ထြက္ေျပးသြားတယ္ ... ကိုကိုက ထြက္ေျပးသြားတယ္တဲ့လား ...
ISH ေဆာင္ေရွ႕မွာ တစ္ကိုယ္တည္းမတ္တပ္ရပ္ေနမိရင္း ဈာန္ေရာင္ခ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္ေမာမိလိုက္သည္။ ခုနေလးတင္ သူနဲ႔မလွမ္းမကမ္းမွာရွိေနတဲ့ ကိုကိုက သူလည္း အနားကပ္လာေရာ ေၾကာင္ေပါက္စေလးလို လွစ္ခနဲထြက္ေျပးသြားျပန္သည္။ တကယ့္ကို ခ်စ္စရာေကာင္းေနတဲ့ ကိုကိုပါပဲ။ သူလည္း ဒီတစ္ေယာက္နဲ႔မွ ႐ူးေတာ့မည္ထင္သည္။
အစကတည္းက ဒီေန႔ ကိုကိုတို႔သူငယ္ခ်င္းအုပ္စု အဂၤလိပ္ဒီပလိုမာတန္းတက္ဖို႔အတြက္ ေဖာင္လာတင္လိမ့္မည္ဟု သတင္းရထားသည့္အတြက္ ဈာန္ေရာင္ခ ေက်ာင္းမွာ တကူးတကလာေစာင့္ေနရျခင္းျဖစ္သည္။
လွည္းတန္းစင္တာမွာကတည္းက ကိုကိုတစ္ေယာက္တည္း ဟိုဘက္သြားလိုက္ ဒီဘက္သြားလိုက္ ဟိုဆိုင္ဝင္ၾကည့္လိုက္ ဒီဆိုင္ဝင္ၾကည့္လိုက္ လုပ္ေနတာကို အေနာက္ခပ္ေဝးေဝးကေနလိုက္ၾကည့္ေနရင္း ဈာန္ေရာင္ခ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ေနမိသည္။
တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ ကိုကို႔အား တစ္ေယာက္တည္းအၾကာႀကီးေစာင့္ခိုင္းထားသည့္ ကိုကို႔သူငယ္ခ်င္းေတြကိုပါ ေမတၱာပို႔မိလိုက္သည္။ ဈာန္ေရာင္ခထက္ အသက္ပိုႀကီးတဲ့ေမဂ်ာတူစီနီယာေတြဆိုေပမဲ့ ေမတၱာပို႔မိလိုက္တာကေတာ့ မတတ္ႏိုင္ေပ။
သို႔ေသာ္ျငား အိမ္သာထဲမွာ ကိုကိုႏွင့္ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ခဲ့ရသည့္အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ တကယ့္ကို မေတာ္တဆပင္ျဖစ္သည္။ ဈာန္ေရာင္ခလည္း ကိုကိုနဲ႔ အိမ္သာထဲမွာ ဆုံရလိမ့္မည္ဟု မထင္ထားေပ။ အမွန္ေတာ့ ဈာန္ေရာင္ခက ကိုကို႔ကို ေက်ာင္းမွာပဲ သြားေစာင့္ေနဖို႔စဥ္းစားလိုက္ၿပီး အိမ္သာခဏဝင္လိုက္တာျဖစ္သည္။
အိမ္သာထဲက အထြက္မွာေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္လူတစ္ေယာက္က အိမ္သာေရွ႕မွာ ခုန္ဆြခုန္ဆြနဲ႔ မ႐ိုးမယြျဖစ္ေနတာကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ ဈာန္ေရာင္ခ တကယ္အံ့ဩသြားမိသည္။
ကိုကိုက တကယ့္ကေလးဆိုးေလးပဲ။
အိမ္သာဝင္ခ်င္လြန္းလို႔ ပါးစပ္ကေန ေတာင္းပန္စကားကို ႏႈတ္တိုက္႐ြတ္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ပခုံးကို ဝင္တိုက္ကာ အိမ္သာထဲ အသည္းအသန္ဝင္ေျပးသြားသည္အထိ ဈာန္ေရာင္ခ အကုန္လိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ မေတာ္တဆဆုံလိုက္ရသည့္အတြက္ အေပ်ာ္ေတြက ဖုံးကြယ္လို႔မရႏိုင္ဘဲ ဈာန္ေရာင္ခ ၿပဳံးမိရသည့္အထိပင္။
အင္း ... ဒီတစ္ေခါက္လည္း သူ ဘယ္သူလဲဆိုတာကို ကိုကို သတိမထားမိေသးဘူးပဲ။
ေက်ာင္းကိုေရာက္ေဝာာ့ နည္းနည္းေစာေနေသးသည့္အတြက္ ကန္တင္းေရွ႕က သစ္ပင္အုတ္ခုံတန္းေပၚမွာ ဈာန္ေရာင္ခ ထိုင္ကာ ဖုန္းသုံးၿပီး ကိုကို႔ကို ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ အခ်ိန္တစ္ခဏအၾကာ ကိုကို႔တို႔သူငယ္ခ်င္းအုပ္စု ေက်ာင္းထဲ ဝင္လာတာကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ဈာန္ေရာင္ခရဲ႕လည္ပင္းက ဆန႔္သြားကာ ကိုကို႔ကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္သည္။
ကိုကိုတို႔ ISH ေဆာင္ထဲ ဝင္သြားသည္အထိ ၾကည့္ေနၿပီးမွ ဈာန္ေရာင္ခလည္း Popular Wall နားသြားကာ ရပ္ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ အဂၤလိပ္ဒီပလိုမာတန္းအတြက္ ေဖာင္ျဖည့္ရမဲ့ေနရာက ISH ေဆာင္ထဲမွာဆိုတာ ဈာန္ေရာင္ခ ႀကိဳတင္သိႏွင့္ေနၿပီးသားျဖစ္သည္။
