Dalından koparılmış kırmızı bir gülün Anıları aydınlatır karanlık zihnimi. Solup gitmiş yaprakları düşer kalbime Hüzün dolup taşarım ağlarım ben halime.
Kanadı kırılmış minik bir kuşun Çığlıkları yükselir bir bir gökyüzüne. Karanlık çökünce uçmayı unuturum, Yaprakları dökülmüş bir ağaca tutunurum.
Yolunu kaybetmiş umutsuz bir ressamın Fırçasından dökülen siyah bir damlaya, Bir ömür sığdırıp yaşarım hep bugünü Düşme zamanı gelince kurumuş kara toprağa.
Çiçek dolu bahçelerden sıyırıp bedenimi, Hep hatırlatırım kendime bu amansız hikayeyi Yağmur yüklü bulutlar geçerken gökyüzünden Büyütürüm içimde kırmızı gülün dikenini.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
