ကားဟြန္းတီးသံေတြ၊ ခရီးေဆာင္အိတ္ကိုင္ေဆာင္ထားတဲ့လူေတြ၊ ေဈးသည္ေတြ၊ တကၠစီသမားေတြ ေအာ္ဟစ္ဆူညံေနသည့္ ေနရာအတြင္း ေလးဆက္တစ္ကိုယ္တည္း ေရာက္ရွိေနခဲ့သည္။ သူ ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္လုပ္ကာ လူ လိုက္ရွာေနတုန္း
" ကိုႀကီးေရ ... ျမတ္တို႔က ဒီမွာ ... "
လူကို အရင္မျမင္ရ၊ အသံကို အရင္ၾကားရသည့္ပန္းျမတ္ရိပ္သြင္ရယ္ပါ။ သူ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဝါႏုေရာင္ဂါဝန္ဖားဖားေလးဝတ္ထားသည့္ ျမတ္ကေလးက ေရွ႕အတိ ဆံပင္အုပ္အုပ္ေလးႏွင့္ အင္မတန္မွခ်စ္စရာေကာင္းေနသည္။
ျမတ္ကေလးက ထုံးစံအတိုင္း ကံေကာ္ပန္းတစ္ပြင့္ကို နားေနာက္မွာ ကလစ္ေလးနဲ႔ထိုးၿပီး ညပ္ထားတဲ့ပုံေလးက မသိရင္ အ႐ြယ္ေရာက္ေနတဲ့ လုံမပ်ိဳေလးတစ္ေယာက္ဟန္။ ဒါက ဘြားနဲ႔အေနမ်ားလို႔ ျမတ္ကေလးထံ တျဖည္းျဖည္းကူးစက္လာတဲ့အက်င့္ေလးေပါ့။
ဘြားက ပန္းေတြကို အရမ္းသေဘာက်သည္။ ဘယ္လိုပန္းမ်ိဳးကိုမဆိုေပါ့။ ေျမျပင္ေပၚမွာ ေပါက္ေနသည့္ အပင္ေလးေတြကိုလည္း ဘြားက သေဘာက်တာပဲ။ အရိပ္ရတဲ့သစ္ပင္ႀကီးေတြကိုဆိုရင္လည္း သေဘာက်ရွာသည္။ လယ္ကြင္းျပင္စိမ္းစိမ္းမွာ ေနရာအႏွံ႔ေပါက္ေရာက္ေနသည့္ စပါးပင္ေတြၾကားမွာလည္း ဘြားက သူ႔အသက္အ႐ြယ္ႏွင့္မလိုက္ ေလွ်ာက္သြားခ်င္ေသးသည္။
ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္ေတြ၊ ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းေတြ၊ မနက္တိုင္းထြက္ၿပီး ညေနတိုင္းဝင္ေလ့ရွိသည့္ေနမင္းႀကီး၊ ညအခါ လူသားေတြကို အလင္းေရာင္လႊမ္းၿခဳံၿပီး အေဖာ္ျပဳေပးတတ္သည့္လမင္းႀကီး၊ ထိုလမင္းႀကီးေနာက္မွာ တိတ္တခိုးပုန္းကြယ္ေနတတ္သည့္ မွိန္ဖ်ဖ်ၾကယ္ေလးေတြ၊ ခပ္ေျပေျပတိုက္ခတ္တတ္သည့္ ေလျပည္ေအး၊ ၾကမ္းတမ္းစြာ ႐ြာသြန္းတတ္သည့္မိုးေရစက္ေတြ၊ ပူျပင္းမႈေတြ ေပးစြမ္းႏိုင္သည့္ ေနေရာင္ျခည္အစရွိသျဖင့္ သဘာဝတရားႀကီးရဲ႕လွပမႈတစ္ခုခ်င္းစီတိုင္းကို ေလးဆက္တို႔ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ဘြားက စီကာပတ္ကုံးေျပာျပတတ္သည္။
ဘြားကိုယ္တိုင္လည္း သဘာဝတရားႀကီးကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူပီပီ သူ႔ရဲ႕တူ၊ တူမေတြ၊ ေျမးေတြကိုလည္း သူ႔လိုပဲ သဘာဝတရားႀကီးကို ေလးစားတတ္ေအာင္ သင္ေပးထားသည္။ ဒါက ေလးဆက္အတြက္ ဘြားဆီက ရခဲ့ဖူးသည့္အေကာင္းဆုံးေသာဆုလာဒ္တစ္ခုပါပဲ။
ေလးဆက္အနား အေျပးေလးေရာက္လာသည့္ ျမတ္ကေလးရဲ႕ကိုယ္ေလးကို ေပြ႕ခ်ီလိုက္ၿပီး ပါးေဖာင္းေဖာင္းအိအိေလးကို တစ္ဝႀကီးနမ္းရႈိက္လိုက္သည္။ အရင္တုန္းက အၿမဲတမ္းေပြ႕ခ်ီေနက် ျမတ္ကေလးကိုေတာင္ ေလးဆက္ သိပ္မခ်ီႏိုင္ေတာ့ပါလား။ သူပဲ အသက္ႀကီးလာတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဒီကေလးမကပဲ အိမ္မွာ စားလိုက္ေသာက္လိုက္လုပ္ေနလို႔ ထြားလာတာလား။
ျမတ္ကေလးကို ေျမျပင္ေပၚျပန္ခ်ေပးလိုက္ေတာ့ သူက ေအာက္မဆင္းခ်င္ဟန္ျဖင့္ ေလးဆက္ကို ကုတ္ကပ္တြယ္ဖက္ထားေသာေၾကာင့္ ေလးဆက္မွာ ျပန္ေပြ႕ခ်ီထားရသည္။ ျမတ္ကေလးက ေလးဆက္ရဲ႕ပခုံးေပၚ သူ႔ေခါင္းေလး ေမွးတင္ၿပီး သူ႔လက္ေသးေသးေလးႏွစ္ဖက္နဲ႔ ေလးဆက္ရဲ႕လည္ပင္းကို ဖက္တြယ္ထားသည္။ အသက္ပဲ ကိုးႏွစ္ရွိေနၿပီ။ ပန္းျမတ္ရိပ္သြင္ကေတာ့ အခုထိ ကေလးဆန္ခ်င္တုန္း။ ေလးဆက္ ျမတ္ကေလးအေၾကာင္းကိုေတြးမိေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းေလးတို႔က အေပၚဘက္သို႔ေကာ့တက္သြားသည္။
" ျမတ္ကေလး ... ဘြားတို႔ေရာ ... "
ျမတ္ကေလးကလြဲလို႔ တျခားလူရိပ္လူေယာင္မေတြ႕ေသးသျဖင့္ ေလးဆက္ေမးလိုက္ေတာ့မွ ျမတ္ကေလးက ေရွ႕ကို လွည့္လာကာ
" ဘြားတို႔က ပစၥည္းယူေနလို႔ ေနာက္မွာ က်န္ေနခဲ့တာ ... ျမတ္က ကိုႀကီးကို ေတြ႕လိုက္လို႔ ေျပးလာတာ ... ကိုႀကီးကို အရမ္းသတိရေနတာ ... ကိုႀကီးက ဒီတစ္ေခါက္ ႐ြာကိုလည္းျပန္မလာဘူး ... ျမတ္ကိုလည္း လာမေတြ႕ဘူး ... ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ေကာင္မေလးေခ်ာေခ်ာေလးေတြကို ေတြ႕ၿပီး ျမတ္ကိုက် ေမ့ေနတယ္ေပါ့ ... ကိုႀကီး ႐ြာကို ျပန္မလာတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာေနၿပီလဲ ... တစ္ေယာက္တည္းရွိတဲ့ ျမတ္ကိုက် ႐ြာမွာ ပစ္ထားတယ္ ... ကိုႀကီးကို မခ်စ္ေဝာာ့ဘူး ... ဟြန႔္ ... "
