The Heiress (Transgender-Series)

Chapter 32

We rushed him in to the nearest hospital. The police abled to capture the people who tried to kill me. Mabuti na lang ay hindi pumutok sa media ang nangyari sa akin. Pero I am still in shocked. That guy, kamuhkang-kamukha niya din si Arthur.

"Ariel... Patawad..."

"Ariel... Patawad..."

"Ariel... Patawad..."

Parang sirang plaka na nagpe-play sa utak ko. Hindi ako maaring magkamali siya si Arthur. Siya ang tunay na Arthur. Pero sino yung lalaking nasa kompanya niya ngayon. Did he have a twin? Pero the heck! I am starting to be confused again sa lahat ng bagay...

Pero I have to confirm something... I have to make sure na siya nga iyon...

"Wala pa din po siyang malay but nagkaroon lang ng bale sa kaliwang kamay niya. Nagamot na din namin ang mga gasgas na natamo niya mula sa aksidente, Misis." Saad ng Doctor..

"I am not related to him... We just knew each other..." diretsong saad ko. Matapos ng pag-uusap naming dalawa ng Doctor ay kaagad akong dumiretso sa pribadong silid kung nasaaan siya. At doon ko siya natitigan ng mas Mabuti.

Wala man akong kasiguraduhan but I have to do it. Arthur has a birthmark on the left side of his stomach. I was about to pull up his upper clothes when suddenly his eyes met mine at nagulat ako ng bigla na lang niya akong yakapin. Yakap na sobrang higpit. I was suddenly out of my mind when he did that pero kaagad akong bumalik sa aking kamalayan.

I pushed him. "No!" I shout at dali-dali akong lumabas ng kwarto. I heard his shouting my name pero I didn't look back. Hindi na dapat akong magpauto pa. Maybe it's just one of his tricks. Kaagad akong dumiretso kung nasaan ang sasakyan ko. Sa paglabas ko ay sakto namang papasok na si Marcus ng Hospital.

"Ariel!" saad niya at nagulat ako ng bigla niya akong yakapin. "Glad you are okay... I'm sorry..." saad niya. He tightens his hands in to me. Napapatingin na ang mga taong dumaraan sa paligid.

"Let's go..." saad ko at bigla ko na lang hinawakan ang kamay niya...

Arthur

"No!" sigaw ni Ariel sa akin at kumaripas ng takbo matapos kumawala sa bisig ko. I tried calling her pero hindi na siya lumingon pabalik at dumiretso na palabas.... Kaagad kong tinanggal ang mga aparato na nakakabit sa akin. Kahit may cast ang kamay ko ay binilisan ko pa din ang pagkilos.

I have to talk to her...

I have to protect her...

Hindi na ako papayag na wala akong magagawa para protektahan siya... I have to stand beside her... Kahit na kapalit pa ang buhay ko...

Sa paglabas ko ay naabutan ko siya na palabas ng Hospital. Naka yapak lamang ako. Halos makuyok ko ang aking kamao ng makita ang mahigpit na pagyakap ng isang lalaki sa kaniya. Tangina! Gusto ko siyang suntukin but I just stand there. I froze habang nakatingin sa dalawa. Wala na ba? Wala na ba akong babalikan?

Tangina lang!

Halos madurog ang puso ko ng hawakan ni Ariel ang mga kamay niya. I know it has been years pero for all those years ay siya lang ang nasa puso at isip ko. I never had any girls other than her. Ang sakit.... Sobrang sakit.

I wanted to talk to her but I think it is not yet the time... Limang taon... Limang taon akong naghintay... Kaya magagawa ko siyang hintayin kahit gaano pa man katagal...

Ariel

"What happened? Why did you go on the Hospital at hindi sa presinto kung nasaan ang mga nagtangkang ipapatay ka?" Marcus asked as we enter his car.