Brieven aan Job

Proloog

Menig mens heeft het wel eens meegemaakt in zijn leven. Je bent lang samen met een bepaald persoon. Deze persoon lijkt de liefde van je leven. Alles doen jullie samen: naar de discotheek, lekker uit eten, een nachtje in een hotel, een dagje dierentuin of pretpark, feestdagen vieren, noem het maar op. En jullie doen niet alleen alles samen, maar jullie delen ook nog alles met elkaar. De meest beschamende details uit jullie levens. Van die details die je nooit zomaar aan iemand anders vertelt, maar wel wanneer je de ander volledig vertrouwt. Het is een gevoel waar je jezelf voor eeuwig aan vast zou willen houden. Het gevoel van de liefde. Het gevoel dat je alles aankunt als je met je geliefde samen bent. En dan maakt het niet uit verschrikkelijk het leven is; jullie komen er altijd samen uit.

Tot het moment waarop dat niet meer gebeurt. Dat is het moment waarop jullie ineens totale vreemden van elkaar lijken. Het moment waarop je steeds minder samen doet. Steeds minder om elkaar geeft. Elkaar steeds minder goed begrijpt. De ander is er nog wel, maar toch ook weer niet. Je hebt vooral je eigen leven en bent eigenlijk niet meer bezig met voelen en denken wat je partner voelt en denkt. En dat is het moment waarop veel mensen besluiten dat het niet meer werkt. Hét moment waarop de bom barst. Waarop jullie gelukzalige leven samen uit elkaar lijkt te spatten. Dat is het moment waarop jullie besluiten uit elkaar te gaan.

Soms is er ruzie, soms gaan twee mensen als twee Stille Willies uit elkaar en soms stuurt die ander je nog eens een bericht om te vragen hoe het met je gaat. Een bericht waar je van jezelf niet op mag reageren, omdat het nu eenmaal voorbij is. Jullie leven samen is voorgoed voorbij. De ander is al veel te ver weg om je nog in te kunnen halen. Je gaat door met je leven. En dat is het moeilijkste gedeelte van de break-up. Dat is het gedeelte waarmee ik zelf nog steeds elke dag worstel.

Ik ben Sarah den Dam en dit is mijn verhaal.