ISH ေဆာင္ကေန ကိုကိုတို႔ ျပန္ထြက္လာတာနဲ႔ သူ႔ကို တန္းျမင္ရေအာင္ တမင္သက္သက္ ဒီ Popular Wall နားမွာ ဈာန္ေရာင္ခ ဖုန္းသုံးေနသလိုလိုနဲ႔ လာရပ္ေစာင့္ေနရျခင္းျဖစ္သည္။
တကယ္ပါ။ ကိုကို႔ကို ခ်စ္ေနရတာက လုံးဝမလြယ္ဘူး။
ISH ေဆာင္ကေန ဘယ္အခ်ိန္ထြက္လာမည္မွန္းမသိရတဲ့ ခ်စ္ရသူေလးကို ေစာင့္ဆိုင္းေနရသည္မွာ တစ္ကမာၻေလာက္ၾကာျမင့္သည္ဟု ဈာန္ေရာင္ခ ခံစားေနရသည္။
ကိုကို႔မ်က္ႏွာေလးကို တစ္ခဏေလာက္ျမင္လိုက္ရမည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ဈာန္ အေမာေျပသြားလိမ့္မည္ထင္ပါရဲ႕။ ဟန္ေဆာင္ၿပီး ဖုန္းသုံးေနရေပမဲ့ အေတြးေတြကေတာ့ ေၾကာင္ေပါက္စေလးဆီမွာပဲ တဝဲလယ္လယ္ ကပ္ၿငိေနသည္။
ဖုန္းသုံးေနရင္း ခဏအၾကာ စိတ္ထဲတစ္မ်ိဳးျဖစ္လာတာနဲ႔ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ေၾကာင္ေပါက္စေလး။ ကိုကိုႏွင့္ အၾကည့္ခ်င္းဆုံေနရသည့္အတြက္လည္း ဈာန္ေရာင္ခတစ္ေယာက္ စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ျမဴးမိသြားသည္။
ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ လူက လက္လွမ္းျပမိကာ ကိုကိုရွိရာဘက္သို႔ ေျခလွမ္းလိုက္ေတာ့ ကိုကိုက မယုံသလိုလိုနဲ႔ အေနာက္ကိုတစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္လိုက္ သူ႔ကိုျပန္ၾကည့္လိုက္ ျဖစ္ေနရွာသည္။
ေျခလွမ္းငါးလွမ္းေလာက္ပဲ ကြာေဝးေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာမွ ကိုကိုက ေနာက္လွည့္ၿပီး အသည္းအသန္ထြက္ေျပးသြားသည္။ မသိရင္ သူကပဲ ကိုကို႔ကိုဖမ္းၿပီး တစ္ခုခုလုပ္ေတာ့မည့္အထာႏွင့္။
လူေကာင္ေသးေပမဲ့ ကိုကိုက အေျပးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ျမန္သည္။ လွစ္ခနဲ သူ႔ေရွ႕က ထြက္ေျပးသြားတဲ့ကိုကို႔ကို ဘယ္လိုမ်ိဳးလိုက္ဖမ္းရပါ့မလဲ။ ဒါေပမဲ့လည္း အနည္းဆုံးေတာ့ ဒီေန႔ ကိုကို သူ႔ကို သတိထားမိသြားတာ ေသခ်ာသည္။
ေၾကာက္လန႔္တၾကားထြက္ေျပးသြားတဲ့ကိုကို႔ကို လိုက္ဖမ္းခ်င္ေပမဲ့ ခ်စ္ရသူကို မထိတ္လန႔္ေစခ်င္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ ဈာန္ေရာင္ခ အေလ်ာ့ေပးလိုက္မိသည္။
ဒီေန႔တစ္ေန႔ပဲေနာ္ ကိုကို ... ဒီေန႔တစ္ေန႔ပဲ ကိုကို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ လႊတ္ေပးမွာ ... ေနာက္ေန႔ေတြကစၿပီး ကိုကို ေျပးႏိုင္သမွ် ေျပးထား ... ကိုကိုေျခရာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ေျခရာက အၿမဲတမ္းထပ္တူက်ေနေစရမယ္ ... တစ္သက္လုံး ကိုကို႔ေနာက္ကို ကြၽန္ေတာ္ လိုက္ေနေတာ့မွာ ...
❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️
ဒီေန႔က ကိုကို ဒီပလိုမာဝင္ခြင့္စာေမးပြဲေျဖဆိုခြင့္ကတ္ျပား လာထုတ္ယူမည့္ေန႔ျဖစ္သည္။ ထိုလူသားႏွင့္ပတ္သတ္သမွ် သတင္းအခ်က္အလက္တိုင္းကို ဈာန္ေရာင္ခ အကုန္သိေနသည္မွာမဆန္းေပ။ ထိုကဲ့သို႔ အကုန္သိရဖို႔အတြက္လည္း ဈာန္ေရာင္ခ ရင္းထားရသည္က မ်ားသည္ေလ။
ဒီပလိုတက္မည့္လူတစ္ေယာက္အတြက္ ဒီပလိုမာဝင္ခြင့္စာေမးပြဲေျဖဆိုခြင့္ကတ္ျပားလာထုတ္ယူသည္က မဆန္းေသာ္လည္း ဆန္းသည္က ကိုကိုတစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနျခင္းပင္။
