Doubting Love Again (Vervolg Falling In Love Again) || Luke Hemmings || GESTOPT

17. Vrienden & Familie

Aria's POV

'Wat heb ik hier toch een hekel aan' Kreun ik met een brok in mijn keel. Met een diepe zucht plof ik neer op het dichtsbijzijnde bankje. Mijn zweterige handen duw ik tegen mijn gezicht en zet mijn ellebogen als ondersteuning op mijn benen. Met moeite probeer ik het vreselijke gevoel weg te slikken, maar veel helpt het niet. Twee paar armen slaan zich om me heen. Mijn ouders. Een grote hand van mijn vader wrijft troostend over mijn rug, terwijl mijn moeder's armen mij naar zich toe trekken. 'Je gaat het hardstikke leuk hebben, lieverd. Het begin is altijd even moeilijk, maar we zien je snel weer. Die maanden zijn zo om.' Ik kijk op van mijn handen naar de drukke incheck balie. Vandaag vlieg ik naar Londen. Sinds ik terug was gekomen na de opening van de tour in de O2 Arena was mijn hoofd alleen maar gefocust op het idee om Luke weer te zien. Maar nu het zo ver is en al mijn cijfers in orde zijn besef ik dat ik iets belangrijks over het hoofd heb gezien. Mijn ouders. Zij zullen aan de andere kant van de wereld zijn. Ik zal ze heel lang niet zien... Een onverwachte snik glipt over mijn lippen. Ik ga ze missen. Niet alleen mijn ouders, maar ook Olivia en zelfs Ryan, die onder tussen een goede vriend van me is geworden. En boven alles... Jamie... want ik heb niet eens de kans om hem gedag te zeggen. Ik wil niet dat het laatste dat hij zich van me herinnerd voordat ik weg ga die ruzie is. Hij is en blijft mijn broertje, ongeacht wat hij doet. Ondertussen zijn er een paar tranen ontsnapt uit mijn ogen. Snel veeg ik ze weg met mijn vingers en controleer of mijn mascara is uitgelopen. Een klein beetje maar. Langzaam sta ik op en kijk naar de douane die achter de incheck balie staan. 'Ik uhh.. ga even mijn mascara opnieuw doen, ben zo terug.' Zeg ik tegen mijn ouders die me verbaasd aankijken vanaf het bankje. Ik laat mijn koffers bij mijn ouders staan en ren naar de dichtstbijzijnde wc's. Eenmaal binnen, loop ik regelrecht naar de wasbakken. Met nog steeds zweterige handen draai ik de kraan open en doe mijn handen onder de koude straal water. Ik kijk op naar mijn spiegelbeeld die te zien is in de grote wandspiegel boven de wasbak. Er zit een dikke streep mascara onder beide ogen die een beetje rood zijn geworden. Met mijn natte vingers veeg ik de mascara weg, daarna houdt ik ze weer onder de kraan zodat ze afkoelen. 'Waar is m'n...' Denk ik hardop. Mijn tas ligt nog bij het bankje. Geen mascara in handbereik dus. Met een zucht kijk ik weer op naar de spiegel. Als ik nou even wacht totdat mijn ogen minder rood zijn... Ik zet de kraan uit en droog mijn handen af. Wanneer ze droog zijn leg ik ze tegen mijn wangen aan. Een verzachtende kou die van mijn handen af komt verspreid zich over mijn huid. Nog steeds kijk ik in de spiegel. Kom op Aria, het is geen afscheid voor altijd. En buiten dat, je zal Luke weer zien dus vreselijk is het absoluut niet! Zeg ik streng in gedachten tegen mezelf. Na een laatste blik op de spiegel te hebben geworpen verlaat ik het dames toilet. Het geluid van gehaaste reizigers versterkt zich. Ik adem diep in en uit en begin rustig terug te lopen naar het bankje waar ik mijn ouders heb achtergelaten. Met een beetje moeite beweeg ik me tegen de stroom in van de menigte mensen. Opeens sluit er iets om mijn pols heen en trekt me terug naar achteren. Ik kan nog net een gil onderdrukken wanneer ik me omdraai en de jongen die me vast houdt herken. Mijn ogen worden groot en mijn stem lijkt wel verdwenen te zijn. 'Ik wil even met je praten, kom mee.' Is alles wat hij zegt. Hij draait zich om en gebaard dat ik mee moet komen. Even aarzel ik, maar besluit hem snel te volgen. Wat doet hij nou weer hier? Meer dan dat gaat er niet door mijn gedachten. Ik ben met stomheid geslagen. De jongen voor mij draagt een zwart vest met de capuchon over zijn hoofd getrokken. Hij is gegroeit sinds de laatste keer dat ik hem zag, merk ik al snel. We lopen de hoek van de hal om, waar hij blijft staan en zich naar me omdraait. 'Jamie?' Hoor ik mezelf zeggen. Als antwoord geeft hij me een knikje. Ik voel me ongemakkelijk, geen van beide zegt iets. We kijken elkaar alleen maar aan alsof we ongelooflijk veel willen zeggen, maar de woorden niet kunnen vinden. Ik slik moeizaam en open mijn mond. 'Waarom ben je hier?' Mijn stem trilt en mijn handen worden opnieuw zweterig. 'Ik kom je gedag zeggen.' Zegt hij zacht. Snel probeer ik woorden te vinden om iets te zeggen, maar mijn hoofd werkt niet mee. Ik voel mijn ogen vochtig worden, een gevoel waar ik een grotere hekel aan heb gekregen dan ik al had in Nederland. Voordat ik het door heb trekt mijn broertje me tegen zich aan voor een knuffel. 'I-Ik snap het gewoon niet... Ik heb je in je gezicht geslagen, echt sorry daarvoor trouwens, en j-j-jij wilde niet meer iets met ons te maken hebben. E-En Kai h-heeft nog je spullen gehaalt.' Breng ik er moeizaam uit terwijl ik mijn armen in middels om Jamie's middel heb geslagen. Jamie antwoordt niet meteen. Hij lijkt de juiste woorden niet te kunnen vinden. Daarna zegt hij: 'Ik kan jou toch niet zomaar naar de andere kant van de wereld laten gaan voor zo lang zonder gedag te zeggen?' Ik laat mijn armen weer zakken en zet een stap naar achteren zodat ik mijn broertje kan aankijken. Nog steeds verbaas ik me over zijn lengte. Hij is zeker een kop groter dan ik. Ik wil er iets van zeggen, maar er brand een belangrijkere vraag op mijn tong. 'Wat ga je zo doen?' Jamie wendt zijn blik van me af. 'Weet ik nog niet precies.'