Air and Fire

28

"They'll settle that immediately, huwag kang mag-alala," Eprain comforted me while we are here at the parking lot. I requested kasi na huwag muna akong iuwi. Gusto kong malaman muna ang kalalabasan, para mapanatag ako.

"Sila ang laman ng mga articles namin and newspapers to be published. They kept us busy even if it's already late," tuloy pa niya.

Nakasandal lang kami sa sasakyan niya. Kanina pa siya kumakalikot sa phone niya, habang ako ay nakatulala lang sa langit.

If cinonfirm na nila sa buong mundo na ikakasal sila bukas, are there more ways para ma-postpone?

"Eprain," tawag ko rito sa katabi ko at tumingin naman siya agad.

"What?"

"Nasaan si Lawrence?" Just like his cousin, kapag nagtataka, tumataas agad ang kilay.

"He's in his condo already. Maaga lagi iyon dahil may kailangan siyang gawin. 'Yon lang tanong mo? I don't think so." Kinalikot na muli niya ang phone niya.

"If you were in his position, what will you do?"

"I won't let myself be in that situation. Ewan ko ba kay Frederick."

"Wait," hirit niya pa. Hinayaan ko lang siya, mukhang aligaga rin kasi, eh.

"I know that we need to publish the articles fast, but please do take some rest." I was shocked dahil ngayon ko lang narinig ang ganitong tono ng boses ni Eprain. Malambing.

I can't help but to smile. See what I mean? They are tough people. but someone has the ability to make them soft. Now I wonder who is this special person.

"I'm with Frederick's girl. Puntahan kita mamaya riyan. Padedeliver akong foods mo. I have to go." Nakakunot na noo niyang binaba ang tawag.

"Sorry about that," sabi niya at umismid bago ituloy ang usapan namin kanina.

"Going back, I won't let myself be put in that situation. But who am I to tell you that? Hindi naman ako ang nasa sitwasyon ni Frederick. Pero ayun nga, I'll do the same. Fight for you." The sincerity of his voice... Ganito ba talaga ang mga Valenciano?

"Each of us has different stories. Nauna nga lang kayong dalawa. Let's pray that the two of you will be the endgame."

Sabay na lamang kaming napatingin sa itim na kalangitan.

Lord, please.

He is my man, help me on this, please.

"He hasn't called me yet," nag-aalalang sabi ko. Mga two hours na nang pumunta sila sa company. They are even on the trending list sa Twitter.

"Trust him. He'll do anything." Wala na akong maisagot sa kaniya, pero bigla muli siyang nagsalita, "They're making this night hard for our company," reklamo niya at tumawa.

"Ah, oo nga pala. Hindi ba kailangan ka ngayon doon? Busy kayo dahil sa pinsan mo." Nagawa ko pang tumawa.

"To be honest? Need ako roon, pero siyempre, utos ni Kuya Fred ito." I can't seem to distinguish if that's sarcasm or what.

"Wow, kuya!" Tinaasan niya lang ako ng kilay at inayos ang sleeves ng polo niya.

"Pero sige, punta ka na roon. May naghihintay pa sa'yo," pang-aasar ko sa kaniya, pero seryoso lang siya.

"Uuwi ka na ba?"

"Ayaw kong umuwi hangga't walang balita," sagot ko.

"Then hindi pa ako puwedeng pumunta rooon."

"Sama mo na lang ako?" suggestion ko. Alam ko naman na atat na 'to.

"You sure?"

"Wow, gustong-gusto talaga, oh. Ano mo ba 'yong naiwan doon?"

"Employee. What else could she be?" Ah, basta Valenciano, laging nag-dedeny.

"Yeah?"

"Yes. Ano, sasama ka ba?" Hindi ko napigilang mapangiti dahil sa sagot niya.

"Kita mo na, ang excited mo!"

"Nevermind." Valenciano nga.

"Alam mo, kung hindi dahil sa akin, hindi naman magiging ganito ang lahat, eh," pagsimula ko.

"What do you mean?"

"What if I let him explain before? Edi mas madali, 'di ba?"

Before answering, he chuckled muna. "Regretting something from the past would not do you anything. Well, maybe the realizations and how it can make you as a better person. But, don't get drown by that. Everything happens for a reason,"

"Your phone, Aeian," sabi ni Eprain at tinignan ko ang phone ko na umiilaw.

It is displaying Fire's name.

"Love." I can hear how exhausted his voice is.

My heart is thumping faster than usual.

Please be good to me, fate.

"Hello..." I waited for seconds, pero hindi na sumagot si Fire.

"You okay?" Napansin ata ni Eprain na hindi na ako kumibo. Hindi ko pa rin binababa ang telepono, dahil hindi pa rin naman pinapatay ni Fire ang call.

"Fire," tawag ko muli sakanya.

"Love, kasama mo pa si Pain?"

"Yes." Sumulyap ako rito sa katabi ko na naghihintay din.

"I'll talk to him." Hindi na ako nagdalawang-isip na ibigay kay Eprain ang phone ko.

"Yes. Sa bagong building ba? Okay, we'll be there in a while." Binalik na sa akin ni Eprain ang phone at sumenyas na pumasok ako sa sasakyan.

"Eprain, where are we going?" Hindi man lang siya sumagot, pero nakita ko sa salamin na nakakunot ang noo niya.

Bakit kaya hindi sabihin sa akin kung ano ang nangyayari?

"Ha? Anong meron dito?" tanong ko nang tumigil kami sa tapat ng building na sinasabi ni Fire na binili niya para sa akin.

"Pumunta ka sa penthouse. Fire told me that you're familiar with it. Mauuna na ako," sabi niya at pumasok na muli siya sa sasakyan niya matapos akong ihatid sa entrance.

Siyrempe kabado ako. Sobra. Bakit parang wala lang nangyari? I mean, something's unusual.

Habang nakasakay na ako sa elevator, hindi mawala sa isip ko iyong boses ni Fire kanina—drained na drained.

Wala pang masyadong ganap sa building na ito, wala pa namang mga nakatira dahil hindi pa nga fully finished.

Nang nasa floor na niya ako, nilagay ko na iyong passcode dahil alam ko naman. Pagkapasok ko, napakadilim, parang wala ngang tao.

"Fire?" tawag ko. Dumiretso na ako sa sala, pero wala naman siya. Sapatos at coat lang niya ang naroon. Gosh, this is making me sweat.

"Fire," tawag kong muli at binuksan na ang ilaw.

"Goodness!" sigaw ko nang nakatayo siya sa harap ng pintuan ng kwarto.

His eyes, they're swollen. Gosh, what happened to my man.

I rushed to him, I really did. Held his hand and asked what happened.

"Love, what happened?" I cupped his face.

"Nothing, love." Kumunot ang noo ko sa sinabi niya at bahagyang nainis.

"What happened?"

"That bastard..."

"Who are you calling bastard?"

"Her father." Pumasok siya sa loob ng kuwarto at nang sinundan ko siya, ang gulo at puno ng mga maleta...

"Fire, what's all of these?" He continued packing his belongings to his luggage.

"Imagine, his daughter already confessed everything, pero he still wants to continue the wedding tomorrow? So sick." With the tone of his voice, it is very evident that he is annoyed. No—angry, to be exact.

"Love, be more precised, please." Umupo na ako sa tabi niya kaya tumigil siya sa pag-impake.

"I'm getting married tomorrow and it cannot be stopped. No one or nothing can never stop it," seryosong tono ang gamit niya.