ကိုကို႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က သူ႔ရည္းစားနဲ႔ခ်ိန္းထားတာျဖစ္လို႔ မလာႏိုင္သလို ေနာက္တစ္ေယာက္က်ျပန္ေတာ့လည္း စာေမးပြဲတစ္ခုေျဖစရာရွိလို႔ မလာအား ဟု ခိုင္လုံသည့္သတင္းအခ်က္အလက္ရရွိထားသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဒီေန႔ ကိုကိုတစ္ေယာက္တည္း ေက်ာင္းကိုလာရျခင္းျဖစ္သည္။ ဒီေန႔ေတာ့ ကိုကို႔ကို အေနာက္ကေနပဲ တိတ္တဆိတ္ေလးလိုက္ၾကည့္ဖို႔ ဈာန္ေရာင္ခ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ သူ႔ရဲ႕ေၾကာင္ေပါက္စေလး ထပ္ၿပီး အလန႔္တၾကားထြက္ေျပးေနမွာကို စိုးရိမ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ကိုကို ေက်ာင္းထဲမေရာက္ခင္ နာရီဝက္အလိုမွာကတည္းက ဈာန္ေရာင္ခ ႀကိဳေရာက္ေနတာျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းေစာင့္ႀကီးကေတာ့ ဒီေကာင္ေလး ေက်ာင္းတက္ရက္လည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဘာလို႔မ်ား ေက်ာင္းကို ခဏခဏလာေနရတာလဲဆိုၿပီး အံ့ဩေနေတာ့မွာအမွန္ပင္။
ဒီပလိုမာဝင္ခြင့္စာေမးပြဲေျဖဆိုခြင့္ကတ္ျပားကိုေတာ့ ISH မွာမဟုတ္ဘဲ LRC မွာ ထုတ္ယူရမည္ျဖစ္သည္။ ထိုေၾကာင့္ LRC ကိုသြားမည္ဆိုလွ်င္ ျဖတ္သြားရသည့္ ပန္းၿခံထဲရွိထိုင္ခုံမ်ားတြင္ အခု ဈာန္ေရာင္ခတို႔အုပ္စုလိုက္ထိုင္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။
အမွန္ဆိုလွ်င္ LRC ကိုသြားလို႔ရသည့္လမ္းေၾကာင္းမွာ အမ်ားႀကီးရွိသည္။ ဒါေပမဲ့ ကိုကိုကေတာ့ အၿမဲတမ္းလိုလို ပန္းၿခံထဲကပဲ ျဖတ္သြားေလ့ရွိေၾကာင္း ဈာန္ေရာင္ခ သတိထားမိသည့္အတြက္ ဒီမွာ လာထိုင္ကာ လူေစာင့္ေနရျခင္းျဖစ္သည္။
“ ဈာန္ ... မင္း ကိုေလးဆက္ကို တကယ္ႀကီး လိုက္ေတာ့မွာလား ”
အတူတူထိုင္ေနၾကရင္းမွ ပန္းၿခံေလွ်ာက္လမ္းဘက္ကို ေငးၾကည့္ေနေသာ ဈာန္ေရာင္ခကို လေရာင္ႏႈိင္းမဲ့က ေမးခြန္းထုတ္သည္။ ဈာန္ေရာင္ခ သူ႔အၾကည့္ေတြကို လေရာင္ရွိရာဆီသို႔ ျပန္ပို႔လိုက္ၿပီး
“ ေအး ... ငါ အခုကေနစၿပီး ကိုကို႔ကို လိုက္ေတာ့မွာ ”
“ မင္း သူ႔ကို တကယ္ခ်စ္တာ က်ိန္းေသရဲ႕လား ... ဈာန္ ”
ေနာက္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္ ေန႔သစ္လင္းေရာင္ကလည္း ထပ္ၿပီးေမးျပန္သည္။
“ မလုံေလာက္ေသးဘူးလား ”
ဈာန္ေရာင္ခ မ်က္လုံးတစ္ခ်က္ပင့္ကာ ျပန္ေျပာလိုက္သည့္စကားက တျခားလူေတြအဖို႔ နားလည္ရခက္ႏိုင္ေပမဲ့ ဈာန္ေရာင္ခရဲ႕ေဘးနားမွာ အၿမဲတမ္းရွိေနတတ္သည့္ လေရာင္ႏွင့္ေန႔သစ္တို႔ကေတာ့ ခ်က္ခ်င္းသေဘာေပါက္သြားၾကသည္။
“ ငါတို႔က မင္းကို စိတ္ပူလို႔ပါ ”
ေန႔သစ္က သူ႔ႏွာတံေလးေပၚမွာ ေလွ်ာက်ေနသည့္ ေလးေထာင့္မ်က္မွန္ေလးကို တစ္ခ်က္ပင့္တင္လိုက္ကာ ေလသံေအးေအးေလးျဖင့္ ေျပာလာသည္။
“ စိတ္မပူနဲ႔ ေန႔သစ္ ... ဒီတစ္ေခါက္ ငါ အရင္လို စိတ္ေပ်ာ့ေနမွာ မဟုတ္ဘူး ”
“ ေအးပါ ... မင္း စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားၿပီးၿပီဆိုရင္ေတာ့ အဆင္ေျပတာေပါ့ ... ငါက ဟိုတစ္ေခါက္ကလို မင္း ခံစားေနရမွာကို စိုးရိမ္တာ ... ၿပီးေတာ့ အဲ့တုန္းကလည္း အရာအားလုံးကို မင္းဘာသာမင္း တစ္ေယာက္တည္း ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရတာ ... ငါတို႔က မင္းကို ဘာတစ္ခုမွ အကူအညီမေပးႏိုင္ခဲ့ဘူးေလ ... ငါဆို ပိုဆိုးေပါ့ ... တစ္ခ်ိန္လုံး စာနဲ႔ပဲ နပန္းလုံးေနခဲ့ရေတာ့ မင္းကို ပစ္ထားမိသလိုမ်ိဳးျဖစ္သြားခဲ့ရတာ ငါ တကယ္စိတ္မေကာင္းဘူး ... မင္း ခံစားခဲ့ရတာေတြကိုေတာင္ လေရာင္ ျပန္ေျပာျပမွ ငါ သိခဲ့ရတာ ”
ေန႔သစ္က စိုးရိမ္တႀကီးေျပာလာသျဖင့္ ဈာန္ေရာင္ခ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းၿပဳံးမိသည္။ အမွန္ေတာ့ အတိတ္မွာျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ကိစၥေတြကို ဈာန္ေရာင္ခ ဘာတစ္ခုမွ ထပ္မေတြးခ်င္ပါ။ ေတြးမိေလ လူက ပိုနာက်င္ေလမို႔။
