The Replacement Wife

Chapter 3

Chapter 3

"Thanks for today, Belinda," I said.

Agad akong nakatanggap ng batok mula sa kaniya.

"Welcome. Take care."

"You too," sabi ko at bumaba na ng kotse.

I waved at her, she waved back and drove the car off.

Nang hindi ko na matanaw ang kotse niya, pumasok na ako sa loob ng gate ng bahay. Ni-lock ko ito nang makapasok na ako sa loob.

I stop mid-step when I saw Zeiger's car. He's home?

I looked at my wrist watch and saw it's just 9:30 PM. Hindi naman kasi madilim dahil may ilaw naman sa dalawang haligi ng gate.

Maaga siya ngayon? Did something happen?

Nagmamadali akong pumasok ng bahay at ni-lock din ito nang makapasok na ako.

Bukas ang ilaw sa sala, pero wala siya.

I checked if everything's lock at nakapatay na ang mga ilaw bago pumanhik sa taas.

Nang makarating sa harap ng pinto ng aming kwarto, dahan-dahan ko itong binuksan at sinilip kung nandoon ba siya.

And there he is. Sleeping peacefully.

Napabuga ako ng hangin at dahan-dahang pumasok.

Nilapag ko muna ang mga gamit ko sa coffee table sa loob ng kwarto bago dumiretso sa Cr para maligo.

While on the shower, I tried to clear my mind from everything that might hurt me again and again.

Nang matapos ako sa pagligo, agad akong pumasok sa walk-in closet at nagsuot nang palagi kung suot kapag natutulog. My PJs.

Lumabas ako, at agad dumiretso sa harap ng vanity table. I stared at my face blankly as I blow-dried my hair at nang matapos ay saka na ako tumayo at lumapit sa kama.

Naka-upo lang ako doon, nakatingin sa maamong mukha ni Zeiger habang tulog ito. Nakatagilid at nakaharap kasi ito sa gawi ko.

I took the remote on the bedside table to turn off the lights. Tanging ilaw nalang sa lampshade sa side ko ang bukas at sapat na iyon para matitigan ko pa ang mukha ni Zeiger.

While staring at him, dahan-dahan kong inangat ang aking kamay at hinaplos ang kaniyang mukha.

Mula sa kaniyang noo na natatabunan ng bangs, sa makapal niyang kilay, mga matang malalim, walang emosyon at kulay abo na nakapikit, mahabang pilik mata, matangos niyang ilong, sa kaniyang pisngi, sa kaniyang panga, at sa mga labi niyang tama ang kurba at medyo mapula. Everything is perfect. He is an epitome of perfection.

I stayed my hands on his cheeks while caressing it in circular motion.

"Ang gwapo mo," mahinang saad ko.

"Kahit ilang beses mo na akong sinaktan, mahal pa din kita. Sobra. And... I found it unfair..." Pumiyok ang boses ko kaya naman kinalma ko ang sarili ko at pilit pinigilan ang pagtulo ng aking mga luha. "Kasi ako lang ang nagmamahal sa ating dalawa... H-Hindi ba pwedeng ako nalang, Zeig? Hmm?"

Then a lone tear fell. I cannot stop it anymore. It hurts so much, and my tears wants to be free.

I laughed humorlessly at hinimas ang dibdib ko kung saan ang puso ko. It's breaking. I can feel it bleeding.

"Zeig, I waited for you... I thought you would be there... To save me. I expected too much, and I got hurt so much. H-Hindi kita masisisi kasi hindi mo naman ako sinabihan na umasang pupunta ka doon... I'm sorry if I love you this much."