19
Τα κορμιά τους παρέμειναν ενωμένα έχοντας ικανοποιήσει στο έπακρο τους πόθους. Ο Αλέξανδρος κρατούσε αγκαλιά την Ειρήνη, φιλώντας την τρυφερά στο μέτωπο. «Να μείνουμε για πάντα έτσι, όλη την ημέρα, αύριο και μεθαύριο για πάντα!» της είπε περιπαικτικά χαιδεύοντας την μύτη απαλά.
«Κάποιοι να σου θυμίσω πως χρειάζονται να εργαστούν για να ζήσουν. Δεν μένουν όλοι σε βίλες ούτε τρώνε με χρυσά κουτάλια!»
«Δεν έχω φάει ποτέ σε πληροφορώ... τώρα που το λες λέω να δοκιμάσω!»
«Σταμάτα να με πειράζεις! Τα έχουμε συμφωνήσει νομίζω αυτά...» του είπε αυστηρά τσιμπώντας τον στο μπράτσο.
«Όταν θυμώνεις και κατσουφιάζεις με ανάβεις περισσότερο το ξέρεις αυτό;» την πείραξε με την σειρά του.
«Μιλάω σοβαρά. Θέλω να είμαι ανεξάρτητη. Δεν μου αρέσει να με σχολιάζουν οι φίλοι σου...»
«Σε συμπάθησαν!»
«Και οι φίλες σου;»
«Δύσκολα αλλά ναι. Τι να κάνω θα πρέπει να μάθεις να με μοιράζεσαι με άλλες από εδώ και πέρα. Μου αρέσει το γυναικείο φύλο!» της εξήγησε με ένα σατανικό χαμόγελο να σχηματίζεται.
«Αλέξανδρε φτωχή είμαι όχι ανόητη!»
Εκείνος όμως συνέχισε το πείραγμα. «Το κοριτσάκι με τα σπίρτα... σε φαντάζομαι!»
Εκνευρισμένη προσπάθησε να σηκωθεί από δίπλα του αλλά αυτός της τράβηξε κοντά του.
«Μην με τραβάς...» διαμαρτυρήθηκε η Ειρήνη με έναν μορφασμό.
«Κάνεις ρυτίδες έτσι» και αμέσως την φίλησε όλο πάθος και ένταση. «Όσο και να μου θυμώσεις εγώ δεν θα φύγω από κοντά σου!» της ξεκαθάρισε. «Και ανά πάσα στιγμή εάν χρειαστείς βοήθεια μπορείς να μου τη ζητήσεις. Ακόμη και μια νέα...»
«Αλέξανδρε αρκετά. Τα έχουμε ξεκαθαρίσει αυτά καιρό πριν. Είμαστε μια χαρά έτσι!» διαμαρτυρήθηκε η Ειρήνη. Η υπερηφάνεια δεν της επέτρεπε να ζητιανέψει ούτε να ζητήσει ελεημοσύνη. «Ειλικρινά μην το ξαναπείς αυτό!» τον μάλωσε προσβεβλημένη.
«Καλά καλά! μην με μαλώνεις.... εγώ σε θέλω όπως είσαι!» προσπάθησε να διακωμωδήσει την κατάσταση.
«Τότε μην μου ζητήσεις να αλλάξω σε παρακαλώ!» προσπάθησε να χαμογελάσει με δυσκολία.
«Μονάχα αν παραμείνεις δίπλα μου. Μου άλλαξες τη ζωή τόσο αβίαστα, μου έδειξες πως είναι να διεκδικείς δίχως προσδοκίες. Μου δίδαξες να αγαπώ τη ζωή μου δίχως να προσπαθώ να είμαι κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό..»
«Και ο πατέρας σου;»
«Ο πατέρας μου έγινε κάποιος με τα λεφτά της μητέρας μου! Μου άφησε επίσης αρκετά, τα οποία σε δύο χρόνια θα περάσουν εξ ολοκλήρου στη διαχείριση μου! Έχω και εγώ όνειρα βλέπεις...»
