Blue like the ocean💙, green like the forest💚 (larry stylinson short)

H9

Pov Harry Styles

Op een of andere manier heb ik mezelf overeind weten te houden en ben ik nu op weg naar het ziekenhuis. Ik ben helemaal in paniek. Mijn ademhaling gaat veel te snel maar ik negeer het en fiets door. Ik kom buiten adem aan in de hal van het ziekenhuis. Ik ren zowat naar de balie en geef het nummer, dat Johannah mij had door geappt, van Louis zijn kamer door. De vrouw geeft aan dat zijn kamer op de tweede verdieping is. Ik trek een sprintje naar de liften en druk ongeduldig op de knopjes. Het duurt me te lang en ik neem snel de trap en ren naar boven. Ik struikel een paar keer door mijn snelheid maar ik blijf door rennen.

Ik loop nu wat rustiger de afdeling op. Ik tel de kamers 21, 22, 23. Ik kom steeds dichter bij Louis zijn kamer. Spanning neemt mijn lichaam over en ik begin steeds langzamer te lopen. 28. Met knikkende knieën kom ik de kamer binnen. Ik zie Johannah zitten naast Louis zijn bed en ze houdt zijn hand vast. Ik klop nog even zachtjes op de deur zodat ze weet dat ik binnen kom. Ze draait om en kijkt me verdrietig aan. Haar ogen zijn rood van het huilen. Ik loop naar haar toe en geef haar een knuffel. Die had ze wel nodig. Ik heb nog niet naar Louis durfen kijken. Ik draai langzaam mijn hoofd en daar zie ik hem liggen.

Hij ziet een beetje witjes en zijn schattige bruine haren liggen warrig op zijn hoofd maar voor de rest ziet hij er niet zo erg uit. Het lijkt alsof die vredig slaapt. Ik merk aan mezelf dat ik staar en ik kijk snel weg. "Hij is mooi hè?" vraagt Johannah lief. "Mhm." geef ik als antwoord. Ik ga op een stoel naast zijn bed zitten en ik pak zijn hand vast. "Hi Lou." Zeg ik alsof die mij kan horen. Ik veeg wat haren uit zijn gezicht. "Hoe- wat. Uhm. Wat is er gebeurd." stamel ik met tranen in mijn ogen. "Louis moest nog even wat spulletjes voor het eten halen en toen." *snik* "toen werd die vol door een auto geraakt. Die klootzak is gewoon door gereden Harry!" Zegt ze boos. "Het spijt me zo." Zeg ik zacht. Ik sta op uit mijn stoel en geef haar voor de tweede keer een knuffel.

Ik ben hier nu al een tijdje en ik heb Louis zijn hand niet meer los gelaten. "Waar wilde je Louis eigenlijk voor spreken? Het klonk heel belangrijk." Vraagt Johannah. "Oh uhm." Ja shit hoe moet ik dit nou weer zeggen. "Zoals u weet hadden Louis en ik een relatie vorig jaar. En vanochtend toen ik bij Louis was heeft die gezegd dat die me nog leuk vond. Ik kwam om te zeggen dat het gevoel wederzijds was. Maar nu ben ik bang dat ik het nooit meer tegen hem kan zeggen." De eerste tranen rollen al over mijn wangen. "Ach jongen toch. Luister is naar me Harry." Ik kijk haar aan. "Ik weet hoeveel je betekende voor Louis en ik weet, moederinstinct, dat hij op dit moment zo hard vecht om jou nog eens te kunnen zien." Zegt ze. Wow die woorden doen me goed. En dan voel ik opeens een heel klein kneepje in mijn hand alsof Louis het er mee eens is. Ik glimlach. "Harry jongen ga nu maar naar huis en probeer wat slaap te krijgen." Zegt ze daarna. Ik kijk op de klok en ik zie dat het ondertussen al 00:00 is. "Weet je het zeker? Ik wil vanavond wel bij Louis blijven en dan kan u ook even uw slaap pakken." Zeg ik begripvol. "Harry jongen ik val toch niet in slaap zo, als je nou even een paar uurtjes slaapt dan kan je morgen weer komen." Zegt ze. Niet dat ik kan slapen met het idee dat de liefde van mijn leven in coma ligt. Maar ik zeg toch maar: "oké dan maar als er iets is bel je mij meteen!" "Zal ik doen." Ik geef haar een kus op haar wang en loop de kamer van Louis uit. Het ziekenhuis uit en ga dan op de fiets weer naar huis.

Als ik thuis kom zie ik dat iedereen al in bed ligt. Ik ga naar mijn kamer en laat me via de muur op de grond zakken en stop mijn handen tussen mijn knieën en begin zacht te snikken. Wat een kut dag. Ik hoor wat gestommel op de gang en dan gaat mijn deur zachtjes open. Ik zie mijn moeder staan met een bezorgde blik. "Jongen toch wat is er aan de hand?" Vraagt ze. Ik begin haar het hele verhaal te vertellen. Vanaf the truth or dare. En elk ini mini detailtje omdat ik bang ben dat ze het anders misschien niet snapt.

Als ik klaar ben met vertellen kijkt ze me met een lieve blik aan. "Harry, je bent zo sterk. Echt zo zo zo sterk. Ik snap hoe moeilijk het is om hem nu zo te zien. Maar zoals Johannah al zei: ik weet zeker dat die jongen vecht voor zijn leven om jou nog een keer in je prachtige groene ogen te kunnen kijken. Het is belangrijk dat je nu niet opgeeft en zorgt dat je er altijd voor Louis zult zijn. Hij zal je liefde voelen en weer ontwaken uit zijn coma. En zo niet. Dan heb je prachtige momenten met hem gehad die je voor altijd kunt koesteren. Maar we geven nog lang niet op." Die woorden raakten me. Diep diep diep in mijn hart. Ik huil geluidloos terwijl ik naar mijn bed loop. Ik kruip onder de dekens en mijn moeder komt er bij liggen. Ze neemt me in haar armen en wiegt me dan langzaam in slaap.

Hoii,
Sad hoofdstukje maar er komen weer leukere aan. (Nog een sad hoofdstukje denk ik)
X Lili