ေလးဆက္မွာ ညီမငယ္ရဲ႕ခ်စ္စဖြယ္အဆက္မျပတ္ရန္ေတြ႕စကားေၾကာင့္ သူ႔ပါးေလးကို ဖြဖြေလးလိမ္ဆြဲလိုက္ၿပီး
" ကိုႀကီးက ျမတ္ကေလးကို သတိရတာေပါ့ကြာ ... ဒီတစ္ေခါက္က ဒီပလိုမာဝင္ခြင့္စာေမးပြဲေျဖေနရလို႔ ကိုႀကီး ႐ြာကိုျပန္မလာျဖစ္တာပါ ျမတ္ကေလးရယ္ ... ကိုႀကီးမွာ ညီမဆိုလို႔ ဒီတစ္ေယာက္တည္းရွိတာ ... ေမ့ပါဆိုရင္ေတာင္မွ ကိုႀကီးက ဒီညီမေလးကို မေမ့ႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ ဟုတ္ၿပီလား "
ေလးဆက္ရဲ႕ႏွစ္သိမ့္အခ်ိဳသပ္စကားေတြကလည္း အခုခ်ိန္မွာ သိပ္အသုံးမဝင္ေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕။ ျမတ္ကေလးက ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ဆူလိုက္ၿပီး သူ မေက်နပ္ေသးေၾကာင္း အသိေပးလာသည္။
" ေျမးေရ ... သြင္ကေလး "
" ဘြား "
ဘြားကိုျမင္လိုက္ရသျဖင့္ ေလးဆက္ ဝမ္းသာသြားကာ ေပြ႕ခ်ီထားသည့္ ျမတ္ကေလးအား ေအာက္ခဏခ်လိုက္ၿပီး ဘြားကို ေျပးဖက္လိုက္သည္။ ဒီဘြားေအျဖစ္သူရဲ႕နံ႔သာျဖဴနံ႔သင္းသင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ေလးကို သူ ဘယ္ေလာက္ေတာင္လြမ္းဆြတ္ခဲ့ရလဲဆိုတာ သူ ကိုယ္တိုင္သာ သိသည္။
ဘြားကို ေပြ႕ဖက္ထားရင္း လြမ္းဆြတ္ရသည့္ နံ႔သာျဖဴနံ႔ေလးကို တစ္ဝႀကီးရွဴရႈိက္ကာ ဘြားရဲ႕ကိုယ္လုံးေသးေသးေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဖက္ထားမိသည္။ ေလးဆက္ရဲ႕တစ္ခုတည္းေသာ ေအးျမသည့္နားခိုရာ။
" ေအး ... ေအး ... ကိုေလးဆက္ရိပ္သြင္ ... ရွင္ေလး က်ဳပ္ကို ေမ့ေနလိုက္ ... တကယ္တည္းမွပဲ ... ဘြားေအျဖစ္သူကို ေတြ႕တာနဲ႔ အေဒၚလုပ္သူကို သတိေတာင္မရေတာ့ဘူး ... က်ဳပ္မွာေတာ့ သူစားဖို႔ တစ္ေနကုန္ ခ်က္ျပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္လာလိုက္ရတာ "
တီႏွင္း၏ ျမည္တြန္ေတာက္တီးသံက သူ႔ေဘးကေန တရဆက္ထြက္ေပၚလာသျဖင့္ ေလးဆက္လည္း ၿပဳံးစိစိႏွင့္
" တီႏွင္းကလည္း ... "
ဘြားေအျဖစ္သူကို ဖက္ထားရာမွ အေဒၚျဖစ္သူအား ေျပာင္းဖက္လိုက္ၿပီး တီႏွင္းရဲ႕ပါးျပင္ေပၚရွိသနပ္ခါးေမႊးၾကဴၾကဴအား ဖိနမ္းပစ္လိုက္သည္။ တီႏွင္းက သူ႔သနပ္ခါးေတြ ပ်က္ကုန္ေတာ့ ေလးဆက္ရဲ႕လက္ေမာင္းကို ဖတ္ခနဲျဖတ္႐ိုက္လိုက္ကာ
" အမေလး ! က်ဳပ္သနပ္ခါးေတြေတာ့ ကုန္ပါၿပီ ကိုေလးဆက္ရယ္ ... အခုက်မွ အသည္းအသန္လာျဖစ္ေနတယ္ ... ဟင္း ... "
တီႏွင္း၏မ်က္ေစာင္းႏုႏုအား ေလးဆက္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ဘြားႏွင့္ တီႏွင္းတို႔ လက္ထဲရွိအထုတ္အပိုးေတြအား ကူသယ္ေပးလိုက္သည္။
" လာ ... ဘြား ... ကြၽန္ေတာ္တို႔ အေရွ႕က်မွ တကၠစီငွားၿပီး အိမ္ကို သြားမယ္ေနာ္ "
" ေအး ... ေအး ... ရတယ္ ... သြင္ကေလး.ေျမးတစ္ေယာက္တည္းသယ္ေနရတာ အဆင္ေျပရဲ႕လား ... မႏိုင္ရင္ ဘြားတို႔ကို ေပး ... "
" ရပါတယ္ ဘြားရဲ႕ ... ဒီေလာက္ေလးကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ သယ္ႏိုင္ပါတယ္ "
ဘြားေအျဖစ္သူအား လွည့္ေျပာရင္း လက္ႏွစ္ဖက္လုံးတြင္ကိုင္ထားသည့္အထုတ္အပိုးမ်ားကိုလည္း ျပဳတ္မက်ေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ရေသးသည္။ အေရးထဲ ေလးဆက္အား သိပ္အျမင္မၾကည္ေသးသည့္ တီႏွင္းကလည္း ႀကဳံတုန္း ဝင္ဖဲ့သြားေသးသည္။
" ဟုတ္သားပဲ ... ငယ္ငယ္ကလည္း ... သြင္ကေလးက ႏွင္းတို႔အိမ္ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ ေယာက်ာ္းသားပဲဟာ ... သူ႔ကိုပဲ အကုန္သယ္ခိုင္းလိုက္ ... ႏွင္းတို႔ကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ လမ္းေလွ်ာက္ၾကမယ္ "
တီႏွင္းက သူ႔အေဒၚအငယ္ျဖစ္သည့္ဘြားကို ဟိုးအရင္ကတည္းက ငယ္ငယ္လို႔ပဲ ခ်စ္စႏိုးေခၚေနက်ျဖစ္သည္။ သူ႔အား ေျပာဆိုၿပီး ဘြားရဲ႕လက္ေမာင္းကို ေျပးခ်ိတ္ကာ တစ္ဖက္ကလည္း ျမတ္ကေလးရဲ႕လက္ကို ဆြဲထားသည့္အေဒၚအပ်ိဳႀကီး၏အျဖစ္ကို ၾကည့္ရင္း ေလးဆက္ မသိမသာခိုးရယ္လိုက္မိသည္။ ရွိတာမွ မိသားစုဝင္ေလးေယာက္ထဲကို ေလးဆက္အား တမင္ဂ်စ္တိုက္ေနသည့္ ေဒၚႏွင္းရိပ္ထင္ကေတာ့ တကယ့္မလြယ္ေၾကာပါ။
