Ashton Irwin trying not to love you

#5

We zaten inmiddels alweer in Ashton's moeder haar auto. zijn broertje Harry was de heletijd met Ashton bezig en zijn zus zat voorin met haar oortjes in. ashtons moeder probeerde contact te leggen met zijn zus, tevergeefs. ik vroeg me af waar zijn vader was. ik zei maar niets. Omdat Ashton's zus niet echt spraakzaam was begon ze tegen mij... " en Lucy, wat bracht jou hier met Ashton?" Vroeg ze vrolijk. "oh we hebben elkaar in Nederland ontmoet" antwoordde ik, ik wou niet dat ze me nu al raar vonden doordat ik zelfmoord had geprobeerd te plegen. de andere jongens waren zelf al naar huis gegaan. nu miste ik ze wel. hun bemoeide zich tenminste niet met me... en ik was fan van ze. Hun houden me nog steeds op de been alleen nu in real life.. "Hoe ging jullie ontmoeting?" Vroeg zijn moeder door. "uuhh we... kwamen elkaar tegen op straat" zei ik maar. ergens klopte dat wel. "Kan Ashton rustig over straat zonder fans dan?" Vroeg ze.. "Het was twee uur s'nachts" zei ik gewoon. "wat deed jij toen op straat? Moest je van je ouders niet binnen zijn? Vroeg ze. damn nu werd het moeilijk. ik slikte de brok in. Mijn keel weg. " nee die zijn op zakenreis ze wisten het niet" zei ik daar maar op. "Ik zou je ouders wel graag willen ontmoeten, Marja dat komt wel" zei ze opgewonden. ik maakte een nep instemmend geluid. De auto stopte voor een heel groot huis. hier kon ik wel aan wennen. we reden de garage in die gewoon groter was dan de huiskamer bij mij. ik stapte uit, Ashton en Harry volgden. Ashton zijn zus liep weg naar boven en zijn moeder liep door de huiskamer in, het was gigantisch. ik bleef dicht bij Ashton in de buurt. hopend dat ze geen flauwe opmerkingen gingen maken. Ashton zag het aan me en vroeg of ik mee naar boven ging zodat hij me zijn kamer kon laten zien. ik stemde in ,vervolgens liepen we de trap op. zijn kamer was werkelijk prachtig, er stond een gigantisch twee persoons bed..... dat was geen fijn begin maar ik mocht niets laten merken. ik ging wel helemaal aan het randje liggen. Er was ook nog eens een prachtig balkon aan de zee, het uitzicht was net een droom, er was een badkamer. hier kon ik wel voor eeuwig blijven... Ik liep gelijk het balkon op, er stond zelfs een overdekt bed op het balkon! Ik ging erop zitten en hing met mijn voeten in het water. de zo'n scheen in mijn gezicht. die had ik lang niet meer zo prettig gevonden omdat ik altijd alles verborg. net als nu, het was bloedheet, zonder twijfels trok ik mijn trui over mijn hoofd, de krassen waren duidelijk te zien. Het boeide me niets, ik sloot mijn ogen waardoor ik niet in de gaten had dat Ashton naast me kwam zitten, toen ik mijn ogen weer opende zag ik hem. en voor het eerst na tijden had ik een prettig gevoel in mijn buik, het voelde goed hier met hem te zijn. was ik verliefd? Dat mocht absoluut niet, hij zou me weer net zo hard als de andere laten vallen, niemand vind mij leuk... ik snoof de buiten lucht op. "wacht" zei Ashton en liep de kamer in. vervolgens klonk er opeens uit boxen die blijkbaar ook in de tuin stonden een prachtig liedje: amnesia. Ashton kwam weer naast me zitten en sloeg een arm om me heen. langzaam zakte de zon onder, dit moment voelde zo vertrouwd. toen de zon onder was was er hele mooie verlichting op het balkon, ik liet mezelf naar achter vallen zodat ik op het bed terecht kwam die op het balkon stond. " je bent mooi" fluisterde Ashton terwijl hij met zijn hand een pluk haar uit mijn gezicht veegde, ik kreeg het er benauwd van, mijn hart klopte in mijn keel en ik voelde dat ik het warm kreeg. niemand had dit ooit tegen mij gezegd. ik had een hopeloos gevoel van binnen. ik mocht hem niet leuk gaan vinden! -hij laat je toch weer vallen- dacht ik in mezelf. "Mag ik iets vragen? En ik hoop dat je niet boos op me word, oké? Je hoeft er geen antwoord op te geven." Vroeg Ashton. "tuurlijk" zei ik kortaf. "Wat was dat nou in het vliegtuig?" Vroeg hij voorzichtig. Ik slikte er was een korte stilte. "Het was een flashback over mijn vader" zei ik zacht. "Mag ik het weten? Ik zeg het niet door en misschien is het beter om het met iemand te delen."zei Ashton "uuhh nou ik. kreeg een beeld terug in mijn hoofd van toen ik dertien was. het was school en ik werd er voor de eerste keer in elkaar geslagen. vervolgens toen ik thuis kwam liep ik de woonkamer in en rook een sterke drank lucht" ik pauzeerde even. "mijn moeder zat op de