"Δε μιλάς σοβαρά." Μου είπε σοκαρισμένη.
Βρισκόμασταν για καφέ σε ένα όμορφο μαγαζάκι που είχαμε βρει πριν λίγες μέρες και της έλεγα τα χθεσινά μου κατορθώματα.
"Κι όμως. Χορέψαμε κανονικότατα μπροστά σε τόσο κόσμο."
"Έχω σοκαριστεί αυτή τη στιγμή ." Είπε και ήπιε μια γουλια από το καφέ της.
Γέλασα.
"Από αυτά που ακούω, φαίνεται να πέρασες πολύ καλά. Ο Στεφανάκος ήταν κύριος."
Εγνεψα.
"Όντως πέρασα όχι απλά καλά, τέλεια. Δεν ένιωσα καθόλου άβολα, εκτός από λίγο στην αρχή. Αλλά γενικά κάναμε χαβαλε, μου την έπεφτε, φάγαμε, ήπιαμε, χορέψαμε, όλα τα κάναμε. Και βγήκαμε σκέψου μόνο μια φορά."
"Ρε τον Στεφανάκο. Πρέπει να κάνω κι μια συζητησουλα μαζί του."
"Ναι καλά για να μου τον τρομάξεις; Δε κατάλαβες καλά μου φαίνεται."
"Ω έλα τώρα σιγά που θα τον τρομάξω!" Υπερασπίστηκε τον εαυτό της και τη κοίταξα με σηκωμένο φρύδι.
"Είπα κάτι Άλεξ!" Εκείνη ξεφυσηξε και βολεύτηκε καλύτερα στη καρέκλα της.
"Καλά καλά. Αν και είναι αναπόφευκτο ξέρεις."
"Θα σε χτυπήσω αν του κάνεις τίποτα."
"Να με χτυπήσεις αν δε του κάνω." Της τσίμπησα το χέρι.
"Μίλησα!"
"Και πάλι μπορώ να τον δειρω ξέρεις, δεν μου είναι κάτι."
Ναι το ξέρουμε κοπελιά, με τοσα χρόνια taekwon-do λογικό...
"Το ξέρω αλλά επειδή στο ζήτησα εγώ δε θα το κάνεις και τέλος." Είπα τελεσίδικα και εκείνη ξεφυσηξε.
Όχι νομίζεις το δικό σου θα γίνει κυρία Αλεξία!
"Άντε τώρα σήκω να πάμε να περπατήσουμε και λίγο."
Ευτυχώς είχαμε πληρώσει εδώ και ώρα.
Σηκώθηκα πρώτη εγώ και αφού φόρεσε τα γυαλιά της με ακολούθησε προς τα έξω.
Πωω ζέστη έχει σήμερα ρε!
"Καύσωνα έχει μαλακα. Πότε θα πάμε θάλασσα;"
"Λογικά μόλις γυρίσουμε από διακοπές θα κανονίσουμε να πάμε."
"Εντάξει με την Αθηνά τα κανονισατε;" Με ρώτησε και εγνεψα.
"Ναι ,εγώ έχω ήδη επιλέξει τι θα πάρω μαζί μου. Εσύ με τα κορίτσια;" Την ρώτησα καθώς θα πηγαίναμε σε διαφορετικά μέρη.
Εγώ θα πήγαινα με την Αθηνά στη Σκιάθο και η Άλεξ με την Βάσια και την Στέλλα στη Χαλκιδική. Και μετά προς το τέλος του καλοκαιριού θα πηγαίναμε στο χωριό μου που διοργανώνει κάθε χρόνο ένα μεγάλο πάρτι στο δασάκι.
Αν και μου έλειψε το χωριό και η παρέα μου εκεί. Θέλω να δω και τον Χρήστο, μου έλειψε το διδυμάκι μου. Φέτος δε μπορέσαμε να γιορτάσουμε μαζί τα γενέθλια μας καθώς εδινα το τελευταίο μάθημα στις πανελλαδικές και μετά πήγα για κάνα δυο μέρες αφού έπρεπε να ξεκινήσουμε και τις προετοιμασίες για το σπίτι.
"Εμείς φεύγουμε την Τετάρτη που μας έρχεται." Είπε αλλά δε το έλεγε τόσο ενθουσιασμένη.
"Τι έχεις;" Την ρώτησα σοβαρά.
"Τίποτα δεν έχω ,μια χαρά είμαι."
"Άλεξ όχι σε μένα αυτά. Μίλα!"
"Δεν έχω κάτι Αγγε αλήθεια απλώς δε κοιμάμαι καλά. Θα γυρίσω σπίτι και θα ξαπλώσω."
