Forget

31

“Eva? Mag ik misschien vragen hoe je Harry kent?” vraagt Dave aan mij terwijl we naar school rijden. Met hem achter het stuur en ik in de passagiersstoel.

“Waarom wil je dat weten?” vraag ik verbaasd. Want waarom zou je ’t willen weten…

“Als je het niet wilt vertellen vind ik het ook goed hoor. Geen probleem.” Ik schud mijn hoofd. “Het is niet dat je het niet mag weten, maar ik was gewoon verbaasd.” Leg ik uit.

“Eigenlijk kwam ik hem tegen bij de snackbar. I know klinkt erg raar, maar waar.” “Hij vroeg om m’n nummer nadat we even gepraat hadden.”

“En wat wel grappig was, is dat hij een hele foute openingszin maakte.” Lach ik. “Zoals wat?” vraagt Dave nieuwsgierig.

“Kom je hier vaker?” Dave proest het uit van het lachen. “En jij ging daar in mee?” vraagt hij verbaasd.

Nu hij het zo zegt, klinkt het eigenlijk wel erg dom. “Ja, daar ging ik in mee.” “Maar nu genoeg over Harry, want roddelen is niet goed.” Zeg ik hem.

“En trouwens. We zijn al op school.” Dave knikt en parkeert de auto in de parkeerplaats.

We lopen samen naar binnen. “Wat voor les hebben we?” vraag ik terwijl ik op Dave wacht, die zijn jas in zijn kluis doet.

“Laat me even denken. Volgens mij gym.” Ik steek mijn duimen omhoog. ”Goed gedaan! Je leert het al.” Knipoog ik.

“Hé! Als ik niet naar je mag knipogen, dan moet jij dat ook niet doen, madammetje.” Plaagt hij me. Ik voel dat mijn wangen beginnen te gloeien. Dit hoort niet te gebeuren. Met grote passen loop ik door naar de gymzaal.

“Ik zag ’t wel. Je bloosde.” Hij prikt me in m’n zij. “Echt niet.” verzeker ik hem.

De deur naar de gymzaal is open en ik loop rechtdoor naar de meisjeskleedkamer. Ik haat gymmen om eerlijk te zijn. Vooral met mijn klas. En het lijkt wel alsof niemand me mag. Behalve Dave nu dan.

Ik kleed me om, trek mijn fel oranje sportschoenen aan en loop de zaal in. Ik zie grote toestellen. Met een trampoline, een dikke mat en een vangnet. We gaan toch niet salto’s maken?

“Goedemorgen klas. Leuk dat jullie er allemaal zijn. Iedereen een fijn weekend gehad.” Iedereen mompelt wat. “Goed. Vandaag gaan we salto’s maken. Ik wil dat jullie tweetallen maken en in een rij gaan staan.” Legt de gymdocent uit.

Dave tikt me op mijn schouder en ik knik. We gaan helemaal achteraan in de rij staan.

Ik wil dit echt niet doen. De vorige keer – wat vorig jaar was – deden we ook al salto’s. Ik nam een snelle aanloop om iedereen verbaasd te maken over mijn skills. Maar dat pakte niet uit als gehoopt.

Ik rende op de trampoline af, sprong erop, maar landde naast de mat. Mijn hoofd knalde tegen de harde, koude vloer aan. Iedereen was stil. Tenminste dat denk ik. Ik was buitenwesten.

Ik heb er echt een trauma aan overgelaten. Ik heb het daarna ook nooit meer gedaan. Ik was er nog bang voor. Of laten we zeggen: nog steeds bang.

De rij word al korter. Iedereen lukt het. Dave staat voor mij. Dus ik ben helemaal als laatste.

“Dave, kom op. Nu jouw beurt.” Roept de docent aan de overkant van de zaal. Dave doet een paar stappen achteruit en rent op de trampoline af. Hij zet af en maakt een perfecte salto.

“Goed gedaan Dave. Top klasse.” De docent geeft hem een schouderklopje. Nu is het mijn beurt.

“Eva. Nu is het jouw beurt.” Zegt hij. “Kom op Eva. Je kunt het.” Moedigt Dave me aan, maar hij weet niet wat er de vorige keer was gebeurt.