Avukat

Avukat 29.bölüm

Adamın ona emir vermesiyle Beril bulundukları evin etrafını kolaçan etti.
Kimi arıyordu? Yada kimden korkuyor, kimden çekiniyordu ki?
Burada bir ordu bile bu evi korusa biliyordu, ikisi de biliyordu, doktor deneyini bitirmeden bu evi terk etmeyecekti.
Yine de Beril'e etrafı kontrol ettirmeyi hiç bir zaman es geçmemişti.

Beril birazdan kapılarını çalacağı deneklerin öleceklerini biliyordu. 'Öldürmek...' Ah, hayır. Zavallılar bunun için Tanrı'ya şimdiden dua etmeye başlasalar iyi olurdu. Azrail, doktorun işine bulaşmazsa eğer onları öldürmeden önce yapacakları, deli gibi ölümü arzulamalarına sebep olacaktı.

Etrafa biraz daha bakındı. Neyi uzatıyordu ki? Ama cevabı iyi biliyordu. Her zaman doktor onu bilerek gönderiyordu.

Beril'in geri dönüp dönmeyeceğini test etmek için.

Kaçmaya çalışacak mı diye onu deniyordu.

Ve Beril her seferinde. Her zaman. Geri dönüyordu.

Doktorun birazdan alacağı zevk şimdiden kanını kaynatmaya başlamıştı. Şu anda evinde rahat rahat oturan deneği düşündükçe tatlı bir heyecan sarıyordu vücudunu. Deney yapmaktan bu kadar hoşlanması hiç profesyonel değildi ama amacına yaklaştığı her adım onun için bir zafer demekti.

"Umarım karısı ve çocukları vardır." diye geçirdi içinden. Ne kadar çok denek olursa o kadar iyi bir sonuç elde edebilirdi.
Aynı kana sahip olan aile bireylerinin ölümü onun için her zaman farklı bir macera olmuştu. Son nefeslerinde bir birine bakmaları, annenin çocuklarını çaresizce korumaya çalışması ya da en güzeli babanın artık karısının ve çocuklarının ölmesini dileyecek kadar acizleşmesi.

Artık daha fazla dayanamayacaktı.
Sakin bir şekilde zili çaldı.

Yüzünde sabrı kalmamış bir gülümse yayıldı. "Hazır mısın?"
Beril bu soruyu kendisine mi yoksa ona mı sorduğunu önemsemedi. Nasıl olsa cevap vermeyecekti. Nasıl olsa doktor ondan bir cevap beklemiyordu.

Bu deneyleri o kadar çok tekrarlamışlardı ki artık bir rutin haline gelmişti.

40-45 yaşlarındaki adamın kapıyı aralamasıyla doktorun sırıtışı neredeyse kahkahaya varacaktı.
Şimdiden eğlenmeye başladığı belliydi.
"Buyurun?"
Adam önce karşısında tımarhaneden kaçmış gibi duran adama daha sonra yanında ki küçük kıza baktı.

Doktor her zaman Beril'in cevap vermesini beklemişti.

Beril biliyordu.

Denekleri uyarıp uyarmayacağını test ediyordu.

Ve Beril asla. Asla onları uyarmamıştı.

"Yolumuzu kaybettik." dedi Beril.

Yolumuzu kaybettik.

Doktor ise ilgisini kapıyı açan adama vermişti. Kulaklarını dolduran bu sesin birazdan acıdan atacağı çığlıkları düşündü. Gülümsedi.
"Bizi tanımadın mı?" diye sordu.
Zevkten dört köşe olmuş bu ses ev sahibini iyice kuşkulandırdı. Daha iyi görebilmek için kapıyı biraz daha araladı. Ne bu kızı ne de bu adamı daha önce gördüğünü hatırlamıyordu.

Bir kaç saniye onları izledi. Birden beyninde bir şeyin patladığını hissetti. Ve o an bu ikiliyi tanıdı.

Doktoru ilk defa görenlerin, onu daha önce hiç görmemiş olmalarına rağmen hemen tanıdığı söylenirdi. Gözlerinde öyle bir bakış vardı ki size neler yapacağını bir bir anlatıyordu sanki. Bir delinin kapı kapı gezip insanlara işkence ettiği efsanesi dolaşırdı bu tip sokaklarda. Ev sahibi bunun bir efsane olmadığının farkına dehşetle vardı.