တီႏွင္းက ဘြားႏွင့္ ျမတ္ကေလးကိုေခၚၿပီး ေရွ႕ကေန ေကာ့ေတာ့ေကာ့ေတာ့နဲ႔ ထြက္သြားေတာ့ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ေလးဆက္ကပဲ အထုတ္အပိုးေတြကို ေက်ာမွာလြယ္ရင္းတစ္မ်ိဳး၊ လက္ႏွစ္ဖက္က ဆြဲရင္းတစ္ဖုံျဖင့္ အေနာက္က အေျပးလိုက္ရျပန္သည္။
ေျပာလို႔ရတာမဟုတ္။ ကေလးဆန္သည့္ ေဒၚႏွင္းရိပ္ထင္က သူ႔ကို ဂ်စ္ခ်င္ေဇာနဲ႔ တကၠစီငွားၿပီး ထြက္သြားရင္ ေလးဆက္က အထုတ္အပိုးေတြနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္း ႐ြာလည္ၿပီး ဒုကၡမ်ားဦးမည္။
ေလးဆက္လည္း အထုတ္အပိုးေတြကို ဆြဲကာ ဘြားတို႔ေနာက္ကေန လမ္းေလွ်ာက္လာတုန္း လွ်ပ္ခနဲ လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္က ဟိုဘက္ျခမ္းမွာ ရပ္ထားတဲ့ကားနက္ျပာေလးတစ္စီး။ အရမ္းရင္းႏွီးေနသည့္ ကားနက္ျပာေလး။ လွမ္းၾကည့္မိတဲ့ အၾကည့္ေတြကို အလ်င္စလို ျပန္႐ုတ္သိမ္းလိုက္ရင္း ေလးဆက္ သက္ျပင္းဖြဖြခ်မိလိုက္သည္။
မွန္အမည္းေတြ အကုန္အျပည့္တင္ထားေပမဲ့ ကားထဲကလူက သူ႔ကို မ်က္ေတာင္တစ္ခ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲ စိုက္ၾကည့္ေနမည္မွန္း ေလးဆက္ အၾကားအျမင္ဆရာမဟုတ္ေပမဲ့ တပ္အပ္ေျပာႏိုင္ပါသည္။
ဒီေကာင္ေလးက အရမ္း႐ူးမိုက္လြန္းတာလား တုံးအလြန္းတာလားေတာ့ မေျပာတတ္။ မျဖစ္သင့္တဲ့လူ၊ ဘာမွမေပးႏိုင္တဲ့လူဆီက ဘယ္ေတာ့မွမရႏိုင္တဲ့ အခ်စ္တစ္ခုကို ဇြဲနဘဲႀကီးႀကီးနဲ႔ မေလ်ာ့တမ္းလိုက္လံေတာင္းခံေနသည့္ ေကာင္ေလး။
ဆယ္ရက္ေက်ာ္သြားၿပီ။ ေလးဆက္ ဒီေကာင္ေလးကို အေတြ႕မခံဘဲ ေရွာင္ဖယ္ေနခဲ့တာ ဆယ္ရက္ေက်ာ္သြားၿပီ။ ဒီေကာင္ေလး ေလးဆက္ကို ခ်စ္စကားဖြင့္ေျပာၿပီးတဲ့ေန႔ကစၿပီး ေလးဆက္ သူနဲ႔ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ေဝးေဝးေနဖို႔ဆုံးျဖတ္ခဲ့သည္။
အဲဒီေန႔ကတည္းက ေလးဆက္ အတန္းခ်ိန္ေတြသာမကဘဲ ေန႔လည္အားလပ္ခ်ိန္ေတြမွာပါ အတန္းထဲမွာပဲ ေနသည္။ LRC 102 ေရွ႕အၿမဲလိုလို လာေစာင့္ေနတတ္သည့္ေကာင္ေလး၊ တစ္ခါတေလ အတန္းထဲထိဝင္လာၿပီး ေလးဆက္ရဲ႕ေဘးမွာ ဝင္ထိုင္ၿပီး ရီေဝေဝမ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ ေငးၾကည့္ေနတတ္သည့္ ေကာင္ေလးကို ေလးဆက္ ကိုယ္ေပ်ာက္လူသားတစ္ ေယာက္လို မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ လ်စ္လ်ဴရႈထားႏိုင္ခဲ့သည္။
ေက်ာင္းကေန အိမ္ကို ျပန္သည့္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ကပ္ပါလာတတ္သည့္ ကားနက္ျပာေလးကို ေလးဆက္ သတိထားမိလာသည္။
မျဖစ္မေနအေရးကိစၥက လြဲလို႔ အိမ္ေအာက္မဆင္းျဖစ္သည့္ ေလးဆက္အဖို႔ အိမ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ မနီးမေဝးမွာရပ္ထားတတ္သည့္ ကားနက္ျပာေလးကို အိမ္ေရွ႕ဝရန္တာထြက္ရပ္တိုင္း ေတြ႕ျမင္ရစၿမဲ။ ေတြ႕မိတိုင္းလည္း ေလးဆက္ စိတ္ေတြရႈပ္ေထြးၿပီး သက္ျပင္းခ်ရစၿမဲ။ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ဒီကိစၥေတြက တျဖည္းျဖည္း သူ႔ကို ႏြယ္ပတ္ရစ္ေႏွာင္လာသလို ခံစားေနရတာပါလိမ့္။
ကားနက္ျပာေလးကို ျမင္မိတိုင္း အေတြးထဲမွာ ေပၚေပၚလာတတ္သည့္မ်က္ႏွာေလးတစ္ခုေၾကာင့္ ေလးဆက္ ေခါင္းခါလိုက္ရင္း အေတြးေတြကို ခါထုတ္ပစ္လိုက္ရသည္။
" ကိုႀကီး ... ဒီကိုလာ ... ျမတ္ကေလးတို႔က ဒီဘက္မွာ ... "
ေလးဆက္ မျမင္ဘဲေက်ာ္သြားမွာစိုးလို႔ အသံစာစာနဲ႔ အသည္းအသန္ေအာ္ေခၚေနတဲ့ ညီမငယ္ေလး။ တီႏွင္းကေတာ့ တကၠစီသမားကို အေသအလဲေဈးဆစ္ေနရလို႔လားမေျပာတတ္။ ေလးဆက္ကို အခုထိ လွည့္မၾကည့္အားေသးဘဲ အလုပ္ေတြရႈပ္ေနသည္။
" ရၿပီ ... ငယ္ငယ္ တက္ေတာ့ ... ေရွ႕ဆုံးမွာထိုင္ေနာ္ ... ငယ္ငယ္ ထိုင္ခုံခါးပတ္လည္း ပတ္ဦး ... ေတာ္ၾကာ ဒဏ္ေငြေဆာင္ေနရဦးမယ္ ... ျမတ္ကေလး သမီးလည္း ကားေပၚအရင္တက္ႏွင့္ ... တီႏွင္းက သမီးအစ္ကိုကို ကူၿပီး အထုတ္ေတြ ကားထဲ ထည့္ေပးလိုက္ဦးမယ္ "
ေျပာလည္းေျပာ လက္ကလည္း ေလးဆက္ကိုင္ထားသည့္အထုတ္အပိုးေတြကို ယူၿပီး ကားေနာက္ဖုံးထဲ အစီအစဥ္တက်ထည့္ေနသည့္ တီႏွင္း။ ေလးဆက္ကေတာ့ ဘာမွ ထပ္ကူေပးစရာမလို။ တီႏွင္းေတာင္းသမွ် အထုတ္အပိုးေတြကို တစ္ခုခ်င္းေပးေန႐ုံမွ်။
