ဟိုတစ်နေ့က ဆွေးနွေးပွဲပြီးဆုံးချိန်မှစ၍ တစ်ပတ်ကျော်သည့်တိုင် လေးဆက်မှာ ဝတ္ထုသစ်ရေးဖို့အတွက် ခြေလှမ်းမစနိုင်သေးဘဲ ပိုအရေးကြီးသည့်စာတမ်းအတွက်ကိုသာ အရင်ဆုံး ဦးစားပေးနေရသည်။ စာတမ်း ချောချောမွေ့မွေ့အဆင်ပြေမှ စာမေးပွဲအောင်ပြီး ဘွဲ့ရမည်ကိုး။
ဥဥနဲ့မေမြတ်ကတော့ လေးဆက်ဆီ တစ်ရက်ခြားတစ်ခါလောက် ဖုန်းဆက်ပြီး ဝတ္ထုအတွက် အကျိုးအကြောင်းမေးမြန်းတတ်ပေမဲ့ ထိုကိစ္စနှင့်ပတ်သတ်ပြီး ဘာဆို ဘာမှမစဉ်းစားရသေးသည့်လေးဆက်မှာတော့ သူတို့ကို ပြန်တုံ့ပြန်စရာအဖြေရှိမနေခဲ့ပေ။
ဒီနေ့ လေးဆက် အိပ်ရာနိုးတော့ မနက်ကိုးနာရီထိုးနေပြီဖြစ်သည်။ ကျောင်းပိတ်ရက်ဖြစ်သဖြင့် လူက ဝဝလင်လင်အိပ်လိုက်ရပြီး လန်းဆန်းတက်ကြွနေသည်။ ရေချိုး၊ မနက်စာစားပြီးသည်နှင့် အိမ်ရှေ့ကဆိုဖာပေါ်မှာ ထိုင်ကာ ဖုန်းသုံးနေတုန်း
တင်း ... တောင် !
ဘဲလ်သံမြည်လာသည်ကို ကြားလိုက်ရသည့်အတွက် တံခါးကို သွားဖွင့်ပေးလိုက်တော့ ထင်ထားသည့်အတိုင်း ဟိုသုံးယောက်ဖြစ်နေသည်။ ဒီနေ့ သူတို့တွေ လေးဆက်ရဲ့တိုက်ခန်းဆီကို လာခဲ့မယ်လို့ မနေ့ကတည်းက ဖုန်းကြိုဆက်သည်လေ။ အမှန်တော့ သူတို့လာရသည့်အကြောင်းအရင်းက ဘာကြောင့်မှန်းဆိုတာ လေးဆက်လည်း ရိပ်မိနေသည်။
တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက် အခန်းထဲဝင်လာတာကို လေးဆက် ကြည့်နေရင်း နောင်ခန့်ကို မတွေ့ရသဖြင့်
“ ငါ့အချစ်လေးရော မင်းတို့နဲ့အတူတူမပါလာဘူးလား ”
“ မင်းအချစ်လေးက ဒီနေ့ သူ့မာမီ အပြင်သွားမှာကို အဖော်လုပ်ပေးရမှာမို့လို့ဆိုလားပဲ ... ခုနလေးတင် ဖုန်းဆက်ပြောသွားတယ် ”
“ အာ ... ဟုတ်လား ”
နောင်ခန့်က အမေချစ်သားလေးဖြစ်သည်။ ခင်ပွန်းဖြစ်သူက ကင်ဆာရောဂါဖြင့် ဆုံးပါးသွားသဖြင့် မုဆိုးမဖြစ်သည့်နောင်ခန့်မာမီက တစ်ဦးတည်းသော သားလေးကိုမူ ပထွေးနှင့်အတူမထားနိုင်ပါဆိုသည့်အကြောင်းပြချက်ဖြင့် နောက်အိမ်ထောင်ထပ်မပြုဘဲ နောင်ခန့်ကိုသာ ဆယ်နှစ်လုံးလုံးတစ်ယောက်တည်းပြုစုစောင့်ရှောက်ခဲ့သည်။
ထို့အတွက် နောင်ခန့်ကလည်း သူ့မာမီကိုဆို အလွန်ချစ်သလို ဘယ်ကိစ္စကိုမဆို သူ့မာမီနှင့် အမြဲတမ်းတိုင်ပင်ဆွေးနွေးတတ်သည်။ နောင်ခန့်နှင့် သူ့မာမီက မိဘနှင့် သားသမီးဆိုတာမျိုးထက် သူငယ်ချင်းလိုတရင်းတနှီးပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပေါင်းကြသူတွေဖြစ်သည်။ နောင်ခန့်က သူ့မာမီကို နောက်အိမ်ထောင်ပြုချင်လည်း ပြုပါဆိုပြီး ခွင့်ပြုထားပေမဲ့ သူ့မာမီကတော့ ယခုထိ သားဖြစ်သူနှင့် တစ်ကိုယ်တည်းနေဆဲသာဖြစ်သည်။
ထို့ပြင် နောင်ခန့်မာမီနှင့် လေးဆက်တို့အုပ်စုကလည်း အမြဲတမ်းဟေးလားဟားလားနေကြသဖြင့် နောင်ခန့်မာမီကို လေးဆက်တို့ကပါ မာမီလို့လိုက်ခေါ်ကာ အမေတော်ထားခြင်းဖြစ်သည်။
နောင်ခန့်မာမီက ခေတ်ပညာတတ်ဆရာဝန်ဖြစ်သည့်အလျောက် မြတ်သူရဲ့ ဂေးဖြစ်တည်မှုအပေါ်တွင်လည်း နားလည်မှုရှိကာ ဘာတစ်ခွန်းမှမဝေဖန်မရှုံ့ချပေ။ သူ့သားဖြစ်သူရဲ့အရင်းနှီးဆုံးသူငယ်ချင်းများဖြစ်နေသည့်အတွက် လေးဆက်တို့အပေါ်၌လည်း တကယ့်ကို သားသမီးရင်းချာလို သဘောထားသူဖြစ်သည်။
“ အဆင်ပြေတဲ့နေရာ ထိုင်ကြ ”
အမှန်တော့ လေးဆက် မပြောလည်း ကျန်တဲ့သုံးယောက်က စိတ်ကြိုက်နေကြမည်ပင်။ လေးဆက်ရဲ့အိမ်ကို သူတို့တွေရဲ့အိမ်နီးပါး ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်နေကြသည်ကိုး။
“ ဟဲ့ ... လေးဆက် ... နင့်ရေခဲသေတ္တာထဲမှာလည်း ဘာမှမရှိပါလား ”
မေမြတ်က ရေခဲသေတ္တာကို ဖွင့်ကြည့်နေရင်း ငြူငြူစူစူပြောလာသည်။
“ မီးဖိုချောင်ထဲမှာ ကော်ဖီမှုန့်တော့ ရှိတယ် ... ပေါင်မုန့်လည်း ရှိဦးမယ်ထင်တယ် ”
အိမ်ရှေ့ခန်းကနေ လေးဆက် လှမ်းအော်ပြောလိုက်သည်ကို ကြားသည်ထင်ပါရဲ့။ မေမြတ်က မီးဖိုချောင်ထဲဝင်ပြီး ကော်ဖီသွားဖျော်နေသည်။ ခဏကြာတော့ ဥဥလည်း လိုက်ဝင်သွားသည်။ လေးဆက်ကတော့ သူ့မီးဖိုချောင်ကို မမလေးနှစ်ယောက် စိတ်ကြိုက်လုပ်ပါစေဆိုပြီး လွှတ်ထားလိုက်သည်။
မြတ်သူကလည်း ဝရန်တာမှာ ထွက်ထိုင်ပြီး သူ့ချစ်သူလေးနှင့် ဖုန်းပြောနေသည်။ လေးဆက်အိမ်မှာ ရှိနေတဲ့အကြောင်း၊ စိတ်မပူဖို့အကြောင်း၊ လွမ်းတဲ့အကြောင်းတွေ ပြောနေမှာ သေချာပေါက် မလွဲဧကန်ပင်။
