Καταλίνα σε mood Lucifer

553 80 168
                                    

Μια εβδομάδα αργότερα...

"Άλεξ!" Φωνάζει ενθουσιασμένη η Χριστίνα μόλις βλέπει την μικρή μας αδελφή και αμέσως τρέχει και την αγκαλιάζει.

"Γεια σου Χριστίνα." Λέει εκείνη ταλαιπωρημένη και κάπου εδώ οι τύψεις επιστρέφουν.

Εξαιτίας μου έζησε ότι έζησε...

"Μμμμ... Αδυνάτισες. Μα καλά πόσες μέρες ήσουν άρρωστη?" Την ρωτάει.

"Μια εβδομάδα. Αλλά ακόμα δεν νιώθω πολύ καλά. Θέλω να πάω στο δωμάτιο μου να κοιμηθώ. Νυστάζω." Λέει τραβώντας τα πανέμορφα ματάκια της και αμέσως κοιτάζω γεμάτος τύψεις την Σεμέλη που με κοιτάζει με ένα ευγενικό και τρυφερό χαμόγελο.

"Μα δεν θέλεις να πάμε να παίξουμε? Έχω να σε δω τόσες μέρες." Την ρωτάει με παράπονο.

"Χριστίνα μου η Άλεξ είναι κουρασμένη. Είχαμε πτήση είκοσι όρων. Είναι ακόμα άρρωστη. Θα πάει να ξεκουραστεί και θα παίξετε ή το απόγευμα ή αύριο." Της λέει ο μπαμπάς.

"Καλά. Θα πάω να παίξω με τον Βαγγέλη." Λέει και ο μπαμπάς και η Σεμέλη την κοιτάζουν με απορία.

"Ποιος είναι ο Βαγγέλης?" Την ρωτάει η Σεμέλη.

"Εμ... Πήρα σε εκείνη και στην Άλεξ... Ένα κουτάβι." Λέω κάπως αμήχανα εγώ.

"Κουτάβι? Τι ράτσα?" Με ρωτάει ο μπαμπάς.

"Γερμανικό ποιμενικό." Απαντάω και με κοιτάζουν έκπληκτοι.

"Γερμανικό ποιμενικό? Άρη αυτό το ξέρεις ότι δεν θα μείνει πάντα κουτάβι και πως θα γίνει τεράστιο? Και πως δεν μπορούμε να το έχουμε στον κήπο πάντα... Και πως θα μου καταστρέψει το σπίτι?" Με ρωτάει η Σεμέλη.

"Εντάξει θα τον εκπαιδεύσουμε." Λέει η Άλεξ.

"Εσύ μικρούλα πήγαινε στο δωμάτιο σου ξάπλωσε και θα έρθω να σου βάλω ξανά θερμόμετρο σε πέντε λεπτά." Της λέει ο μπαμπάς αυστηρά.

"Μάλιστα." Λέει και με κοιτάζει όμως έξω αμέσως αποφεύγω το βλέμμα της.

"Άρη? Θα έρθεις μαζί μου πάνω?" Με ρωτάει πλησιάζοντας με ενώ μου τείνει το μικροσκοπικό χεράκι της.

"Ε? Ναι φυσικά αγάπη μου." Της λέω ενώ πιάνω το χεράκι της και μου χαμογελάει.

"Δεν χρειάζεται να νιώθεις άσχημα." Μου λέει καθώς ανεβαίνουμε στον πάνω όροφο.

"Τι?" Την ρωτάω και με κοιτάζει χαμογελαστή.

"Δεν φταις εσύ. Εσύ με αγαπάς. Και θέλεις να με προστατεύσεις. Οπότε δεν χρειάζεται να νιώθεις άσχημα." Μου λέει και της χαμογελάω και εγώ λιγάκι. Τότε την σηκώνω στην αγκαλιά μου και αφήνω ένα φιλάκι στο μέτωπο της.

Η τιμωρίαΌπου ζουν οι ιστορίες. Ανακάλυψε τώρα