Blue like the ocean💙, green like the forest💚 (larry stylinson short)

H10

Pov Louis Tomlinson

Ik zie zwart. Oneindig zwart. Waar ben ik? Ik probeer mijn ogen open te doen. Waarom lukt het niet? Er komt een golf van paniek in me op. Waarom is alles zwart en waarom kan ik mijn ogen niet open? Ik krijg langzaam mijn geheugen weer terug. Een auto. Ik zie een auto. En een fiets. Dan voel ik mezelf op de grond klappen. Omg ben ik aangereden? Maar waar ben ik nu dan? Ben ik dood? Nee maar ik kan toch niet dood zijn? Is dit de dood? Opeens hoor ik wat gedempte stemmen uit de verte komen. Ik kan niet precies opmaken wat ze zeggen. De stemmen worden steeds harder en ik versta steeds beter wat ze zeggen. "Hi Harry leuk dat je er weer bent jongen." Hoor ik een vrouw zeggen. Is dat mijn moeder? "Mama." Probeer ik te zeggen maar ik krijg mijn mond niet open. En Harry is er ook. Harry, meteen voel ik vlinders in mijn buik. "Ohja dat voel je natuurlijk nog wel hè" denk ik boos tegen mezelf. "Hij ligt nu al 2 weken in coma Harry ik weet niet hoe lang hij het nog volhoudt." Lig ik in coma? En hoezo niet volhouden ik ben er nu toch? Ik hoor haar! Ik wil schreeuwen dat ik haar hoor maar er komt geen geluid uit mijn keel. *Piep piep piep*. "Haal een dokter! Zijn hartslag gaat veel sneller zou hij ons kunnen horen?!" Hoor ik mijn moeder nu roepen. 'Ja mama ik hoor je!!!" Probeer ik te schreeuwen. Maar niemand hoort me. Ik hoor een dokter binnen komen. 'Mevrouw meneer kunnen jullie de kamer verlaten we willen even wat testjes met hem doen. We denken dat we contact met hem kunnen leggen." Zegt de dokter.

Na wat testjes zijn de dokters er achter gekomen dat ze met me kunnen communiceren als ik mijn hartslag sneller laat gaan. "Kunt u mij horen?" Vraagt de dokter nog voor de laatste keer. Tuurlijk idioot. Ik denk aan Harry en hoe we later gaan trouwen en samen kinderen zullen adopteren en opvoeden en mijn hart begint meteen sneller te kloppen van enthousiasme. "We proberen u snel uit uw coma te halen jongen. We zeggen nog even niks tegen uw moeder en vriend omdat we hun geen valse hoop willen geven." Zegt de dokter en dan loopt hij de kamer uit. Valse hoop? Wat bedoel die nou weer? Ik reageer toch.

Ik hoor iemand naar mijn bed lopen en voel dan het bed een beetje inzakken. Het is Harry, hij legt zijn hoofd op mijn borst. Ik ruik zijn heerlijke geur. "De dokters zeiden dat het niks was, maar ik hoop zo dat je me kan horen Lou." Zegt Harry zuchtend. Ja Harry ik kan je horen! "Ik wil gewoon dat je weet dat ik zo veel van je hou. Dat ik jou ook nog leuk vind. Ik mis je zo Louis. Ik kan je niet kwijt raken. Ik heb je nodig. Alsjeblieft hou vol." Zegt die huilend. Ik wil ook huilen maar mijn tranen vallen niet. Ik wil hem in mijn armen nemen en zeggen dat het me zo spijt dat ik het heb uitgemaakt. "Doei Lou tot morgen. Alsjeblieft wordt snel wakker. Ik hou zo veel van je en kan niet langer meer zonder je. Oh ja je haar ziet er leuk uit vandaag." Ik voel me licht in mijn hoofd door het compliment. Harry loopt de kamer uit. Meteen is alle warmte in de kamer weg. Ik wil dat hij terug komt. Maar ik weet niet hoe. Ik probeer uit alle macht om mijn ogen open te krijgen maar het lukt me gewoon niet. Kut lichaam.

Ik ben al een week soort van wakker. Het is zo vermoeiend om alles te kunnen horen en voelen maar niks te kunnen doen. Ik wil mijn moeder een knuffel geven. Mijn zusjes op mijn schoot nemen. En vooral Harry eindelijk weer eens zoenen. Maar het kan allemaal niet.

De volgende dag komt Harry al redelijk vroeg in de ochtend naar me toe. Hij plant een kusje op mijn voorhoofd. "Hi Louis, ik moet zo naar school maar ik wilde je nog even zien. Ik kom vanmiddag weer oké? Doei love." Hij loopt de kamer uit. Ik lig dan misschien wel in coma maar ik voel het bloed naar mijn wangen stromen door het kusje en omdat hij love zei.

Als Harry in de middag weer terug komt gaat hij naar me zitten op de plastic stoel. Hij heeft de hele tijd mijn hand vast en begint over school te vertellen. "Niall had vandaag voor de eerste keer ooit niks uit de kantine gekocht. Geloof je het? Ik niet namelijk." Verteld Harry vrolijk. Ik wil dat ik bij had kunnen zijn. Harry gaat van zijn vrolijke onderwerpen naar iets serieus. "Louis ik hou zo veel van je. Ik wil zo graag dat je weet dat ik je leuk vind met heel mijn hart. Ik wil dat ik je wakker kan maken. Louis alsjeblieft word wakker ik mis je zo erg. Alsjeblieft Louis word wakker alsje- blieft." Snikt hij. Ik wil schreeuwen dat ik hem hoor. Dat ik van hem hou. Maar het lukt me gewoon niet. Het is zo fucking frustrerend.

Harry zit al een tijdje bij mijn bed en wrijft met zijn duim over mijn hand. Mijn moeder zit er nu ook bij. Ze praten samen wat. "Ik ga even wat koffie halen wil je ook wat lieverd?" Vraagt mijn moeder aan Harry. "Nee dankjewel." Antwoord die. Dan zijn Harry en ik weer alleen. "Louis ik ga zo weer naar huis toe. Ik hou van je en blijf volhouden. En ik ga nu iets doen wat ik al heel lang wil doen." Ik begrijp niet wat hij bedoeld. Dan voel ik zijn hartvormige lippen op die van mij. Ik snak naar adem en opeens schieten mijn ogen open. Dit was het, dit was nodig om mij wakker te krijgen. Ik zoen hem terug. Hij kijkt me geschrokken aan in mijn blauwe ogen. "LOUIS, OMG LOUIS JE BENT WAKKER!" Schreeuwt Harry.

Gelukkig Louis is wakker :) wat zal er verder gebeuren???
Have a nice dayyy<3333
X Lili