That Bitch Dancer is a Virgin

TBDV 34

Hindi kalakihan ang ospital kaya mabilis kong nahanap si Kien. His appearance shocked me. Nakasuot lang ito ng itim at maluwang na sando at gusot gusot ang pantalon nito.

What shocked me more were the bruises in his arms, the unkempt hair and the haunted look in his eyes. He had skillfully hidden them all while he's at school, tinatago niya ito sa ilalim ng mahahabang manggas at mga nakakasilaw na ngiti.

"K-Kien..."

Nag-angat ito ng tingin at agad na sumilay ang ngiti sa labi nito. Ngiting hindi umabot sa kastanyo nitong mga mata.

"She's inside."

Tumango ako at sinundan siya sa loob ng isang silid. Iisa lang ang kamang naroon. The girl that lay in that bed looked pale and small. Mahimbing itong natutulog. Kung hindi ako nagkakamali ay mukhang kaedad lang ito ni Annie.

A lump formed in my throat when I remembered how Annie had looked exactly like that two years ago.

"What happened to her?" I asked in a hushed voice.

"She have a weak heart. Kailangan niya ng transplant." Pagak itong napatawa. "It really sucks when you don't even have parents to run to, right?"

Hindi ko gustong makialam pero 'di ko mapigilang magtanong. "What happened to your parents?"

"Dead," he said flatly. Parang nawalan ng buhay ang mga mata nito.

"Paano na ang pambayad niyo sa ospital?" I looked worriedly at his sister. "I hope there's anything I could do to help." Ngunit gaya niya'y namomroblema din ako.

The look he gave me was unreadable. Like there's something more going on inside his mind. Kapagkuwa'y sumilay ang malungkot na ngiti sa labi nito. "You've help enough, Shin'yu. Pasensya na, hindi ko talaga alam ang gagawin ko at ikaw ang una kong naisip."

Nanahimik na lamang ako. Sure that if I talk, my voice would betray me. I know too well how Kien feels right now. Naaalala ko sa sitwasyon niya ang pangyayaring nagtulak sakin sa pagsasayaw. I wonder what Kien have to sacrifice just to save his sister.

I heard a small beep and saw that Kien had a message. Nagdilim ang anyo nito habang nakatitig sa screen ng cellphone. "Labas muna ako saglit, Shin'yu."

Agad siyang lumabas. Hindi ko alam kung bakit pero parang may nagtulak saking sundan siya. Nakakabahala ang reaksyon niya sa text message na kanyang natanggap.

Bahagya lang akong sumilip sa pintuan dahil nasa dulo ng pasilyo lang pala naka tayo si Kien. He was facing two men in black. Naalala ko ang van at ang mga lalaking nakita ko dating kinakausap niya.

The last time I saw him talking to those men, he had looked agitated but now he only seemed dejected. Like he had accepted the hands of a fate he does not like.

Ano ba ang nangyayari? This all seem so shady. I have my own problems to worry about and now I can't help but worry about Kien's problems too.

Pasan ko pa din ang mga problemang iyon nang pumasok ako sa eskwelahan kinabukasan. Para akong timang na halos makinig na sa lahat ng bulungan sa paligid. So far, no one is subjecting me to sneers and jeers. Mukhang hindi pa pinasabog ni Evankhell ang balita tungkol sakin. He may be bidding his time.

Lutang ako buong klase, maski ang mga kwento ni Leyrei tungkol sa nakakakilig niyang sayaw kasama ang crush niya ay hindi ko gaanong nasundan. Napabuntong-hininga ako nang ni anino ni Kien ay hindi ko din mahagilap. Baka nagbabantay siya ngayon sa kapatid niya.

Hindi ba pwedeng mamuhay nalang tayo sa mundong 'to na walang problema? Na masaya lang.

"Mauna ka nalang sa canteen, bes. Sunod ako." Pilit kong pinasigla ang boses ko. Tumango si Leyrei, at pakanta-kanta pang lumabas.

Ako nalang ang naiwan sa room at wala pa din akong planong umalis doon. Napaub-ob ako sa upuan ko at pumikit nalang. If only some sort of miracle could happen.

Wala pang isang minuto mula nang maisip ko iyon nang maramdaman kong may dumikit na malamig sa braso ko.

Agad akong nag-angat ng tingin at gulat na napatitig sa diet coke at styro lunch pack sa harapan ko.

Lalo akong nagulat nang makita kung sino ang nasa katabi kong upuan. Sitting on my side, sipping an orange zest'o is Evankhell Hanford in the flesh.

Hindi ko alam kung saan ako mas magugulat, sa katotohanang nandito siya't nagdala ng pagkain o sa katotohanang zest'o ang iniinom niya.

"Eat. Then let's talk in the VIP room."

"Ayoko," agad kong sagot. Hindi ko alam kung anong trip nito pero isa lang ang sigurado ko. Hindi ko ito sasakyan.

Nagsalubong ang mga kilay nito. Gee, talk about patience. "I'm not going to spill the beans on you."

Pakiramdam ko ay bigla akong nabingi. What? Him? Hindi ako isusumbong? What's he up to now?

"Huwag na tayong maglokohan Mr. Hanford. I know you've been itching to kick me out of your school since day one."

He took another sip of his drink. The slurping sounds he makes is very distracting.

"Hindi kita isusumbong sa isang kondisyon."

Mapakla akong napangiti, of course there are conditions.

"Be my Personal Assistant, benefits and salary included. We can came up with rules that we can both agree to."

Ilang saglit na namayani ang katahimikan bago ko ito seryosong tinitigan. "By any chance Mr. Hanford, are you sick?"