မိနစ်နှစ်ဆယ်လောက်ကြာတော့ ဥဥရော မေမြတ်ရော ခွက်ကိုယ်စီကိုင်ကာ အိမ်ရှေ့ခန်းဆီ ထွက်လာကြသည်။ ထိုအချိန်မှာ မြတ်သူကလည်း ဝရန်တာကနေ ဆိုဖာပေါ်ပြန်ရောက်နေပြီဖြစ်သည်။ လေးဆက်နှင့် မြတ်သူရှေ့ ကော်ဖီခွက်ကိုယ်စီချပေးရင်း ဥဥက ပြောလာသည်။
“ လေးဆက် ... ဝတ္ထုအတွက် နင် ဘာတွေစဉ်းစားထားလဲ ”
လေးဆက် ပူလောင်နေသည့်ကော်ဖီကို မှုတ်သောက်လိုက်ရင်း
“ ဘာမှ မစဉ်းစားရသေးဘူး ”
ဥဥရဲ့မျက်နှာက ရုတ်ခြည်းစူပုတ်သွားသည်။
“ ကျစ် ! ဒီကောင်ကတော့ လုပ်ပြီဟာ ... ဘယ်တော့မေးမေး ဘာမှမစဉ်းစားရသေးဘူးဆိုတာချည်းပဲ ... အခုပဲ ဇူလိုင်လဝက်ရောက်နေပြီ ... စက်တင်ဘာဆို ကျောင်းက ပြီးပြီ ... ဘယ်မှာလဲ ငါတို့အတွက် ကြွားလို့ရမဲ့အချိန် ... ”
ဥဥရဲ့ပွစိပွစိပြောနေသည့်အသံကို နားထောင်ရင်း လေးဆက် ရယ်လိုက်မိသည်။ မေမြတ်ကလည်း ဥဥနှင့် အလိုတူအလိုပါပင်။ လေးဆက်ကို မျက်စောင်းကြီးထိုးကာ ရန်တွေ့လာပြန်သည်။
“ အေးလေ ... ငါတို့မှာတော့ ရေးနေပြီလား ရေးနေပြီလားဆိုပြီး ရင်တထိတ်ထိတ်ဖြစ်နေရတာကို သူက အေးအေးဆေးဆေးလုပ်နေတယ် ... တကယ်ပါပဲ ... နင်ကတော့ သာသာယာယာဖြစ်နေပေမဲ့ အရမ်းကြွားချင်နေတဲ့ ငါတို့က လောင်နေပြီ ... အရေးထဲ ဒီရက်တွေမှာ ဟိုဟာမလေးကလည်း အတင်းတွေ လာစပ်စုနေသေးတယ် ”
ဥဥကပြောလိုက်၊ မေမြတ်က ပြောလိုက်နှင့် လေးဆက် အရမ်းနားတွေပူလာပြီဖြစ်သည်။ မဖြစ်ခံနိုင်ရိုးလား။ သူတို့နှစ်ယောက်က လေးဆက်ကို အလယ်မှာ ထားကာ ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်စီကနေ ဝိုင်းကာ တဗြစ်တောက်တောက်ပြောနေကြသည်ကိုး။ လေးဆက်လည်း အသွေးနဲ့အသားနဲ့ တည်ဆောက်ထားတဲ့လူသားပဲလေ။ ဒီလောက် ဘေးနားကနေ ဒိုင်ခံပွားတာ ခံနေရတော့ နားက သွေးစိမ်းရှင်ရှင်မထွက်တာပင် ကံကောင်းသည်ဟု ပြောရပေမည်။ နောက်ဆုံး လုံးဝသည်းမခံနိုင်တော့အဆုံး
“ ရေးပေးမယ် ... ဒီည ရေးပေးမယ် ဟုတ်ပြီလား ... ကျေနပ်ကြပြီလား မမလေးတို့ ”
“ ဟီး ... လေးဆက်ရိပ်သွင်လေးက ချစ်စရာကောင်းလိုက်တာ ”
“ အေးလေ ... လိမ္မာလိုက်တာ ... စကားနားထောင်တယ် ”
အင်း ... အခုကျတော့ မျက်နှာရော လေသံရောက ခုနကနှင့် တခြားစီပင်။ တကယ် တတ်လည်းတတ်နိုင်ကြသည်။ အမှန်တော့ သူတို့မပြောလည်း လေးဆက် ဒီညတော့ အသစ်ရေးမဲ့ဇာတ်လမ်းအကြောင်းစဉ်းစားဖို့ ကြံစည်ထားပြီးသားပင်။
“ ဒါနဲ့ လေးဆက် ... မင်း ဘာအကြောင်းရေးမှာလဲ ”
စောနက လေးဆက် နားပူဒဏ်ခံနေတာကို မသိချင်ယောင်ဆောင်နေသည့်မြတ်သူက အခုကျစိတ်ဝင်တစားနှင့် ဝင်မေးလာသည်။
“ ဥဥတို့က YUFL နောက်ခံဇာတ်လမ်းကိုပဲ ရေးစေချင်နေတာဆိုတော့ တက္ကသိုလ်တက်နေရင်းနဲ့ အချင်းချင်းချစ်ကြိုက်သွားတဲ့ ကောင်လေးနှစ်ယောက်ပုံစံမျိုးပဲ ရေးမလားလို့ ... ဘာပဲပြောပြော ငါ့အတွက်လည်း တက္ကသိုလ်အတွက် အမှတ်တရတစ်ခုကျန်ခဲ့တယ်လို့ပဲ သဘောထားလိုက်တော့မယ် ”
လေးဆက်ရဲ့စကားအဆုံးမှာတော့ ဥဥနဲ့မေမြတ်တို့ရဲ့မျက်လုံးတွေက အရောင်တဖျတ်ဖျတ်လက်လာပြီး
“ ကောင်းတယ် ... ကောင်းတယ် ... နင် ရေးတာဆို သေချာပေါက်ကောင်းမှာပဲ လေးဆက် ... ပထမဆုံးတစ်ပုဒ်ကိုလည်း ငါ ဖတ်ဖူးတယ် ... နင် ရေးတာ မဆိုးဘူး ... ဟိုဟာမလေးထက် သာတယ် ”
ဥဥက ကိုယ့်ငါးချဉ် ကိုယ် ချဉ်သည့်နေရာမှာတော့ တကယ့်ကို အထာကျသလို ဆရာလည်း ကျလှသည်။ မေမြတ်ကလည်း ဥဥပြောသွားသည်ကို တစ်ခဲနက်ထောက်ခံနေသည်။
“ ဟုတ်တယ် ... ဥဥပြောတာ မှန်တယ် ... လေးဆက် နင် ရေးတာဆို သေချာပေါက်ကောင်းမှာပဲ ”
ကိုယ့်ဘက်ကိုယ်ယက်လွန်းသည့် လိပ်မလေးနှစ်ယောက်ကြောင့် လေးဆက်မှာ မျက်နှာတောင်ပူလာရသည်။
“ YUFL ကို နောက်ခံထားမှာဆိုတော့ ဘာမေဂျာအကြောင်းရေးမှာလဲ ... ကြည့်ကျက်လုပ်ဦးနော် ... တော်ကြာကွိုင်နေမယ် ”
မြတ်သူက လေးဆက်ကို စိုးရိမ်တကြီးဝင်ပြောသည်။
“ စိတ်မပူစမ်းပါနဲ့ဟယ် ... သူများတကာတွေလည်း အဲ့လိုရေးနေကြတာပဲ ... ကွိုင်ရအောင်လည်း ဘာမဟုတ်တာလုပ်နေလို့လဲ ... ဝတ္ထုရေးတာပဲကို ”
မေမြတ်က သူ့မောင်ပြောသွားသည့်စကားကို ပြန်ချေပသည်။
“ လေးဆက် ... နင် ဇာတ်လမ်းကိုရော ဘယ်လိုရေးဖို့စဉ်းစားထားလဲ ... ပြောကြည့်ပါလား ... ငါတို့လည်း သိချင်တာပေါ့ ”
သိလိုစိတ်ကြောင့် ဥဥရဲ့မျက်လုံးလေးတွေ အရောင်တဖျတ်ဖျတ်လက်နေသည်။
“ အင်း ... ရေးမဲ့ရေးတော့ တခြားမေဂျာတွေအစား ရုရှားမေဂျာအကြောင်းကိုပဲ ရေးမလားလို့ ”
ဖြောင်း ! ဖြောင်း ! ဖြောင်း !
