Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
✴ O an anladı Arven. Ondaki büyü ölümcüldü. ✴
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Arven gözlerini açtığında kendini yine aynı odada buldu. Bu kez odayı incelemedi, zaten içeride incelenecek pek fazla şey de yoktu. Tek kişilik bir yatak, sağ duvara dayalı bir ahşap gardırop, yerde sıradan desensiz, düz küçük bir gri halı, yatağın sağ yanında ahşap bir sehpa, sol yanında ise gösterişsiz, sıradan bir lambader vardı. Bilmediği bu binada uyandığı ilk odanın vahşi çekiciliğinden eser yoktu.
Doğruldu, hissiz zihni kapılarını yavaş yavaş araladı. Acı beklemeden aralanan kapıdan başını içeri uzattı. Avuçlarının arasında sıkıca tuttuğu anılarla zihninde yavaş yavaş adımlamaya başladı, kaburgalarının arasına her adımda sızısını bıraktı. Yine de merhametli davranıyor gibiydi, öyle olmasaydı gözyaşları yürüdüğü yolu çoktan ıslatırdı ama Arven ağlayamadı. Bir süre öylece karşısındaki kapıya baktı.
Belki de dakikalar sonra üzerindeki örtüyü çekip ayaklarını yataktan sarkıttı. Parkenin soğukluğu içine sanki bir serinlik serpti. Üzerinde sadece beyaz bir bornoz olduğunu da o an idrak etti. Doğru ya, o garip odadaki banyoda temizlenmesine izin vermişlerdi. Kim olduklarını bile bilmiyordu hala. İlk uyandığında Arya'nın bahsettiği kişilerin onu yakaladığını sanmıştı. Jon ve Ester'in hizmet ettikleri Asiller her kimse, onlar tarafından tutsak edildiğini ve öldürüleceğini düşünmüştü. Tıpkı annesi gibi...
Yutkundu, acı yine kalbini yokladı ve bu öncekinden daha şiddetliydi ama Arven, bu kez kendini bırakmadı.
Hala yaşıyordu ve düşündüğünün aksine kimse ne onu öldürmeye ne de zarar vermeye kalkışmıştı. Hatta o sarışın genç adamın kendisiyle ne kadar sıcak konuştuğunu da şu an fark etmişti. Bu da bir tür oyun olabilirdi ama artık nedense başka şeyler olduğunu düşünmeye başlamıştı. Belki de korku ve panik duygusu azalınca daha mantıklı düşünmeye başlamıştı.
