကိုကြီးကို သဘောကျနေတာ ကြာပြီပေါ့ ”
ဈာန်ရောင်ခ မပြုံးဘဲမနေနိုင်တော့။ ဒီကလေးမလေးက သူ့ဆီကနေ အဖြေတွေ တစ်ခုပြီးတစ်ခု အစ်ထုတ်နေတာပဲ။ သူကလည်း ကိုကိုနဲ့ပတ်သတ်လာရင် ဘယ်အရာကိုမဆို အငိုက်မိလွယ်လွန်းသည်။
“ ပန်းကလေးက ကိုယ့်ကို မေးခွန်းအစ်နေတာလား ... သိချင်တာရှိရင် တိုက်ရိုက်မေးလို့ရတယ် ”
သူ့စကားကြောင့် ပန်းကလေးရဲ့အကြည့်တွေထဲမှာ ရွှင်မြူးခြင်းတို့ ကိန်းဝပ်သွားပြီး
“ တကယ်လား ... တကယ်မေးလို့ ရလား ”
“ အင်း ... မေးချင်တာ မေး ... ”
“ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ ... မေးချင်တာတွေက အရမ်းများနေတော့ ... ”
အခုချိန်မှာ ပန်းကလေးရဲ့ပုံစံက ကိုကိုရဲ့အုပ်ထိန်းသူတစ်ယောက်လိုပင်။
“ ပန်းကလေး ဘာမေးချင်လဲ ”
“ ဘာလို့လဲ ... ဘာလို့ ကိုကြီးကိုမှလဲ ... မြန်မာပြည်မှာ လူတွေအများကြီးရှိတယ် ... ရန်ကုန်မြို့မှာ လူတွေအများကြီးရှိတယ် ... နိုင်ငံခြားဘာသာတက္ကသိုလ်မှာလည်း လူတွေအများကြီးရှိတယ် ... ဘာလို့ ကိုကြီးကို ချစ်မိသွားတာလဲ ... ဘာလို့ ကိုကြီးကို ရွေးချယ်ခဲ့တာလဲ ... အကြောင်းပြချက်က ဘာလဲ ”
တရဆက်ထွက်ပေါ်လာသည့်မေးခွန်းတွေ။ ကလေးတွေက သူတို့စိတ်ထဲရှိရာ သိလိုသမျှတွေကို အကုန်မေးတတ်ကြသည်ပဲ။ ပန်းကလေးရဲ့မေးခွန်းတွေကို ကြားတော့ ဈာန်ရောင်ခ ခပ်နွေးနွေးလေးပြုံးမိသည်။
“ ပန်းကလေး ပြောသလိုဆိုရင် မြန်မာပြည်မှာ ရန်ကုန်မြို့မှာ နိုင်ငံခြားဘာသာတက္ကသိုလ်မှာ လူတွေ အများကြီးရှိတယ် ... ဒါပေမဲ့ သူတို့က လေးဆက်ရိပ်သွင်မဟုတ်ဘူး ... ပန်းကလေးရဲ့ကိုကြီး မဟုတ်ဘူးလေ ...
လူတွေဘယ်လောက်ပဲ အများကြီးရှိနေပါစေ ကိုယ့်အတွက်တော့ လေးဆက်ရိပ်သွင်ဆိုတဲ့ဖြစ်တည်မှုက ဘယ်သူနဲ့မှ မတူညီဘူး ... ဘာနဲ့မှ နှိုင်းယှဉ်လို့မရဘူး ...
ပြီးတော့ သူ့ကိုချစ်မိသွားတာ ဘာအကြောင်းပြချက်မှ မရှိဘူး ... အကြောင်းပြချက်ရှိနေစရာလည်း မလိုဘူးလေ ... ဒီတိုင်း ... ဒီတိုင်းလေးပဲ ချစ်မိသွားတာမို့လို့ ...
အစကတော့ ကိုယ့်ရဲ့အတွေးထဲမှာ ဒီလူက ထူးဆန်းတယ်လို့ပဲထင်ခဲ့တာ ... နောက်တော့မှ သူ့ကို ကိုယ့်ရဲ့အသွေးအသားထဲကနေ တစိမ့်စိမ့်ချစ်မိနေမှန်း ရိပ်မိလာခဲ့တာ ...
အဲဒါကြောင့်ပဲ ဘာပဲလုပ်နေလုပ်နေ သူ့ကို ပြေးမြင်မိတယ် ... တစ်ခုခုတွေးနေတိုင်းလည်း သူ မပါမဖြစ်ပဲ ... ကိုယ့်ရဲ့ဝင်သက်ထွက်သက်တိုင်းမှာ မင်းရဲ့ကိုကြီးကပဲ ကိုယ့်ကိုအမြဲတမ်းစိုးမိုးနေခဲ့တာ ...
