SIZI

Bölüm 1 "BAŞLANGIÇ YALNIZLIKTIR"

     İlk hikayemle sizlerle birlikteyim. Yazdığım her kelimemde hissettiklerimi umarım sizlere de hissettirebilirim. 

Umarım çok büyük bir aile oluruz :))

GECE

İnsan hayatında biriktirdiği o kadar şey vardı ki bunlar kimi zaman içimizde bir parça olur bizimle kalır,kimisi de her geçen gün içimizi kemirir varlığımızı yer bitirirdi. Şimdi oturduğum bu sahile biriktirdiğim bütün acıları dökmek ve sonsuza kadar silmek isterdim. Denizin sonsuzluğunda kaybolsun,artık benim olmaktan çıksınlar isterdim. Ama çok iyi öğrenmiştim ki kalbimizdeki her acı her iz ölene kadar bizimle olmaya yeminliydi ve asla peşimizi bırakmayacak bir gölgeydi onlar.

Annemin ölümü gibi..Hiç bilmediğim bir kuyuda çıkmak için çırpınmak gibiydi onu hatırlamak. Bilmediğim sokaklarda hergün biraz daha kaybolmak gibi. Oturduğum bu ev bile yabancıydı artık. Çünkü bir eksiklik vardı Annem..

Telefonumun huzur bozucu sesini duymak bile bana sadece annemi hatırlatır olmuştu.Arayan kişinin Kara olması benim için şaşırtıcı bir durum değildi beni arayan sadece o kalmıştı.

"Gece,bana İstanbul konusunun gerçek olmadığını söyle."

"Benim için daha iyi olacak göreceksin..Yoksa yanına gelmemi bu kadar mı istemiyorsun"

"Böyle birşey mümkün mü sence? Sadece mutsuz ol istemiyorum"

"Bazı şeyler artık değişmeli."

"Seni bekliyor olacağım"

Bundan zaten emindim beni tek bekleyen yanımdan hiç gitmeyen sadece o vardı.Mümkün olmadığını bilerek eksiklerimi tamamlamaya çalışan..Ama Artık buradan gitme vaktimin geldiğini anlamıştım. Bütün acılarımı,yıllar önce kaybettiğim ve her kalbim acıdığında olmayışının sızısını hissettiğim annemi geride bırakıp gitmenin zamanı gelmişti. Bundan sonra benim hayatım vardı,kimsenin hakkımda kararlar veremeyeceği,sadece benim olduğum kaybettiklerimden çok uzak bir yer.Ne olacaktı hayatımda,nerelere savrulacaktım,daha nelerle baş etmek zorunda kalacaktım bunu yine  zamanla öğrenmek zorunda kalacaktım.

Saatler sonunda İstanbul tabelasını görmüş olmak içimi rahatlatmıştı hiç varamayacağım bir yolculuk gibi gelmişti. İndiğim an bir çift kara gözü hemen yakalamıştım. Gözlerindeki tedirginliği nerede olsam tanırdım. Yanıma gelip sarılması beni bütün kötü düşüncelerden arındırmıştı.

"Geldin. Yılların hasreti bitti artık" Sesindeki özlemle kalbime ağırlık çökmüştü. O hep beni burda beklemişti zaten gelmek bilmeyen bendim.

"Geldim abi" dedim gülümseyerek. Onunda yüzü gülmüştü benim aksime anneme çok benzerdi ben ise kimsenin dilinden düşüremediği babama..

"Hadi bakalım bırak bana öyle bakmayı eve gidiyoruz" Kısa bir yolculuktan sonra iki katlı bir evin önünde durmuştuk. Eve girerken hisettiğim bu duygu paha biçilmezdi artık bende mutlu olabilirdim. Değişik bir havası vardı bu evin sanki yıllar önce abimin evimizdeen gitmiş olmasının hüznünü de taşıyordu. Köşede duran o aile fotoğrafı herşeyi anlatıyordu zaten.

" Siz hep benimleydiniz" bu sözler gözlerimin dolmasına yetmişti. Sarıldım ona kaybettiğim annemi hatırlamak ister gibi..Hayatımızı hiçe sayan babamı unutmak ister gibi..

"Hadi bakalım Gece Yıldırım artık yüzünü asma üst katta odana yerleş ve bana gelişinin asıl sebebini anlat"

"Hiç fırsat tanımıyorsun. Tamam eşyalarımı bırakıp geliyorum"

İstediği gibi odaya yerleşmiş şimdi herşeyi anlatmam için bana bakan gözleriyle baş etmeye çalışıyordum. Ne kadar istesemde gerçeklerden kaçamazdım bilmek onunda hakkıydı. Tuttuğum nefesimi bıraktım ve anlatmaya başladım.

"Annemden sonra babam bana bakıp düzeleceğine daha kötü olmaya başladı. Eve gelmezdi bazen uğrar para verirdi sadece Üniversiteye giderken eve gelmeye başladı yanında başka adamlarla " Abimin değişen surat ifadesi beni korkutmuştu çünkü devamında gelecek olanlardan o da korkuyordu.

