Forget

39

Ik val achterover, doordat de garagedeur word opengemaakt. Mijn moeder, die in de deuropening staat slaakt een gil. Ze duikt naar beneden om me te helpen met opstaan. Ze schrikt van mijn rode, waterige ogen. En mijn mascara die overal zit behalve op mijn wimpers.

De val deed niet eens pijn. Alle pijn die in voel komt van Harry.

“Lieverdje.” M’n moeder neemt me in haar armen. Ik sla mijn armen rond om haar buik en nestel mijn hoofd in haar nek. Die langzaam nat word door mijn tranen. “Wat is er gebeurt?” Vraagt ze me als ze mijn hoofd streelt.

Ik laat haar los en kijk haar aan. “Het i-is Harry. J-je kent h-hem toch w-wel?” Mijn moeder knikt. Haar handen houden mijn bovenarmen vast als steun. “Ik w-weet niet w-wat er met h-hem is, m-mam.” Hik ik.

“Kom eerst mee naar binnen.” Zegt ze me als me mee de deur inleid.

***

“Maar nu weet ik zeker dat hij een totale leeghoofd is.” Beëindig ik mijn lange verhaal.

Ik heb haar alles vertelt, over Harry en mij die eerst gingen afspreken tot nu. Vanaf het hele begin tot het heden. Dave kwam er ook nog in voor. Ik weet alleen niet hoe het tussen hem en mij nu is. Mijn moeder vind het onbegrijpelijk, wat ik allemaal vertelde. Dat vind ik dus ook. Ik begrijp er helemaal niets van.

Ik vertelde haar over het werk, de mensen die er werkte, ook dat Dave er werkt. Wat er allemaal is gebeurt. Mijn moeder knikt begrijpend tussen de pauzes die ik nam onder mijn verhaal. Ze snapt er niets van, maar probeert me toch te steunen.

Ik neem een slokje van mijn warme thee, die mijn moeder heeft klaargemaakt. “Het spijt me ontzettend erg, lieverd.” Verontschuldigt ze zich. Ik schud mijn hoofd. “Het is toch niet jouw schuld, maar die van Harry. Als hij niet om mijn nummer vroeg dan… dan…” Ik kan mijn zin niet afmaken of ik barst alweer in tranen uit.

Ik heb nog nooit zo erg gehuild om een jongen. Blijkbaar had ik dus wel een oogje op hem, omdat ik om hem huil. “Ik zal wel met Dave gaan praten, voor jullie vriendschap.” Stelt mijn moeder voor. Ik knik begrijpend, maar ben doodsbang hoe hij zal reageren.

***

Ik heb tientallen berichtjes verstuurd naar Dave, maar nog niets terug gekregen. Ik heb ‘m ook nog gebeld, maar natuurlijk neemt hij niet op. Ik snap niet waarom hij nu opeens zo bot tegen me doet. Ik heb toch niets verkeerd gedaan?

Mijn telefoon gaat af. Snel zet ik mijn kopje thee op de tafel en snel naar de kast, waar mijn telefoon op ligt. Het is een bericht via Whatsapp van Dave. Ik open het bericht nieuwsgierig.

Daveee: eh hey, ik wil best met je praten. alleen liever niet in het openbaar…

Waarom zou het niet in het openbaar mogen? Hij gaat me toch niet vertellen dat hij stiekem bij de FBI zit?

Ik: waarom zou t niet in het openbaar kunnen? je zit toch niet bij de fbi?

Daveee: wil je me nu spreken of niet?

Oké, die reactie had ik zeker niet verwacht. Ik wil hem natuurlijk nog spreken, maar dit was een beetje overdreven.

Ik: ja natuurlijl en alleen de waargeit.

Ik: waarheid*

Daveee: oke tot zo

***

Dave en ik hadden via app afgesproken in een steegje om de hoek. Het is niet zo ver van mijn huis, dus ik kon er lopend heen. Dave daar in tegen zie ik op de fiets hierheen komen. Ik zwaai naar hem als ik hem zie. Alleen hij zwaait niet terug.