"Ναι μόνο που ξέρω ότι η πεσμένη διάθεση σου δεν οφείλεται στην κούραση αλλά σε κάτι άλλο." Γύρισε το βλέμμα της αλλού.
"Ή μάλλον σε κάποιον άλλο." Είπα τελικά. Είμαι 99%, μη πω 100% ,σίγουρη ότι αυτός ο άλλος είναι ο Άρης.
"Όχι βέβαια. Σιγά μη στεναχωρηθω και για τον βλάκα!"
"Ποιον βλάκα;"
"Τον Άρη!"
"Μα εγώ δε μίλησα για τον Άρη." Είπα με το φρύδι σηκωμένο και εκείνη φαίνεται να κατάλαβε ότι μόλις προδόθηκε.
"Καλά καλά εντάξει. Ίσως να έχει να κάνει με αυτόν."
"Ναι το ξέρω ότι έχει να κάνει με αυτόν. Γιατί δε μου μιλάς; Δεν είναι κακό να στεναχωριέσαι ξέρεις, ήσασταν καιρό μαζί."
"Γιατί δε θέλω να στεναχωριεμαι για βλακείες."
"Τα συναισθήματα σου δεν είναι βλακείες Άλεξ." Είπα σοβαρά και την τράβηξα σε ένα παγκάκι να καθίσουμε.
"Το ξέρω ότι δεν είναι αλλά δε πρόκειται να ρίξω τον εγωισμό μου και να κλάψω για πάρτη του."
Ξεφυσηξα. Κλασική Άλεξ...
"Τουλάχιστον είχες νέα του;"
"Ναι."
"Και;; Άντε παιδί μου με το τσιγγελι θα σου τα βγάλω;"
"Πωω καλά ντε. Εκτός του ότι με έχει πρήξει στα μηνύματα και τις κλήσεις, χθες ο γελοίος δε ντράπηκε και ήρθε κάτω από το σπίτι μου! Κατάλαβες το γουρούνι;"
"Μαλακα τι;;Και τι έκανες;" Ωχ ωχ τι θα ακούσω δε ξέρω...
"Σαν τι θες να έκανα αφού ήμουν στη Βάσια. Είναι τυχερός που δε τον είδε η μάνα μου γιατί μπορεί να τον συμπαθουσε αλλά η κυρά Σοφία γίνεται αδίστακτη αν πειράξεις τα παιδιά της."
"Άρα δεν μιλήσατε."
" Έχω τόσα νεύρα μαζί του που δε θέλω να του μιλήσω σοβαρά."
"Δε ξέρω Άλεξ είμαι της άποψης ότι πρέπει να τα πείτε. Οκ ήταν χοντράδα κι εγώ στη θέση σου δε ξέρω τι θα έκανα αλλά μη σκέφτεσαι μόνο με το μυαλό. Άκου και λίγο τι θέλει η καρδιά σου και βρες μια λύση μέσα σου. Τι έχεις ανάγκη εσύ." Την συμβούλεψα και φάνηκε να τα σκέφτεται.
"Προς το παρόν θα πάω διακοπές , θα πιω, θα φάω , θα περάσω καλά, θα λιασω το κορμί μου και θα ηρεμήσω κάπως το κεφάλι μου από όλες τις βλακείες που έγιναν."
Συμφώνησα μαζί της.
"Και πολύ καλά θα κάνεις. Δε τελείωσε και ο κόσμος εξάλλου."
"Άντε πάμε τώρα γιατί θα φάω μεσημεριανό σπίτι."
"Ουυ τι θα φάτε."
"Δε ξέρω ,νομίζω καρμπονάρα."
"Γαμαει η καρμπονάρα. Εγώ δε ξέρω τι να φτιάξω. Σκέφτομαι να τηγανίσω κανένα αυγό, καμία στραπατσάδα ίσως."
Η φάτσα της ξινισε στο άκουσμα της στραπατσάδας. Αυτό το κορίτσι δε ξέρει να τρώει.
"Ιού πως την τρως αυτή την αηδία."
"Με μαχαίρι και πιρούνι." Της είπα ειρωνικά.
"Άντε ρε εσύ είσαι πολύ εξελιγμένη!"
"Ναι επίσης ξέρω και να τρώω σε αντίθεση με σένα."
"Δε το σχολιάζω." Είπε και φτάσαμε στη στάση κοντά στο σπίτι μου.
Ευτυχώς το λεωφορείο θα ερχόταν σε 3 λεπτά.
Όταν το χρειάζομαι εγώ όμως..
Μαλακισμένο..
"Θα μιλήσουμε τσατ μωρό." Της είπα και αφού αγκαλιάστηκαμε,έφτασε το λεωφορείο και ανέβηκε.