ကြည့်ရတာ ဒါ ကိုယ်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ဘဝအဆက်ဆက်က ကံကြမ္မာပဲထင်ပါရဲ့ ... လူတစ်ယောက်ကို ဒီလိုမျိုးနှစ်နှစ်ကာကာချစ်မိနိုင်ဖို့ဆိုတာကလည်း မလွယ်ဘူးလေ ”
ပန်းကလေးရဲ့အမြဲတည်နေတတ်သည့် မျက်နှာသေးသေးလေးပေါ်မှာ အပြုံးပန်းလေးတွေ ပေါ်ပေါက်လာခဲ့သည်။
“ ဒါဆို ကိုကြီးနဲ့စတွေ့တုန်းက ဘယ်အချက်ကြောင့် သတိထားမိသွားတာလဲ ”
ဒီမေးခွန်းအတွက် အဖြေက သိပ်လွယ်လွန်းသည်လေ။ ဈာန်ရောင်ခ တစ်ချက်လေးတောင် တုံ့ဆိုင်းမနေဘဲ
“ မျက်ဝန်း ... သူရဲ့မျက်ဝန်းလဲ့လဲ့လေးတွေ ... ဘာလို့လဲတော့ မသိဘူး ... သူ့ရဲ့မျက်ဝန်းလေးတွေက အရမ်းရိုးရှင်းပြီး အေးချမ်းတယ် ... နွေးထွေးတယ် ... ပြီးတော့ ဘာလျှို့ဝှက်ချက်မှ မရှိဘူး ...
သူ လိမ်နေရင်တောင်မှ သူ့မျက်ဝန်းတွေကို ကြည့်လိုက်တာနဲ့ အဖြေတန်းပေါ်တယ် ... သူ ကြောက်လန့်တာပဲဖြစ်ဖြစ် ... စိတ်လှုပ်ရှားတာပဲဖြစ်ဖြစ် ... ဝမ်းနည်းနေတာပဲဖြစ်ဖြစ် ... ပျော်ရွှင်နေတာပဲဖြစ်ဖြစ် သူ့ရဲ့မျက်ဝန်းတွေမှာ အရိပ်လာထင်တယ် ... အဲဒါလေးက တကယ့်ကိုမြတ်နိုးစရာပဲ ”
ပန်းကလေးက ပြုံးသည်။ သို့ပေမဲ့ သူ့အပြုံးက လျှို့ဝှက်သည်။ တစ်စုံတစ်ရာကြောင့် အံ့ဩသွားပုံလည်း ပေါ်သည်။
“ ဘာဖြစ်လို့လဲ ပန်းကလေး ”
“ ကိုကြီးရဲ့မျက်ဝန်းတွေကို ဘယ်သူ့ဆီကနေ အမွေရထားတာလဲ သိလား ”
ဈာန်ရောင်ခ ဇဝေဇဝါဖြင့် ခေါင်းခါပြလိုက်သည်။
“ ဘိုးရိပ်ဆီက ... ”
“ ဘိုးရိပ် ? ”
ဈာန်ရောင်ခ အံ့ဩမှုတို့ဖြင့် တုံ့ပြန်ရေရွတ်မိသည်။
“ အင်း ... ဘွားနဲ့ ဘွားဘွားရဲ့အစ်ကိုကြီး ဘိုးဘိုးမိုးရိပ်ထင်ကို ပြောတာ ”
ဈာန်ရောင်ခ တွေတွေလေးဖြစ်သွားသည်။ ကိုကို့ရဲ့နောက်ခံမိသားစုကို သူ သိပေမဲ့ နာမည်တွေလောက်သာဖြစ်သည်။ ပန်းကလေးပြောပြသည့် အကြောင်းအရာမျိုးကိုတော့ သူ မသိခဲ့ပေ။
“ ပြီးတော့ တစ်စုံတစ်ယောက်ကလည်း ဘိုးရိပ်ရဲ့မျက်ဝန်းလေးတွေကို သဘောကျတယ်လို့ ပြောခဲ့သေးတယ်တဲ့ ”
အဲဒီစကားတစ်ခွန်းက ဈာန်ရောင်ခရဲ့ စူးစမ်းလိုမှုတွေကို ပိုမိုပြင်းထန်လာစေခဲ့သည်။
“ ဘယ်သူကလဲ ”
ပန်းကလေးရဲ့မျက်နှာက တမျိုးတမည်ပြောင်းလဲသွားသည်။ အနေအထားကို ခန့်မှန်းရသလောက် သူ့ကို ပြောသင့် မပြောသင့် ချင့်ချိန်နေပုံပေါ်သည်။
“ ရှိခဲ့ဖူးတယ် ... အဲ့လိုလူတစ်ယောက် ... ”
ထားပါတော့။ ဘယ်လောက်သိချင်နေပါစေ သူများအတွင်းရေးတွေကို အတင်းလိုက်မေးဖို့ကကျ သိပ်အဆင်မပြေဘူးလေ။ ကိုယ့်ရဲ့သိချင်စိတ်ကြောင့် တစ်ဖက်သား စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်သွားမှာကိုလည်း ဈာန်ရောင်ခ မလိုလားပါ။ ကိုကို့ရဲ့မျက်ဝန်းတွေနဲ့ဆင်တူသည့် ဘိုးရိပ်အကြောင်းကို အနည်းငယ် စိတ်ဝင်စားမိပေမဲ့လည်း အခုချိန်မှာတော့ ခဏလောက် ဘေးဖယ်ထားလိုက်သည်။
