GİDECEK OLURSAM ~tut beni~ Aşekâ /TAMAMLANDI√

|~KENDİ SIRLARIM~|'bu kadını unutmasın'

MERHABALAR...❤️

YENİ BİR BÖLÜMLE SİZLERLEYİM 🌺

GALİBA BİR SÜRE BÖLÜM ATAMAYACAĞIM.. ÇÜNKÜ VİZELERİM BAŞLIYOR. DAHA ÖNCE DE DEMİŞTİM.

NEYSE... ELBET BİTER BU GÜNLER... HİKÂYENİN SONUNDA BİR DE SÜRPRİZİM VAR SİZLERE.💁🥳

HADİ BAKALIM BÖLÜME 💫

⭐' A BASTIN DEĞİL Mİ🙈

|~KENDİ SIRLARIM~|26. BÖLÜM

"Bu kadını unutmasın"

"Çünkü zaman asla unutturmayacaktı. Geçen, sadece yıllar olacaktı."

Tebessümlerimi esir diye yıllar önce bıraktığım adamın kalbinde unutup kurduğum bu düzene ayak uydurmaktayım şimdilerde. Gitmek, her ne kadar benim için çözüm olsa da yıllar yılı bu çözümün aslında beni yiyip bitiren bir kemirgen olacağını tahmin bile edemezdim. Adının geçtiği her yer yangın yerine çevrilirken acı tebessümlerim eşlik etmekte yüreğime. Oysa öyle bir küle döndü ki ruhum, asla anlayamadım kalbimin yanmasını.

Anlam veremedim. Kanadım...

Çok kanadım....

Alışacak kadar hasretle kanadım. Bağrımda tüten bu duyguları bir bir silmeye çalışsam da zihnimden, yapamadım. Kıyamadım. İnsan nereye ait hissediyorsa orası onun kalbidir diye düşünürdüm. Kalbimi şenlik bahçesine çeviren adeta baharı müjdeleyen yere bıraktığımda aslında oraya ne kadar ait olsamda asli yerimin oradan çok uzaklarda olduğunu fark ettim. Ben uzağım. Evimden çok uzağım. Geldiğim bu yere kendimi ait hissetmesem de yalnızlığa alışmak benim en büyük tesellim oldu. Kahve Gözü unutmaya çalışıp her sabaha onun hayaliyle uyanmaksa benim cehennemime ışık oldu. Yaktı yüreğimi hiç korkmadan. Çekinmeden. Düşünmeden. Öyle güzel yaktı ki ben ne dur diyebildim ne git... İnandım bu yangının ateşleri bir ömür sürecek diye ve harladım. Cehennemim olan adamın sevgisini yüreğime özenle harladım. Tolgahan... Bu kadının yıllarca kanayan yarası oldu. O kahve gözlere öyle alışmış onu öyle çok sevmiştim ki; imtihanımı, gözlerine bakmaya kıyamadığım adamdan ayrılarak başlatacağımı bilemezdim. Günlerim, sonbahar misali hüzün döken gözlerimde artık onu ümitsizce  hayal etmekle geçti.

Mazi olan hatıralarımızı,verilmiş ama hiç tutulmamış sözlerimizi her gece tekrar ederek kendime hatırlatıp onu cansız bedeniyle sadece ruhunu, içimde yaşattığım bir hayale çevirdim. Pastaneye geldiği ilk gün saçlarından düşen her bir damlaya kadar ezber ettiğim, giderken son gün gözlerine hasretimi çizdiğim adamdan tam olarak üç yıl oldu uzaklaşalı. Yapabildim mi? Onu unutabildim mi? Yoksa ondan kaçarak kendime bir mezar hazır ettiğimi göremedim mi?

İhanet etme ihtimali sırtımdaki tüm hançerlere bedeldi çünkü yediğim en büyük kazık onunki olurdu.  Sindiremezdim.

Unutmak neden bu kadar zor! Galiba insanların ilkleri olduğu için bazı şeyler unutulmuyor. İlk kez güvenerek elinden tuttuğun, ilk kez titreyerek yanağından öptüğün, ilk kez başını göğsüne özlemle yaslayacak adamı unutmak bu hayatta bir kadının, unutulacaklar listesinde en son sırada bile değil.