“ မင္းတို႔ စိတ္ခ်ပါ ... ငါ အခု တကယ္အဆင္ေျပေနပါၿပီ ... အတိတ္က ကိစၥေတြကို ငါ မေမ့ပစ္ႏိုင္ေသးေပမဲ့လည္း ရင္ဆိုင္ႏိုင္ေနပါၿပီ ... အခ်ိန္ေတြကလည္း ၾကာခဲ့ၿပီမဟုတ္လား ... အခုေတာ့ ငါလည္း ကိုကိုနဲ႔ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ဖို႔ အခ်ိန္တန္ၿပီလို႔ထင္တယ္ ”
“ မင္းသေဘာပါ ... ငါတို႔ကေတာ့ မင္းျဖစ္ခ်င္တာကို လိုက္ကူညီေပးရမွာပဲ ”
“ ေက်းဇူးပဲကြာ ”
“ ငါတို႔ၾကားမွာ ေက်းဇူးတင္စရာလိုေသးလို႔လား ဈာန္ရာ ”
ေန႔သစ္ရဲ႕ပခုံးကို ဈာန္ေရာင္ခ ခပ္ဖြဖြတစ္ခ်က္ထိုးလိုက္ရင္း ေက်းဇူးတင္စကားေျပာေတာ့ ေန႔သစ္ကလည္း အလားတူ သူ႔ပခုံးကို ျပန္ထိုးလာသည္။
“ ဒါနဲ႔ အခုေရာ မင္းနဲ႔ ကိုေလးဆက္ရဲ႕ အေျခအေနက ဘယ္လိုလဲ ”
လေရာင္ရဲ႕ေမးခြန္းကို ဈာန္ေရာင္ခ ဘယ္လိုျပန္ေျဖရမွန္းမသိဘဲ ဆံပင္ကို တစ္ခ်က္သပ္တင္လိုက္ရင္း ဟက္ခနဲ ရယ္လိုက္မိသည္။
“ အေျခအေနကလား ... အင္း ... ဘယ္လိုေျပာရမလဲ ”
စ်ာန္ေရာင္ခလိုလူက ဒီေမးခြန္းေလးကို ေျဖဖို႔အေရး တုံ႔ဆိုင္းေနေသာေၾကာင့္ လေရာင္ႏွင့္ေန႔သစ္မွာ ဈာန္ေရာင္ခ တုံ႔ျပန္လာမည့္အေျဖကို ပိုၿပီးစိတ္ဝင္စားလာရသည္။
“ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ... အေျခအေနမေကာင္းဘူးလား ”
“ ကိုကိုက ထြက္ေျပးေနတယ္ ”
“ ဘာ ! ”
ႏွစ္ေယာက္လုံးထံမွ အာေမဋိသံက က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ထြက္ေပၚလာသည္။
“ ေနစမ္းပါဦး ... ထြက္ေျပးေနတယ္ဟုတ္လား ... ဘယ္သူကလဲ ... ကိုေလးဆက္ကလား ”
ဈာန္ေရာင္ခ ဟိုတစ္ေန႔ကအျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္ေတြးမိေတာ့ ရယ္ခ်င္စိတ္ကို မနည္းထိန္းကာ ေခါင္းကို အသာအယာညႇိမ့္ျပလိုက္သည္။
“ အင္း ”
လေရာင္က ထိုမွ်ေလာက္ႏွင့္ မရပ္တန႔္ေသးေပ။ တစ္စုံတစ္ရာကို သံသယဝင္ေနေသာအသံျဖင့္
“ မဟုတ္ေသးပါဘူး ... ကိုေလးဆက္က ဘာျဖစ္လို႔ ထြက္ေျပးရတာလဲ ... မင္း ကိုေလးဆက္ကို ဘာသြားလုပ္လိုက္လို႔လဲ ”
“ ဘာမွမလုပ္ဘူးေလ ... ကိုကိုက သူ႔ဟာသူ စိတ္မလုံလို႔ေနမွာေပါ့ ... ငါက ဒီတိုင္းေလး သူ႔အနားေရာက္ေအာင္ သြားတာကို ... ငါ့ကိုျမင္တာနဲ႔ ကိုကိုက တန္းထြက္ေျပးသြားတာ ... လိုက္ဖမ္းလို႔ေတာင္မမိဘူး ”
ေန႔သစ္ကလည္း ေဝခြဲမရႏိုင္ေသာမ်က္ႏွာထားျဖင့္
“ မင္းတို႔ဟာကလည္း ဘယ္လိုႀကီးလဲ ”
“ ေအး ... အဲ့လိုႀကီးပဲ ”
သူငယ္ခ်င္းေတြေမးသမွ်ေမးခြန္းေတြကို ျပန္ေျဖေနရင္း ဈာန္ေရာင္ခရဲ႕မ်က္ႏွာက တျဖည္းျဖည္းၿပဳံးရိပ္ေယာင္သမ္းလာခဲ့သည္။
ကိုကိုအေၾကာင္းေျပာမိတာနဲ႔တင္ ကြၽန္ေတာ္ အၿမဲၿပဳံးေနရေတာ့တာပဲ ... ကိုကို႔အစြမ္းက ကြၽန္ေတာ့္အေပၚ တကယ္သက္ေရာက္မႈေကာင္းတယ္ ... ေနာက္ႀကဳံမွပဲ ကိုကို႔ကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ စီကာပတ္ကုံးေျပာျပရဦးမယ္ ...
ခဏအၾကာ ...
“ ေဟ့ေကာင္ ဈာန္ ... ဟိုမွာ ကိုေလးဆက္မလား ... LRC ဘက္ကို သြားေနတာ ”
လေရာင္ၫႊန္ျပသည့္ဘက္ကို ဈာန္ေရာင္ခ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတြ႕လိုက္ရသည္က သူ႔ကိုကို။ ပန္းၿခံလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဂ႐ုစိုက္မေနဘဲ ဖုန္းတစ္လုံးႏွင့္ အလုပ္ေတြရႈပ္ေနေသာ ေၾကာင္ေပါက္စေလး။
ဈာန္ေရာင္ခတို႔အုပ္စုထိုင္ေနသည္ကို မျမင္ဘဲ ကိုကိုက ျဖတ္ေက်ာ္သြားသည္။ အင္း ... ဒီလိုျဖတ္ေက်ာ္သြားတာလည္း ေျပာရရင္ေတာ့ သိပ္မဆိုးလွေပ။ ႏို႔မို႔ ဈာန္ေရာင္ခကိုျမင္သြားရင္ ကိုကိုက အရင္တစ္ေခါက္ကလို ထြက္ေျပးေနဦးမလားမွမသိတာ။
ကိုကို ထြက္ေျပးေနတာကို ေငးၾကည့္ေနရမဲ့အစား ကိုကို အခုလိုမ်ိဳး ေအးေအးလူလူလမ္းေလွ်ာက္ေနတာကိုပဲ ဈာန္ေရာင္ခက တစိမ့္စိမ့္ထိုင္ၾကည့္ေနခ်င္သည္။