«Τότε είτε είμαι μαζί σου είτε εύχομαι να τα υλοποιήσεις Αλέξανδρε!» αποκρίθηκε με μάτια να γυαλίζουν από προσμονή. «Δεν έχεις ανάγκη κανέναν και τίποτα!»
«Όχι ανάγκη εσένα...» και για να την εμποδίσει να αρθρώσει λέξη την φίλησε με τέτοια ένταση όπως εκείνο το πρώτο τους φιλί.
Η ώρα πέρασε κι εκείνη έπρεπε να αποχωριστεί την συντροφιά του. Είχε υποσχεθεί μια βόλτα με την Σία, η κατάσταση της οποίας φάνηκε να βελτιώνεται δίχως να έχει εγκαταλείψει το ποτό.
Ο Αλέξανδρος όπως συνήθιζε τον τελευταίο καιρό συνόδεψε την Ειρήνη σπίτι της μόνο και μόνο για να κερδίσει περισσότερα λεπτά κοντά της. Παρόλο που εκείνη είχε αρκετή ώρα στο εσωτερικό την περίμενε για να κλέψει μερικές ακόμη ματιές. Για κακή του τύχη όμως τον προσέγγισε η Κάτια πιο προκλητική από ποτέ. Είχε ορκίσει την Ειρήνη να μην ακούσει τίποτα για την αδερφή της γιατί πρώτον δεν τον ενδιέφερε και δεύτερον πίστευε πως ο πατέρας του αργά ή γρήγορα θα την βαριόταν. Όσο και να έβρισκε την σχέση τραγική συνειδητοποίησε πως μέσα από τις συζητήσεις με την Ειρήνη πως δεν είχε δικαίωμα να επεμβαίνει.
Όταν την αντίκρισε όμως με αυτό το γελοίο χαμόγελο της νίκης του ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι και χρειαζόταν ένα δευτερόλεπτο για να παρεκτραπεί και πάλι.
«Και να μου το έλεγε κάποιος δεν θα το πίστευα! Δεν είσαι ο Αλέξανδρος που ξέρω! Εάν κατάφερε να σε αλλάξει τόσο η αδερφή μου τότε μπράβο της εάν και...» έμπλεξε τα μαλλιά της δήθεν σκεπτική.
«Αλλά τι;»
«Δεν ταιριάζετε και πάρα πολύ... η αδερφή μου είναι πολύ περήφανη!»
«Αντε παράτα μας!» προσπάθησε να την προσπεράσει πριν ξεσπάσει χειρότερα.
Αυτή τον συγκράτησε από τον αγκώνα για να το μεταφέρει ένα σαφές μήνυμα. «Αργά ή γρήγορα θα σε βαρεθεί και θα δει το πραγματικό σου πρόσωπο... Όταν κουραστείς να το παίζεις γλυκός και τρυφερός...» του είπε και αμέσως προσπάθησε να του χαϊδέψει το πρόσωπο. «Εγώ σε διαβάζω καλύτερα Αλέξανδρε και χρειάζεσαι δίπλα σου μια γυναίκα που γνωρίζει τι θέλει πλέον, που δεν επιτρέπει σε ψωροπερηφάνιες να την παρασύρουν...» Έφερε το κορμί της επίτηδες πολύ κοντά στο δικό της.
«Και να την αγοράζω όπως αγοράζει σένα ο πατέρας μου;» την ρώτησε με το πρόσωπο να παραμένει ήρεμο δίχως τον παραμικρό σπασμό.
Εκνευρισμένη η Κάτια τον χαστούκισε. «Είσαι πολύ μικρός για να μου κάνεις μαθήματα ηθικής. Κρύβεσαι πίσω από τα παντελόνια του πατέρα σου, νομίζεις πως με τις πλάτες του είσαι και κάποιος! Εάν θες να μάθεις ο πατέρας σου εάν πω το ναι θέλει να με παντρευτεί... δεν μου χάρισε αυτό το δαχτυλίδι τυχαία!» του εξήγησε αμέσως.