စကားသံတွေ ခဏလောက်တိတ်ကျသွားအပြီးမှာ
“ မေးချင်တာရှိသေးတယ် ... တကယ်လို့ တစ်နေ့ကျ ကိုလေး သဘောကျတဲ့ အဲဒီလိုမျက်ဝန်းမျိုး ကိုကြီးဆီမှာ မရှိတော့ရင်ရော ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ... လျှို့ဝှက်ချက်နဲ့ပြည့်နှက်နေပြီး အေးစက်တဲ့မျက်ဝန်းမျိုးဖြစ်သွားရင်ရော ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ... ကိုကြီးကို မချစ်တော့ဘဲ စွန့်ပစ်လိုက်မှာလား ”
ပန်းကလေးရဲ့ဆန်းစစ်သည့်အမေးကြောင့် ဈာန်ရောင်ခ ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်မောလိုက်မိသည်။
“ ပန်းကလေးရယ် ... အဲဒီလိုမျက်ဝန်းမျိုးမရှိလည်း သူက ကိုယ် ချစ်ရတဲ့လေးဆက်ရိပ်သွင်ဖြစ်နေတုန်းပဲလေ ... သူ့ရဲ့ဖြစ်တည်မှုကို ချစ်ခဲ့မိတဲ့အတွက် ဘာတွေဘယ်လောက်ပဲ ပြောင်းလဲနေပါစေ အဲဒါက ကိုယ့်ရဲ့အချစ်ကို ယိမ်းယိုင်အောင် မလုပ်နိုင်ဘူး .. ယုတ်စွအဆုံး ပန်းကလေးရဲ့အစ်ကို အိုနာကျိုးကန်းသွားရင်တောင် ချစ်နေဦးမှာပဲ ... အဲ့လိုဆို ပိုတောင်ကောင်းသေး ... ဘယ်သူမှ သူ့ကို ကိုယ့်လက်ထဲကနေ လာမလုနိုင်တော့ဘူးလေ ”
သူ့အစ်ကိုကို အိုနာကျိုးကန်းဖြစ်ရင်ဟု ပြောလိုက်မိသဖြင့် ပန်းကလေးရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးက စူထော်သွားသည်။ အဲဒီနောက် ပန်းကလေးက တွေးတွေးဆဆဖြင့်
“ ဒါပေမဲ့ ကိုကြီးရဲ့အချစ်ကို ရဖို့က ခက်တယ် ... အမှန်ပြောရရင် ကိုကြီးမှာ အချစ်ဆိုတာ မရှိလောက်တော့ဘူး ”
“ မဟုတ်ဘူး ... ရှိတယ် ... သူ့ဆီမှာ အချစ်ဆိုတာ ရှိသေးတယ် ... ဘယ်သူ့ကိုမှ မပေးရသေးတဲ့နှလုံးသားတစ်ခုလုံး သူဆီမှာ ရှိနေသေးတယ် ... သူကိုယ်တိုင်လည်း အဲဒါကို မရိပ်မိသေးတာ ... ဒါပေမဲ့ ကိုယ်ကတော့ သိတယ် ”
ပန်းကလေးက မျက်လွှာပင့်ကြည့်ကာ
“ ကိုလေးက ဘာလို့ ဒီလောက်ထိ သိနေရတာလဲ ”
“ ကိုယ်က ကာယကံရှင်ကိုယ်တိုင်ထက်တောင် သူ့အကြောင်းကို ပိုနားလည်နေလို့ပေါ့ ပန်းကလေးရယ် ”
ပန်းကလေးက ပြုံးသည်။ ထိုနည်းတူ ဈာန်ရောင်ခလည်း ပြုံးမိ၏။ အပြုံးချင်းဖလှယ်နေမှုကနေ နားလည်မှုတွေကိုယ်စီ လက်ဆင့်ကမ်းနေမိကြသည်။
နေရောင်ခြည်က နွေး၏။ လေပြည်ကလည်း အေး၏။ ထို့အတူ အဓိပတိလမ်းမတန်းတစ်လျှောက် သစ်ရွက်တို့လည်း ကြွေ၏။ အပြုံးတို့လည်း ဝေ၏။ ရယ်သံတို့လည်း မျောလွင့်နေကြ၏။
1:30 P.M
21.1.2021 ( Thursday )