Forget

33

Ik was helemaal vergeten dat ik ook nog een baan had, maar Harry had me er ook over moeten informeren. Ik weet niet eens of hij wilt dat ik er nog werk – laat staan mij willen zien.

Nu zit ik hier dus – alleen in mijn kamer. Niets te doen. Ik lig maar een beetje op mijn bed, uit het raam te staren.

Ik hoor mijn telefoon afgaan. Iemand belt mij. Ik pak mijn telefoon en kijk naar het nummer dat mij belt. Harry. Ik druk op het groene knopje en leg mijn telefoon aan mijn oor.

“Hallo.” Zeg ik. “Eva.” hoor ik Harry opgelucht ademhalen. “Wat is er?” vraag ik. “Ik wil je even zeggen dat ik je deze vrijdag op kom halen voor ’t werk.” Zegt hij.

Ik zucht diep.

“Wil je dat ik nog kom werken dan?” “Maar natuurlijk, anders vroeg ik je niet.” zegt hij alsof er niets is gebeurt.

“Waarom bracht je me niet weg naar school? En waarom beantwoorde je mijn berichtjes niet? Harry, ik was doodongerust.” Ik verhef mijn stem.

“Eva, dat hoeft toch niet. Er is toch niets gebeurt?” stelt hij me gerust. “Dat weet ik toch niet! Harry, waarom doe je zo raar tegen me?” “Ik doe niet raar tegen je. Jij bent degene die raar doet!” schreeuwt hij zowat door de telefoon heen.

“Waar heb je het over?” schreeuw ik terug. “Ik zag je wel met Dave, in het bos. Wat zei je tegen hem?” Het is stil aan de andere kant. “Harry? Geef antwoord als ik tegen je-“ “Hoe weet je dat? Wat heb je gezien?” onderbreekt hij me.

“Je sloeg hem, Harry! Waarom in hemelsnaam?” “Eva, ik kan het je allemaal uitleggen.”

“Nee, dat kan je niet. Jij denkt zeker dat het dan weer helemaal goed is tussen ons als jij je excuus aanbiedt. Maar nee. Zo gaat dat niet. Ik ben al je praatjes zat, Harry.”

“Eva, asjeblieft. Het is niet wat je denkt. Ik sloeg hem voor een reden.” Hij zucht diep. “Wees niet boos op me. Ik weet dat ik fout zat-“

“Zit. Je zit fout Harry.” Onderbreek ik hem. Harry zucht. “Zit. Ik zit fout.” Zucht hij.

“Wat was die reden dan wel, dat je hem sloeg?” vraag ik geïrriteerd.

“Jij. Jij bent de reden Eva. Ik wil dat-“ Ik druk op de rode knop. Ik wil het niet eens meer horen. Ik ben de reden dat hij Dave sloeg? Gelooft hij het zelf?

Hij zou met wat meer moeten aankomen…

“Eva? Tegen wie praatte je?” Lieke doet zachtjes de deur open. Ik glimlach lief naar haar. “Tegen een jongen. Hij is niet zo aardig voor me.” Zucht ik.

Ik klap op mijn schoot, als teken dat je erop mag zitten. Ze glimlacht en klimt op bed, op mijn schoot. “Ben je verliefd op die jongen?” vraag ze.

Ik frons mijn wenkbrauwen. Ben ik verliefd op hem? Nee. Ik ben het niet. Hij is niet eerlijk tegen mij geweest en ik vind niet dat ik dan verliefd moet zijn.

Maar wie houd je tegen om niet verliefd te worden?

Niemand. Behalve jezelf. Ik zucht.

“Nee. Ik ben niet verliefd op hem… niet meer tenminste.” Antwoord ik haar. Ze knikt haar hoofd. “Nooit aan jongens beginnen, Lieke. Zo leuk zijn ze niet, als in verhalen.” Knipoog ik.

***

“Zal ik je dan weer ophalen voor school?” vraagt Dave over de telefoon. “Ja. Alles beter dan, Harry.” Zucht ik.

“Tot straks dan.” “Tot straks.” Ik beëindig het gesprek.

Na het telefoontje tussen Harry en mij is er niets meer gebeurt. Hij zegt niets meer tegen me. Toch ben ik benieuwd of hij mij dan nog gaat vertellen wat er nou aan de hand is.