"İki hafta önce de ölüm haberi geldi kimse nerde neden olduğunu söylemedi bile öldü dediler sadece. Sonra seni aradım zaten şimdide burdayım."

"Benimlesin artık,biliyorum bencilim babamın cenazesine bile gelmek istemediğim için ama bunu yapabilecek gücüm yoktu Gece. Benim hayatımda da çok şey değişti büyük bir şirketin ortağıyım artık sende benimle çalışmaya başlarsın yeni bir hayatın var geçmişi unutacağız"

Söylediklerinden sonra içimde oluşan güven hissi her şeye bedeldi çünkü bunu hissetmeyeli uzun zaman olmuştu. Konuşmamızdan sonra odalarımıza çekilmiştik. Yarın sabah bahsettiği gibi şirkete gidecektik. Düşüncelere dalarken uyumam da fazla uzun sürmemişti.

"Her gün sizi böyle bekleyecek miyiz Gece hanım" Sırf hayatımızda bazı şeyler düzelsin diye her cümlesinde beni gülümsetmeye çalışıyordu tabiki bende ona karşılık verecektim.

"Geldim işte!" Abim bütün yol homurdanıp durmuştu geç kaldık diye ne ara bu kadar işkolik olmuştu bilemiyordum,sanırım uzaktayken herşeyi kaçırmıştım. Arabayı parkettikten sonra inmiş abimin odasına çıkmak için asansöre binmiştik gelip geçen herkesin abime saygıyla bakıp selam vermesi gerçekten de abimin çok şey başardığını kanıtlıyordu. 

Asansörden iner inmez bizi sarışın bir kadın karşılamıştı oldukça telaşlı bir şekilde topantı bilgileri vermiş abimin beni şu küçücük odada yalnız bırakmsına sebep olmuştu. Dakikalardır öylece beklemekten sıkılmıştım. Dışarıya çıkıp nefes almak istemiştim ama daha adım atar atmaz yağmaya başlayan yağmur da şanssızlığımı bir kere daha yüzüme vurmuştu Koşar adım geri girmeye yeltenmiştim ki bana çarpıp düşüren biri olmamış olsaydı. Üstüm başım ıslanmamış gibi birde arkasına bakmadan uzaklaşmıştı şimdi o kadar insanın içine bu halimle nasıl girebilirdim ki.. Telefonum çalmış abimin nerde olduğumla ilgili azarını yemiş ve şuan odasında bana olan bakışlarından kaçmaya çalışıyordum. Neyseki odanın kapısı tıklatılmıştı böyle kurtuluşlar sadece filmlerde olur sanıyordum. 

"Dostum sence de biraz ağır olmadı mı?" duyduğum ses kafamı çevirmeme sebep olurken görmeyi beklediğim kesinlikle böyle bir görüntü değildi.

"Ağır mı? Asaf artık biraz da bu şirketle ilgilenmenin zamanı gelmedi mi?"

"Dedemin yanındaydım bilirsin onunlayken sadece onun istedikleri olur. Hanımefendiyi tanımıyorum yeni çalışanımız mı?"

"Kız kardeşim Gece aynı zamanda evet yeni çalışanımız sayılır" 

Abimin söyledikleriyle gözleri bana dönmüştü şuan yaşadığım her neyse bitmeliydi çünkü kalbimin bu kadar hızlı atıyor olması benim için iyi değildi. Başıyla hafif selam vererek birşey söylemeden odadan çıkmıştı ancak benim üstümde bıraktığı etki taktire şayandı.Yaşadığım onca şeyden sonra böyle bir hissin beni bulması imkansızdı o yüzden daha fazla düşünmedim ve bizde eve gitmek için yola çıktık.Yemek için yolda hazır şeyler almış ikimizde hızlıca yiyerek köşelerimize çekilmiştik,oysaki konuşup,paylaşacak ne çok şey vardı. Yaşananlar sanırım dediği gibi abimi bencilleştirmişti. Ne kadar hep bizimleymiş gibi olsada uzun yıllar bizden uzakta kalmıştı ve şimdi aynı sofrada otururken bile konuşacak birşeyler bulabilmek zor oluyordu.

Ben kendi içimde kendi hayaletimle konuşmaya alışıktım zaten. Şuan olduğu gibi her gece elimde bir kağıt sadece yazardım ve yine her sabah yazdığım o kağıdı yakardım bütün hislerim,sızılarım kağıtlar yanarken azalır diye . Bugün yazdıklarım başlangıçtı..Her yeni başlangıç bir yalnızlıktı.. 

"Yalnızlığın hissettirdiği o esintinin içindeyim şimdi

Ilık bir rüzgar gibi çarpıyor kalbime 

Üşütmüyor aslında ama ben hiç onunmuş gibi de hissetmiyorum"

Kitabın kurgusu tamamen değişti daha içime sinen ve size hissettirmek istediklerimin daha anlamlı olmasını dileyerek yeniden başladım.

Oy ve yorumlarınızı bekliyorum.