LRC ထဲသို႔ ကိုကိုဝင္သြားသည္အထိ ဈာန္ေရာင္ခရဲ႕အၾကည့္တို႔က ကိုကိုထံမွ တစ္ခ်က္ကေလးမွ်မေ႐ြ႕ေသးေပ။ ေနာက္ဆုံး ပုံရိပ္ဝါးဝါးေလး ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မွ ဈာန္ေရာင္ခ ထိုင္ေနရာမွ ထရပ္လိုက္ကာ
“ ငါ ကိုကို႔ေနာက္ကို လိုက္သြားလိုက္ဦးမယ္ ”
“ ေတာ္ၾကာ ကိုေလးဆက္ ထပ္ၿပီးထြက္ေျပးေနပါဦးမယ္ ဈာန္ရာ ”
“ ေအးေလကြာ ... ကိုေလးဆက္ ထြက္လာတဲ့အထိ ထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္ပါလား ”
ေန႔သစ္နဲ႔ လေရာင္က စိတ္မခ်စြာျဖင့္ ဈာန္ေရာင္ခကို ဝိုင္းေျပာၾကသည္။
“ မရဘူး ... ငါ လိုက္သြားခ်င္တယ္ ”
“ မင္းတစ္ေယာက္တည္း လိုက္သြားလို႔အဆင္ေျပရဲ႕လား ... ငါနဲ႔ေန႔သစ္ေရာ အတူတူလိုက္ခဲ့ေပးရဦးမလား ”
“ မလိုဘူး ... မင္းတို႔ ဒီမွာပဲေနခဲ့ ... ငါ ခဏေန ျပန္လာခဲ့မယ္ ”
“ ေအး ... ေအး ... ဒါဆိုလည္း ၿပီးတာပဲ ”
“ ကိုေလးဆက္ ထပ္ၿပီးထြက္မေျပးပါေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္တယ္ ဈာန္ေရ ... ဟား ... ဟား ... ဟား ... ”
“ ေခြးေကာင္ေတြ ”
သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ေလွာင္ေျပာင္စကားေၾကာင့္ ဈာန္ေရာင္ခ ဆဲေရးကာ လက္သီးေထာင္ျပလိုက္ၿပီး LRC ရွိရာသို႔ တျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ့လိုက္သည္။
LRC ထဲမွာေတာ့ လူအမ်ားႀကီးက ဟိုဟိုဒီဒီသြားလာလႈပ္ရွားေနၾကကာ သက္ဆိုင္ရာဘာသာရပ္ေကာင္တာေတြဆီမွ ဝင္ခြင့္စာေမးပြဲေျဖဆိုခြင့္ကတ္ျပားမ်ားကို ထုတ္ယူေနၾကသည္။
ဈာန္ေရာင္ခ ေရာက္လာတာကို သတိထားမိၾကသည့္ေကာင္မေလးတစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း သူ႔ကို ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္လုပ္ကာ အခ်င္းခ်င္းတီးတိုးေျပာဆိုေနၾကသည္။
ဈာန္ေရာင္ခလည္း တျခားလူမ်ားကို ဂ႐ုမထားႏိုင္ဘဲ အဂၤလိပ္ဘာသာေကာင္တာေရွ႕ကို အလ်င္စလိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ေၾကာင္ေပါက္စေလးက လူအမ်ားၾကားတန္းစီေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
လက္တစ္ဖက္က စာ႐ြက္ေတြကိုကိုင္ထားၿပီး ေနာက္လက္တစ္ဖက္က ဖုန္းကိုကိုင္ကာ ရယ္ရယ္ေမာေမာစကားေတြေျပာေနတဲ့ ကိုကို႔ကိုၾကည့္ေနရတာ ဈာန္ေရာင္ခအတြက္ေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာစရာပင္။
ကိုကိုနဲ႔ မနီးမေဝးေနရာေလးမွာ ဈာန္ေရာင္ခ မတ္တတ္ရပ္ေနလိုက္ၿပီး ကိုကို လႈပ္ရွားသမွ် အျပဳအမူတစ္ခုခ်င္းစီကို ရီေဝေနတဲ့ အၾကည့္စူးစူးေလးမ်ားႏွင့္ လိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။
ကိုကိုက လုပ္စရာကိစၥေတြၿပီးလို႔ LRC ကေနျပန္အထြက္မွာ ဈာန္ေရာင္ခ ကိုကို႔အနီးသို႔ တျဖည္းျဖည္းတိုးကပ္လိုက္သည္။ ဒါေပမဲ့ ဖုန္းေျပာတာကိုပဲ အာ႐ုံေရာက္ေနသည့္ကိုကိုက သူ႔ကိုသတိမထားမိဘဲ ျဖတ္ေက်ာ္သြားေတာ့ ဈာန္ေရာင္ခ နားစြန္နားဖ်ားၾကားလိုက္ရသည္က
“ အင္း ... ဟုတ္တယ္ေလ ... အခ်စ္ေလး ... ကိုယ္ အခ်စ္ေလးအတြက္ ဘာဝယ္လာခဲ့ရမလဲ ... စတာ ... စတာ ... အခ်စ္ေလးကလည္း စိတ္ႀကီးပဲကြာ ... ကိုယ္က ခ်စ္မွန္းသိလို႔ တမင္အႏိုင္ယူေနတာလား ”
႐ုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ဈာန္ေရာင္ခရဲ႕မ်က္ႏွာထက္က ၿပဳံးရယ္ေနတဲ့အရိပ္ေတြေပ်ာက္ဆုံးသြားၿပီး ေအးစက္စက္အေငြ႕အသက္ေတြ ျပန္လည္ေပၚထြက္လာသည္။
ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ့္ကို တကယ္မျမင္တာလား ... ဒါမွမဟုတ္ အဖက္မလုပ္ခ်င္တာလား ...
