De zomer van mijn leven

hoofdstuk 1

"hoe ver moeten we nog", vraagt Jonas. "nog 2 uurtjes, probeer nog wat te slapen", antwoord mama. Het is al de derde keer op 1 uur tijd dat hij dit vraagt en ik begin er stilaan genoeg van te krijgen. Dat heb je toch altijd met jongere broers, Jonas is 12 een dat is toch verschrikkelijk irritante leeftijd als je het mij vraagt. Ik probeer wat te slapen, het zachte gewieg van de auto maakt mij elke keer moe. Ik open mijn gsm en zet een afspeelllijst met rustige muziek op. Mijn ogen vallen stilaan dicht terwijl ik zachtjes meewieg met de bewegingen van de auto.

"WE ZIJN ER", roept papa. Ik schrik wakker: "papa serieus? Mij rustig wakker maken was niet nodig?" elke andere ouder zou misschien een beetje boos worden van mijn heftige reactie, maar mijn ouders zijn ook ooit 16 jaar geweest dus ik denk dat ze ergens mijn reacties wel begrijpen.

Het is 6 uur 's avonds en als ik eindelijk uit de auto stap voel ik een heerlijk warme avondwind op mijn huid. Als ik rondkijk word ik gewoon sprakeloos, buiten een prachtig domein met zowel plaatsen voor tenten als ook vakantiehuisjes, is er zover ik kan kijken geen dorpje te bespeuren. Het enige dat ik zie zijn prachtige bergen en overal bloemen en struikjes. "Welkom welkom welkom!!", horen we in de verte. Er wandelt een vrouw naar ons toe die zichzelf voorstelt als Kathrien. "welkom op ons domein! Jullie gaan het hier enorm hard naar jullie zin hebben. Jullie hebben ook nog geluk want vanavond is het feest in het dorpje niet zo ver hier vandaan, over een uurtje kunnen jullie in de Auberge, dat is de gemeenschappelijke ruimte, een hapje komen eten. Ik zal jullie natuurlijk eerst jullie huisje laten zien voor de komende 3 weken. Volg mij maar."