SIZI

Bölüm 3 "KALBİM YENİDEN.."

Yeni bölümümüz geldiiii. Konular giderek değişmeye başlayacak bende sizin gibi merakla bekliyorum. Haydi bölüme

GECE

Kaybetmek istemediğimiz ne varsa kaybeder, uzaklaşmak istemediğimiz ne varsa asıl ondan uzaklaşırdık. Öyle bir çemberin içine bırakılmıştık ki hepimiz nereye gidersek gidelim kendimizi aynı yere dönmüş şekilde buluyorduk. Mesela ben buraya gelirken ne çok şeyden kaçtığımı,kurtulduğumu düşünmüştüm. Şimdi yine sırların olduğu, kapı aralarında fısır fısır konuşmalar yapan insanların yanındaydım ve buradan da nasıl acılar çekerek çıkacağım meçhuldü. Tek istediğim o gün geldiğinde kaçamayacak kadar bağlanmamış olmaktı. Odamın ortasında elinde benim yazdığım kağıtla duran Asaf bir kağıda bir bana bakıyordu. Bu akşam daha neler hissedecektim hiçbir fikrim yoktu. Bu adam nasıl hayatıma girmişti, aşağıda bana olan yakınlaşması neydi ve şuan karşımda ne yapıyordu? Sorularımın cevaplarını bulana kadar ona kapılamaktan korktuğumu hissettim. Aşağıda yaptığım gibi derin nefes aldım, güçlü ve emin çıkmaya gayret ettiğim ses tonumla sordum.

"Odamda ne aradığını sorabilir miyim?"

"Senin odan olduğunu bilmiyordum..Telefonla konuşurken farkında olmadan girdim kusura bakma gidiyordum zaten" hızlıca konuşması sonucunda odadan çıkmış ve gitmişti. 

Gelmekle hata mı etmiştim kaçtığım yerden çok daha kötü mü olacaktı her şey kestirmekte güçlük çekiyordum. Birde Asaf vardı.. anlam veremediğim tanıdık kokusu,bakışları..Kapının açılıp kapanma sesiyle irkilmiştim. saniyeler sonra abimş görmemle ona doğru yürüdüm

"Merak ettim seni abi" sıkıntılı olduğu hatta acı çektiği yüz ifadesinden belliydi. 

"Gel aşağıya konuşalım canım" demesiyle aşağıya inmek için hareketlenmiştik. salona geçip karşılıklı oturduktan sonra rahatlamak istercesine derin bir nefes almıştı

"Buraya geldikten sonra üniversitede okurken yani bir kız girdi hayatıma hatta şirkete ortak olacak kadar büyümemde de yardım eden oydu. Varlıklı bir ailesi vardı. İki seneye kadar her şey normaldi de aramızda sorun yoktu. Bir gün abisi çıktı geldi kardeşim senin gibi biriyle olmaya devam etmeyecek dedi, ne ben ne de o kabullenmedi buradan kaçıp gitmeyi bile düşündük. Gizli gizli buluşuyorduk çünkü ailesinin karşısında durması da onun için zordu. Bir akşam trafik kazası geçirdim aylarca yattım hastanede. Babamın seni benimle konuşturmadığı zamanlardı haberiniz bile olmadı. Bir kere geldi yanıma sadece ağlıyordu, çıktıktan sonra öğrendim ki abisiyle birlikte yurt dışına gitmiş. Benim için kabullenmek unutmak çok çok zordu Gece çünkü daha  önce kalbimde kimseyi böyle taşımamıştım. Dönmüş şimdide.. Nişanlı olarak" 

Bu hissi biliyordum şuan gözlerimin içine neden bakamadığını, sevdiğini kaybetmiş başka biriyle görmüş olmanın acısını çok iyi biliyordum. Abimin yanına geçip ona sarıldım bunu bekliyormuşçasına kollarını sarmıştı. Söyleyecek çok şey vardı aslında ama söylenecek hiçbir kelime onun canının acısını geçirmeyecekti. 

İnsanlar acı çeken birinş görünce teselli cümlelerini sıralamayı çok severdi ancak o kişi bunları zaten biliyor olurdu. Sadece istedikleri şey anlaşıldıklarını bilmek ve yanlarında birini hissetmekti. Geriye çekilip abimin yüzüne baktım ben yanındayım der gibi. Çünkü insan bilmekten duymaktan çok hissetmek isterdi. 

"Senin artık başında bir bela var zaten Karakuşum benden başkasını duymayacağım çok kıskanırım" Geldiğimden beri ondan uzak duruyor oluşum onu üzmüştü biliyordum, şimdi eskiden..çok eskiden bizimle olduğu zamanlarda ki gibi konuşmam hoşuna gitmiş olacakki yüzü anında değişmiş gülümsemişti.