Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
✴ Tanrı aşkına Safir! Karanlık yanın beni daha ne kadar korkutup çıkmaza sokabilir? ✴
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İnsanları tam anlamıyla tanımak zordu. Aynı evde yaşadığın insanlar bile bir gün sana yabancı gelirdi. Babası mesela...
Arven'in tanıdığı baba figürü her daim sevecen, anlayışlı ve açıktı. Sır saklamazdı. En azından bambaşka bir dünyanın varlığıyla tanışana kadar o böyle düşünüyordu. Sonra aslında babasını hiç tanımadığını anladı. Onun gördüğü sadece bir kabuktu, o kabuğun içini çok sonradan görmüştü. Kabuk parlak ve gösterişliydi ama içi... İçi çok acıydı.
Hiçbir zaman insanları mükemmel bir şekilde analiz eden biri olmamıştı zaten ama bu onun için bir sorun da olmamıştı. Zaten insanlardan uzak dururdu, yakın olmak zorunda kaldıklarıyla bile aralarına hep bir mesafe bırakmıştı. Kimseye onu tamamen tanıma şansı vermemişti, kimseyi de gerçekten tanımak istememişti.
Axel'a kadar...
Büyülü Safir...
Onu tanımak istemişti, onun kendini tanımasına izin vermişti. Belki insanları tanımakta başarılı değildi ama hissetmekte başarılı olduğunu düşünürdü hep. Ona çekilmiş, onunla olmak istemişti. Bu alelade bir duygu da değildi. Hareketleri, konuşması, mimikleri bile içten içe hoşuna gitmişti. Yine de ona karşı tedbirli olmuştu, canını yakacağını biliyor gibiydi. Yakmıştı da. Bileklerindeki buz yakınlarından bahsetmiyordu, Safir onun kalbini acıtmıştı.
Hislerine güvenirdi ve hisleri bir kez daha haklı çıkmıştı. Peki, onu o safir gözlere iten de o hisler değil miydi? Kendi hisleri sanki ona acı bir tuzak kurmuştu.
Eve'in odasındaydı. Oda diğer odalarla aynıydı. Bir dolap, bir sehpa ve bir yatak... Eve ise onu bileklerini sarıyordu. Arven onu donuk bakışlarla izlerken kendisini uyardığını hatırladı. Hatta Axel'dan uzak durması için bir aşk yalanı bile öne sürmüştü. Arven ona o zaman ne söylediğini de hatırlıyordu. Ya bana doğruları söyle ya da yere serilişimi bekle!