bank en mijn vader kwam binnen met een schep. hij sloeg haar dood." zei ik rustig, er kwam een brok in mijn keel. Ik slikte hem weg. "Ik ben er voor je" zei Ashton. "wacht, de dag was nog niet om... er gebeurde iets wat ik niet wou, ik was versteend en dorst niet meer te bewegen, mijn vader keek mijn kant op en liet de schep vallen. hij kwam op me af dus rende ik naar boven. Ik vergat de deur op slot te doen en mijn vader kwam binnen. ik zat in een hoekje in elkaar gekrompen. hij tilde me op tegen de muur aan en begon me te zoenen. meer zeg ik niet, hij heeft me verkracht." zei ik zacht met een brok in mijn keel. Ashton zei niets meer, het enige wat hij deed was opstaan en weglopen. ik begreep het niet, ik dacht dat ik hem kon vertrouwen... Ik wist het wel hij zou me laten vallen. maar hij kwam terug met iets in zijn hand. hij ging weer naast me zitten. hij pakte mijn hand en deed er een ring om. het paste perfect. hij keek me lief aan. "Zolang je deze om hebt kan je niks gebeuren." zei hij op dezelfde lieve toon. Op de ring stond een hartje van echt goud en robijn. het was een hartje omringd met paarse robijn. de ring verder was goud. ik deed dit niet graag omdat er aanraking bij kwam kijken. maar ik knuffelde Ashton, blijkbaar verwachte hij het niet, hij lachte en sloeg zijn armen eerst losjes. maar daarna stevig om me heen. de krassen waren nog steeds bloot dus ik besloot om een trui aan te doen. Ik stond op, liep Ashton zijn kamer in en deed een pyjama aan. ik ging op het bed zitten. Ashton kwam ook binnen en sloot de deuren van het balkon. het was heerlijk om nu al een hele dag niet verkracht te zijn. Mijn lichaam had eindelijk rust. Ik stond op en liep naar Ashton toe om hem vervolgens opnieuw een knuffel te geven. daarna liep ik naar de badkamer en bekeek mijzelf in de spiegel. vervolgens naar mijn armen. de wonden zagen er niet naar uit dat ze ooit nog zouden hechten. "Het is zo moeilijk om mezelf te vertellen dat je weg bent" fluisterde ik terwijl ik naar boven keek, er zat een raampje in het dak dus zag ik de sterren. "ik mis je zo mama" fluisterde ik weer. Het was vandaag de dag in Nederland dat ze precies 5jaar dood is nu. "Waar ben je?, Heb je me gevonden? Reis je met me mee? Waar was je toch toen alles uit elkaar viel. Ik heb jaren gewacht op een telefoontje van je. dat alles goed was, maar dat telefoontje kwam niet. die zal ook nooit komen, niet meer. wie ben ik? Ik vergeef het mezelf nog steeds niet dat ik mijn vader niet tegengehouden heb". Ik was heel erg aan het huilen. ik was weer verloren. het scheermesje van Ashton lag op de wasbak rand. ik haalde er een mesje uit en zette hem in mijn arm. het bloed sijpelde er uit. shit wat heb ik gedaan? Ik hou het snel onder de koude kraan. hopend dat Ashton niet binnen zou komen. snel deed ik het mesje weer terug en spoelde hem af. mijn snee was niet van plan te stoppen met bloeden. ik hield het dicht maar het hielp niet veel kan ik je zeggen. ik wikkelde er wc papier om heen en hield het nog steeds dicht. nu wist ik de waarheid, ik kon er niet van af blijven. ik keek naar de ring en deed hem af. nu kon me wat overkomen... "Lucy ben je klaar?" Vroeg Ashton bezorgd. "Nee ik kom zo" antwoordde ik snel. Mijn stem klonk heel onzeker, kut de deur ging open. ik dorst Ashton niet aan te kijken. Hij pakte mijn pols en wikkelde het wc papier eraf. "je vertrouwde me Ashton ik weet het, maar ik ben gebroken het enige wat ik wil is pijn!. Ik ben te ver weg." Snikte ik, hij zei niets. "ik ben net zo bang als jij was!" Zei ik weer het enige wat ik nu nog voelde was de pijn, niet van de snee maar vanbinnen.". Ze willen me niet laten gaan, de gedachtes" zei ik weer. Nog steeds zweeg Ashton, hij deed me de ring weer om. "blijf jezelf nou beschermen." Fluisterde hij. Hij was dus niet boos. hij pakte mijn arm vast en verzorgde de snee. "elke keer als jij snijdt, gaat er een stukje van jezelf weg Lucy, je bent in twee strijd. Kies nu alsjeblieft de verstandigste weg en blijf bij mij." ik knikte zacht en hij trok me in een knuffel. "luister niet naar je hoofd. op dit moment is het een duivel." je moet vertrouwen op je hart" zei hij weer. "mijn hart is leeg" antwoordde ik. "langzaam wil er iets terug komen, zolang je er maar in blijft geloven." Hij veegde mijn tranen weg met zijn hand. hij tilde me op en legde me in bed. ik bleef naar buiten kijken tot mijn ogen zwaar werden. langzaam viel ik in slaap.