ဥဥက လက်ခုပ်တွေတောင် ထတီးကုန်ပြီ။ မေမြတ်ကလည်း ပြုံးဖြီးဖြီးနှင့်။ မြတ်သူနှင့် လေးဆက်ကတော့ မမလေးနှစ်ယောက်ကို အကြောင်သားငေးကြည့်နေမိသည်။
“ ကောင်းတယ် ... အရမ်းကောင်းတယ် ... ငါတို့အကုန်လုံးက ရုရှားမေဂျာကပဲဟာ ... ရုရှားမေဂျာအကြောင်းကိုပဲ ရေးရမှာပေါ့ ... အရမ်းတော်တာပဲ ... လေးဆက်ရိပ်သွင်လေးက ... ”
နေပါဦး။ ဒါက အဲ့လောက်အရမ်းဝမ်းသာနေစရာလိုလို့လား။ ဒီနှစ်ယောက်က တကယ်တစ်ခုခုတော့ တစ်ခုခုပဲ။
“ ပြီးတော့ရော ... ”
“ တက္ကသိုလ်ကို နောက်ခံထားရမှာဆိုတော့ စီနီယာ ဂျူနီယာအချစ်ဇာတ်လမ်းက ပိုကောင်းမယ်ထင်တယ် ”
“ ဟုတ်တာပေါ့ ... ဆက်ပြော ... လေးဆက်လေး ... ဆက်ပြော ”
“ အင်း ... လောလောဆယ်တော့ အဲဒီအထိပဲ စဉ်းစားရသေးတယ် ”
စကားစကို ဖြတ်ချပစ်မိတော့ ဥဥက မကြည်မသာနှင့်ထအော်သည်။
“ ဟာ ... နင်ကလည်း ... ဒီမှာ အရမ်း စိတ်ဝင်စားနေပြီလေ ... ဘယ်လိုလုပ် တစ်ဝက်တစ်ပျက်ကြီးနဲ့ ဖြတ်ချနေရတာလဲ ”
“ နင်တို့ပဲ ဆက်ပြောလိုက်တော့လေ ... အစကတည်းက နင်တို့နှစ်ယောက်မှာ ဇာတ်လမ်းရှိနေပြီးသားမလား ... တမင်သက်သက် ငါ ဘာပြောမလဲဆိုတာကို စောင့်နေတာ ငါ မသိဘူးမှတ်နေလား ... ပြီးရင်လည်း ငါပြောသမျှကို ငြင်းပြီး နင်တို့လိုချင်တဲ့ဇာတ်လမ်းအတိုင်းရေးအောင် ပုံစံပြန်သွင်းမှာပဲကို ... ငါက ကြားထဲက သက်သက်မဲ့ခေါင်းခြောက်မခံချင်ဘူး ”
လေးဆက်လည်း ကွေ့ဝိုက်မနေဘဲ တည့်ပြောလိုက်တော့ မမလေးနှစ်ယောက်က မလုံမလဲနဲ့
“ ဟီး ... အဲ့လောက်တောင် သိသာနေလို့လား ”
“ အေး ... အသိသာကြီးပဲ ... နင်တို့ ဘာကြံနေသလဲဆိုတာ လေးဆက်မပြောနဲ့ ... ငါတောင် သိတယ် ”
မြတ်သူက လေးဆက်ကိုယ်စား ခပ်ထေ့ထေ့ဝင်ပြောလိုက်သည်။ ထိုအခါ ဥဥက
“ ဒါဆိုလည်း ငါနဲ့မေမြတ် စဉ်းစားထားတာလေးကို ပြောပြမယ်နော် ”
“ အင်း ... ပြော ”
လေးဆက် မကုန်သေးသည့် ကော်ဖီခွက်ကို ကိုင်ကာ တစ်ငုံသောက်လိုက်ရင်း မမလေးတို့ နှစ်ယောက်ပြောလာမည့်အကြောင်းအရာကိုပဲ နားစွင့်နေလိုက်သည်။
“ လေးဆက် ... နင် ရုရှားမေဂျာကင်းကို သိလား ”
“ နောင်ခန့်လား ”
“ ကျစ် ! နင်ကလည်း ပိန်းလိုက်တာ ... နောင်ခန့်က ငါတို့နောက်ဆုံးနှစ်က ကင်းလေ ... ငါ အခုပြောနေတာက ရုရှားတစ်မေဂျာလုံးရဲ့ကင်းကို ပြောနေတာ ... Russian Major The Whole King ! ”
ဥဥရဲ့စကားကြောင့် လေးဆက် တစ်ခဏလောက်အချိန်ယူပြီး စဉ်းစားကြည့်ပေမဲ့ အဖြေထွက်မလာပေ။
“ မသိဘူးဟ ”
နဂိုကတည်းကလည်း ကင်းတွေ ကွင်းတွေအကြောင်း စိတ်မဝင်စားသလို အာရုံလည်းမရှိသည့်သူမို့ ဥဥပြောတာကို လေးဆက် တကယ်ပင် မသိပေ။
“ ကျစ် ! လေးဆက်ရိပ်သွင်ကတော့ လုပ်ပြီ ... ဟဲ့ မြတ်သူ နင်ရော သိလား ”
“ နေပါဦး ... ငါ ကြားဖူးသလိုပဲ ... နောင်ခန့်ပြောတာကြားဖူးတယ် ... ဈာန် ဆိုလားပဲ ... နာမည်သုံးလုံးနဲ့တစ်ယောက်မလား ”
“ ဈာန်ရောင်ခ ”
မြတ်သူရဲ့မရေမရာစကားကို ဥဥက ဝင်ထောက်ပေးသည်။
“ ဟုတ်တယ် .. ဟုတ်တယ် ... ဈာန်ရောင်ခ ... ငါလည်း သူ့နာမည်ကို ထိပ်ဆုံးက တစ်လုံးပဲ မှတ်မိနေတာ ”
ဘာပဲပြောပြော မြတ်သူကတော့ လေးဆက်ထက် နည်းနည်းသာသွားသည်ဟုပြောရမည်။ အနည်းဆုံးတော့ နာမည်သုံးလုံးရှိမှန်း သိသေးသည်လေ။ လေးဆက်ကတော့ ရုရှားမေဂျာကင်းဆိုရင် နောင်ခန့်တစ်ယောက်ကိုပဲ မှတ်မိနေသည်ပင်။ ဒါတောင် သူငယ်ချင်းဖြစ်နေလို့ မှတ်မိနေတာဟု ပြောရမည်။
“ ဈာန်ရောင်ခ ... ဈာန်ရောင်ခ ... ”
အဲဒီကောင်လေးရဲ့နာမည်ကို လေးဆက် တိုးဖွဖွရေရွတ်မိသည်။ ဒီနာမည်ကို လေးဆက် တစ်ခါမှမကြားဖူးတာ နည်းနည်းတော့ ရှက်စရာကောင်းမှန်း ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း သိပါသည်။ ကိုယ့်မေဂျာကင်းရဲ့နာမည်ကိုတောင် လေးဆက် မကြားဖူးဘူးဆိုတော့ ဘယ်လောက်ညံ့မှန်း သိသာနေပြီလေ။ နောက်တော့မှ နာမည်နဲ့ ရုပ် မတွဲမိတာ နေမှာပါလို့ လေးဆက် ကိုယ့်ကိုယ်ကို နှစ်သိမ့်လိုက်သည်။
“ မြတ်သူ ... မင်း အဲဒီကောင်လေးကို တွေ့ဖူးလား ”
သူ့ကောင်လေးက လွဲရင် ဘယ်သူ့ကိုမှ သိပ်အာရုံမထားတတ်သည့်မြတ်သူကပါ ဒီကောင်လေးအကြောင်းကို သိနေတာဆိုတော့ လေးဆက် နည်းနည်းတော့ စိတ်ဝင်စားမိသွားသည်။
