"YETER!",
Süleyman dedenin bağırışıyla Hande hanımın hayıflanması son bulmuştu. Süleyman dede bastonunu alıp ayağa kalktı. En çok onun tepkisini merak ediyordum.
"Yeter artık! Size ait olmayan soyadını nasıl benim torunumdan almaya kalkarsınız? Siz kimsiniz?",
"Ama baba!",
"SUS Yavuz! Aras Rüzgar, benim torunum. Cevheri'de benim soyadım! Sizin torunuma çektirdikleriniz yetti artık. Bütün mal varlıklar benim üzerimeyken siz kimin malını kimden alıyorsunuz ha?",
"Baba! Senin o mal varlıklarını büyüten bendim!",
"İki kez batırdın şirketi, iki kez! Sen ve karın yediniz bitirdiniz bizi! Benim Gül'üm de sizin yüzünüzden öldü! Şimdi hangi yüzle konuşuyorsunuz ha!",
"Baba, annem bizim yüzümüzden ölmedi! Annem kanserdi!",
"Sizin yüzünüden kanser oldu kadın! Sizin bitmek bilmeyen kavganız ve aç gözlüğünüz yüzünden! Senin, Yavuz bu hayatta yaptığın tek iyi şey Aras Rüzgardı!",
Süleyman dede bastonunun sertçe zemine geçirdikçe yerimden sıçrıyordum. Yaşlı adamın bu kadar öfkelenmesi onun sağlığı için hiç iyi değildi. Araya girip sakinleştirmek istesemde konuşmaya korkuyordum.
"Siz ikiniz, ya adam olur oğlunuzun arkasında durursunuz ya da burdan defolup gidersiniz. 5 kuruş bile almadan!",
"Baba görmüyor musun? Bu kız bizim adımıza yakışır biri mi? Elalem ne diyecek?",
Hande hanımın hiddetle araya girmesiyle ben bir adım geri gittim. Gerçekten söyledikleri yenilir yutulur cinsten bir şey değildi.
"Hande! Ya edebinle oturur ağzını kapatırsın ya da geldiğin yere geri dönersin!",
Süleyman dede bakışlarını bana çevirdiğinde nefesimi tuttum. Mavi gözleri üzerimdeydi. Bana doğru yaklaşırken konuşmasına devam ediyordu,
"Benim torunum bu kızı karım diye getirdiyse bu eve, bize de kabul etmek düşer! Allı şanlı bir düğün yapmakta benim boynumun borcudur.",
Süleyman dede tam önümde durup elini uzattığında bana doğru, gülümseyip devam etti,
"Öp bakalım, İnci Cevheri.",
Adımı ilk kez bu şekilde duyduğumda kalp atışlarım hızlanmıştı. Ben artık İnci Cevheri mi olmuştum?
Süleyman dedenin uzattığı elini kavrayıp öptüm. Öptükten sonra alnıma koyduğumda Süleyman dedenin yüzündeki tatmin olan bakışlarını görmüştüm.
"Bundan sonra bu evin hanımı İnci kızımdır. O ne derse o olacak! Anlaşıldı mı?",
Süleyman dedenin arkamdaki bir noktaya bakıp konuşmasından sonra arkamı döndüm. Evdeki çoğu çalışanın salonun kapısının önünde dizilmiş halde bize baktığını gördüm.
Hepsi kafasıyla Süleyman dedeyi onayladıklarında, Süleyman dedenin bakışları arkasındaki Hande hanım ve Yavuz beye dönmüştü.
BÖLÜM • 25
ابدأ من البداية