ေလးဆက္ ကားထဲဝင္ထိုင္လိုက္ေတာ့ ျမတ္ကေလးက သူ႔ေပါင္ေပၚတက္ထိုင္လာသည္။ လမ္းမႀကီးတစ္ေလွ်ာက္ ျမင္သမွ် လက္ညႇိဳးထိုးရင္း သူသိလိုရာကို အကုန္ေမးျမန္းေနေတာ့သည္။ ေလးဆက္ သိသမွ် တတ္သမွ် ဗဟုသုတေတြကို အကုန္ထုတ္သုံးၿပီး ညီမငယ္ ေမးသမွ် ႐ႊီး႐ႊမ္းေလွ်ာက္ေျဖေနရသည္။
ျမတ္ကေလးမွာက ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အက်င့္တစ္ခုရွိသည္။ သူက ေမးခြန္းတစ္ခုေမးရင္ အဲဒီေမးခြန္းကို တစ္ျခားလူက ျပန္ေျဖမွ ႀကိဳက္သည္။ မသိဘူးေလဆိုသည့္အေျဖမ်ိဳးကို လုံးဝသေဘာမက်။ အနည္းဆုံးေတာ့ ဒါကေတာ့ ဒီလိုရွိတယ္ သိပ္ေတာ့မေသခ်ာဘူးလို႔ ေျဖေပးရသည္။
အဲဒီအတြက္ ႐ြာမွာေနေပမဲ့ စာအရမ္းဖတ္သည့္ညီမေလးကို ေလးဆက္ သိပ္ညာတာပါေတးလုပ္လို႔မရ။ ကိုးႏွစ္အ႐ြယ္ေလးနဲ႔ေတာင္ လူ႔အရိပ္အကဲဖမ္းတတ္ေနသည့္ ပန္းျမတ္ရိပ္သြင္ကို ေလ်ာ့တြက္လို႔မရေပ။ ဒီကေလးမေၾကာင့္ ေလးဆက္ ေခ်ာင္ပိတ္ခံရသည့္အျဖစ္အပ်က္ေတြကလည္း သက္ေသသာဓကအမ်ားအျပားရွိခဲ့သည္ေလ။
တီႏွင္းကေတာ့ ေလးဆက္တို႔ေမာင္ႏွမ အေမးအေျဖလုပ္ေနၾကသည္ကို ၾကည့္ရင္း ႐ြာမွာ အိမ္ေစာင့္က်န္ခဲ့သည့္လူေတြထံ ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားရသည္။ ႐ြာမွာ အိမ္ေစာင့္က်န္ခဲ့သည့္လူေတြက ေလးဆက္တို႔ရဲ႕မိသားစုဝင္ေတြမဟုတ္ေပမဲ့ အင္မတန္မွ ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာေတြကဲ့သို႔ ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္ေနသည့္လူေတြျဖစ္သည္။
သူ ႐ြာကို ျပန္သည့္အခ်ိန္တိုင္းလည္း ႀကီးႀကီးေအးတို႔၊ ဦးဦးေအာင္တို႔က ေလးဆက္ကိုဆို လိုေလေသးမရွိ ေစာင့္ေရွာက္ၾကၿပီး တူသားတစ္ေယာက္လိုခ်စ္ခင္ၾကသည္။ ကေလးသူငယ္မရွိသည့္အိမ္ျဖစ္သည့္အတြက္ ေလးဆက္ရိပ္သြင္ႏွင့္ ပန္းျမတ္ရိပ္သြင္ဆိုသည့္ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္က တစ္အိမ္လုံး၏ အခ်စ္ေတာ္ဆည္းလည္းေလးေတြပင္။
ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္ႏွင့္ မိဘႏွစ္ပါးလုံးမရွိေတာ့သည့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ဘြားႏွင့္ တီႏွင္းတို႔ကလည္း အသနားပိုကာ ခ်စ္ခင္အလိုလိုက္ခဲ့ၾကသည္။ ျမတ္ကေလးကိုေမြးၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္အၾကာမွာပဲ ေလးဆက္တို႔ရဲ႕မိဘႏွစ္ပါးလုံးက ယာဥ္မေတာ္တဆမႈႏွင့္ အသက္ဆုံးပါးသြားရတာျဖစ္သည္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေလးဆက္မွာ ေသြးသားရင္းခ်ာမိသားစုဆိုလို႔ ဘြားရယ္ တီႏွင္းရယ္ ျမတ္ကေလးရယ္ သုံးေယာက္ပဲ က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့သည္။
ေလးဆက္၏မိခင္ျဖစ္သူ ေဒၚျမတ္ေလးသြင္သည္ ဆံပင္ရွည္ရွည္ အသားအရည္ဝင္းပပနဲ႔ေအးေဆးသိမ္ေမြ႕ကာ ယဥ္စစႏွင့္ ေခ်ာေမာလွပသည့္မႏၲေလးသူစစ္စစ္ျဖစ္သည္။ ေမေမ့၏ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္မ်ိဳး႐ိုးမွာ မႏၲေလးမွာေနထိုင္ခဲ့ၾကသည့္အျပင္ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝသည့္ အႏြယ္ေတာ္ဝင္မ်ားျဖစ္ၾကသည့္အေလွ်ာက္ အလြန္အမင္းမာနေခါင္ခိုက္ၾကသည္။ မ်ိဳး႐ိုးရာဇဝင္ကို လုံးဝအစြန္းအထင္းမခံႏိုင္ၾကသည့္လူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။
ေလးဆက္၏ဖခင္ျဖစ္သူ ဦးမင္းရိပ္ထင္ကေတာ့ မႏၲေလးၿမိဳ႕မွ အေတာ္အတန္ကြာေဝးသည့္ အင္းကံ႐ြာ၌ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့သူျဖစ္သည္။ ေတာ႐ြာ၌ ေမြးဖြားလာခဲ့ရသူျဖစ္ေသာ္ျငား ဆင္းေတာင့္ဆင္းရဲေနခဲ့ရသည့္ဘဝမ်ိဳးေတာ့မဟုတ္ေပ။
အင္းကံ႐ြာသူႀကီး၏အႀကီးဆုံးေျမးပီပီ အိမ္ႀကီးအိမ္ေကာင္းမွာ ေနထိုင္ၿပီး ဘဝကို အခက္အခဲမရွိ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရသူျဖစ္သည္။ ေနာင္လာေနာက္သားမ်ားအတြက္ ဘိုးဘြားမ်ား ခ်န္ရစ္ထားခဲ့သည့္ လယ္ယာမ်ားကား အေတာ္ပင္မ်ားျပားလွသျဖင့္ ေဖေဖတို႔က ေတာသူေဋးစာရင္းဝင္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။
