De zomer van mijn leven

Hoofdstuk 5

Ruben, what the hell! Ik schrik me dood." Hij lachte, geen gewone lach maar een dom lachje dat je alleen maar hebt als je iemand een beetje hebt geplaagd. Een lach met een vleugje speelsheid en een grote portie ondeugendheid. "ik dacht dat je mijn aanwezigheid ondertussen al wel gewoon was. Wil je nu dat ik meeloop of niet." Ik zweeg expres een beetje langer en staarde hem aan, gewoon om hem wat uit zijn tent te lokken. Om hem te laten zien dat ik hem eigenlijk niet zou nodig hebben om mee te wandelen, hoewel ik dat vanbinnen eigenlijk doodgraag zou willen. "oke goed", zei ik, "je mag meewandelen". "Bedankt voor de eer", antwoordde hij plagend. Gelukkig was het zo donker dat hij niet kon zien hoe hard ik aan het glimlachen of blozen was. Ik denk dat we ongeveer al 5 minuutjes aan het wandelen waren toen ik voor de eerste keer een vallende ster zag. Voor zover je kon kijken was er geen enkel spoor van licht dus de sterren waren prachtig om naar te kijken. Mijn aandacht werd zo hard opgeslokt door deze lichtpuntjes dat ik voor even totaal vergeten was dat Ruben ondertussen naast mij liep. "Wow, heb je dat gezien" vroeg ik vlak nadat ik de vallende ster zag. "ja, mooi hé" antwoordde Ruben. Ik stopte abrupt, sloot mijn ogen en deed een wens, Ruben keek vreemd "wat doe je nu" zei hij lachend. "ik doe een wens, mag het?". Hij lachte: "ja doe je ding, alleen geloof ik niet in dat soort dingen." Er volgde nog een hele discussie die eindigde met het feit dat Ruben mij opeens een speels duwtje gaf en ik dit terug deed. Ik voelde mij opeens de hoofdrolspeelster in een of andere romantische komedie. Vooral in die ene scene waarin het meisje per ongeluk een romantisch moment heeft met de jongen waarop ze al jaren stiekem verliefd is. Ik haat clichés, maar ik wilde toch niet dat deze stopte.

Ik zag een licht schijnen in de verte, we waren aangekomen op het domein. "waar is je huisje of tent?" vroeg Ruben. "ik slaap in een huisje", zei ik, "het is langs hier". Hij vertelde me dat hij in een tent sliep samen met zijn ouders aan de andere kant van het domein. Hij liep mee tot aan de voordeur van mijn huisje, gaf me een knuffel, en liep dezelfde weg terug richting zijn tent. Ik ging naar binnen en trok meteen mijn pyjama aan. Toen ik in mijn bed lag was het enige waar ik nog aan kon denken hoe leuk hij eigenlijk was. Mijn gedachten dreven snel weg want ik viel in een heerlijk diepe slaap. 

----------------------------------------------------------------------------

sorry dat de stukjes zo kort zijn maar ik probeer alles zo veel mogelijk te structureren zodat het volgbaar blijft. 

ook wil ik sorry zeggen omdat het zo lang duurde voor ik een nieuw stukje uploadde, ik ga het terug proberen bijhouden ;))

xx, Kato