De zomer van mijn leven

Hoofdstuk 2

Nadat we ons (prachtige) huisje hadden bewonderd en helemaal uitgepakt en opgefrist waren, gingen we richting de Auberge om te gaan eten. Die avond stonden er frietjes met biefstuk op het menu en het rook er heerlijk. Ik stapte binnen en zag meteen superveel meisjes en jongens van mijn leeftijd. Ze stonden gezellig in groepjes wat te lachen. "Kate, Jonas, jullie kunnen bij de rest van de kinderen aan tafel gaan zitten." Jonas, die altijd al vrij open en sociaal was, ging meteen bij een groepje jongens zitten. Ik keek rond en zag dat er aan de hoek van de tafel een meisje zat, er was nog een stoel vrij naast haar dus ik ging zitten. Ze leek ongeveer even oud als mij dus dit kon niet verkeerd gaan. Toen ze me opmerkte keek ze eerst een beetje verbaast: "Hey, euhm nieuw hier?" "Ja, jij ook?", vroeg ik. Ze begon te lachen, ze was me niet aan het uitlachen, het was gewoon alsof ik net een hele goede grap had verteld: "Neenee, ik ben de dochter van Kathrien, mijn naam is Lore."

We waren een tijdje aan het lachen en praten. Ze vertelde mij alles over het domein, de mensen die er waren en het feest van straks. Het voelde net alsof we elkaar al superlang kenden, echt heel vreemd maar wel een leuk gevoel.

Toen ik achter mij keek zag ik hem staan. Een jongen, ongeveer 1,89m lang, donkerbruin haar dat in een middenstreep lag en felblauwe ogen. Hij stond aan de bar, samen met 2 mensen die volgens mij zijn ouders waren. "Alles oke?", vroeg Lore. Ik denk dat ze zag dat ik een beetje onder de indruk was. "Vergeet je eten niet door te slikken hé", zei ze al lachend. Ik vroeg haar wie deze jongen in godsnaam was. Hij heette Ruben, was 17 jaar en hij kwam hier blijkbaar ieder jaar op vakantie.

Ik wist niet waarom maar ik kon mijn ogen gewoon niet van hem afhouden. Ik denk ook dat hij het opmerkte want hij wandelde recht op ons af en kwam op de plek recht tegenover mij zitten. "Hey Lore, en vriendin.... Mag ik je naam weten jongedame?", ik verstijfde. Zijn stem paste gewoon perfect bij zijn uiterlijk. Hij klonk diep, met een rollende r en een of ander grappig Antwerps dialect. Ik probeerde zo cool mogelijk over te komen, ik ben van mening dat je een jongen nooit moet laten zien dat je hem knap vind, anders blaas je zijn ego te veel op. "Ik ben Kate", zei ik, "het is het eerste jaar dat ik hier kom."

Tijdens het eten stopten we niet met praten. De gesprekken gingen over de meest nutteloze en basic dingen, maar ik hing aan zijn lippen. Hij bleef maar praten over zijn favoriete sport, voetbal. Ik gaf toe dat ik er eigenlijk niets van kende. Hij probeerde het zo goed mogelijk aan Lore en mij uit te leggen maar het hielp eigenlijk niet zo veel. Opeens hoorde ik stoelen schuiven op de vloer. De volwassenen stonden recht: "het is tijd om te vertrekken naar het dorpje beneden", hoorde ik Kathrien zeggen. Ik stond recht, samen met Lore en Ruben. We stapten in de auto van iemand op de camping en reden naar beneden. De rit naar beneden duurde amper 5 minuutjes.