Η τιμωρία

Η τρέλα δεν πάει μόνο στα βουνά

Irene's POV

"Πότε θα έρθει η πίτσα? Πείνασα." Γκρινιάζω.

"Όντως ρε παιδιά. Έχει αργήσει." Λέει και η αδελφή μου η Ζένια.

"Η Φοίβη τι να κάνει άραγε?" Ακούμε τον Άρη να ρωτάει και γελάω λιγάκι.

Πρέπει να την έχει ερωτευτεί πολύ.

Πόσο χαζός παίζει να είναι για να μην το έχει καταλάβει.

"Λογικά βγάζει τα μάτια της με τον Λίο στην ρεσεψιόν." Λέει κοροϊδευτικά η Βίκι και αμέσως γυρνάω μαζί με την Ζένια και την κοιτάζουμε.

"Ο Λίο δεν είναι έτσι!" Φωνάζω αμέσως.

"Και δεν θα πήγαινε ποτέ με καμία άλλη εκτός από εμένα! Αφού με αγαπάει!" Φωνάζει και η Ζένια και την κοιτάζω.

Ναι... Την αγαπάω την αδελφή μου.

Αλλά γαμώτο... Είμαι τόσο... Μα τόσο ερωτευμένη με τον Λίο.

Από τότε που ήμουν μικρό κοριτσάκι.

Ήμουν πάντα τόσο ερωτευμένη μαζί του.

Εννοώ είναι τόσο όμορφος.

Και έχει πλάκα.

Έχει πολύ χιούμορ και είναι τόσο προστατευτικός.

Αλλά εκείνος...

Προτιμάει την Ζένια.

Επειδή είναι πιο όμορφη...

"Εντάξει κορίτσια μια πλάκα κάνουμε. Δεν χρειάζεται να φωνάζετε έτσι." Λέει η Βίκι και με τον Μάθιου και τον Στέφαν γελάνε.

"Τελικά παιδιά... Είστε πολύ... Παιδί." Σχολιάζει ο κύριος καθηγητής.

"Ναι το συνηθίζουν αυτό οι έφηβοι." Κοροϊδεύει ο Άνταμ.

"Αρηηηηηηη!" Ακούγονται οι μικρές να φωνάζουν και αμέσως όλοι σηκωνόμαστε και τρέχουμε στο μέσα δωμάτιο και τις βλέπουμε να είναι ξαπλωμένες στο κρεβάτι.

Τι γλυκούλες...

"Άρη...Μας κλείνεις το φως?" Τον ρωτάει με νάζι η Άλεξ και εκείνος αφήνει μια ανάσα.

"Γιατί δεν σηκώνεστε μόνες σας να κλείσετε το φως?" Ρωτάει ο Άρης βαριεστημενα.

"Επειδή ακούμε φωνές και φοβόμαστε." Απαντάει η Χριστίνα και αμέσως όλοι κοιταζομαστε μεταξύ μας.

Ο Λίο μου...

Και η Φοίβη.

Η φίλη μου η Φοίβη.

Αλλά κυρίως ο Λίο μου.

"Λοιπόν. Ιρένε. Ζένια. Μείνετε με τα κορίτσια. Οι υπόλοιποι πάμε να βρούμε τα παιδιά. Αμέσως." Λέει αμέσως ο Στέφαν φοβισμένος