သို႔ေသာ္ ေဖေဖက မႏၲေလးတကၠသိုလ္ကေန ျမန္မာစာႏွင့္ ဘြဲ႕ရရွိခဲ့ၿပီးေနာက္ အင္းကံ႐ြာမွ မိဘေတြ၏မ်ိဳး႐ိုးစဥ္ဆက္စီးပြားေရးျဖစ္ေသာ လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရးကို မလုပ္ကိုင္ဘဲ အေဒၚငယ္ျဖစ္သူလက္ထဲ အကုန္ပုံအပ္ခဲ့ၿပီး သူကေတာ့ မႏၲေလးတကၠသိုလ္မွာပဲ ဝါသနာပါရာ ျမန္မာစာက်ဴတာဆရာအျဖစ္ အလုပ္ဝင္ခဲ့သည္။
ေဖေဖသည္ အလုပ္အားလပ္ခ်ိန္တိုင္း အင္းကံ႐ြာသို႔ျပန္၍ အေဒၚျဖစ္သူေဆာင္းရိပ္ထင္ႏွင့္ ညီမျဖစ္သူႏွင္းရိပ္ထင္ကို အေဖာ္ျပဳေပးခဲ့သည္။ တစ္ခ်ိန္က အိမ္၏ခိုနားရာအရိပ္ျဖစ္ခဲ့သည့္ ဖခင္ျဖစ္သူႏွင့္ မိခင္ျဖစ္သူတို႔မွာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ၿပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ က်န္ရစ္ခဲ့သည့္အေဒၚျဖစ္သူႏွင့္ ညီမျဖစ္သူကို ေဖေဖက တတ္စြမ္းသေလာက္ ေစာင့္ေရွာက္ကာကြယ္ခဲ့သည္။
ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံး အခက္အခဲႀကီးႀကီးမားမားမရွိခဲ့ဘဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ေနထိုင္ခဲ့သည့္ ေဖေဖက အခ်စ္ႏွင့္ေတြ႕မွ ျပႆနာေတြ တစ္ခုၿပီး တစ္ခုျဖစ္ေပၚလာခဲ့သည္။ မႏၲေလးတကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းအတူတူတက္ရင္း သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြအဆင့္မွ ခ်စ္ကြၽမ္းဝင္ခဲ့ၾကကာ ခ်စ္သူအျဖစ္သို႔ တက္လွမ္းခဲ့ၾကသည့္ေဖေဖႏွင့္ ေမေမတို႔အတြက္ ခ်စ္ခရီးလမ္းကား ထင္ထားသေလာက္မေျဖာင့္ျဖဴးခဲ့ေပ။
ေစ့စပ္ထားသည့္လူရွိရက္ႏွင့္ ေဖေဖ့တစ္ေယာက္တည္းအေပၚပဲ ေမတၱာသက္ဝင္ခဲ့သည့္ ေမေမက ႏႈိင္းဆလို႔မရသည့္အခက္အခဲေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရသည္။ မ်ိဳး႐ိုးဂုဏ္ေမာက္ေသာ ေမေမ့ဘက္က အသိုင္းအဝိုင္းက ေမေမတို႔၏အခ်စ္ေရးကို လုံးဝသေဘာမတူၾကဘဲ ေဖေဖ့ႏွင့္လမ္းခြဲဖို႔ အတင္းဖိအားေပးခဲ့သည္။
အထူးသျဖင့္ ႐ြာသားတစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္အျပင္ က်ဴတာဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ ေဖေဖ့ကို ေမေမ့ဘက္က မိဘအသိုင္းအဝိုင္းက ပစ္ပစ္ခါခါျဖစ္ကာ လုံးဝလက္မခံခဲ့ၾကေပ။ ေမေမကေတာ့ သူ႔အသိုင္းအဝိုင္းတစ္ခုလုံးကို ပုန္ကန္ကာ ေဖေဖ့ဘက္ကပဲ မားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ခဲ့သည္။
အဲဒီေနာက္ ေဝဖန္မႈမ်ားစြာ၊ တိုက္ခိုက္မႈမ်ားစြာေၾကာင့္ မႏၲေလးၿမိဳ႕မွာ ဆက္ေနထိုင္ဖို႔မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့သည့္ ေဖေဖက အေမ့ကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အထိ မရမကခိုးေျပးလာခဲ့ကာ အဲဒီၿမိဳ႕မွာပဲ ဘဝသစ္စၿပီး အေျခခ်ေနထိုင္ခဲ့ေလသည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ တိုက္ခန္းေလးတစ္ခန္းငွားေနၿပီး လင္မယားႏွစ္ေယာက္ စားဝတ္ေနထိုင္ေရးအတြက္ တက္ညီလက္ညီ ဒိုးတူေဘာင္ဖက္ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္ခဲ့ၾကသည္။ ခ်မ္းသာကာ ျပည့္ျပည့္စုံစုံေနရသည့္ဘဝကေန ဆင္းသက္လာၾကသည့္ ေဖေဖေရာ ေမေမေရာက အခ်စ္ေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာရသည့္ ေလာကဓံတရားကို တုန္လႈပ္ေျခာက္ခ်ားျခင္းမရွိဘဲ ႀကံ့ႀကံ့ခိုင္ရင္ဆိုင္ခဲ့ၾကသည္။
ရန္ကုန္၌ အေျခက်ၿပီး လအနည္းငယ္အၾကာတြင္ အေဒၚျဖစ္သူနဲ႔ ညီမျဖစ္သူအား ကိစၥအေၾကာင္းစုံကို စာေရးအေၾကာင္းၾကားလိုက္ၿပီးေနာက္ တူဝတၱရား၊ အစ္ကိုဝတၱရားမေက်ပြန္ခဲ့သည္ကို မ်က္ႏွာပူအားနာလွသျဖင့္ အင္းကံ႐ြာသို႔ ဘယ္ေတာ့မွျပန္မသြားေတာ့ေပ။
ေဖေဖႏွင့္ေမေမတို႔ မႏၲေလးမွာျဖစ္ပ်က္ခဲ့ၾကသည့္ ကိစၥအေၾကာင္းစုံကို သိလိုက္ရသည့္အခါတြင္ ဘြားႏွင့္ တီႏွင္းတို႔က ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚအထိတက္လာကာ ေဖေဖႏွင့္ေမေမကို လာေတြ႕ခဲ့ၾကသည္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမေမ့မွာ ေလးဆက္ကို လြယ္ထားသည့္ကိုယ္ဝန္ႏွစ္လရွိေနၿပီျဖစ္သည္။ ဘြားက ေဖေဖတို႔အတြက္ ယခုလက္ရွိေနေနသည့္တိုက္ခန္းကို ဝယ္ေပးခဲ့ၿပီး ေဖေဖတို႔ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ဖို႔အတြက္လည္း ရင္းႏွီးေငြေတြ ေပးခဲ့ေသးသည္။ ထို႔အျပင္ ဘြားက ေဖေဖတို႔ကို ဘာအတြက္ေၾကာင့္မွ မ်က္ႏွာပူအားနာမေနဘဲ ေနၿမဲအတိုင္းဆက္ေနရန္မွာၾကားခဲ့ေသးသည္။