“ တွေ့ဖူးတယ်လို့ပဲ ပြောရမလား မတွေ့ဖူးဘူးလို့ ပြောရမလားတောင် မသိတော့ပါဘူးကွာ ... ခပ်လှမ်းလှမ်းကနေတော့ တွေ့ဖူးတယ် ... အဲဒီကောင်လေးရဲ့အရပ်ကတော့ အရှည်ကြီးပဲ ... နောင်ခန့်နဲ့တောင် မတိမ်းမယိမ်းလောက်ရှိမယ် ”
နောင်ခန့်နဲ့ မတိမ်းမယိမ်းဆိုရင်တော့ ဒီကောင်လေးရဲ့အရပ်က ခြောက်ပေကျော်နေပြီလား။ ဒီအရွယ်လေးနဲ့ အရပ်က အဲ့လောက်ရှည်ဖို့လိုလို့လား။ အင်းပေါ့လေ ... ဒီလိုမျိုးအဘက်ဘက်က ပြည့်စုံမှုတွေ ရှိလို့လည်း မေဂျာကင်းဘွဲ့ကို ရထားတာ နေမှာ။
“ ဒါနဲ့ သူက ဘယ်ရီးယားကလဲ ”
“ ဒုတိယနှစ်က ... ပြီးတော့ သူက ချောလည်း ချောတယ် ... အရမ်းပဲ ... အဟိ ”
မြတ်သူကိုမေးလိုက်တာပေမဲ့ မြတ်သူ မဖြေရသေးခင်မှာပဲ မေမြတ်က ဝင်ပြောသည်။ ကြည့်ရတာ အစကတည်းက ဖင်တကြွကြွဖြစ်နေတာ နောက်တစ်ခွန်းကို အရမ်းပြောချင်နေလို့ပဲဖြစ်ရမည်။
“ အေး ... မေမြတ်ပြောသလိုပဲ ချောတာတော့ တော်တော်ချောတယ်တဲ့ ... ရုပ်က ရှယ်ဖြောင့် ... ဒါပေမဲ့ အဲ့ကောင်လေးက ရုပ်လေးချောပေမဲ့ တဇောက်ကန်းဆန်တဲ့အရိုင်းအစိုင်းလေး ... ဘယ်သူမှ ပြောမနိုင်ဆိုမနိုင်ဘူးတဲ့ ... ငါတို့ဌာနမှူးတောင် လက်မြောက်ထားရတာဆိုပဲ ”
“ မဖောနဲ့ ... အဲ့လောက်မဖောနဲ့ ... ဌာနမှူးက အဲ့ကောင်လေးကို လက်မြောက်ရအောင် ငါတို့မေဂျာဌာနမှူးက အချဉ်မို့လို့လား ... ပြီးတော့ ဒုငှာနမှူးလည်း ရှိသေးတယ်လေ ... မင်းလည်း သိရက်သားနဲ့ ... ”
မြတ်သူရဲ့ဒီတစ်ခွန်းကိုတော့ လေးဆက် လက်မခံနိုင်ပါ။ ကိုယ့်မေဂျာအကြောင်း ကိုယ် အသိဆုံးပဲမလား။ အခု နောက်ဆုံးနှစ်ရောက်နေတော့ ပိုတောင် သိသွားသေးသည်။
“ အေး ... ဟုတ်မဟုတ် သိချင်ရင် နောင်ခန့်ကို သွားမေးကြည့် ... စောနက ငါပြောတာတွေကလည်း နောင်ခန့်ပြောတာကို တဆင့်ပြန်ပြောပြတာ ... ပြီးတော့ နောင်ခန့်က ငါ့ကိုမှာလိုက်သေးတယ် ... ကိစ္စမရှိရင် အဲ့ကောင်လေးကို သွားမထိနဲ့တဲ့ ... အဲ့ကောင်လေးက ဂျစ်ကန်ကန်လေးရယ် ... ရန်ပွဲတွေဆိုရင်လည်း ထိပ်ဆုံးကပါတယ်လို့ပြောတယ် ”
“ မင်းပြောတဲ့ပုံကလဲ ကြောက်စရာကြီး ... အဲ့ကောင်လေးက အခုမှ ဒုတိယနှစ်ပဲရှိသေးတာကို အဲ့လောက်ကြီးထိတော့ မဆိုးသွမ်းနိုင်ပါဘူးကွာ ”
“ အော် ... ကဲ ... တကယ်ပါဆို ... မင်းက သူ့အကြောင်းသိလို့လား ကာပေးနေရအောင် ”
“ ကာပေးတာမဟုတ်ပါဘူးကွာ ... မင်းကလည်း ... ငါက မဖြစ်နိုင်ဘူးထင်လို့ ပြောကြည့်တာ ”
“ အေးလေ ... မြတ်သူကလည်း ... ဟိုကလေးက အခုမှ ဒုတိယနှစ်ပဲ ရှိသေးတာကို ... နင် လျှောက်ပြောမနေနဲ့ ”
လေးဆက်နဲ့မြတ်သူရဲ့ စကားဝိုင်းထဲကို ဥဥနှင့်မေမြတ်ကပါ ဝင်ရောက်လာသည်။
“ ပြီးတော့ အဲ့ကောင်လေးကို ငါ အပြင်မှာ သေချာမြင်ဖူးပါတယ်ဟဲ့ ... သူက သူ့အထာနဲ့ သူနေတာ ... သူ့ကို ရန်သွားမစရင် အဲ့ကလေးက အေးဆေးပဲ ”
“ ဟုတ်တယ် ... ဟုတ်တယ် ... မေမြတ်ပြောတာ မှန်တယ် ... အဲ့ကလေးက ကျောင်းထဲမှာလည်း တစ်ခါမှ ရန်မဖြစ်ဖူးဘူးနော် ... မေဂျာနာမည် ကျောင်းနာမည်ပျက်အောင်လည်း တစ်ခါမှ မလုပ်ဖူးဘူး ... သူ့ဟာသူ တစ်ခါတလေမှ အပြင်ကမကောင်းတဲ့ကောင်တွေနဲ့ ရန်ဖြစ်တာကို မသိရင် ကလေးက လူဆိုးကြီးကျနေတာပဲ ... နင် ပြောနေတဲ့ပုံက ... ”
မေမြတ်နှင့် ဥဥက စီနီယာမမတွေပီပီ ဈာန်ရောင်ခဆိုသည့်ဂျူနီယာလေးဘက်က အသည်းအသန်တွေ ကာဆီးပေးနေလေသည်။
“ လေးဆက် ... မင်း တွေ့လား ... ဟိုဟာမလေးနှစ်ယောက် အသေအကျေကာကွယ်ပေးနေတာ ”
မြတ်သူက လေးဆက်ရဲ့ပခုံးကို တို့ကာ မမလေးနှစ်ယောက်ရှိရာဘက်သို့ မျက်စပစ်ပြရင်း မကျေမနပ်ပြောလာသည်။
“ ဟဲ့ ... ဒါက ကာကွယ်ပေးနေတာ မဟုတ်ဘူး ... အမှန်တရားကို အမှန်အတိုင်းသိအောင် ပြောပြတာ ... တော်ကြာ လေးဆက် အထင်တွေလွဲကုန်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ”
“ ဟမ် ! ငါနဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ ”
ဒီတစ်ခါမှာတော့ အံ့အားသင့်မိသွားသူက လေးဆက်ကိုယ်တိုင်ပင်ဖြစ်သည်။ ဥဥက လေးဆက်နား တဖြည်းဖြည်းတိုးလာကာ ပြုံးစိစိနှင့် ပြောလာသည်။
