"It's hell!" walang ka buhay buhay na sabi ko.

"I know. Let's get you home."

Before we left I saw Harrizon staring to our car. Okay lang naman na umalis ako at iwan sina mommy and daddy. Hindi ko na kayang manatili pa sa lugar na yon kasama si Harrizon. Muling pumatak ang luha ko ng maalala ko ang mga pinagsasabi niya.

"Damn him!" mura ko sabay punas sa luha ko.

"Stop crying. Wanna have fun," nakangiting sabi ni David.

"Yeah! Let's have fun."

Natagpuan ko nalang ang sarili kung enjoy na enjoy kumain ng ice cream. Nandito kami ngayon sa isang ice cream park malapit lang sa mansion namin. Ewan ko ba. Kapag kumakain ako ng ice cream nawawala yung lungkot ko.

"Feeling better now young miss?" tanong ni David. Napa thumbs up nalang ako.

Halos tatlong ice cream cone ang naubos ko. I do feel better now. 3 cones of Ice cream melts all the pain.

Hindi pa kami nakuntento ni David at nanood pa kami ng drag racing. I want to join but I can't because I'm injured. My wound might bleed again.

I really enjoyed the noise coming from the race track. Something inside me is awaken by the noise, like whispering into my ear to join the race.

I was about to ask David if I can join when suddenly I saw someone so familiar in the race track. Harrizon was smiling while talking to a person. To be specific he's talking to a woman our age. He look so happy and he really enjoy talking to her. My heart aches while looking at him smiling and so happy. The way he look at the girl. Makes me jealous. He look at her like she is the only person in his world. I can see in his eyes the love and admiration.

"I wish I was her."

Parang nawalan na ako ng gana. Biglang bumigat ang pakiramdam ko.

"Young Miss. Are you alright?" tanong ni David. Maybe he realized that I'm not talking.

"I'm fine. I'm just tired and I want to rest. Lets go home now," nakangiting sabi ko.

Wala nang nagawa si David. Pumunta na kami sa parking area kung saan naka park ang sasakyan namin. Agad akong pinagbuksan ni David ng pinto sa shotgun seat. Walang buhay akong pumasok. Hindi ko alam kung bakit ba ako hulog na hulog sa isang taong kahit katiting manlang hindi makita ang halaga ko. Ang tanga ko nga talaga. Nagbubulagbulagan na kahit harap harapan na akong nasasaktan binabalewala ko nalang. Since when do I have to feel this. When will I give up loving Harrizon?

Di ko namalayan na umiiyak na pala ako. I know David can hear my sobs but he just keep his eyes on the road giving me my own space.

Mas nadagdagan ang emosyong nararamdaman ko ng bigla nalang may narinig kaming putok galing sa aming likuran. David immediately drove fast not letting the gun men catch us. Mabuti nalang at bulletproof ang sasakyang dala namin. How come nalaman nila ang kinaroroonan namin?

"Hand me my guns?" utos ko kay David at agad naman niyang binigay sa akin ang mga baril ko.

Agad binaba ni David ang bintana ng shotgun seat. I signal David to drive slowly. Hindi na ako nag-aksaya ng panahon. I started firing my gun towards them. I saw two black vans following our way. Nakita kung sampo ang umaatake sa amin. Hindi pa ako nakuntento at inilabas ko ang kalahati ng katawan ko para mas makita ko at matamaan sila. I don't care if I'm already bleeding. What I want is to kill this assholes. Naubos ang bala ko kaya kinuha ko ang isa ko pang baril. It's a sniper. I immediately started attacking them. I was able to hit my targets all in the head. Napangisi nalang ako ng isa nalang ang natira. I pointed my sniper on their tires. Napangisi nalang ako ng sumabog ang sasaakyan nila. I was already celebrating my victory when all of a sudden another two vans started attacking us. Makakasalubong namin sila kaya agad akong napaayos ng upo sa shotgun seat.

"Fuck! You're bleeding again," nag-aalalang sabi ni David. I don't mind. Ang mahalaga maubos namin sila. Medyo mabilis ang pagtakbo ng kalaban namin.

"Drive slow. Open the door," sabi ko at agad naman niyang sinunod.

Hindi ako umatake sa kalaban. Inatake ko ang gulong nila. Tama nga ako at hindi na ito nakatakbo ng maayos dahilan upang mabanggaa sila sa isang pader. I attacked all the men inside the van leaving nothing.

Nakita namin na humarang sa daan namin ang isang van at agad na kaming inatake ng putok. I was about to shot them back when I saw a rider attacking them. It was fast, parang hindi umabot ng isang minuto at tumba na agad ang mga kalaban. Nakita kung napahinto sa harapan ng van ang rider.

I signal David to stop the car. Agad akong bumaba. Nakita ko ang rider na tumulong sa amin. Nang malapit nalang ako, dun ko na kumpirma na isa itong babae.

She was wearing a mask kaya di ko lubos na makita ang mukha niya.

When she felt my presence behind her back she immediately look back. I was stunned when I saw her eyes. It's the color of blood.

"Based on their tattoos, they're members of black organization. You need to be caareful," she said.

I was speechless for the first time. There's something about her. Her aura screams authority. She seemed so ruthless...

"I apologized for what just happened. I'm glad I was on time though. Just be careful," huling sinabi niya bago tuluyang umalis.

I was still rooted on my place. I wasn't able to thank her. Who is she?

"Young miss, are you okay?" dinig kung sabi ni David.

I was about to go back when all of a sudden my vision went black and before I hit the ground David was able to catch me.

"I can able to win any battles but winning your heart is very difficult to conquer."

SCARLET GALE: THE YAKUZA EMPRESSWo Geschichten leben. Entdecke jetzt