ေမေမ့ဘက္က ေဆြမ်ိဳးအသိုင္းအဝိုင္းကေတာ့ သူတို႔စကားကို လြန္ဆန္သည့္ေမေမ့အား သတင္းစာထဲအေမြျဖတ္ေၾကညာၿပီး ေသခန္းျဖတ္ခဲ့သည္မွာ ေလးဆက္ ယခုအသက္အ႐ြယ္ထိတိုင္ျဖစ္သည္။ ေလးဆက္ကိုေမြးသည့္အခ်ိန္၊ ျမတ္ကေလးကိုေမြးသည့္အခ်ိန္၊ ေမေမတို႔ကြယ္လြယ္သည့္အခ်ိန္မွာေတာင္ တစ္ႀကိမ္ေလးမွ လာမေတြ႕ၾကတဲ့အထိ စိတ္ဓာတ္ျပတ္သားၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ ေမေမကေတာ့ သူ႔ေဆြမ်ိဳးေတြဘက္က လုပ္ရပ္အတြက္ ေဖေဖ့ကိုေရာ၊ ေဖေဖ့ဘက္ကအသိုင္းအဝိုင္းကိုေရာ အၿမဲတမ္းအားနာကာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရသည္။
ေလးဆက္ကို ေမြးခါနီး ဖြားခါနီးအခ်ိန္တြင္လည္း ဘြားႏွင့္တီႏွင္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အထိ တက္လာကာ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ျဖစ္သည့္ေမေမကို အားေပးကူညီခဲ့ၾကသည္။ ေလးဆက္ တစ္ႏွစ္သားအ႐ြယ္ေလာက္ထိ ဘြားႏွင့္တီႏွင္းက အၿမဲလိုလို ရန္ကုန္ကို လာတတ္ၾကသည္။
အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေဖေဖတို႔က ဘြားတို႔ႏွင့္ အၿမဲတမ္း အဆက္အသြယ္ရွိေနခဲ့သည္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေလးဆက္ကလည္း ေဖေဖတို႔ရဲ႕ေအးခ်မ္းသည့္အသိုင္းအဝိုင္းေလးထဲမွာပဲ ေနေပ်ာ္ၿပီး ေမေမ့ဘက္ကေဆြမ်ိဳးေတြကိုဆို ျမင္ေတာင္မျမင္ခ်င္သည့္လူျဖစ္သည္။
ေဖေဖက ေလးဆက္ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက တစ္ႏွစ္ကို သုံးေလးခါေလာက္ အင္းကံ႐ြာဆီ အလည္ေခၚသြားတတ္သည္။ ေက်ာင္းတက္ရသည့္အ႐ြယ္ေရာက္လာျပန္ေတာ့လည္း ေႏြရာသီေက်ာင္းသုံးလပိတ္ရက္တို႔ ဒီဇင္ဘာေက်ာင္းပိတ္ရက္တို႔တြင္ ေလးဆက္က ေဖေဖတို႔မပါလည္း တစ္ကိုယ္တည္း႐ြာကိုျပန္ကာ ႐ြာမွာပဲ ဘြားတို႔ႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္ဆုံးေလ့ရွိသည္။
႐ြာကို ျပန္ရသည့္အခ်ိန္ဆို ေလးဆက္က အရမ္းေပ်ာ္႐ႊင္ေနတတ္သည္။ ႐ြာျပန္ေရာက္ရင္ တစ္အိမ္လုံးက ေလးဆက္ကို အလိုလိုက္ၾကသည္ေလ။ ထို႔အျပင္ ေလးဆက္စီးခ်င္သည့္ ႏြားလွည္းႀကီးႏွင့္ ႐ြာကိုး႐ြာအႏွံ႔ ဦးဦးေအာင္က လိုက္ပို႔ေပးတတ္သလို ႀကီးႀကီးေအးကလည္း ေလးဆက္ စားခ်င္သမွ်ကို မညီးမညဴခ်က္ေကြၽးေလသည္။
ဒီဇင္ဘာညဘက္ေတြဆို ေဆာင္ေတာ္ကူးပန္းေတြေဝေနေအာင္ပြင့္တတ္ေသာ အပင္နားရွိ ကြပ္ပ်စ္ႀကီးေပၚတြင္ ဘြားေျပာျပသမွ် ေရွးျမန္မာပုံျပင္ေတြကို ေလးဆက္ စိတ္ဝင္တစားနားေထာင္ေလ့ရွိသည္။
ေလျပည္အေဝွ႔တြင္ သင္းပ်ံ႕လာေသာ ေဆာင္ေတာ္ကူးပန္းနံ႔ေလးကို ေလးဆက္ ရွဴရႈိက္ရင္း ကြပ္ပ်စ္ႀကီးေပၚတြင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားတတ္သည့္ညခင္းေတြလည္း မနည္းလွေပ။ သို႔ေသာ္ ေဆာင္ေတာ္ကူးပန္းသည္ ႏိုဝင္ဘာ၊ ဒီဇင္ဘာလမ်ားတြင္သာ ပြင့္တတ္ေသာပန္းအမ်ိဳးအစားျဖစ္သျဖင့္ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားတြင္ေတာ့ ေဆာင္ေတာ္ကူးပန္းရနံ႔ကို ရႏိုင္မည္မဟုတ္ေပ။
ေလးဆက္တို႔ေနသည့္ အင္းကံ႐ြာအပါအဝင္ ႐ြာႀကီးကိုး႐ြာမွာ အစဥ္လိုက္တည္ရွိေနၾကသျဖင့္ လူေျခမျပတ္ဘဲ စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္လ်က္ရွိၿပီး ေတာ႐ြာမ်ား၏အေငြ႕အသက္မ်ားလည္း မေပ်ာက္ျပယ္သြားဘဲ လႊမ္းၿခဳံထားလ်က္ရွိေနဆဲပင္ျဖစ္သည္။
ေလးဆက္၏ေပ်ာ္႐ႊင္စရာေကာင္းေသာအမွတ္တရမ်ားထဲတြင္ အင္းကံ႐ြာ၌ ကုန္ဆုံးခဲ့ရသည့္ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္၊ ဒီဇင္ဘာေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားလည္း အပါအဝင္ျဖစ္သည္။
ေလးဆက္ကိုေမြးၿပီး ဆယ့္သုံးႏွစ္အၾကာတြင္ ေမေမက ေလးဆက္အတြက္ ညီမေလးတစ္ေယာက္ကို ထပ္မံေမြးဖြားေပးခဲ့ျပန္သည္။