လိုအပ္တဲ့စာ႐ြက္စာတမ္းေတြအကုန္ယူၿပီး LRC ေဆာင္က ျပန္ထြက္သြားကာ ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးေရာက္သည္အထိ ကိုကိုက ဖုန္းေျပာမျပတ္ေသးေတာ့ ကိုကို႔ရဲ႕လႈပ္ရွားမႈမွန္သမွ်ကို လိုက္ၾကည့္ေနမိသည့္ဈာန္ေရာင္ခရဲ႕စိတ္ထဲ တင္းခနဲျဖစ္သြားကာ ႏွလုံးသားထဲမွ မနာလိုျဖစ္ေနသည့္စကားလုံးမ်ားက အျပင္ဘက္ဆီသို႔ အလိုအေလ်ာက္ထြက္က်လာခဲ့သည္။
“ ဘယ္သူနဲ႔မို႔လို႔ ကိုကိုက ဒီေလာက္အၾကာႀကီး ရယ္ရယ္ေမာေမာစကားေျပာေနရတာလဲ ”
ဒီေၾကာင္ေပါက္စေလးက သူ႔ကိုျမင္ရင္က် အသည္းအသန္ထြက္ေျပးၿပီး အျခားတစ္ေယာက္ႏွင့္က် ဖုန္းေျပာေနတာေလးေတာင္ ၿပဳံး႐ႊင္ေနသည့္အျဖစ္ကို ဈာန္ေရာင္ခ မခံစားႏိုင္ေပ။
စိတ္ထဲမွာ အလိုမက်သည့္ခံစားခ်က္တြအလုံးအရင္းႏွင့္ ဈာန္ေရာင္ခတစ္ေယာက္ သူငယ္ခ်င္းေတြရွိရာ ပန္းၿခံထဲက ထိုင္ခုံေတြဆီ ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထိုင္ခုံတစ္ခုမွာ ဈာန္ေရာင္ခ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ဝင္ထိုင္လိုက္ရင္း ေခါင္းေမာ့ၿပီး မ်က္ႏွာကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္အုပ္ကာ တင္းၾကပ္ေနသည့္စိတ္ကို ေျဖေလ်ာ့ေနမိသည္။
အရိပ္အကဲသိသည့္ လေရာင္ႏွင့္ေန႔သစ္တို႔က ဈာန္ေရာင္ခကို ခဏလႊတ္ထားေပးလိုက္ကာ ေဘးနားကေန အသာေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည္။ အတန္ၾကာ ဈာန္ေရာင္ခရဲ႕စိတ္အေျခအေန အနည္းငယ္သက္သာလာပုံေပၚလာၿပီဆိုေတာ့မွ လေရာင္က ဈာန္ေရာင္ခရဲ႕ပုခုံးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ကာ
“ မင္း အဆင္ေျပရဲ႕လား ဈာန္ ”
ဈာန္ေရာင္ခ ေဘးဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ကို စိုးရိမ္တႀကီးၾကည့္ေနၾကသည့္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ဈာန္ေရာင္ခ ရယ္ေမာသလိုလို ဟက္ခနဲ အသံျပဳလိုက္ေပမဲ့လည္း သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာထက္မွာေတာ့ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈတစ္စြန္းတစ္စမွ်ရွိမေနေၾကာင္း သိသာလွသည္။ အဲဒီေနာက္ ဈာန္ေရာင္ခထံမွ ေအးစက္စက္ႏိုင္သည့္ အသံတိုးတိုးေလးတစ္ခုထြက္က်လာခဲ့သည္။
“ မေျပဘူး ”
“ ဈာန္ ... ဒါက အခုမွ အစပဲရွိေသးတာေနာ္ ... မင္း ဒီလိုပုံစံျဖစ္ေနလို႔မရဘူး ”
ေန႔သစ္ကလည္း ဈာန္ေရာင္ခကို ဝင္ႏွစ္သိမ့္ေပးသည္။
“ ငါ သိပါတယ္ ... ဒါေပမဲ့ ခံစားခ်က္ေတြမ်ားလာေတာ့ ထိန္းခ်ဳပ္လို႔မႏိုင္ေတာ့တာ ... မင္းတို႔လည္း သိပါတယ္ ... ငါက သူနဲ႔ပတ္သတ္လာရင္ အၿမဲတမ္းအကဲဆတ္မိေနတယ္ဆိုတာကို ... ”
လေရာင္ထံမွ သက္ျပင္းခ်သံထြက္ေပၚလာသည္။
“ ငါတို႔ စိတ္ပူေနတာလည္း အဲဒါပဲ ဈာန္ ... မင္းက ကိုေလးဆက္နဲ႔ပတ္သတ္လာရင္ အရမ္းထိခိုက္လြယ္လြန္းတယ္ ”
“ ဟုတ္တယ္ ... အရင္တစ္ေခါက္ကိစၥတည္းက ငါတို႔ ေတာ္ေတာ္သေဘာေပါက္သြားတာ ”
“ ၿပီးေတာ့ မင္း ဒီလိုပုံစံနဲ႔ ေရွ႕ဆက္သြားလို႔ မရႏိုင္ဘူးေနာ္ ဈာန္ ... မင္း ဆက္ေလွ်ာက္ရမဲ့လမ္းက အရမ္းခက္ခဲတာကို မင္းလည္း သိတာပဲမလား ... မင္း ကိုေလးဆက္ရဲ႕အခ်စ္ကို ရႏိုင္မယ္လို႔ ေသခ်ာေပါက္တြက္ဆထားလို႔မရဘူး ... မင္းကို သေဘာက်တဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီးရွိေပမဲ့ အဲဒီလူေတြထဲမွာ ကိုေလးဆက္ ပါခ်င္မွပါမွာေလ ... မင္းရဲ႕စိတ္ကို အမ်ားႀကီးထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ဖို႔ လိုေသးတယ္ ”
ဈာန္ေရာင္ခမွာ ျပန္တုံ႔ျပန္စရာစကားရွိမေနေခ်။ လေရာင္ ေျပာေနသည္မွာလည္း အမွန္ေတြျဖစ္ေနသည္ကိုး။
“ ဈာန္ ... မင္း ဒီတိုင္း ကိုေလးဆက္ကို လက္ေလ်ာ့လိုက္ေတာ့မွာလား ”