“ ဘာလို့လဲဆိုတော့ သူက နင့်ဇာတ်ကောင်ဖြစ်လာမှာမို့လို့လေ ”
“ ဘာ ! ငါ့ဇာတ်ကောင် ဟုတ်လား ”
လေးဆက် အထိတ်တလန့်နှင့် ထအော်မိသည်။
“ မဖြစ်နိုင်တာ ”
“ ဘာလို့မဖြစ်နိုင်ရမှာလဲ ... ငါနဲ့မေမြတ် စဉ်းစားထားတာက ဈာန်ရောင်ခကို နင် အခုရေးမဲ့ဝတ္ထုထဲက အဓိကဇာတ်ဆောင်နေရာမှာ ထည့်ခိုင်းမလို့ ”
“ ဟင့်အင်း ... ငါ မလုပ်ဘူးနော် ... နင်တို့အကြံက အရမ်းအန္တရာယ်များလွန်းတယ် ... ပြီးတော့ အဲ့ကလေးသာ အဖြစ်မှန်ကို သိသွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ”
ဒီအကြံက လုံးဝမဖြစ်နိုင်သဖြင့် လေးဆက် အသည်းအသန်ငြင်းပယ်လိုက်သည်။ အပြင်မှာ သက်ရှိထင်ရှားရှိနေတဲ့လူကို ဝတ္ထုထဲ ထည့်ရေးရမည်တဲ့လား။ ဒါက အရမ်းအန္တရာယ်များလွန်းသည်လေ။ ပြီးတော့ ဇာတ်ကောင်အနေနဲ့ ထည့်ရမည့်ကောင်လေးကလည်း လေးဆက်တို့ရဲ့မေဂျာတူဂျူနီယာလေး။ ဒါကိုသာ အဲ့ကောင်လေး သိသွားရင်၊ လူတွေ သိသွားရင် လေးဆက်တော့ မျက်နှာပူရလွန်းလို့ သေမှာပဲ။ လေးဆက်ရဲ့ငြင်းဆိုသံကို ကြားလိုက်ရသောအခါ ဥဥက အလျင်စလိုဝင်ပြောသည်။
“ လေးဆက်ကလည်း ... ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးဟယ် ... နာမည်ပြောင်းရေးလိုက်ရင် ဘယ်သူသိမှာမို့လို့လဲ ”
“ ဘယ်သူသိသိ မသိသိ ငါ သိနေတယ်လေ ... ပြီးတော့ ဒီဝတ္ထုက ရိုးရိုးသာမန်ယောကျာ်းနဲ့ မိန်းမ ချစ်ကြိုက်တဲ့ဝတ္ထုမျိုးလည်း မဟုတ်ဘူး ... ယောကျာ်းချင်းကြိုက်တဲ့ဝတ္ထုမျိုး ရေးရမှာ ... အဲ့ကောင်လေးကို မဖြစ်မနေ ဂေးဇာတ်သွင်းရမှာလေ ... နင် ပြောကြည့် ... Straight တစ်ယောက်ကို ဂေးဇာတ်သွင်းရင် ဘယ်သူက သဘောကျမှာလဲ ... ငါဆိုလည်း သဘောကျမှာမဟုတ်ဘူး ... နင်တို့ပေးတဲ့အကြံဉာဏ်က အဲ့ကောင်လေးအတွက်လည်း မကောင်းဘူး ... ငါ့အတွက်လည်း မကောင်းဘူးလေ ... မဖြစ်ဘူး ဥဥ ”
“ လေးဆက်လေး ... ”
အင်း ... စလာပြန်ပြီ။ ညိုးညိုးငယ်ငယ်အသံတွေနဲ့ လေးဆက်ကို စိတ်ယိုင်အောင်လာလုပ်နေတာ။
“ ငါ မလုပ်ဘူးဆို မလုပ်ဘူးပဲ ... တော်လိုက်တော့ ... ဒီကိစ္စ ဒီမှာတင် ရပ် ... ”
“ လေးဆက်ကလည်း ... အခုခေတ်မှာ ဂေးတို့ ဘာတို့ဆိုတာက အရမ်းဆန်းဆန်းတင့်တဲ့ကိစ္စတွေမှ မဟုတ်တော့တာ ... ပြီးတော့ ဈာန်ရောင်ခဆိုတဲ့ ကလေးက ငါတို့ရဲ့ဂျူနီယာလေးပဲလေ ... တကယ်လို့ သူသိသွားရင်တောင် ငါတို့ တောင်းပန်လိုက်ရင် ကြေအေးပေးမှာပါ ... အဲ့အချိန်ကျရင် နင် မတောင်းပန်နဲ့ ... ငါနဲ့ဥဥပဲ နင့်အစား သွားတောင်းပန်ပေးမယ်လေ ... နော် ... လေးဆက်လေး ... ”
မေမြတ်ကလည်း အတင်းတွေ တိုက်တွန်းနေသည်။ သူတို့ရဲ့ပြောစကားတွေကို နားထောင်ပြီး လေးဆက် စိတ်ရှုပ်လွန်းလို့ ခေါင်းတွေပါ မူးလာသည်။ ဒီပုံစံအတိုင်း ဆက်သွားရင် မဖြစ်တော့။ ဘာကိစ္စကြောင့် ဒီကောင်လေးကို ဇာတ်ကောင်နေရာမှာ ထည့်ချင်တာလဲဆိုတာကို လေးဆက် သိရမှဖြစ်မည်။
“ နေပါဦး ... နင်တို့က ဘာလို့ ဒီဈာန်ရောင်ခဆိုတဲ့ကောင်လေးကို အတင်းတွေ ဇာတ်ဆောင်နေရာမှာ ထားချင်နေရတာလဲ ”
လေးဆက် ရုပ်တည်ကြီးနှင့် မေးကြည့်တော့ မမလေးနှစ်ယောက်ရဲ့ပြောလက်စကားတွေက နည်းနည်းအရှိန်တန့်သွားပြီး အင်းတွေ အဲတွေ ဖြစ်ကုန်သည်။ ထင်သားပဲ။ ဒီကိစ္စက မရိုးရှင်းဘူးဆိုတာကို။
“ နင်တို့ ပြောမှာလား မပြောဘူးလား ... မပြောရင် ငါ မရေးပေးတော့ဘူး ”
ဒီလိုကိစ္စမျိုးကို အကြပ်ကိုင်တာကလွဲလို့ တခြားဖြေရှင်းစရာနည်းလမ်းမရှိပေ။ ထိုအခါကျမှ နှစ်ယောက်လုံး ပြူးတူးပြာတာတွေ ဖြစ်ကုန်၏။
“ လေးဆက် ... ငါ ပြောမယ် ... ငါ ပြောမယ် ဟုတ်ပြီလား ... အိမ့်မှူးမက ဈာန်ရောင်ခကို ကြိတ်ကြိုက်နေတာ ”
ဥဥက မပွင့်တပွင့်ပြောလာသည်။ ထိုစဉ် မေမြတ်က ဥဥပေါင်ကို ဖြတ်ခနဲ ရိုက်ချလိုက်ရင်း
“ ဟဲ့ ... ဒင်းက ကြိတ်ကြိုက်တာမဟုတ်ဘူး ... ပေါ်တင် ကြိုက်နေတာ ... သူ ဈာန်ရောင်ခကို ကြိုက်နေမှန်း ကြည့်လိုက်တာနဲ့ အသိသာကြီးကို ... ”
လတ်စသတ်တော့ ဒီလိုကိုး။ ထင်တော့ ထင်သားပဲ။ အကြောင်းအရင်းမရှိဘဲ ဒီမမလေးနှစ်ယောက်က အခုလို အသည်းအသန်ဖြစ်စရာအကြောင်းမှ မရှိတာ။