«Θα χορτάσει και σε πετάξει! Είναι δύσκολο το καταλαβαίνω όχι γιατί δεν είσαι έξυπνη αλλά γιατί είσαι πάρα πολύ προβλέψιμη, βαρετή και τις βαρετές γυναίκες δεν τις αντέχει!» συνέχισε την κόντρα με το ίδιο ανέκφραστο ύφος.
Όσο η κουβέντα του συνεχίστηκε για τα επόμενα πέντε λεπτά φρόντισε η Κάτια να καλέσει τον Μιχαήλ ώστε να ακούσει τις ύβρεις και τις τοποθετήσεις του γιού του ζωντανά.
«Είσαι άχρηστος!» αντιγύρισε η Κάτια στο τέλος. «Θα κάνω τα αδύνατα δυνατά ώστε να σε χωρίσει η αδερφή μου. Δεν θα την αφήσω να καταστραφεί κοντά σου!» τον προειδοποίησε αλλά αυτός απομακρύνθηκε γελώντας δίχως να τον αγγίζει τίποτα και έτοιμος να συγκρουστεί μαζί της μέχρι τελικής πτώσεως.
Σε έξαλλη κατάσταση μπαίνοντας σπίτι εκείνη έβριζε Θεούς και Δαίμονες. Η Σία είχε ετοιμαστεί για να βγει βόλτα με την κόρη της και η διάθεση της ήταν πολύ καλή. Όταν διαπίστωσε πως η άλλη της κόρη ήταν πάρα πολύ εκνευρισμένη το χαμόγελο χάθηκε από το πρόσωπο της. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε ήταν να αρπάξει το μπουκάλι και πάλι.
«Όλους σας βαρέθηκα εδώ μέσα. Από μικρή ντρεπόμουν για σας!» ξεστόμισε αμέσως.
«Ηρέμησε παιδί μου...» αποκρίθηκε εκείνη ταραγμένη.
«Να ηρεμήσω; Μάνα κάνω αυτό που με έχεις διδάξει όλα αυτά τα χρόνια!»
Η Ειρήνη αμέσως με το που επέστρεψε στο σαλόνι μάλωσε την Κάτια θεωρώντας υπαίτια για την συναισθηματική μετάπτωση της Σίας.
«Αρκετά δεν βοηθάς καθόλου!» την μάλωσε. «Δεν ενδιαφέρεσαι καθόλου για εκείνην!»
«Μου ζητάς να καταδικαστώ για να βοηθήσω μια μάνα που πάντα κοιτούσε την καλοπέραση;» την ρώτησε με βροντερή φωνή. «Και εσύ που το παίζεις η σωστή κόρη τι έχεις κάνει; Με το να δουλεύεις σε ένα ζαχαροπλαστείο και με έναν πλούσιο γκόμενο τι νομίζεις πως έχεις καταφέρεις κάτι; Δεν έχεις σπουδάσει κάτι, δεν έχεις καν όνειρα! ξέσπασε με βλοσυρότητα η αδερφή της.
«Κάτια αρκετά!» την προειδοποίησε η Ειρήνη. «Αν δεν σου αρέσει τότε τράβα κάπου αλλού!»
«Αυτό θα κάνω! Χωρίς εμένα δεν θα καταφέρετε καν να επιβιώσετε. Με τον μισθό μου πληρώνουμε τους λογαριασμούς!» είπε και αμέσως έκλεισε την εξώπορτα δυνατά μην σκοπεύοντας να επιστρέψει ποτέ πίσω σε αυτό το σπίτι.
Από την ένταση η μητέρα τους λιποθύμησε. Όπως ήταν αναμενόμενο μόνο η Ειρήνη ενδιαφέρθηκε για την μητριά της.