Craving on that Perception

LOVELY's POV

I've often thought about what feels like to be loved by someone you love because I'm craving on that perception since I was a child. 

I'm Lovely Flores and I was a precious princess, but I'm an orphan teenager girl now living in a small orphanage due at a young age, my parents passed away in an unpleasant incident when they were on the way to coming back home from their certain job for them to fulfill their assessment as my parents. That makes their loss is an occurrence that damaged the whole out of me. The longing for my parents' love and care in their tight arms that secure me. I missed those old days when they were still together.

"Hoy, Leng! Nakikinig ka ba?" Nabalik ako sa huwisyo ng tawagin ako ng pinakamatalik kong kaibigan dito sa ampunan na si Helen.

"Ah? May sinasabi ka ba?" Balik na tanong ko dito kaya napasimangot siya at ang senyales na yun ang pagtakip ng mga tainga ko dahil magsisimula na naman ang bunganga niyang walang tigil na boses lalaki pa.

"Hindi ka naman nakikinig e! Kanina pa ako dada ng dada dito tapos hindi mo naman ako pinapakinggan! Kaibigan ba talaga kita? Huhuhuhu!" Pag-iinarte niya.

"Ano ba kasi yung sinasabi mo?" Tanong ko ulit rito na ikinaseryoso niya pero namumuo ang mga luha sa gilid ng kaniyang mga mata. "Oh, bakit ka naiiyak? Huwag mo sabihing pinahid mo na naman yung katas ng sibuyas sa mga mata m--"

"H-hindi sa ganoon! Ang panget mo talaga ka bonding e no?! Diba last day mo na ngayon sa bahay ampunan kaya nalulungkot ako!" Apila niya na ikinatigil ko.

Oo nga pala. Huling araw ko na ngayon sa bahay ampunan dahil may magkukupkop na sa akin na ituturing kong bago kong pamilya na tatawaging Mama't Papa.

"Huwag ka ngang umiyak diyan! Baliw ka! Bibisitahin pa rin naman kita! Kung gusto mo linggo-linggo pa para masaya?!" Saad ko na mas ikinaiyak niya kaya niyakap ko na. "Helen, bakit ang asim ng leeg mo?" Pagbibiro ko dito na ikinatawa niya pero hindi ko natuwa ng may naramdaman akong malapot na tumulo sa braso ko.

"Ay, sorry Leng. T-tumulo yung sipon ko hindi ko na nakontrol." Aniya na ikinagulat ko. "Remembrance ko na yan sayo para kapag nakikita mo ang braso mo ay maalala mo ang sipon kong mas malapot pa sa sauce ng fishbolan.

-----------------
"Ba-bye Leng, huwag kang papagutom pero pwede rin kung gusto mo. Basta kapag namiss mo ako tumingin ka lang sa braso mo. Andun lang ako!" Ayan ang huling narinig kong sinambit ni Helen bago ako umalis sa ampunan.

"This would be your room, Lovely. Do you like it?" My new Mom asked along with my new Dad. "Yung isang room to the left side is the room of your brother so don't hesitate to approach him if you need something?" Anito ng may galak na ngiti sa labi.

They're too good to be true. Three week passed at ngayon nararamdaman ko na muli ang saya ng may pamilya at paunti-unti ko na silang nagiging close lalo na si Carson, my brother on paper. Sa bawat araw ay mas napapalapit ng papalapit ang loob ko sa kaniya.

"Love, wanna play some video games?" Pag-aaya niya sakin habang nakapaskil ang ngiting napakatamis na ikinangiti ko rin lalo na kapag tinatawag niya akong love. "You're blushing again." Pagtutukso niya sa akin.

Sa mga nakalipas na araw ay may napagtatanto ako sa sarili ko na hindi ko ata gustong maramdaman towards Carson because I think I'm getting attached already on him. No, maybe I'm already in love with my brother since the first day we met.

"Hey, aren't you going to join me to play?" Aniya.

"M-may tatapusin pa kasi akong school works e lalo na late akong pumasok." Alibi ko.

"Then, I decided,"

"Huh?"

"We were not going to play na. I'll just help you to finish you pending school works." Aniya na mas ikinapula ng mukha ko kaya iniwas ko ito sa paningin.

Sa bawat araw na magkasama kaming dalawa ay mas lalo akong nahuhulog sa natatanging katangiang meron siya bunos na lang ang kaguwapuhan niya. I've seen him with some girls na inuuwi niya sa bahay sa tuwing wala sila Mom at Dad na ginagawa ko namang oras para bumisita sa ampunan kagaya ng pangako ko.

"Ano?! Gusto mo yung kapatid mo?! At baka mahal mo na rin? Gaga ka ba, Leng?" Sigaw ni Helen kaya napalingon ang iba.

"Yang bunganga mo naman, Helen." Pagbabawal ko dito. Ikweninto ko sa kaniya kasi ang lahat.

"Bakit parang ambilis mo namang nahulog at ang masama kapatid mo pa!" Dismayadong aniya.

"Hindi ko rin alam kung paano nagsimula ang lahat. Basta, naramdaman ko na lang."

-------------------
"Lovely, come here." Serysoyong tawag sa akin ni Mom kaya lumapit ako dito at umupo sa tabi niya. Day-off niya ngayon na ayon sa pagkakaalam ko ay hindi niya maiwan-iwan ang opisina niya pero heto siya ngayon. "Hindi na ako magpapaliguy-liguy. Do you like your brother?" Tanong niya na ikinagulat ko.

"A-ano p-pong ibig iyong sabihin?" I stuttered due to nervousness. How did she know?

"I know everything na nangyayari sa labas at loob ng bahay na ito kahit wala ako. Just answer my question, Lovely. Do you like your brother?" Parang nabuhol ang dila ko dahil hindi ako makapagsalita ng kahit ano. "If yes, you should stop that feeling as soon as possible bulang kapalit na rin sa kabutihang ginawa namin sayo." Aniya bago ako iwang mag-isa sa sala kasabay ng pagtulo ng mga luha sa aking mga mata.

Since that day, Mom always showing up in front of me at laging pinapaalala ang mga sinabi niya sa akin at dulot nun, lagi akong umiiwas kay Carson na alam kong napapansin niya na rin.

"Love, are you avoiding me?" Carson asked with a soft voice at ang gusto ko na lang sa oras na yun ay umiyak, but hindi ko magawa dahil mali.

"N-no, I'm not. T-There's no any reason para iwasan kit--"

"Yes, you are."

"Kung alam mo naman pala bakit  tatanungin mo pa ako?!" I angrily said na ikinagulat niya.

"What's wrong?" He asked.

"I. Me. Myself is wrong so could you just leave me alon and don't show up your face again in front of me." Mahinahong aniko.

"Did I do something wrong?"

"No, you didn't. I do. So please just leave." Nagsusumamong hayag ko habang ang luhang pinipigilang lumabas ay nasiagos. Lalapitan sana ako ni Carson, but I push him away.

After that day, nawala na nga closeness namin pero I still looking at him sa malayo na hindi pansin ni Mom na masaya sa desisyong ginawa ko. Hanggang dumating ang araw na hindi ko inaasahan, I swiftly fall out of love to the first man I loved. Nonetheless, we don't have any chance to be friends again nor siblings, because I already learned my lesson that craving on the perception would never bring happiness... just anguish to my fragile heart and I might make the same mistake again and I don't want to feel that again.

"Lovely, you did a great job." Mom whispered through my ears and I was too stunned to speak, but I forced to give her a bright smile.

© hyujinzz

#WattpadAThonChallenge2022
#WattpadFebruaryEntry