ေလးဆက္က ေမေမရဲ႕ျဖဴဝင္းသည့္အသားအရည္ကို အေမြဆက္ခံထားၿပီး ျမတ္ကေလးကေတာ့ ဖေအတူသမီးပီသစြာ ညိဳစိမ့္စိမ့္အသားအရည္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ႐ုပ္ရည္မွာေတာ့ ေလးဆက္က အေဖ့ဘက္က အမ်ိဳးေတြႏွင့္ သြားတူေနၿပီး ျမတ္ကေလးကေတာ့ အေမ့ဘက္က အမ်ိဳးေတြႏွင့္ သြားတူေနသည္။ ေျပာရလွ်င္ေတာ့ ေလးဆက္ႏွင့္ ျမတ္ကေလးသည္ မိဘႏွစ္ပါး၏အေမြကို ညီညီမွ်မွ်ရရွိထားျခင္းျဖစ္သည္။
မိဘေတြႏွင့္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ပဲ အတူတူေနခြင့္ရခဲ့သည့္ ျမတ္ကေလးသည္ အလြန္သနားစရာေကာင္းသည္။ ႏွစ္ႏွစ္အ႐ြယ္ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ မိဘေတြႏွင့္ပတ္သတ္သည့္အမွတ္တရေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာမွတ္မိႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္ေျခသိပ္မရွိ။ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမတို႔ကို ေသခ်ာမမွတ္မိသည့္ျမတ္ကေလးအတြက္ေတာ့ မိဘႏွစ္ပါး၏ဓာတ္ပုံကသာ အေထာက္အပံ့ေကာင္းတစ္ခုအေနနဲ႔ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
မိဘႏွစ္ပါးလုံးဆုံးပါးသြားေတာ့ ဘြားတို႔က အင္းကံ႐ြာကိုလိုက္ခဲ့ၿပီး ႐ြာမွာပဲ ေက်ာင္းဆက္တက္ဖို႔ေခၚေပမဲ့ ေလးဆက္ကေတာ့ အေၾကာင္းအရင္းတစ္ခုေၾကာင့္ ရန္ကုန္မွာပဲ မရမကဆက္ေနခဲ့သည္။ အသက္၁၅ႏွစ္အ႐ြယ္ ေျမးလူပ်ိဳေပါက္ကို ရန္ကုန္မွာ တစ္ေယာက္တည္းထားရစ္ခဲ့ဖို႔ ဘြားႏွင့္တီႏွင္းက ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ စိတ္မခ်ေပ။
သို႔ေသာ္ အရမ္းေခါင္းမာသည့္ေလးဆက္ကို ဘယ္လိုမွေျပာမရသည့္အဆုံး ဘြားတို႔လည္း သူ႔ကို အစစအရာရာဂ႐ုစိုက္ဖို႔ မွာၾကားၿပီး ႏွစ္ႏွစ္သမီးအ႐ြယ္ ညီမေလးကို ေခၚ ကာ ႐ြာသို႔ျပန္သြားခဲ့ၾကသည္။
အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သုံးေလးလေနရင္ တစ္ႀကိမ္ေလာက္ ဘြားနဲ႔ တီႏွင္းတို႔က ညီမေလးကို ေခၚၿပီး ေလးဆက္ဆီ အလည္လာကာ စားဝတ္ေနေရး အဆင္ေျပမေျပလာၾကည့္သည္မွာ ေလးဆက္ အသက္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္အထိပင္။ ေလးဆက္ကေတာ့ ဘြားတို႔ တစ္လတစ္ႀကိမ္ပို႔ေပးသည့္ပိုက္ဆံပမာဏေတာင္ သုံးလို႔မကုန္။
အသက္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေလးဆက္ကို အ႐ြယ္ေရာက္လာၿပီဟုသတ္မွတ္လိုက္၍လား မေျပာတတ္။ ဘြားတို႔ နည္းနည္းအလာက်ဲသြားသည္။ တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါေလာက္သာ လာၾကည့္ႏိုင္ေတာ့သည္။ ဘြားကလည္း တျဖည္းျဖည္းအသက္အ႐ြယ္ရလာသျဖင့္ သိပ္ေဝးေဝးလံလံေတြ သိပ္မသြားႏိုင္ေတာ့။
ညီမေလးကလည္း တျဖည္းျဖည္းအ႐ြယ္ေရာက္လာသျဖင့္ တီႏွင္းမွာ အေဒၚျဖစ္သူႏွင့္ တူမျဖစ္သူၾကား အပတ္မလည္ေအာင္ အၿမဲဗ်ာမ်ားေနလ်က္ရွိသည္။ ေလးဆက္ကေတာ့ ေက်ာင္းႏွစ္လပိတ္ခ်ိန္တိုင္း ႐ြာကို အၿမဲျပန္ေနက်ျဖစ္သည္။
မိဘေတြမရွိေတာ့ေပမဲ့ ေအးျမသည့္အရိပ္ကိုေပးစြမ္းႏိုင္သည့္ အဘြားႏွင့္အေဒၚျဖစ္သူတို႔၏အကာအကြယ္ေအာက္မွာ ေနရတာ ေလးဆက္ တကယ္ပင္ေပ်ာ္႐ႊင္ပါသည္။ သူ႔ရဲ႕ဘယ္ေသာအခါမွ စြန႔္ပစ္လို႔မရတဲ့၊ ျဖတ္ပစ္လို႔မရတဲ့ ေႏွာင္ႀကိဳးေလးေတြေပါ့။
" ရၿပီ ကားဆရာ ... အဲ့တိုက္ေရွ႕နားေလးမွာပဲ ရပ္လိုက္ေတာ့ "
ကားရပ္လိုက္သည္ႏွင့္ တီႏွင္းက ကားေနာက္ခန္းထဲက ရွိသမွ်အထုတ္အပိုးေတြ အကုန္ထုတ္၊ ေလးဆက္လက္ထဲ အကုန္အပ္ထားခဲ့ၿပီး ဘြားကို လက္တစ္ဖက္ကတြဲကာ တိုက္ခန္းေပၚ တက္သြားေလသည္။ ခ်စ္ညီမေလးကလည္း ေလးဆက္ကို ကူသယ္ေပးမည္မရွိ။ သူ႔မုန႔္ထုတ္အိတ္ သူ သယ္ကာ တီႏွင္းေနာက္ကေန ေျပးတက္သြားေလသည္။
ေအး ... အခန္းေသာ့က သူ႔ဆီမွာ ... အခန္းေသာ့မပါဘဲ တီႏွင္း အခန္းတံခါးကို ဘယ္လိုဖြင့္ဝင္မလဲဆိုတာကို ေစာင့္ၾကည့္ဦးမည္ဟု ေလးဆက္ စိတ္ထဲ ေတးထားလိုက္သည္။ ေလးဆက္ အထုတ္အပိုးေတြကို မႏိုင္မနင္းသယ္ရင္း အခန္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ထင္ထားသည့္အေတြးအျမင္က တျခားစီျဖစ္ေနမွန္း သေဘာေပါက္သြားသည္။
သံပန္းတံခါးေရာ၊ တံခါးမႀကီးပါ ပြင့္ဟလ်က္ရွိေနၿပီး ေလးဆက္အလာကို ႀကိဳဆိုေနသေယာင္ေယာင္။
ေအးေပါ့ေလ ... တျခားလူမွ မဟုတ္တာ ... ေဒၚႏွင္းရိပ္ထင္ပဲဟာ ...
