GİDECEK OLURSAM ~tut beni~ Aşekâ /TAMAMLANDI√

|~SIRLARIN KALKANLARI~| 'kusura bakma...'

Uzatmadan kitaba alalım mı sizi 💓

Bölüm Müziği/ Toygar Işıklı "emanetin bende saklı" fon müziği

Keyifli okumalar 😋

|~SIRLARIN KALKANLARI~| 8.BÖLÜM

  "kusura bakma..."

İnsan en çok bilmediği duyguların kıskacında yoğrulduğunda zihni bulanıyordu.

Neydi, kimdi derken zaman akıyor ve keşfedilmemiş kuytu köşelerde saklı kalan isimlerin gün yüzüne çıkmasıyla başlıyordu bu bilinmezlik.

Neyle karşılaşacağımı neyle sınanıp neyle savaşacağımı bilemez hale gelmiştim.

Tam bitti dediğim sırada yeni bir sır aralanıyor tam hallettim dediğim zamanda yeni bir perde çıkıyordu karşıma.

Güçlüydüm lakin bende insandım.

Yorulan bir kalbe sahip küçük bir kız çocuğuydum aslında.

Gel gör ki hayat pek de öyle davranmıyordu.

Elime bir şeyler tutuşturup karanlık bir labirentte önümü kesen sarmaşıklarla baş etmemi bekliyordu.

Hiç insan bilmediği yüklerin ağırlığını hisseder mi?

Ben neden hissediyordum.

Tüm geçmişin günahı tek bir omuza yüklenir mi?

Ben neden taşıyordum.

Kaşlarımı çattım. Ne diyordu babam!

Zümrüt de kimdi!?

Gri gözleri bulutlandı tekrar. Yüzümü hiç bırakmadan sevdikçe sevdi. Gözlerime öyle bakıyordu ki anlayamıyordum duygularını. Sezemiyordum bu bakışın varlığındaki kurguları.

Sonra aniden kolumdan çekti ve yanındaki sandalyeyi işaret edip "Otursana Zümrüt. Anlat nerelerdeydin bunca yıl." diye sordu.

İkiletmedim babamı.

Sandalyeyi altıma çekip otururken, Pamir de karşımdaki sandalyeye oturdu.

Anlamsız bakışlarım odanın duvarlarında gidip geliyordu ki elimi sıkıca saran babamın sözlerine ayak uydurmak adına diğer elimi ellerimizin üzerine koydum ve derin bir nefes alıp gülümsedim.

"Geldim işte. Bak buradayım. Asıl sen anlat Kâmuran. Bunca sene neden beni aramadın?"

Babam hüzünle gözlerini benden kaçırdı.

Buruk bir sesle "Affettin mi beni Zümrüt. Affettim de. Sen beni çok kırdın ama ben büyüklük edip seni affettim de Zümrüt'üm." dediğinde gözlerinden akan yaşı hızla sildim yanağına düşmeden.

"Neden seni affetmeyeyim Kâmuran. Hem sen beni neden kırmıştın ki. Bak görüyor musun hatırlayamadım hiç?"

Babamla anladığı dilden konuşmaya alışmıştım. Yıllarca onun çaldığı telden şarkılarımı mırıldandım ve onun sayesinde zihnine düşen zoraki notalarla bir bir oluşturdum kendi intikam şarkımı.

Beni ayakta tutan tek şey de buydu. Rehberim olan tek şey buydu; babamın anlattıkları...

Babam tekrar yüzünü bana döndüğünde "Seni bırakıp gittim Zümrüt'üm. Ben seni bir başına nasıl bırakıp gittim. Affet beni Zümrüt affet beni fidan gözlüm." diye diye hassaslaşıp ağlamanın şiddetini artırırken ben duyduklarım karşısında şok geçiriyordum.