Aşk her zaman hayatımıza giren yeni bir güneş değil,eski yaralarımızdan kaçış yoluydu..
Gece, hayatının aşkı sandığı insanın kalbinde yarattığı o derin acıdan sonra kendini farklı şehirde farklı insanlarla farklı bir hayat yaşarken bulmuştu. Kaçtığı...
"Sen hep benimle olmaya devam et fındığım. Hadi bakalım bu kadar duygusallık bize yeter kalk gidip uyuyalım artık sabah işe başlıyorsun abinim diye hiç imtiyaz tanımam haberin olsun herkese nasılsa sana da öyle" göz kırparak söylediklerine gülümseyerek cevap vermiştim. Bende arkasından kalkarak odama geçmiş yarının güzel geçmesini umarak uykunun kollarına bırakmıştım kendimi.
ओह! यह छवि हमारे सामग्री दिशानिर्देशों का पालन नहीं करती है। प्रकाशन जारी रखने के लिए, कृपया इसे हटा दें या कोई भिन्न छवि अपलोड करें।
Sabah yeni bir güne uyanmış olmanın umuduyla güzel uyanmış hemen kısa bir duş alıp giyinmiştim. Aşağıya inerken hazırlanmış bir şekilde abimin beni beklediğini görmek şaşırtmamıştı. Çünkü o her zaman ilk hazırlanan ve bekleyen olurdu.
"Sen gerçekten yakışıklı bir adamasın Kara Yıldırım. Kızlarla nasıl baş edeceğim bilemiyorum." dediğimde kahkahasını duymak beni mutlu etmişti,iyi ve mutlu olmaya ihtiyacı vardı.
"Senin gibi güzel bir kızın yanındayım yakışıklı olmaktan başka çarem var mı?"
"Beni kandırıyorsun hiçte o kadar güzel değilim" yüzünü buruşturmasıyla daha çok gülmeye başlamıştım. Ne kadar parçalanmış olduğumu düşünmüş olsam da iki kişi bile biz aileydik ve birbirimizden başka gidecek yerimizin olmaması en büyük gerçeğimizdi. Birbirimizle uğraşa uğraşa sonunda şirkete gelmiştik. Herkesle beni tek tek tanıştırmaya başlayan abim konuşmalarıyla insanları uyarıyor da gibiydi. Bu benim kardeşim yaklaşanı yakarım!!! Düşüncesi bile gülme isteği uyandırıyordu neyseki rezil olmadan tanışma faslını bitirebilmiştim.
Odaya giren adamla ona dönerken Asafa ne kadar benzediği dikkatimden kaçmamıştı aynı kara gözler sakallar.. Yüzünü anında bana dönerken bakışlarımı yakalaması beni utandırmıştı. Yüzü ciddi halinden çıkıp gülümsediği an buradaki erkeklerle ne yapacağımı şimdiden düşünmeye başlamıştım. Hepsi fazla yakışıklıydı.
"Ben Barlas Ateşoğlu, Asaf'ın kardeşi. Abim dün akşam sana yardımcı olmam konusunda benimle konuştu bende gelip bir göreyim dedim. Kara abinin kardeşi olman daha çok merak etmeme sebep olmuş da olabilir. " Samimi olduğu konuşmasından belliydi, kanım şimdiden çok ısınmıştı.
"Kardeşimi merak etmemen konusunda seni uyarıyorum Barlas. Ona sadece ne yapması gerektiğini anlat ve ondan uzak durmayı aklına not et yoksa seni abin bile elimden alamaz" diyerek tehtidini savuran abim seni öldürürüm bakışlarını atarak odadan çıkmıştı.
"Kara abinin daha önce hiç bu kadar ciddi olduğunu görmemiştim"
"Sadece kıskanç bir abi o kadar"
"Bu kadar güzel bir kardeşimiz olsa bizde kıskanırdık... Şimdi sana buradaki işleri kısaca anlatayım sonra abinin gereğinden fazla yanında durdum diye beni cezalandırsın istemem"
Kafamı olumlu anlamda sallayarak masaya geçmiştim. Geriye kalan saatler Barlas hem işleri iş yerindeki ortamı anlatırken hemde yaptığı esprilere kahkahalarla gülmüştük. Sanırım burada en iyi onunla anlaşacaktım. Sonunda işlerimiz biterken odaya dalan kızla oraya dönmüştük.