Την χαιρέτισα άλλη μια φορά από το παράθυρο και προχώρησα προς το σπίτι μου που ευτυχώς για μένα ήταν ούτε δέκα λεπτά δρόμος.
Έβγαλα τα κλειδιά μου και άνοιξα τη πόρτα.
Χαιρέτησα τη κυρία Δέσποινα που μένει στον δεύτερο όροφο , γλυκούλα μωρέ έχει και δύο παιδάκια, και μπήκα στο ασανσέρ.
Έφτασα στον όροφο μου αλλά καθώς έβγαινα από τη πόρτα έπεσα πάνω σε κάτι.
Ή μάλλον σε κάποιον...
Μα γιατί κάθε φορά πέφτω πάνω του.
"Ώπ συγγνώμη Στράτο."
"Δε πειράζει." Είπε ουδέτερα.
"Πάντως πρέπει να σταματήσουμε κάθε φορά να πέφτουμε ο ένας πάνω στον άλλον." Είπα αστεία και εκεινος χαμογέλασε άχνα.
Ομγ αγόρι μου χαμογελά πιο συχνά γιατί ντρέπεσαι.
"Ναι υποθέτω πως πρέπει." Αυτός ή πήδηξε ή δε ξέρω, πάντως κάποιος φούρνος θα γκρεμιστεί σίγουρα.
Ελπίζω μόνο να μην είναι ο δικός μου.
"Γύρισες βλέπω." Ιιι συνεχίζει και τη κουβέντα αυτός καλέ. Εντάξει σίγουρα θα γκρεμιστεί ο φούρνος μου.
"Ναι μόλις. Εσύ φεύγεις;" Τον ρώτησα μιας και δε φορούσε πρόχειρα ρούχα.
"Ε ναι, στη δουλειά." Είπε κάπως αμήχανα.
ΓΛΥΚΟΥΛΗΣ!
"Α μια χαρά. Μη σε καθυστερω τότε." Είπα και έκανα άκρη για να μπει στο ασανσέρ. Έχω αναφέρει ότι ο τύπος είναι διπλάσιος μη πω και τριπλάσιος μου;
"Καλό μεσημέρι!"
"Επίσης." Είπε πριν κλείσουν οι πόρτες του ασανσέρ.
Εε λοιπόν αυτό κι αν ήταν πρόοδος.
Το κινητό μου χτύπησε.
Α η αδερφή μου ήταν.
"Έλα κορίτσι."
"Έλα θα περάσω με το αμάξι από το σπίτι σου να φέρω κάτι πράγματα. Ελπίζω να είσαι εκεί."
"Ναι μόλις έφτασα. Θα κάτσεις;"
"Μπα θα πάω στη Μαρία, αλλά ίσως έρθω κάποια στιγμή πριν φύγεις διακοπές."
"Να έρθεις να έρθεις. Θα τα πούμε σε λίγο αν είναι ,να προσέχεις στο δρόμο." Της είπα και το κλείσαμε.
Ωπ μήνυμα από την Αθηνά.
"Θα βγούμε;"
Έβγαλα τα παπούτσια μου και άφησα τα πράγματα μου σε μια γωνία.
"Ναι. Χαλαρά ή Κλαμπ;" Την ρώτησα.
Ας βγάλω εν τω μεταξύ τον κύμα από το ψυγείο.
"Χαλαρά. Βαριέμαι να ετοιμάζομαι. Κατά τις 7:30 είναι οκ;"
"Ναι θα έρθεις ή να έρθω;"
"Θα έρθω." Μου απάντησε και αφού της έστειλα ένα 'οκ' πήγα στο μπάνιο να πλύνω τα χέρια μου.
Το κινητό χτύπησε και έτρεξα να το σηκώσω.
"Ναι;"
"Εγώ είμαι Αγγελικη. Έλα να πάρεις λίγο γρήγορα τα πράγματα γιατί έχω διπλοπαρκάρει!" Μου είπε και ξεφυσηξα.
"Κατεβαίνω μισό."
Άρπαξα τα κλειδιά μου και φόρεσα γρήγορα και ατσάλια τα παπούτσια μου. Με κόβω να τρώω βούτα.
Κατέβηκα από τις σκάλες γιατί το ασανσέρ ήταν κατειλημμένο και την είδα να περιμένει στην είσοδο.
"Λοιπόν έλα κρατά καλά γιατί έχει και φαΐ μέσα. Θα τα πούμε σε αφήνω." Ειπε βιαστικά δίνοντας μου τρεις σακούλες και αφού μου έστειλε από μακριά ένα φιλακι πέρασε τον δρόμο και μπήκε στο αμάξι της που ήταν λίγο πιο κάτω.
Άντε ξανά μανα ανέβασμα.