ေန႔သစ္ရဲ႕ေမးခြန္းက ထိေရာက္မႈရွိသည္ဟုဆိုရမည္။ ဈာန္ေရာင္ခရဲ႕အၾကည့္ေတြက ပိုမိုစူးရဲလာသလို မ်က္ႏွာကလည္း တျဖည္းျဖည္းေအးစက္သည္ထက္ ပိုေအးစက္လာခဲ့သည္။
“ ငါ ကိုကို႔ကို ဘယ္ေတာ့မွ လက္ေလွ်ာ့မွာမဟုတ္ဘူး ”
တစ္လုံးခ်င္းစီကို ေလသံဖိေျပာေနေသာ ဈာန္ေရာင္ခရဲ႕အသံကိုသာ တျခားလူေတြၾကားခဲ့မည္ဆိုလွ်င္ ၾကက္သီးတျဖန္းျဖန္းထသြားေပေလာက္မည္။
“ ေအး ... အဲ့လိုမွေပါ့ ”
စိတ္ဓာတ္က်ေနသည့္သူငယ္ခ်င္းထံမွ မာထန္သည့္တုံ႔ျပန္စကားရလိုက္ေသာေၾကာင့္ ေန႔သစ္ ၿပဳံးလိုက္မိသည္။ ဒီလိုပဲ ျဖစ္သင့္သည္ေလ။ ဒီလူက တျခားလူမဟုတ္ဘဲ ဈာန္ေရာင္ချဖစ္ေနသည္ကိုး။
“ ဒါနဲ႔ ဈာန္ မင္း ေစာနက ထြက္သြားတုန္းက အေကာင္း ... အခုျပန္လာတဲ့အခ်ိန္က်မွ ရည္းစားလုခံရတဲ့မ်က္ႏွာေသႀကီးနဲ႔ ... LRC မွာ ဘာေတြျဖစ္လာခဲ့လို႔လဲ ”
ဈာန္ေရာင္ခရဲ႕စိတ္အေျခအေန နည္းနည္းအဆင္ေျပသြားေတာ့မွ ေန႔သစ္တို႔လည္း သူတို႔သိလိုရာကို စနည္းနာရသည္။
“ ငါက သူနဲ႔နီးနီးေလးမွာ ရပ္ေနတာေတာင္မွ သူက ငါ့ကိုမျမင္ဘဲ ေက်ာ္သြားတယ္ ”
“ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ နီးေနလို႔လဲ ”
“ ေတာ္ေတာ္နီးတယ္ ”
“ သူ႔စိတ္အာ႐ုံက တစ္ခုခုထဲေရာက္ေနလို႔ေနမွာေပါ့ ဈာန္ရာ ... မင္းကလည္း ေသးေသးေလးကို အက်ယ္ခ်ဲ႕မေနစမ္းပါနဲ႔ ”
“ ငါ အက်ယ္ခ်ဲ႕ေနတာမဟုတ္ဘူး လေရာင္ ... သူက ဒီေလာက္ဖုန္းေျပာၿပီး ရယ္ရယ္ေမာေမာေတြ လုပ္ေနရေတာ့ ငါ့ကိုေတာင္ မျမင္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ ”
“ ဈာန္ ... မင္းကလည္းကြာ ... ဖုန္းေျပာတာေလးေလာက္ေတာ့ အသာလႊတ္ထားေပးလိုက္စမ္းပါ ”
လေရာင္ ေျဖာင္းဖ်ေနေပမဲ့ ဈာန္ေရာင္ခကေတာ့ ထိုအျဖစ္အပ်က္ကို အခုထိ ဘဝင္မက်ႏိုင္ေသးပါ။
“ ဒီပန္းၿခံကေန LRC ကို သြားကတည္းက ေျပာသြားတဲ့ဖုန္းက LRC ကေန ျပန္ထြက္လာတဲ့အထိ သူ႔လက္ထဲက မခ်ရေသးဘူးေလ ... ဘယ္သူနဲ႔မို႔လို႔ သူက ဒီေလာက္အၾကာႀကီးအထိ စကားေတြေျပာေနရတာလဲ ... ၿပီးေတာ့ ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ေလ ... တစ္ဖက္က ဖုန္းေျပာေနတဲ့လူကိုလည္း အခ်စ္ေလးလို႔ေခၚၿပီး ၿပဳံး႐ႊင္ေနတာပဲ ... ဒီေလာက္အနီးအနားမွာရွိေနတဲ့ ငါ့ကိုက်ေတာ့ တစ္ခ်က္ေလးေတာင္မွ လွည့္မၾကည့္သြားဘူး ”
“ ကိုေလးဆက္က မင္းကိုမွ မသိေသးတာေလ ဈာန္ရာ ”
“ ေအးေလ ... အခုထိလည္း မင္းတို႔ခ်င္း မရင္းႏွီးေသးဘူးမလား ... ရင္းႏွီးသြားရင္ေတာ့ သူ မင္းအေပၚ ဆက္ဆံတာတစ္မ်ိဳးေျပာင္းရင္ေျပာင္းသြားမွာေပါ့ ”
ေန႔သစ္တို႔ကလည္း သူတို႔ တတ္စြမ္းသေလာက္ ဈာန္ေရာင္ခကို စိတ္ေျပလိုေျပျငား ႏွစ္သိမ့္ေပးရွာသည္။
“ ဒီလိုႀကီး ညစ္မေနစမ္းပါနဲ႔ ဈာန္ရာ ... မင္းနဲ႔မလိုက္ဖက္လိုက္တာ ”
“ ေအးေလ ... စေတာင္ မစရေသးတာကို မင္းက ဒီလိုျဖစ္ေနရင္ ေနာက္ဆို ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ... ကိုေလးဆက္ဆီက အေကာင္းေတြခ်ည္းပဲ ရလိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ထားနဲ႔ေနာ္ ဈာန္ ... ကိုေလးဆက္က Straight စစ္စစ္ ... မင္း သူ႔ဆီကေန အေကာင္းထက္ အဆိုးေတြပဲ ပိုရဖို႔မ်ားလိမ့္မယ္ ... အဲဒီဒဏ္ေတြကိုလည္း မင္း ခံႏိုင္ရည္ရွိဖို႔လိုတယ္ ”
“ လေရာင္ေျပာသြားတာ အမွန္ေတြခ်ည္းပဲ ဈာန္ ... မင္း ေနာက္မွ ငါတို႔ေျပာတာေတြကို ေသြးေအးေအးနဲ႔ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္ ... မင္း အခ်ိန္ေတြအၾကာႀကီးေတာင္ သည္းခံလာခဲ့ရၿပီးၿပီပဲ ... နည္းနည္းေလာက္ စိတ္ရွည္ၿပီး ထပ္သည္းခံလိုက္စမ္းပါ ”
သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕အႀကံေပးမႈကို နားေထာင္ေနေပမဲ့ ဈာန္ေရာင္ခရဲ႕မ်က္ႏွာကေတာ့ မႈန္ကုတ္ေနဆဲပင္။ သို႔ေသာ္ျငား ေခ်ာေမာမႈတို႔က အနည္းငယ္မွ်ပင္ ပေပ်ာက္သြားျခင္းမရွိေပ။ ဈာန္ေရာင္ခရဲ႕စိတ္အေျခအေနကို ရိပ္မိသည့္လေရာင္က စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲသည့္အေနျဖင့္