“ အဲ့တော့ နင်တို့က သူ့ကို ပြန်လက်စားချေဖို့အတွက် ငါ့ကို အသုံးချမယ်ပေါ့ ... ဈာန်ရောင်ခဆိုတဲ့ကောင်လေးကို ငါးစာအဖြစ်ထားပြီး ... ”
လေးဆက် ရွဲ့တဲ့တဲ့ပြောလိုက်မိသည်။
“ လေးဆက်လေးကလည်း ... နင့်ကို အသုံးချတာမဟုတ်ပါဘူးဟာ ... အဲ့လိုကြီး မတွေးပါနဲ့ သူငယ်ချင်း အချင်းချင်း အသုံးချစရာလားလို့ ... အဲဒါမျိုးကို အကူအညီတောင်းတယ်လို့ ခေါ်တယ် လေးဆက်လေးရဲ့ ”
အင်း ... ကုလားကြီးနဲ့ အရာကြီးကို မတူဘူးလို့ ထိုင်ပြောနေလိုက်။
“ ကျစ် ! နင်တို့ကတော့ ငါ့ကို ခေါင်းစားအောင် လုပ်ပြန်ပြီဟာ ”
“ ခေါင်းမစားပါနဲ့ဟာ ... နင်ကလည်း ... ငါတို့ကို မသနားဘူးလား ... နေ့တိုင်း အကြွားခံနေရတဲ့ ငါတို့အတွက် လက်စားပြန်ချေနိုင်ဖို့ဆိုတာ ဒီနည်းလမ်းပဲ ရှိတာလေ ... ပြီးတော့ အချိန်ကလည်း နှစ်လကျော်လောက်ပဲ ကျန်တော့တာ ”
“ လေးဆက်ရေ ... မင်းတော့ ထောင်ချောက်မိပြီပဲ ... ဟား ဟား ဟား ”
တစ်ချိန်လုံး ပွဲထိုင်ကြည့်နေတဲ့မြတ်သူက လေးဆက်တို့ကို ကြည့်ရင်း ထိုင်ခွီနေသည်။ လေးဆက်လည်း စိတ်ကို အသာလျှော့ချလိုက်ရင်း
“ နေဦး ... ငါ မေးစရာရှိသေးတယ် ... ဝတ္ထုထဲမှာ ဈာန်ရောင်ခဆိုတဲ့တစ်ယောက်ကို အဓိကဇာတ်ဆောင်လုပ်ခိုင်းမယ်ဆိုရင် နောက်ကျန်တဲ့တစ်ယောက်ကရော ဘယ်သူလဲ ... အဲ့တစ်ယောက်နေရာမှာ ဘယ်သူ့ကိုထားမလဲဆိုတာကိုလည်း နင်တို့ စဉ်းစားထားပြီးသားမလား ”
“ ဟီး ... တကယ်ပြောရမှာလား ”
ဥဥက လေးဆက်ကို မျက်နှာချိုသွေးပြလာသည်။
“ အေး ... ပြော ... နင်တို့ ကြံစည်ထားသမျှ အကုန်ပြော ”
“ တာရာလင်းလေ ”
ဒီနာမည်ကိုတော့ လေးဆက် ရင်းနှီးနေသည်။ သို့ပေမဲ့ လူကိုတော့ ပုံဖော်လို့မရသေး။
“ တာရာလင်း ... တာရာလင်း ... ”
လေးဆက် အဲ့နာမည်ကို ပါးစပ်ကတဖွဖွရေရွတ်နေရင်း နောက်ဆုံးမှာတော့ တစ်ခုခုကို သတိရသွားပြီး မျက်လုံးပြူးသွားရသည်။
“ တာရာလင်း ... နင်တို့ပြောတဲ့ တာရာလင်းက အဲ့ကောင်လေးလား ”
ဥဥနှင့် မေမြတ်နှစ်ယောက်စလုံးက မချိပြုံးကိုယ်စီနှင့် ခေါင်းညှိမ့်ပြလာသည်။
“ သေလိုက်ပါတော့ဟာ ... နင်တို့ကလည်း ဘယ်လိုတောင် လုပ်ရက်ရတာလဲ ... တာရာလင်းက အခုမှ ပထမနှစ်ကလေးပဲ ရှိသေးတာလေ ... သူ့ကို ဂေးဇာတ်သွင်းရမယ်ဆိုတာကြီးက အဓိပ္ပာယ်မရှိလိုက်တာ ... ငါ မလုပ်တော့ဘူး ... နင်တို့ အကြံအစည်တွေ အကုန်ဖျက်လိုက်တော့ ... ကျစ် ! ဘယ်လိုတွေ တွေးနေကြမှန်း မသိဘူး ”
လေးဆက် တကယ်စိတ်ညစ်လာကာ မေမြတ်ကိုရော ဥဥကိုရော ဆူပူမိလိုက်သည်။ ကျန်တဲ့သူတွေကိုဆိုရင်တော့ လေးဆက် သိချင်မှသိမှာပေမဲ့ တာရာလင်းဆိုသည့်ကလေးကိုတော့ လေးဆက် ကြားဖူးနားဝရှိသည်။
ဒီနှစ်က လေးဆက်တို့ရဲ့နောက်ဆုံးနှစ်ဆိုတော့ ရုရှားမေဂျာရဲ့ပထမနှစ်ကလေးတွေအတွက် မောင်မယ်သစ်လွင်ကြိုဆိုပွဲကို ဦးစီးကျင်းပပေးရသည်လေ။ နောင်ခန့်က EC ဖြစ်နေသည့်အတွက် လေးဆက်နှင့် မြတ်သူက အဲ့ပွဲအခမ်းအနားအတွက် ဝိုင်းကူညီလုပ်ကိုင်ပေးရင်း ချစ်စရာကောင်းတယ်ဆိုပြီး နာမည်ကြီးနေသည့် အဲ့ကလေးရဲ့နာမည်ကို ကြားဖူးနေတာဖြစ်သည်။ မှတ်မှတ်ရရ အဲ့ကလေးက ပထမနှစ်ရဲ့ Prince ဖြစ်သွားခဲ့သည်လေ။
လေးဆက် စိတ်မကြည်တော့မှန်း သိနေသည့်အတွက် ဥဥနှင့်မေမြတ်က ခဏတာတိတ်ဆိတ်သွားသည်။ တကယ့်ကို ခဏဆိုမှ ခဏလေးပင်။
“ တာရာလေးက အစကတည်းက ဂေးပဲကို ... ”
“ ဘာပြောတယ် ! ”
မေမြတ်ပြောလိုက်သည့်အသံက တိုးတိုးလေးပေမဲ့ လေးဆက် ကြားလိုက်ရသည်။
“ တာရာလေးက ဂေးပါဆို ... ”
လေးဆက်တစ်ယောက် ပြောစရာစကားတို့ ပျောက်ရှကာ ဆွံအသွားရသည်။
“ တာရာလင်းကလည်း ဂေး ? ”
လေးဆက် မယုံကြည်နိုင်စွာ ပြန်မေးကြည့်လိုက်တော့ မမလေးနှစ်ယောက်က ခေါင်းညှိမ့်ပြကြသည်။ လေးဆက် မျက်မှောင်ကျုံ့လိုက်ပြီး
“ နင်တို့ကရော ဘယ်လိုလုပ်သိနေကြပြန်တာလဲ ... အရင်က သူများကိစ္စတွေ အဲ့လောက်မစပ်စုတတ်ဘဲနဲ့ ... အခုကျမှ ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး အကုန်သိနေကြတာလဲ ”
