Ben Aylin 21 yaşındayım, ailemle birlikte istanbulda mütevazi bir evde yaşıyoruz, bu yaşıma kadar hep sığ görüşler içinde yaşamımı sürdürmeye çalıştım, kalıplaşmış düşüncelerle savaşmak zorunda kaldım, baktım bu kalıplardan kurtulacağım yok bende kendime bir kalkan oluşturdum, ismi alışmak..
Hayalim hep bir dansçı olmaktı dans eğitmeni olmayı çok istiyordum ama ne yazık ki ailem bu hayalime hep bir çomak sokardı, tahmin edeceğiniz klasik zırvalamacalar, dansçı olup napıcaksın ailemizin adını mı çıkartıcaksın vs. onların gözünde bırak bu işi yapmayı bundan bahsetmek bile hataydı, dans etmeyi istemek olağan bir istek değil miydi? Bunun neresi tersti? Ne bileyim bu düşüncelere takılıp kalmak istemedim, hayalimi gerçek kılmak için hep bir fırsat kolladım ailem evde olmadığı zamanlar evi bir dans salonuna çeviriyordum, onlar eve geldiklerinde de rahat durmuyordum aslında, akşam yemeğinden sonra bulaşıkları yıkarkende elim ayağım durmazdı, ritimler uydurur figürler uydururdum. Bu konudaki en büyük destekçim mahalledeki tiyatrodan sorumlu öğretmen olan Meliha ablaydı, bizimkiler o tiyatronun yakınında olmamı bile istemezlerdi. Hemen laf ederlerdi, bana uzak dur oradan diye uyarılarda bulundukları zamanlar bile olurdu, onlara göre orası bir pavyondu. Ne kadar utanç verici can yakan düşüncelerdi bunlar onların yerine ben utanırdım ah ahh ne kadar alıştım desemde gücüme gidiyordu. Bu sıkıntılarımı da dert kutuma hapsettim..
YOU ARE READING
Kaktüsü Öpmek
RomanceSadece bir dakikalığına tüm karmaşa tüm kalabalık sonlanmıştı, bu anlamsız sessizlikten fırsat bulan özü konuştu : Bir kaktüsü öptüğünde dudağından bal damlamasını bekleme..