“ ဒါနဲ႔ ဒီည ငါတို႔ ဘယ္သြားၾကမလဲ ... ေက်ာင္းမဖြင့္ခင္ေလးမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေနၾကရေအာင္ကြာ ”
“ Royal Bar ကို သြားမယ္ ”
“ Royal Bar ဟုတ္လား ... မင္း အဲ့ Bar ကို မသြားသင့္ဘူးေနာ္ ... ဟိုတစ္ေခါက္ကလည္း မင္း အဲ့မွာ သြားေသာင္းက်န္းထားတာမလား ... ေတာ္ေသးတယ္ ... ကိုစည္သူက ငါတို႔နဲ႔ ရင္းႏွီးေနလို႔ ... ႏို႔မို႔ ငါတို႔အကုန္လုံး ရဲစခန္းအေရာက္ပဲ ”
ဈာန္ ဘားသြားမည္ဆိုသည့္အသံကို ၾကားလွ်င္ ေန႔သစ္ကေတာ့ မသိ၊ လေရာင္ကေတာ့ ေခါင္းေတြက်ိန္းလာသည္။ အဆိုးဆုံးကေတာ့ ဈာန္႔အတြက္ သူ႔အိမ္ သူ႔ယာလိုျဖစ္ေနသည့္ Royal Bar ပင္။ အသက္မျပည့္ခင္ကတည္းက အဲ့ဘားကို တစ္ပတ္တစ္ခါေလာက္ ပုံမွန္ေရာက္ေနသည့္ဈာန္က အခုလို အသက္ျပည့္သြားသည့္အခ်ိန္တြင္ေတာ့ ပိုဆိုးေလေတာ့သည္။
ထိုဘားသို႔ သြားတိုင္းလည္း ဈာန္က တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု ျပႆနာရွာလိုက္ရမွ ေက်နပ္တတ္သူျဖစ္သည္။ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ ကိုစည္သူမ်ိဳးက ဈာန္႔ဒယ္ဒီရဲ႕ေက်းဇူးခံေက်းဇူးစားတပည့္ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ ဈာန္႔အဖို႔ စိတ္ႀကိဳက္ေသာင္းက်န္းလို႔ရသည့္ေနရာႀကီးတစ္ခု အပိုင္ရလိုက္သလိုပင္။
ေန႔သစ္ကေတာ့ ကံေကာင္းသည္ဟုပင္ ေျပာရမည္။ စာကလြဲရင္ က်န္တာသိပ္အာ႐ုံမစိုက္တတ္သည့္အျပင္ အရက္၊ ဘီယာေရွာင္ထားသည့္သူမို႔ ေန႔သစ္ကိုေတာ့ ဈာန္က ဘားဆီသို႔ ဘယ္ေတာ့မွေခၚသြားေလ့မရွိေပ။
တစ္ခါတေလက်ျပန္ေတာ့လည္း ေန႔သစ္ကိုယ္တိုင္က စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ လေရာင္တို႔ႏွင့္အတူ ဘားဆီသို႔ လိုက္လာတတ္ေသာ္ျငား အရက္၊ ဘီယာတို႔ကို မတို႔ထိပဲ အျမည္းကိုသာစားေလ့ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ေန႔သစ္ ဘားသြားသည္မွာ ဆယ္ခါတစ္ခါမွ်သာျဖစ္ၿပီး ႀကဳံေတာင့္ႀကဳံခဲျဖစ္ရပ္ဆန္းတစ္ခုလည္းျဖစ္သည္။
ထို႔အတြက္ အလွည့္က်လာသူကေတာ့ ကံဆိုးသူေမာင္ရွင္ လေရာင္ႏႈိင္းမဲ့ပင္ျဖစ္သည္။ ဈာန္က သူ ဘားသြားတိုင္း လေရာင္ကို အိမ္အထိဝင္ေခၚတတ္သည္။ ဘားထိုင္ရင္း ဈာန္ ရင္ဖြင့္သမွ်ကို လေရာင္က အရက္ေလးေသာက္၊ အျမည္းေလးစားရင္း ႏွစ္သိမ့္စရာရွိ ႏွစ္သိမ့္၊ အႀကံေပးစရာရွိ အႀကံေပးရသည္။
နည္းနည္းရယ္စရာေကာင္းတာတစ္ခုက လေရာင္ရဲ႕အခ်စ္ေရးမွာ ပိုးစိုးပက္စက္ဆိုး႐ြားေနသည့္အေျခအေနသို႔ေရာက္ေနေပမဲ့လည္း သူမ်ားတကာ၏အခ်စ္ေရးကိုေတာ့ ဆရာႀကီးလုပ္ၿပီး ဝင္အႀကံေပးေနရသည္ေလ။
ရင္ဖြင့္ရင္း ဈာန္ အမူးလြန္ကာ ေမွာက္သြားရင္ေတာ့ အဲဒီေန႔က လေရာင္အဖို႔ ထီေပါက္သည့္ေန႔ျဖစ္သည္။ ဈာန႔္ရဲ႕ကားကို ေအးေအးေဆးေဆးေမာင္းကာ အမူးသမားကို အိမ္အထိ လိုက္ျပန္ပို႔ေပး႐ုံပင္ျဖစ္သည္။ လေရာင္အိမ္ျပန္ဖို႔အတြက္ကေတာ့ ကားမလို၊ ဖုန္းတစ္ခ်က္ဆက္လိုက္႐ုံႏွင့္ အဆင္ေျပသည္။
ထိုစဥ္လေရာင္ရဲ႕အေတြးတစ္စကို ဈာန္ေရာင္ခရဲ႕မာတင္းေနသည့္ အသံတစ္သံက ျဖတ္ေတာက္ပစ္လိုက္သည္။
“ အဲ့ Bar ကိုပဲ သြားမယ္ ... ဒီည ... ”
လေရာင္ မသိမသာသက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။ ဈာန္ေရာင္ခရဲ႕မ်က္ႏွာျပင္ထက္ဝယ္ စိတ္ပိုင္းျဖတ္မႈမ်ားႏွင့္အတူ ျပတ္သားမႈမ်ားက တစ္စြန္းတစ လြင့္စင္က်ေနသည္။ ေအးစက္စက္ႏိုင္လွသည့္ ထိုေကာင္ေလး၏အတြင္းစိတ္ထဲက အေတြးတခ်ိဳ႕ကမူ
ကြၽန္ေတာ္တို႔ အဆင့္ထပ္တက္သင့္ၿပီထင္တယ္ ကိုကို ... ႏို႔မိုဆိုရင္ ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘယ္ေတာ့မွသတိျပဳမိမွာမဟုတ္ဘူး ...
8:26 A.M
3.1.2021 ( Sunday )