Po torach jedzie pociąg życia.
Wagony i miejsca niezliczone,
Wszystkie są już obsadzone.
Długa droga do przebycia.
Tory ciągną się nieskończone,
Kręte ścieżki, wzloty, upadki.
W oknach wiszą żelazne kratki,
Okuciem porządnym zabezpieczone.
Trasa zawsze jest ta sama.
Siedzimy potulnie na naszych siedzeniach,
Wszyscy razem, choć w różnych pokoleniach.
Świadomość jest jednak nie tożsama.
Każdy czeka na swoją stację.
Ślepi ludzie nasłuchują zapowiedzi,
Nikt nie śmie myśleć, że ktoś ich zwodzi,
Każdy uważa, że maszynista ma rację.
Prawda jednak ukaże się tym,
Którzy otworzą wreszcie oczy.
Za zamkniętymi ścianami
Grupa wolnych ludzi kroczy.
YOU ARE READING
Pieśnik Apollina
PoetryCzymże naprawdę jest słowo dowie się tylko ten kto szuka jego prawdziwego znaczenia. Aby je znaleźć, patrz dalej niż sięga wzrok, w miejsca, gdzie poprowadzi cię tylko serce -poprzednia nazwa: poezja autorska-