“ ဟီး ... အမှန်တော့ ငါတို့ စပ်စုတာတော့မဟုတ်ဘူးဟာ ... ငါတို့ဘေးမှာထိုင်တဲ့ မီမီ ပြောပြတာ ... သူက ငါတို့အတန်းရဲ့စသုံးလုံးဘွဲ့ရတဲ့သူလေ ... အိမ်မှူးမက ဈာန်ရောင်ခကို ကြိုက်နေတယ်ဆိုတာရော ... တာရာလေးက ဂေးဆိုတာကိုရော ... သူပဲ အကုန်ပြောပြတာ ... အဲဒါကိုမှ ငါတို့က သေချာအောင် နည်းနည်းထပ်စုံစမ်းလိုက်တာ ”
ဥဥက ပြုံးစိစိနှင့် ပြောလာသည်။ အော် ... တကယ်လည်း တရားကျဖို့ကောင်းလိုက်တာ။ စပ်စုတာတောင် သူများစီက စပ်စုတာရယ် ကိုယ်တိုင် အတည်ပြုစပ်စုတာရယ်ဆိုပြီး နှစ်မျိုးနှစ်စားခွဲခြားနေကြသေးတာ။
“ ထားပါတော့ ... သူ့ဟာသူ ဂေးဂေး မဂေးဂေး ... တာရာလင်းက ကလေးပဲ ရှိသေးတာ ... ဂေးဖြစ်နေတယ်ဆိုတဲ့အကြောင်းပြချက်တစ်ခုတည်းနဲ့ အဲဒီလို ရှုတ်ရှုတ်ရှက်ရှက်ကိစ္စတွေထဲ သူ့ကို ဆွဲမထည့်သင့်ဘူး ... ပြီးတော့ သူက Come Out လုပ်ထားရဲ့လား ... Come Out မလုပ်ထားဘူးဆိုရင် ငါတို့လည်း စည်းမကျော်သင့်ဘူး ... သူ့စိတ်ခံစားချက်ကိုလည်း ထည့်တွက်ပေးရဦးမယ်လေ ”
ထိုအခါ မေမြတ်က အောင်နိုင်သူအပြုံးမျိုးနဲ့ ခါးကို မတ်မတ်ထားလိုက်ပြီး
“ လေးဆက် ... နင် အဲဒါကိုတော့ လုံးဝစိတ်မပူနဲ့ ... တာရာလေးကလည်း မြတ်သူလိုပဲ Come Out လုပ်ထားပြီးသား ... ပြီးတော့ တာရာလေးကို ဝတ္ထုထဲမှာ ဇာတ်ဆောင်အနေနဲ့ ထည့်ရေးမယ်ဆိုတဲ့ကိစ္စက ဘာပြဿနာမှမရှိဘူး ... ငါတို့ကိုယ်တိုင် တာရာလေးနဲ့ သွားဆွေးနွေးပြီးသွားပြီ ... တာရာလေးက လိုလိုလာလားနဲ့ကို လက်ခံလိုက်တာ ... ဒါပေမဲ့ သူ့မှာတော့ တောင်းဆိုချက်တွေ ရှိတယ် ... ပထမတစ်ချက်က ဝတ္ထုထဲမှာ သူ့ရဲ့တွဲဖက်က ဈာန်ရောင်ခပဲ ဖြစ်ရမယ် ... နောက်တစ်ချက်က တာရာဆိုတဲ့နာမည်ကို သုံးခွင့်ပြုပေမဲ့ နောက်ဆုံးနာမည်စာလုံးကိုတော့ ပြောင်းပေးရမယ်တဲ့ ”
“ အခု နင် ဝတ္ထုရေးဖို့ကလွဲရင် ကျန်တာအားလုံးကို ငါနဲ့ မေမြတ်က စီစဉ်ပေးမယ် ... တကယ်လို့ ဈာန်ရောင်ခ သိသွားတယ်ဆိုရင်တောင်မှ သူ နင့်ဆီ ရောက်မလာစေရဘူးဟာ ... နင့်ရှေ့မှာ ငါနဲ့ မေမြတ်က ဒိုင်းလိုမျိုး ကာကွယ်ပေးမယ် ... ပြီးတော့ နင့် Wattpad Account က နင့်နာမည်အရင်းနဲ့မှ မဟုတ်တာ ... တကယ်လို့ သူ့ကို ဝတ္ထုထဲမှာ ထည့်ရေးထားတယ်ဆိုတာ သူ သိသွားရင်တောင် နင် ရေးမှန်း လုံးဝသိမှာမဟုတ်ဘူး ... စိတ်ချထားလိုက်တော့ ... လေးဆက်ရိပ်သွင်လေး ... ”
ဒီနေ့ကတော့ တကယ့်ကို အံ့ဩပြီးရင်း အံ့ဩနေရသည့်နေ့တစ်နေ့ပါပဲ။ အမှန်ပြောရမည်ဆိုလျှင် ဒီလောက်ဇယားရှုပ်မည့်ဝတ္ထုကို လေးဆက် မရေးချင်ပါ။ နဂိုကတည်းက ရှုတ်ရှုတ်ရှက်ရှက်တွေ သဘောမကျသူမို့ ပြဿနာတွေ လာနွယ်မှာကို အရမ်းမုန်းပါသည်။ အကူအညီလေးများရလိုရငြား မြတ်သူကို ကြည့်လိုက်တော့ ပခုံးပင့်ပြရုံမှလွဲပြီး ဘာစကားတစ်ခွန်းမှ ထွက်မလာခဲ့ပေ။ သုံးစားမရတဲ့ကောင်။ လေးဆက် စိတ်ထဲကနေ ကျိန်ဆဲပေးလိုက်သည်။
“ နော် ... လေးဆက်လေး လုပ်ပါ ... ဇာတ်လမ်းကတော့ နင့်စိတ်ကြိုက်ရေးဟာ ... စီနီယာ ဂျူနီယာ ဇာတ်လမ်းပုံစံမျိုးဖြစ်ရင် ရပြီ ... အဓိကဇာတ်ဆောင်နှစ်ယောက်ရဲ့နာမည်မှာတော့ ဈာန်နဲ့ တာရာဆိုတဲ့ ရှေ့ဆုံးက နာမည်တွေ ပါရင် အဆင်ပြေတယ် ... ရေးပေးပါဟာ ... လေးဆက်လေး ... ”
“ ကျစ် ! နင်တို့ကလည်း ”
လေးဆက်မှာ ငြင်းကလည်း ငြင်းချင်၊ သူငယ်ချင်းမနှစ်ယောက်ရဲ့မျက်နှာငယ်လေးတွေကိုလည်း မကြည့်ရက်ဖြစ်နေရှာသည်။ ထိုစဉ် မြတ်သူက သူသိချင်သည့်ကိစ္စကို ဝင်မေးလာသည်။
“ ဒါနဲ့ တာရာလင်းက ဝတ္ထုထဲမှာ သူ့နာမည် ထည့်သုံးမဲ့ကိစ္စကို ဘာလို့အသာတကြည်လက်ခံလိုက်ရတာလဲ ... ငါ အဲဒီကိစ္စကို သိပ်မရှင်းဘူး ”
အမှန်တော့ ဒီကိစ္စကို လေးဆက်လည်း သိချင်နေတာဖြစ်သည်။ ဘာပဲပြောပြော ထူးဆန်းသည်လေ။ တာရာလင်းဘက်က တောင်းဆိုချက်နှစ်ခုကလည်း လေးဆက်ရဲ့စိတ်အတွေးတွေကို ထွေပြားစေသည်။ ထိုစဉ် ဥဥက မြတ်သူကို တုံးလိုက်တာဆိုသည့်အကြည့်မျိုးနဲ့ စိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး
“ တာရာလေးနဲ့ အိမ့်မှူးမက အချစ်ပြိုင်ဘက်တွေမို့လို့ပေါ့ဟယ် ... ခပ်ရှင်းရှင်းပြောရရင် တာရာလေးကလည်း ဈာန်ရောင်ခကို ကြိုက်နေတာလေ ... အဲဒါကြောင့် တစ်ခါတလေ အကြောင်းမရှိ အကြောင်းရှာပြီး ဒုတိယနှစ်အခန်းရှေ့မှာ ယောင်လည်ယောင်လည်လုပ်နေတာ ...