တီႏွင္းတို႔ဆီမွာ သူ႔ရဲ႕တိုက္ခန္းေသာ့အပိုရွိေနမွန္း ေလးဆက္ လုံးဝေမ့ေလ်ာ့သြားတာျဖစ္သည္။
" အထုတ္အပိုးေတြ ဒီမွာခ်ထားလိုက္ေနာ္ ရိပ္ကေလး ... ငယ္ငယ္ ေမာေနလား ... ေရေသာက္မလား "
ဆိုဖာေပၚမွာထိုင္ေနသည့္ ဘြားက ေခါင္းညိမ့္ျပေတာ့ တီႏွင္းက မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ဝင္သြားၿပီး ေရခဲေသတၱာထဲက သိပ္မေအးသည့္ ေရတစ္ဘူးကိုထုတ္ကာ ဖန္ခြက္ႏွစ္ခြက္ကိုပါ ယူရင္း အိမ္ေရွ႕သို႔ျပန္ထြက္လာသည္။
" ေရာ့ ငယ္ငယ္ ... ေရက နည္းနည္းေတာ့ ေအးတယ္ ... ျမတ္ကေလး ... ေရာ့ ... ဒါက သမီးအတြက္ ... ေသာက္လိုက္ဦး "
တီႏွင္းက ေရထည့္ထားသည့္ဖန္ခြက္ႏွစ္ခြက္ကို ဘြားႏွင့္ ျမတ္ကေလးလက္ထဲ ေသခ်ာထည့္ေပးသည္။ အထုတ္အပိုးေတြ အကုန္သယ္လာေပးရသည့္ သူ႔ကိုက် ဘာမွမတိုက္သျဖင့္ ေလးဆက္ တီႏွင္းကို နည္းနည္းစိတ္ေကာက္ခ်င္သြားသည္။
" တီႏွင္း ... သားအတြက္ေရာ ... "
ေလးဆက္က သူ အ႐ြယ္ေရာက္ၿပီးကတည္းက ဘြားတို႔ တီႏွင္းတို႔ႏွင့္ စကားေျပာလွ်င္ ပုံမွန္ဆို သူ႔ကိုယ္သူ " ကြၽန္ေတာ္ " လို႔ သုံးႏႈန္းတတ္ေပမဲ့ အိမ္ကလူေတြကို စိတ္တို စိတ္ေကာက္ေနသည့္အခ်ိန္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ငယ္႐ြယ္စဥ္ကေလးဘဝက သုံးေနက်ျဖစ္သည့္ " သား " ဆိုသည့္နာမ္စားက အလိုလိုထြက္လာတတ္သည္။
တီႏွင္းက ၿပဳံးရယ္ခ်င္ေနသည့္မ်က္ႏွာကို အတင္းထိန္းခ်ဳပ္ထားကာ ေလးဆက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး
" အလိုေတာ္ ... ဒါ ရွင့္တိုက္ခန္းပဲဟာ ... ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ထေသာက္ပါလား ... ကေလးလည္းမဟုတ္ဘူး ... အသက္ကျဖင့္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေနၿပီ ... က်ဳပ္က ရွင္ ေရေသာက္ဖို႔ကအစ လိုက္လုပ္ေပးေနရမွာလား ... ဘယ္လိုကေလးလည္း မသိဘူး "
တီႏွင္းရဲ႕မေခ်မငံ့စကားေၾကာင့္ ေလးဆက္လည္း မေက်မနပ္ျဖစ္သြားကာ ထိုင္ေနရာမွထလိုက္သည္။ အဲဒီေနာက္ မီးဖိုေခ်ာင္မွ ဖန္ခြက္တစ္ခြက္ကို သြားယူလိုက္ၿပီး ဘြားေဘးနားမွာ ကပ္ထိုင္လိုက္သည္။ ဖန္ခြက္ထဲ ေရထည့္ကာ တစ္က်ိဳက္တည္းေမာ့ေသာက္ၿပီးသြားေတာ့မွ ဘြားရဲ႕ေပ်ာ့တြဲ႕ေနတဲ့လက္ေမာင္းသားေပၚ သူ႔ေခါင္းေလးမွီတင္လိုက္ရင္း
" ဘြား "
ဘြားက ေလးဆက္ရဲ႕ေခါင္းေလးကို အေရခြံေတြတြန႔္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ သူ႔လက္ေလးနဲ႔ခပ္ဖြဖြပြတ္သပ္ေပးရင္း
" ေျမး ... ေျပာေလ ... ဘြားကို ဘာေျပာမလို႔လဲ "
" ဘြားတူမက သားကို အႏိုင္က်င့္ေနတယ္ ... သားက ကားဂိတ္ဝင္းမွာလည္း အထုတ္အပိုးေတြ သယ္ေပးရတယ္ ... အိမ္ကိုေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း ငါးလႊာအထိ အထုတ္ေတြအကုန္သယ္လာေပးရတယ္ ... အဲ့ဒါကိုေတာင္ ဘြားတူမက သားကို ေရခပ္မတိုက္ဘူးသိလား ... သားကေတာ့ ဘြားတူမ ခိုင္းသမွ် အကုန္လုပ္ေပးလိုက္ရတာ ... သားကိုက် ဘြားတူမက ေရေလးတိုက္ဖို႔ေတာင္ မသဒၶါခ်င္ဘူး ... အဲဒါ ဘြားတူမကို ဆုံးမေပးဦး "
" ဪ ... ေျမးရယ္ ... "
ေလးဆက္ရဲ႕တိုင္တန္းသံေၾကာင့္ ဘြားထံမွ ရယ္သံခပ္လြင္လြင္ေလး ပ်ံ႕လြင့္လာသလို အထုတ္အပိုးေတြထဲက ပစၥည္းေတြထုတ္ရင္း စီမံေနသည့္တီႏွင္းထံမွလည္း ႀကိတ္ရယ္သံေတြ ထြက္ေပၚလာသည္။ ျမတ္ကေလးကိုေတာ့ တီဗီမွလာသည့္ Documentary ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ဖြင့္ျပေပးထားသျဖင့္ သူက လူႀကီးေတြ၏စကားဝိုင္းထဲ စိတ္ပါဝင္စားမႈမရွိေခ်။
" ေအာင္မယ္ ! ကိုေလးဆက္ ... ရွင္က က်ဳပ္ကို တိုင္တယ္ေပါ့ဟုတ္လား ... ငယ္ငယ္က က်ဳပ္အေဒၚေနာ္ ...ရွင္ တိုင္လိုက္တိုင္း ငယ္ငယ္က က်ဳပ္ကိုဆူလိမ့္မယ္လို႔ထင္ေနရင္ေတာ့ ေဆာရီးပဲ ကိုေလးဆက္ေရ "
" ဘြားကလည္း သားအဘြားပဲေလ "
" ငယ္ငယ္က ရွင့္အဘြားဆိုေတာ့ က်ဳပ္ကေရာ ရွင့္ရဲ႕ဘာလဲ "
" တီႏွင္းကေတာ့ သားရဲ႕အခ်စ္ဆုံး တစ္ဦးတည္းေသာေဒၚေလးေလ "
ေလးဆက္လည္း စကားေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ဘြားေဘးမွ ထကာ တီႏွင္းကို ေနာက္ေက်ာဘက္ကေန ေျပးဖက္လိုက္သည္။
" ဟြန္႔ ! လူလည္ေလး ... ရွင္က က်ဳပ္ကို ခြၽဲရေကာင္းမွန္းေတာ့ သိေသးတယ္ေပါ့ "
တီႏွင္းက ေလးဆက္ရဲ႕ႏွာတံလုံးလုံးေလးကို ဆြဲၿပီး ခ်စ္စႏိုးျဖစ္ေနသည့္ေလသံႏွင့္ေျပာသည္။ အသက္ဆယ့္ငါးႏွစ္ေက်ာ္ကြာသည့္ ဒီအေဒၚႏွင့္ ဒီတူက သူငယ္ခ်င္းေတြလို အၿမဲတမ္းရန္ျဖစ္လိုက္၊ ျပန္ခ်စ္လိုက္ျဖစ္ေနၾကသည္မွာ သိပ္ေတာ့မထူးဆန္း။
တစ္ပတ္မွာ ၅ရက္ေလာက္က အၿမဲရန္ျဖစ္ေနၾကသည့္ တူအရီးႏွစ္ေယာက္ၾကား ဘြားက ဘယ္ေတာ့မွဝင္မပါဘဲ အၿမဲေဘးမဲ့ေပးထားၿပီးသားျဖစ္သည္။ ရန္သတ္ရင္းနဲ႔ ခ်စ္ၾကသည္ဆိုသည္မွာ ေလးဆက္ႏွင့္ တီႏွင္းတို႔ၾကားက ျပယုဒ္တစ္ခုလိုပင္။
3:45 P.M
18.1.2021 ( Monday )