အဲဒါကို အိမ့်မှူးမကလည်း သိတယ် ... အိမ့်မှူးမက ဈာန်ရောင်ခကို ကြိုက်နေမှန်းလည်း တာရာလေးက သိတယ် ... ပြောရရင် မြွေမြွေချင်း ခြေမြင်နေကြတဲ့သဘော ... ခက်တာက ဈာန်ရောင်ခက သူတို့နှစ်ယောက်လုံးကို အတန်းရှင်းသိပ်မပေးဘူး ... မတော်တဆ စကားပြောဖြစ်ရင်တောင် အိမ့်မှူးမကို စီနီယာအနေနဲ့၊ တာရာလေးကို ဂျူနီယာအနေနဲ့ပဲ ဆက်ဆံတာ ...
အဲ့တော့ သူတို့နှစ်ယောက်က ဈာန်ရောင်ခနဲ့ ပိုနီးစပ်နိုင်မဲ့ အခွင့်အရေးကို ရှာနေကြတာ ... ပြောရရင် အိမ့်မှူးမကို ဘုံရန်သူအနေနဲ့ ထားပြီး ငါတို့နဲ့ တာရာလေးနဲ့က ပူးပေါင်းလိုက်တဲ့သဘောမျိုးဟာ ... အဲဒါကြောင့် ငါတို့ တာရာလေးနဲ့ ဝတ္ထုကိစ္စသွားဆွေးနွေးတဲ့အချိန်မှာ သူက လုံးဝကို ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နဲ့ လက်ခံလိုက်တာ ...
လေးဆက် ရေးတဲ့ဝတ္ထုကို လူကြိုက်များလာရင် တာရာလေးနဲ့ ဈာန်ရောင်ခကလည်း စုံတွဲတစ်တွဲအနေနဲ့ လူသိများလာမှာပဲလေ ... အဲ့အချိန်ကျ ဈာန်ရောင်ခက သူ့ကို ပိုပြီးအာရုံစိုက်မိလာမှာ ... အဲ့အကွက်ကို ကြိုမြင်လို့ တာရာလေးက ငါတို့ရဲ့တောင်းဆိုချက်ကို လက်ခံလိုက်တာ ”
အာ ... အဲ့လိုဇာတ်လမ်းတွေလည်း ရှိနေသေးတာကိုး။ ဥဥပြောတာကို နားထောင်ပြီး လေးဆက်မျက်နှာက ရှုံ့မဲ့သွားသည်။
“ နင်တို့ဟာက ဇာတ်ရှုပ်ကြီး ”
ဒီတစ်ခါတော့ လေးဆက် မြတ်သူကို ကျေးဇူးတင်မိသည်။ လေးဆက် ပြောချင်နေသည့်စကားကို မြတ်သူက ပြောလိုက်သည်ကိုး။
“ ဇာတ်မရှုပ်ပါဘူးဟာ ... ဒီလောက် ရှင်းနေတာကို ... ငါတို့ရော တာရာလေးရောက ရည်ရွယ်ချက်ကိုယ်စီနဲ့မို့လို့ ပေါင်းစည်းဖြစ်သွားတာ ... သူ့အတွက်လည်း အဆင်ပြေတယ် ... ငါတို့အတွက်လည်း အိမ့်မှူးမကို ရေရေလည်လည်ကြွားလို့ရပြီ ... အဟိ ... ဝတ္ထုထဲမှာ ဈာန်ရောင်ခနဲ့ တာရာလင်းနဲ့ကို ပေးစားထားတာများ သိလိုက်ရင် အိမ့်မှူးမ ဘယ်လောက်တောင် ဒေါပွနေမလဲမသိဘူး ... မျက်နှာကြီးမဲမှောင်ပြီး အသေဒေါခွီးနေတော့မှာ ... အမလေး ... တွေးကြည့်တာနဲ့တင် တော်တော်စိတ်ချမ်းသာနေပြီ ”
“ ဒါဆို ငါရော ... ငါကရော ... ငါက ဘာမှမဆိုင်ပဲနဲ့ နင်တို့ရဲ့ဇာတ်ရှုပ်ကြီးမှာ ပင်မနေရာကနေ ဝင်ကပေးရမှာလေ ”
ပျော်နေကြသည့်မမလေးနှစ်ယောက်ကို ကြည့်ကာ လေးဆက် စိတ်ပျက်ပျက်နှင့်အော်ပြောလိုက်သည်။
“ လေးဆက်လေးကလည်း ... လုပ်ပါ ... ဒီဝတ္ထုရေးဖို့အတွက်က ဈာန်ရောင်ခတစ်ယောက်ပဲ နည်းနည်းရှော့ရှိတာ ... ကျန်တဲ့လူတွေနဲ့က အကုန်အေးဆေး ... ခုနက ငါပြောထားသလိုပဲလေ ... ဈာန်ရောင်ခဆိုတဲ့ ကောင်လေး နင့်ကို လုံးဝ ပြဿနာလာမရှာစေရဘူး ... ငါ့အသက်နဲ့ရင်းပြီး အာမခံတယ် ... နင်သာ ဒီဝတ္ထုကို မရေးပေးဘူးဆိုရင် ငါနဲ့မေမြတ်ရဲ့စိတ်ထဲမှာ လက်စားမချေလိုက်ရတာကို တွေးတွေးပြီးတနုံနုံဖြစ်နေမှာ ... ပြီးတော့ အခွင့်အရေးကောင်းဆိုတာ နှစ်ခါပြန်မရဘူးလေ ... နော် ... နော် ... ”
လေးဆက်နားကပ်ကာ အတင်းတွေချွဲနေသော ဥဥကို ကြည့်ရင်း လေးဆက် သက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။ မှိုင်းညို့နေသည့် သူငယ်ချင်းမတွေရဲ့မျက်နှာကြောင့် လေးဆက်လည်း စိတ်မချမ်းသာပါ။ ထားလိုက်ပါတော့။ ဖြစ်ချင်ရာ ဖြစ်ပါစေတော့။
“ အေးဟာ ... အေးဟာ ... ရေးပေးမယ် ... ကျေနပ်ပြီလား ”
အဲဒီနောက် မမလေးနှစ်ယောက်ရဲ့မျက်နှာပေါ်က အပြုံးတွေက သကာရည်လိုမျိုး ချိုအီသွားသည်။
“ အမလေး ... လေးဆက်လေးကို ချစ်လိုက်တာ ”
ဥဥထံမှ ကြားလိုက်ရသည့် စကားတစ်ခွန်းကြောင့် လေးဆက်လည်း မထိန်းနိုင်ဘဲ ရယ်ချမိလိုက်သည်။ အင်း ... သူငယ်ချင်းတွေနဲ့အတူတူဆိုရင် ငရဲပြည်ကိုတောင် လေးဆက် သွားရဲပါသည်လေ။
8:47 A.M
30.12.2020 ( Wednesday )